Wat is het warm!
Te warm voor veel woorden. Het is sowieso te warm voor wat dan ook. Ik lummel de laatste dagen maar wat rond. Ik geniet ervan om in ons kleine tuintje in alle rust te ontbijten en koffie en thee te drinken. Ik knip hier en daar wat uitgebloeide rozen weg, bind hier en daar wat planten op en haal iedere dag met zorg alle uitgebloeide bloemen uit de petunia’s. Allemaal werkjes waar je niet bij na hoeft te denken.
Het is heerlijk om zulke simpele werkjes te doen, want er ontstaat dan een soort gedachteloosheid, een ruimte in mijn hoofd waarin ik kan mijmeren over van alles en nog wat. Bijvoorbeeld over de vraag die iemand stelde in een podcast die ik beluisterde: “Doe je wat je wilt of wil je wat je doet?”
Die vraag trof me, omdat ik me de laatste tijd regelmatig afvraag wat ik nog wil en wat niet meer. Met de nadruk op de woorden ‘nog’ en ‘meer’. Er zijn heel veel dingen die ik altijd leuk en zinnig vond, maar nu niet meer. Ik kan er om de een of andere reden geen interesse meer voor opbrengen. En er zijn ook dingen die me vroeger nauwelijks interesseerden, maar de laatste tijd juist wel. Om ook onbekende redenen.
Zou het de leeftijd zijn?
Hm, zo oud ben ik toch niet?
Nou goed dan, toegegeven, zou kunnen.
Ik ga daar eens over mijmeren in de loop van de dag. Doe ik wat ik wil of wil ik wat ik doe? Kan heel goed tijdens al die werkjes waar ik niet bij na hoef te denken.

Wel een moeilijke vraag.
Trouwens, als ik er wat langer bij stilsta, ook een heel verwarrende vraag.
Want wie is die ‘ik’ eigenlijk die iets wil of doet?
Zodra ik er over na ga denken dient zich een klein leger ‘ik-ken’ aan die hierover wil meepraten. ‘Ik’ is de partner van Jan, de moeder van onze dochters, de oma van onze kleinkinderen, de zus van, de vriendin van, de auteur, de kunstenares, de huisvrouw, de kok, de tuinvrouw en dan is er ook nog de ‘ik’ die heftig geïnteresseerd is in van alles en nog wat.
Tjonge jonge, wat een ‘ik-ken’.
Welke ‘ik’ ben ik eigenlijk?
Zitten we weer opgescheept met die eeuwige, niet te beantwoorden vraag: “Wie ben ik?”
Irritante vraag!
Laat ik het eenvoudig houden en in het ‘nu’ blijven. Op dit moment ben ‘ik’ kennelijk de auteur en ik schrijf een blog. Maar doe ik daarmee wat ik wil of wil ik wat ik doe, is het een soort verplichting? Is er niet een andere ‘ik’ die ook iets wil? Vast wel, maar ben ik dan díe ‘ik’ en moet ik dan gaan doen wat díe ‘ik’ wil? En als ik dat dan doe, ben ík het dan die dat wil? Of wil ik dan alleen maar wat die ‘ik’ doet? En zouden al die andere ‘ik-ken’ die ik net noemde, niet allemaal ook iets willen? Vast wel. Maar ben ik dan al die andere ‘ik-ken’ die iets willen? Misschien zijn er inmiddels al een heel aantal verouderd en moet ik helemaal niet meer naar ze luisteren. Ik kan ze misschien maar beter ‘ontvrienden’.
Lieve help, het wordt een onbegrijpelijke warboel.
Het is ook te warm!
Ik wil wat rondscharrelen in en om het huis. Ik wil hier en daar wat dingetjes doen, wat praatjes maken met deze en gene en genieten van mijn aangename, rustige gedachteloosheid.
Kom, ik ga een kopje koffie zetten en een paar foto’s maken. Ik weet helemaal zeker dat ik het ben die dat wil.

Goedemorgen Riekje.
De woorden “irritante vraag” staan helemaal alleen. Het is wit erom heen. Dat beeld zie ik steeds voor me. Ook doen ze wat pijn.
Raar dat ik dit schrijf denk ik nu, maar ach, dat ben ik :). Bedankt voor het delen van je gedachten. Voelt fijn.
Fijne zondag. Gertie.
Helemaal niet raar dat je dit schrijft. Ik heb de zin met opzet tussen twee witregels gezet. Enerzijds is het omdat ik er een beetje de spot mee drijf: wat toch weer een moeilijk gedoe, die vraag naar het ‘ik’. Misschien verklaart dat een beetje je pijn, want het is wel een heel belangrijke en diepgravende vraag. Daarom staat hij ook zo op zijn eentje. Wie weet, schrijf ik er nog wel eens een blog over. Dus: dank voor je reactie!
haha, wat mooi: van lekker een beetje lummelen via bewust-zijn, weer terug naar lekker lummelen. Ik moet denken aan de Tarot: van de dwaas naar de wereld in een notendop. Lekker in beweging! Liefs, Nelleke
Ja, zo voelt het inderdaad een beetje: heerlijk in het niets zitten en genieten van de ruimte. Dan even de wereld van het hoofd in en ijlings weer terug! Wat een moeilijke toestanden daar in dat hoofd! Weg wezen.
Dank je wel weer voor een mooie en herkenbare blog, je verwoordt het zo mooi. Heerlijk om je blog te lezen bij het opstaan. Hartelijke groet, Tineke
Dankjewel voor je reactie. Ja, we hebben er allemaal mee te maken: al die verschillende ‘ik-ken’ die aan het woord willen komen.
Lief dat je deze blog hebt willen doen! En mij inspireerde om te doen willen lezen! Zo herkenbaar! Dank!! Pluk de verdord bloemen met je mee. Samen willen doen willen
PS ben een nichtje van Berber…
Heerlijk en prachtig verwoord, hier geniet ik van…… jij verwoord datgene ik me ook afvraag, “wat wil ik echt en echt alleen voor mezelf”? Ik heb daar nu geen antwoord op! Mijn huis- tuinwerk deze dag en komende week, dankje voor deze prachtige zinvolle overdenking, liefs Ans
Antwoord voor Ans.
Ja, dat is ook eigenlijk een onmogelijke vraag. Wat is nu echt en alleen voor jezelf? In mijn ervaring is huis- en tuinwerk vaak heel meditatief. Dus indirect is dat ook voor jezelf.
antwoord voor Dino: Wat een leuk idee om samen verdorde bloemen te plukken! Ik weet zeker dat Berber met ons mee zou plukken als ze ons zou zien. Mooi beeld: wij met zijn drieën in volle aandacht bij de petunia’s.
Ik kom neg terug van de Sangha, waar ook Berber kwam, en we kregen deze vragen n.a.v. de podcast ook om mee stil te zitten.
Ik ben nu ruim een half jaar met pensioen en oefen in het ‘laten’ i.p.v doen. Ik werk nog wat omdat ik het leuk vind, maar ‘laat’ alles zich ontvouwen zoals het zich aandient. En ook ik kan genieten van de rust en de tijd en go with the flow.
Wat bijzonder, dat jullie in de sangha deze vragen meekregen. Goed, om er mee stil te zitten.
Ik ken dat nu ik met pensioen ben: mogen doen wat je leuk vindt. Wat een voorrecht eigenlijk! Soms best moeilijk, om te ‘laten’, maar ook heel leerzaam.
Mooi je tekst, Riekeje. Kabbelend, mijmerend, dan weer met vragen. Uiteindelijk kom je uit bij het genieten van de aangename, rustige gedachteloosheid.
Ik bleef hangen aan ‘Doe je wat je wilt, of wil je wat je doet’?’ Dat roept van alles op, een brij van gedachten, zonder die fijne ruimte voor rustige gedachteloosheid in het Hier en Nu. Voor mij is het werkwoord willen de boosdoener. Wat het ook zij, ik wil altijd wel iets, of juist niets.
Ik wens ( bijna stond daar al weer ik wil…) minder willen. Dat heeft je blog me dit keer heel duidelijk gemaakt. Leuk, fijn, dank.
Ja, dat ‘doe je wat je wilt of wil je wat je doet’ bleef ook bij mij kleven, en gaf ook bij mij een brij van gedachten waar ik maar gauw uit ontsnapte.
Behalve het woord ‘ik’ is inderdaad het woord ‘wil’ ook heel tricky. Wat is willen eigenlijk? Maar als ik daarover nadenk ontstaat ook altijd de vraag: “Wie is degene die wil?” en dan zit je meteen ook weer bij het ‘ik’.
Gewoon lekker doen en voelen hoe dat bevalt is misschien de beste oplossing.