Een vriendin was met haar dochter en kleindochter in een all-inclusive resort in Tunesië en een vriend reisde met zijn partner per cruise-schip naar Australië, omdat ze niet wilden vliegen. De verhalen over hun verblijf in het resort en op het schip waren natuurlijk heel verschillend maar één ding was bij beide gelijk: ze vonden de maaltijden weerzinwekkend.
Niet, dat het eten niet goed was. Integendeel; het eten was voortreffelijk. Het was zeker ook niet omdat de maaltijden karig waren: de maaltijden waren heel uitgebreid en buitengewoon overvloedig. Iedere ochtend, middag en avond werden een ongelooflijke hoeveelheid schotels, schalen en bakken met de heerlijkste, fraai opgemaakt gerechten op tafels uitgestald. Mensen konden iedere maaltijd weer te kust en te keur gaan.
Tenminste, dat zouden ze kunnen doen. Ze zouden de tijd kunnen nemen om te bekijken wat er allemaal wel niet stond, ze zouden de manier van opmaken kunnen bewonderen, ze zouden zich kunnen afvragen welke gerechten het beste met elkaar gecombineerd zouden kunnen worden, in welke volgorde ze de diverse gerechten het beste zouden kunnen eten, zodat de verschillende smaken maximaal tot hun recht zouden komen. Kortom, ze zouden er een culinair feest (een ‘beleving!’) van kunnen maken.
Maar nee!
De mensen stortten zich op de schotels, vernielden de prachtige opmaak zonder er ook maar een moment naar te kijken, sneden met messen en graaiden met lepels in de schotels, schepten lukraak overal van alles uit en stapelden dat op hun borden. Alsof ze uitgehongerd waren. Alsof het risico bestond dat er niet genoeg zou zijn. Alsof ze hierna niets meer te eten zouden krijgen.
Borden vol, hoog opgestapelde bergen eten. In het cruise-schip waren er zelfs mensen die complete schotels oppakten en meenamen naar hun eigen tafel.
Met open monden hadden ze ernaar gekeken. Naar al die mensen die zich gedroegen alsof ze uitgehongerd waren, alsof het eten hun uit de mond gestolen zou kunnen worden en die, tot hun grote verbazing, vaak al na korte tijd hun veel te vol opgeschepte borden half leeggegeten of soms nauwelijks aangeroerd, achteloos lieten staan, te beroerd als ze waren om ze te legen in de klaarstaande afvalbakken.
De vrouw van het stel op het cruise schip wilde, nadat er die dag al een weldadige lunch was geweest, daarna een overvloedige high-tea, gevolgd door een 7(!) gangen-diner, de aan het slot van de dag nog geserveerde ‘chocolade-party’ fotograferen, liep daarvoor naar haar hut, maar moest constateren dat alle tafels al leeggeroofd waren toen ze terug kwam met haar fototoestel. Er viel niets meer te fotograferen. Leeg, weg, op, niets meer te zien!
Was het allemaal verdwenen in de magen van de mensen? Was het meegenomen naar de hutten? Geen idee, maar het was allemaal weg.
Wat zal ik zeggen? Wil ik hierover iets zeggen? Nee. Het lijkt me niet nodig.
Wel schieten me naar aanleiding hiervan twee herinneringen te binnen die ik wil delen:
Eén: ik herinner mij een vakantie van Jan en mij in ongeveer 1976. We waren in wat toen nog Joegoslavië was en trokken een hele poos op met twee jonge mannen van onze eigen leeftijd. Dat was heel gezellig, maar éen ding vonden we lastig: iedere keer als we hen iets aanboden om te eten of te drinken wezen ze dat af. “No thanks.” En wij dan: “Echt niet? Sure?” We konden ons niet voorstellen dat ze niets wilden hebben van wat wij hen aanboden. En dan zij weer: “No thanks.” Ja, dan stopten we met aanbieden en aten of dronken we maar alleen.
Totdat we er achter kwamen dat dit een gebruik was. Dit hoorde zo: als je eten of drinken kreeg aangeboden hoorde je daarvoor te bedanken. Drie keer. Pas daarna mocht je iets aannemen. Ze vertelden niet waarom dit zo was. Dat wisten ze zelf natuurlijk ook niet. Het hoorde gewoon zo. Misschien om een soort bescheidenheid of waardigheid te tonen en niet te vervallen in een banale hebberigheid of graaizucht. Wie weet.
Hadden we dat maar geweten, want toen we dit hoorden speet het ons met terugwerkende kracht, dat we eerder niet wat vaker hadden doorgevraagd en wat langer hadden aangedrongen als we hen iets wilden geven. Want de beide mannen waren helemaal geen luxe of overvloed gewend en hadden dus waarschijnlijk heel graag aangenomen wat wij hen aanboden!
Twee: ik herinner me een documentaire die ik zeker veertig jaar geleden zag. Drie volwassen mannen, in een woestijnachtig landschap, proberen een dier uit zijn hol te verjagen. Ik heb er geen idee meer van wat voor dier het was, maar zeker is, dat het zich had verscholen in zijn hol, dat diep onder de grond lag. Er leidden aantal gingen naartoe, dus de mannen konden ieder een gang in de gaten houden.
Het was nog een heel werk om het dier naar buiten te krijgen. Alle drie waren ze in de weer met stokken en takken, ze bliezen in de gangen, maakten geluid, ik weet niet wat ze allemaal wel niet deden, maar het kostte heel veel tijd en inspanning voordat het dier naar buiten vluchtte. Het liet zich heel gemakkelijk vangen, maar toen was het nog een heel werk om het te doden, te villen en te bereiden op het vuurtje van takken die eerst nog bij elkaar gescharreld moesten worden.
Maar goed, alles lukte en uiteindelijk hadden ze alledrie een in mijn ogen miniem stukje vlees te eten: een piepklein voorpootje, een iets groter achterpootje, een stukje van de borst of van de rug. Het mocht in mijn ogen geen naam hebben. Maar de mannen zaten in alle rust en in volle tevredenheid te eten. Ze hadden prettig samen gewerkt en genoten nu van deze beloning. Ik herinner me nog hoe verbaasd ik hierover was.
Tja, wat heeft onze welvaart ons gebracht?
Wat breng ons deze overvloed?
De keuze om naar zo’n all inclusieve resort te willen gaan.
Ik hoor dezelfde verhalen wel eens om mij heen en gek genoeg, niemand vond het prettig.
Fijne zondag Riekje
Ik had er nog nooit over gehoord. De mensen die ik er kort geleden over sprak vonden het, net zoals jouw gesprekspartner, niet prettig. Wat ik me heel goed kon voorstellen.
Goede zon dag morgen, Riekje,
Wat schets je een herkenbaar verhaal:
Wij ontvluchtten dit vroege voorjaar de regenweken naar Frankrijk, op zoek naar de zon. Helaas, terwijl we in ons camperbusje steeds zuidelijker, van de ene Camping de Charme naar de andere door de regen reden, was de zon verhuisd naar Friesland. Gelukkig was er elke dag wel een klein ‘zonmomentje’ en gelukkig was een paar keer het eten op die campings een feestje. Onder een groot afdak met lange houten tafels verzamelden zich aan het begin van de avond onze medekampeerders, de Fransen voorop. Er verschenen brandertjes, een keer een barbecue, stokbroden, kommen salades en flessen wijn, veel flessen wijn. De ene keer zaten we wat samengeperst droog, een andere keer vervulden wat parasols de functie van paraplu’s. Door de regen met elkaar verbonden was het heel gezellig.
Toch gingen we weer naar huis, het werd te nat. De laatste reis middag reden we stapvoets zes uur in een file. Het water kwam van alle kanten. Bij Maastricht besloten we een hotel te zoeken in plaats van een camping. Het werd een Van der Valk, dicht bij de route. Na een nacht comfortabel slapen deinsde ik achteruit in de ontbijtzaal. Jouw beschrijving hier boven kan ik nu knippen en plakken, Riekje. Het was voor mij letterlijk weerzin wekkend. Gelukkig hadden we het laatste stukje terug reis wat meer zon en op de campings tevreden kokkerellende mensen. Bier in plaats van wijn, maar het was zo fijn.
Oh, wat akelig, zo’n regenvakantie, terwijl je nou net de regen ontvluchtte! Maar prachtig zoals alle kampeerders het met elkaar oppakten en er toch nog een soort feestje van maakten! Hoe simpel ook, zo’n gezamenlijke maaltijd voelt dan als grote rijkdom.
En kennelijk hebben jullie in dat van der Valk hotel hetzelfde meegemaakt als onze vrienden. Zij noemden het ook weerzinwekkend.
Een fijne herinnering komt boven: Dank daarvoor. Ik deed lang geleden een 5 daagse retraite onder leiding van Thich Nath Hanh. Ook een grote eetzaal maar een die we in stilte betraden. We mochten zelf opscheppen van het met zorg klaargemaakte vegetarische voedsel. Als we opgeschept hadden liepen we naar een tafel waar nog plek was. Daar wachtte je tot alle stoelen van die tafel bezet waren. Na de laatste ging je tegelijkertijd zitten en wachtte in stilte op de bel. Als het geluid van de bel verstorven was at je in aandacht, zonder te spreken. Enz. Een groter contrast met het ‘all in’ verhaal is haast niet denkbaar. Als volwassene kan je kiezen. Het moge duidelijk zijn waar ik voor kies. Geef daarom aandacht aan wat je eet en de manier waarop en eet dan smakelijk op de manier die je het beste past. Het lijkt mij dat de laatste echt ‘all in ‘ mag heten. . Enjoy.
Ik ken dit gebruik ook vanuit de traditie van Thich Nhat Hanh.Heel mooi. Een nadeel ervan is wel, dat je eten vrijwel altijd al koud is voordat je kunt beginnen te eten. Maar dat weegt zeker op tegen de weldaad van het samen eten en werkelijk te genieten van wat je eet.
Een cruise is niet echt een alternatief voor vliegen. Een cruise levert ( naar ik heb gelezen) twee maal zoveel CO2 uitstoot op dan vliegen.
Cruises zouden verboden moeten worden vanuit het standpunt van duurzaamheid. Ze zijn ongelooflijk vervuilend. Inderdaad veel vervuilender dan vliegen. Onze vrienden kozen voor de boot omdat ze niet 24 uur lang opgepropt wilden zitten in een vliegtuig. Maar ik weet niet wat ze de volgende keer doen….
Alles zit in onszelf. Niet in de overvloed.
Ik ben nog nooit in zo’n resort geweest, ik heb ook nog nooit gevlogen. Dus het heeft me niets opgeleverd. Ik ben blij en tevreden met wat ik heb.
Fijne zondag
Wat ik eigenlijk bedoelde met die laatste vraag, is dat onze welvaart voor veel mensen kennelijk heeft opgeleverd dat ze alsmaar meer, meer en nog eens meer willen omdat ze denken dat geluk van buitenaf komt.
Gelukkig geldt dat voor jou niet!
Dag Riekje,
Het ligt niet alleen aan plekken als een resort of een cruise. Voor een cruise hebben we nooit gekozen, ook al omdat we wisten dat die extra vervuilend zijn. In een resort kwamen we ooit bij toeval met kerstmis terecht omdat het besproken hotel onverwacht moest sluiten en we op een laat moment in de dag nog werden verhuisd. Niks aan de hand daar in het resort: veel fruit bij het ontbijt en… rust. Een Nederlandse groep voetballers trainde er toevallig en van hen hoorde of zag je nauwelijks iets.
Maar toen we aan het eind van onze vakantie terug naar Nederland wilden, reden we via Parijs, waren goal moe van de terugreis, en bezochten we daar een eenvoudig hotel van Logis de France. We versliepen ons bijna, maar kwamen om half negen toch ruim op tijd in de ontbijtzaal. Het was er loeidruk en een leeg tafeltje was niet beschikbaar. We sloten alvast aan op de rij voor het ontbijtbuffet. Toen kwam er een flinke rij mensen net voor 9 uur binnen met grote rieten manden aan hun armen. Zij verdrongen de wachtenden bij het buffet en haalden van alles van het ontbijtbuffet totdat die leeg waren en stopten dat met een sneltreinvaart in hun manden. Wij waren verbijsterd over zoveel brutaliteit. Toen ik een van hen Engels hoorde spreken, uitte ik mijn verontwaardiging over hun gedrag. Het antwoord was dat zij van ver kwamen en Russisch waren; bovendien hebben wij ervoor betaald, werd er geantwoord. Woedend antwoordde ik dat wij ook hadden betaald en dat er voor ons nu geen ontbijt meer beschikbaar was. Ik kreeg een duw van een van hen en we vertrokken toen naar 2 gestapelde stoelen om te wachten of er nog voedsel op het buffet zou worden aangevuld. Dat gebeurde niet, en de bel werd geluid omdat het 9 uur was geworden en de ontbijtzaal zou worden gesloten. Ik nam aan dat de Russen thuis zo slecht te eten kregen dat zij bijna uitgehongerd waren. We verlieten het pand om in de nabijheid in een café te gaan ontbijten: ieder een croissant en wat te drinken was ons genoeg.
De volgende ochtend gingen we eerder naar de ontbijtzaal, namen meteen wat te drinken en pakten een croissant. Er was nog een tafeltje vrij. Ik vergat echter om boter en jam te pakken, en wilde teruglopen naar het buffet. Toen herhaalde zich hetzelfde tafereel van de vorige ochtend. Die dag zijn we daar vertrokken; toen ik deze ervaring met andere Nederlanders deelde, kreeg ik van hen te horen dat zij dergelijke situaties ook hadden meegemaakt en dat Russische toeristen berucht waren om hun agressieve gedrag waarbij die meenden overal recht op te hebben zodra zij op vakantie in het westen waren. Zie je het voor je? De tafels waren niet zo mooi en ingenieus als op jouw foto’s, maar – aanvankelijk! – zeer rijkelijk gevuld geweest.
Wat een idioot verhaal. Onvoorstelbaar. Ik denk dat die mensen niet alleen een ontbijt, maar ook een lunch in hun manden laadden! Echt schandalig dat er dus mensen zoals jullie waren, die geen ontbijt meer konden pakken. Nog aardig van jou om te denken dat die Russen uitgehongerd waren, wat volgens mij zeker niet het geval geweest zal zijn. Ik kan me wel voorstellen dat ze uit een soort jaloezie dachten recht te hebben op van alles. Zo van: “Jullie hebben het altijd heel erg goed gehad terwijl wij het slecht hadden, nú zijn wíj aan de beurt!”
Maar dan nog is het schandalig dat je zoveel pakt dat een ander niets meer heeft.
Dank voor je bericht, waaraan (bijna..?) uedereen, die dit leest, zich zal ergereren.
Waarom geen kleine borden, plus de regel, dat je pas iets anders mag opscheppen, als het bord leeg is? Mensen functioneren alleen bij duidelijke regels, anders komt er een oersapiens, die pakt wat hij pakken kan. En er zijn maar weinig mensen die niet met die kudde meelopen… denk ik.
Fijne zondag!
Ine
Klopt; mensen willen met de kudde meelopen. En dan zijn er natuurlijk altijd verschillende kuddes, waarin verschillende regels gelden. Maar als er geen regels zijn, komt er kennelijk die oer-mens naar voren waar jij het over hebt: pak wat je pakken kan.
Jammer, maar die idioot overdadige buffetten zijn echt overal ter wereld zo .
van Egypte tot Tokio, van New York tot van der Valk. ( met , pardon, de gasten als vuilnisbak).
Met zoon Sander at ik op een zomeravond mee op het museumplein, met honderden gasten aan tafels over de lengte van het plein- al het voedsel, en het was heerlijk, was die dag gered lekker uit supermarkten en restaurants van de vuilnisbak.
De wat overweldigende , maar ook zeer kunstige film animatiefilm Deep Dea, nu in de bioscoop, is er een parodie op. Met walgelijk vette, en toch immer ontevreden gasten en een nog walgelijke chef de cuisine.
Met de To Good to Go app red je een maaltijd van de vuilnisbak, dwz een hele zak vol eten op datum, van de vuilnisbak voor 4.99 in talloze supermarkten. Smakelijk eten, Annemieke
Dankjewel voor je reactie! Wat een idee, dat over de hele wereld mensen zo tekeer gaan met eten! En dat, terwijl er ook zoveel armoede en honger is.
Geweldig om mee te doen met zo’n buffet van overgebleven voedsel.
Ik haalde eerder bij AH. regelmatig zo’n zak met to-good-to-go-spullen, maar ik zie ze tegenwoordig nooit meer liggen.
Ik ga op zoek naar Deel Dea, hoewel het me vreselijk lijkt om daar naar te kijken…..
Ik ben niet meer verbaasd over onze overvloed en de innerlijke gaten, die daarmee gevuld moeten worden kennelijk.Het is met alles zo ook met spullen.Kijk in de super markten< wat een keuzes in van alles.Ik verbaas me dus niet meer, ik ben eerder bezorgd, want die overvloed brengt veel vervuiling. Aan de andere kant verheug ik me over het feit dat ik zelf steeds minderhoef uit te geven omdat ik steeds minder nodig aan aan voedsel en spullen. Het is me genoeg.Koop zelfs geen kleding meer.Houd geld over waarmee ik anderen kan helpen.
Je hebt volledig gelijk als je zegt dat al die overvloed alleen maar dient om innerlijke gaten te vullen. Dat is het tragische eraan. En ja, dat is al jaren gaande. Ik weet dat natuurlijk ook, alleen ik wist nog niet van die enorme schranspartijen in ressorts en dergelijke.
Ikzelf koop ook weinig meer. Ik droeg laatst een jurk die ik ooit ergens in 1990 of zo heb gekocht en nog steeds draag. Spijkerstof. Die schijnt nu weer helemaal hip te zijn. Mijn kleindochter wil hem graag hebben!