Weggooien?

Ik moet ze wegdoen.
Ik doe er niets meer mee en ik zal er ook nooit meer iets mee doen. Ik heb ze ooit bewaard omdat ik dacht dat onze beide dochters ze zouden willen gebruiken als ze zelf kinderen zouden hebben. Maar dat is niet gebeurd.
Begrijpelijk. Toen zij kinderen hadden, waren zulke slaapzakken voor baby’s overal te koop en ze waren veel soepeler en véél gemakkelijker te wassen dan die van mij, die ik indertijd zelf in elkaar heb genaaid.

Want toen, bijna vijftig jaar geleden inmiddels, bestonden ze nog niet. Ik heb ze toen in ieder geval nergens gezien. Er waren wel trappelzakken, maar dat vond ik maar niks; die smalle zakjes waarin baby’s hun beentjes nauwelijks nog konden bewegen. Het leek mij slimmer om onze baby in een grote warme slaapzak te laten slapen, zodat ze vrijuit kon trappelen en toch lekker warm bleef. Dus ik ging zelf aan de slag met de naaimachine. Ik maakte eerst een vrij kleine slaapzak en later nog twee grotere.
Ik vond het reuze leuk om ze zelf te ontwerpen en van allerlei oude stofjes in elkaar te knutselen (duurzaamheid, avant la date). En wat heb ik ze veel en lang gebruikt!

Maar nu moet ik ze wegdoen. Echt, het moet.
Wat moet ik er nog mee? Ze liggen al jaren in een doos op zolder. Ik hoef ze ook niet naar de Kringloop te brengen, want ik verwacht dat geen mens ze wil hebben. Er zijn zoveel handiger en soepeler baby-zakken te koop! 
Dus kom op Riekje: stop ze in een zak en breng ze naar de vuilstort. Wie weet, kunnen er nog keukendoekjes van worden gemaakt…..

Het lukt me niet.
Nog steeds liggen ze daar. Met zijn drieën samen-geknoedeld in een stevig dichtgeknoopte plastic zak. Op weg naar de vuilstort. 
Ik kan het niet. Het lukt me niet ze in de container te kieperen.

Waarom niet? Wat is het probleem?
Wat gooi ik eigenlijk weg? Wat denk ik weg te gooien? Wat verdwijnt er in de container als ik ze daarin laat vallen? Ja natuurlijk: de zakken. Maar het lijkt alsof er méer verdwijnt. Maar wat?

Al die herinneringen aan de stralende glimlachjes die openbloeiden op de gezichtjes van de baby’s, zodra ze mijn gezicht ontwaarden als ik me over de wieg boog. De heldere, nog volledig open, door niets gesluierde ogen die mij aankeken. De enthousiast graaiende handjes met die kleine vingertjes die over mijn gezicht grabbelden, wanneer ik hen optilde. En de piepkleine, maar haarscherpe nageltjes, die dan soms gemeen in mijn huid krasten! Al die ongearticuleerde grappige geluidjes die ze maakten, die ik beantwoordde met “proeff, whah, gruff” enzovoort. De lange, woordenloze ‘gesprekken’ die we zo met elkaar voerden en die vaak zingend en dansend eindigden. Dat onbeschrijflijke gevoel van tederheid dat als een warme golfstroom door mijn hele lijf vloeide, wanneer het kleine baby-lijfje zich tegen me aan vleide in volledig overgave. Dat ongecompliceerde, door nog niets belemmerde volledige openen van mijn hart.
Dat alles, dat zich iedere keer weer afspeelde wanneer ik de baby’s uit hun wiegje tilde. In hun warme slaapzakken. Dat zich keer op keer herhalende ritueel dat nooit verveelde en steeds weer ontroerde en blij maakte. Dat alles ‘kleeft’ aan de slaapzakken. Dat jonge moeder-geluk, dat onvoorwaardelijk geopende hart, die volkomen verbinding.

Gaat nu in de container. 
Nee, natuurlijk, niet. Natuurlijk verdwijnen die herinneringen niet wanneer ik de slaapzakken wegdoe. Dat ze zo helder en duidelijk opduiken betekent alleen maar dat ze in mij vastliggen. Ze zijn onuitwisbaar aanwezig in mij. Sterker: ze hebben mij mede gevormd tot wie ik nu ben.

Maar toch, heel opmerkelijk, nu ik deze dierbare herinneringen op deze manier nog eens onder woorden heb gebracht; nu ik de woorden met de grootste zorgvuldigheid heb gezocht en gekozen; nu ik de foto’s van de slaapzakken heb opgediept uit mijn foto-archief en heb bewerkt voor de site; nu ik deze kostbare momenten weer helemaal heb gevoeld en doorleefd; nu zien de zakken er tot mijn eigen verbazing opeens heel anders uit. Prozaïscher. Ik zie opeens dat ze wel heel oud en versleten zijn. Eentje heeft zelfs geen rits meer. Zeker gebruikt voor iets anders. De betovering, het bijna sprookjes-achtige van de slaapzakken is vervlogen. Ze zijn losgekoppeld van de herinneringen.

Oké, dan mogen ze nu wel weg, want wat ik niet kwijt wilde, ligt allang vast.

Foto’s: Riekje Boswijk

28 reacties op “Weggooien?”

  1. Dank Riekje, en helpend in: ‘hoe doe je dat, loslaten?’. Zeker 3 dagen voor mijn verhuizing naar een huis met minder bergruimte. Zo beleefde ik de liefdevolle momenten samen met mijn beppe poppenkleertjes breien en haken weer. Een paar mooie truitjes en jurkjes mogen nog even blijven.

    1. Wat klinkt dat warm en dierbaar: poppenkleertjes breien en haken met beppe. Ik kan me voorstellen dat dat hele mooie momenten zijn geweest.
      Goed, dat er nog een aar mogen blijven.

  2. Christel Brughmans

    Lieve Riekje,
    Zo mooi gevat in woorden met hoeveel positieve energie iets kan bekleed zijn… Het doet me denken aan Marie Kondo de Japanse opruimgoeroe die de vraag hanteert: ‘Does it spark joy?’ En ik lees hier in jouw woorden hoeveel vreugde deze creatieve slaapzakken jou hebben gegeven… en nog geven wanneer je er naar kijkt.
    Zondagochtendgroet,
    Christel

    1. Mooi gezegd: does it spark joy? Ja, die slaapzakken zijn zo verbonden met al die keren dat ik de kinderen oppakte uit de wieg. Daar sprankelt wel vreugde vanaf. Maar gelukkig heb ik de foto’s nog!

  3. Oooo zo herkenbaar….mijn oudste inmiddels 51 jaar en vorig jaar opgeruimd en van elk kind 1 stelletje baby kleding bewaard. Daar moet nog ergens een plek voor zijn als ik ga verhuizen….3 pakjes om te koesteren

    1. Ja, wat goed; heel veel wegdoen, maar dan toch van ieder kind 1 stelletje babykleertjes bewaren. Goed idee! Ik zie ze al liggen op een mooi plekje; die drie dierbare pakjes.

  4. Ik ken het zo goed Riekje, ook hier op zolder een doos met zelf genaaide jurkjes, truitjes, die geen kind meer heeft aan heeft gehad na de mijne, zuinig bewaard in een doos op zolder… Maar hier wel een lichtpuntje: mijn (nieuw) gebreide truien en sokken vinden gretig aftrek bij de kleinkinderen. Maar ook dat ene vestje met poppetjes ingebreid, anno 1983 schat ik in. Mijn jongste kleindochter van 6 staat er stralend in op de foto. Hoezee! Liefs, Nelleke PS. Ik mail je de foto!

    1. Oh wat fijn dat je kleinkinderen zo blij zijn met jouw truien en sokken.
      Mijn moeder breide ook truien voor onze kinderen. Sommigen ervan werden zelfs ‘lievelingstruien’ die bijna dagelijks werden gedragen. Ze breide ook hele mooie truien voor Jan en ik draag nu nog steeds een vest dat door haar is gebreid.
      Een breiende oma is goud waard!

  5. Goedemorgen Riekje.
    Wat weer een herkenbaar verhaal wat je schrijft !
    Graag wil ik mijn ervaringen met je delen.
    Ook ik ben met een proces van “ afronden” bezig en druk met opruimen.
    Het steeds dieper doordringende besef dat het leven ècht eindig is maakt dat , nu het nog kan, ik in rust en met veel aandacht alle bewaarde items nog eens ter hand wil nemen.
    Als het kan geef ik ze nog een plek bij iemand die er blij mee is, en het nog kan gebruiken. Anders gaat het b.v in de textielcontainer waar het i.i.g nog gerecycled wordt . Dat recyclen stelt mij gerust.
    Ook vervult dit proces mij met dankbaarheid.
    Dankbaarheid dat ik b.v met de kinderen op de vrije school geleerd heb met natuurlijke materialen te werken en zoveel mogelijk zelf te maken ! Wat heb ik een schapenwol gebruikt om zelf ook beddengoed, theemutsen ,ovenwanten en bodywarmers te maken!
    Maar ook alle oude foto’s, brieven en vakantie aandenken gaan door mijn handen, en bijna alles gaat weg.
    De kinderen hebben mijn herinneringen niet en hebben er , uitzonderingen daar gelaten, geen belangstelling voor.
    Ik besef ook in dit proces wat een fijne en mooie mensen ik heb ontmoet in al die jaren.
    Als ik nu lees wat ik net geschreven heb, klinkt het als een afscheid nemen.
    Toch hoop ik nog heel wat jaren mee te mogen doen!
    Liefs van Willemien

    1. Wat klinkt dat mooi en zorgvuldig, wat je beschrijft over het afscheid nemen van spullen en dingen. Ja, het is fijn als dingen een goede plaats krijgen. Ook recyclen is een goede bestemming.
      Mooi ook, dat je hierdoor zoveel dankbaarheid kunt ervaren, en helemaal geweldig dat zo ongeveer alles weggaat. Ik denk dat mij dat niet zou lukken.
      Ja, het heeft natuurlijk te maken met afscheid nemen, maar voor mij heeft het ook te maken met ruimte scheppen. Ruimte voor rust en een meer verfijnde ervaring. En daar kun je dan nog járen van genieten!

  6. Mooi Riekje, wat je beschrijft in hoe zorgvuldig je dit proces gaat.
    Door de waarde die deze spullen gehad hebben op allerlei manieren aandacht te geven en daarmee echt erkenning te geven, met een mooi verhaal en foto’s, kan het makkelijker losgelaten worden.

    Ik kan ook heel moeilijk loslaten.
    Ik had laatst een gesprek met mijn dochter over of zij voor mij zou willen zorgdragen voor een goede afronding van mijn praktijk indien mij plotseling iets zou overkomen.
    Zo kwamen we ook even uit bij al mijn dierbare spullen en de hele inboedel. Haar eerste reactie was, ‘ik hoef daar niets van, ik laat denk ik iemand komen die alles komt opruimen’.
    Dat was wel even schrikken voor mij. Een soort wake-up call.
    Ik heb alvast de wens uitgesproken dat ik in dat geval graag wil dat ze mijn familie en vrienden uitnodigt om rond te neuzen zodat ze kunnen meenemen wat ze kunnen gebruiken.

    1. Ja zeg, ik kan me voorstellen dat je van zo’n reactie schrikt. Een echte wake-up call!
      Jammer, dat je dochter zo weinig interesse toont voor jouw dierbare spullen.
      Misschien moet je er zelf alvast een beetje over na gaan denken wat je aan wie zou willen geven als herinnering.
      Ik denk trouwens dat je dochter, als het zover is, heus wel wat dingen als aandenken wil hebben.

  7. Ach, Riekje, zo zorgvuldig en mooi geschreven, eindigend in zo’n mooie constatering: de slaapzakjes kunnen weg, want wat je niet kwijt wilde lag al vast, verankerd in jezelf.
    Deze week ging ik met een van mijn -volwassen- kleindochters terug naar het huisje waar ik na mijn scheiding tien jaar alleen heb gewoond met poezen en een dierbare hond. Alle vakanties de kleinkinderen erbij. Het was een gouden tijd in een huisje dat helemaal bij mij, bij ons paste. Ik was er, nadat ik het verkocht omdat ik ging samen wonen, niet meer geweest.
    Nieuwe eigenaren hebben het ontdaan van zijn stijlvolle en intieme pracht, in mijn beleving verkracht, een stuk er tegen aan geplakt, tuintje betegeld, zwart geverfd. Au… au au riepen we beiden, mijn maag kromp even samen.
    Thuis samen op de bank dierbare foto’s gekeken van die tijd en de blijdschap over wat we hebben gedeeld keerde terug. Het voelde zoals jij verwoordde: het huisje is weg, maar die in mij bewaard.
    Mooi dat in jouw stuk te herkennen.
    Dank.

    1. Oh, wat akelig: je dierbare huisje helemaal verkracht. De boerderij en de prachtige tuin waar wij jarenlang hebben gewoond is ook helemaal ver-ruïneerd nadat we hem hebben verkocht. Dus ik kan me heel goed voorstellen wat je hebt gevoeld.
      Maar toch, ik durf te wedden dat het samen kijken naar de foto’s jou en je kleindochters weer precies dezelfde intieme beleving heeft gegeven van samen-zijn als indertijd in het huisje. Dat zit in jullie beide ingebakken.

  8. Lieve Riekje, zo herkenbaar en liefdevol, hoe jij deze prachtige zelfgemaakte trappelzakken hebt bewaard en nog steeds vol liefde omschrijft en koestert.
    Al deze mooie herinneringen komen als vanzelf tevoorschijn, ze worden onthult, aan ons voorgelegd—–“wat zal ik ermee doen” datalles in twijfel, bij het zien- en voelen, van de zachte, bij elkaar passende lapjes en randjes, waarvan jij, deze bijzondere trappelzakjes hebt gemaakt.
    ‘Weggooien’ in de container o.d. zou voor mij geen optie zijn.
    Hergebruik, past meer bij deze met zorg- en aandacht gemaakte baby zakjes.

    Riekje, dank voor jouw mooi-en liefdevolle inkijk,

    liefs Ans

    1. Ik ga erover nadenken; Kringloopwinkel of container. Hoewel kleding uit de container soms ook wel hergebruikt wordt, geloof ik. Misschien toch beter om ze naar de Kringloop te brengen.

  9. Mooi verhaal Riekje. Dankjewel. Waarom niet naar de Kringloopwinkel brengen? Geef hergebruik een kans. Er zijn in Bommel en omgeving toch zeker ook creatieve mensen die het nut of de schoonheid van zo’n slaapzak inzien?

  10. Ik ben toch geen moeder. heb wel 5 dochters. De zelf gemaakte wieg bewaard en veel meer.
    Niets, niets wilden ze hebben toen ze moeder werden. Alles nieuw.
    Nu, 85 laat ik dagelijks dingen los. foto’s; op een dag 40 of meer albums: jullie mogen nu eruit halen wat je wil, de rest gaat weg. Wat hebben wij genoten die dag, alles opgehaald.
    Zij namen mee wat ze wilden. Had gedreigd: wat je hier laat gaat weg. Ze konden het niet geloven. Toch: ik was 80 en alles ging weg! Zelfs herinneringen mogen weg. Wat belangrijk genoeg is blijft in mijn hoofd, en dat is veel !

    1. Goed idee, om iedereen uit te nodigen en dan een hele dag samen alles te bekijken en iedereen te laten kiezen wat hij wil hebben. En je dan daarna vrij te voelen om de rest weg te doen.
      Nog even wachten tot ik 80 ben …..

  11. Gelukkig mag ik (als ongewenst kinderloze) oma zijn voor de kleinkinderen van mijn man. Toen die nog in hun fancy trappelzakken bij ons in hun bedje lagen vroeg de jongste me steeds om te zingen en nog eens te zingen en nog eens en nog een keer …
    ‘Olifantje in het bos, laat je mama toch niet los…’
    Dit liedje ken je vast wel. Dat zingen in die bijna donkere kamer vertedert en verzacht me opnieuw nu ik erop schrijf.
    Het is nu kennelijk aan jou om als grootmoeder omgekeerd los te laten en de dierbare herinnering in je hart te bewaren.
    Ik leerde dat er twee redenen zijn om iets wel te bewaren: nut of genoegen.
    Het lijkt er op dat er sprake is van genoegen. Of je dat genoegen al dan niet met de slaapzakken op zolder smaakt is aan jou.Lieve groet van Jozien

    1. Leuk die twee redenen om iets te bewaren: nut en genoegen.
      Er is zeker sprake van genoegen, maar ik geloof niet dat de slaapzakken daarvoor op zolder hoeven te blijven liggen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.