Wat geef ik?

Ik heb er ruim de tijd voor uitgetrokken: aanstaande zaterdag vieren we sinterklaas en ik ben gisteren, maandag, begonnen met het uitzoeken van cadeautjes. Op mijn kamer ontstaan langzamerhand negen stapeltjes met pakjes op de vloer; voor iedere dochter, schoonzoon en elk kleinkind eentje. Zo houd ik een beetje het overzicht over wat iedereen krijgt. Bij sommige pakjes maak ik gedichten. Soms zijn die plagerig; ik spot een beetje met alle ‘problemen’ die er zijn en die in mijn ogen vaak veel groter worden gemaakt dan nodig is. Maar soms zijn ze juist bemoedigend of laat ik Sint in het gedicht zijn waardering uitspreken over wat de (klein)kinderen allemaal wel niet presteren en doen in hun leven. Hoe dapper ze soms zijn of hoe aardig.

Langzaam maar zeker groeien de stapeltjes, maar in hetzelfde tempo voel ik in mij een soort weerzin groeien. Daar liggen allemaal spullen, terwijl de huizen van de (klein)kinderen al overvol liggen met spullen. Wat hebben ze wel niet een gigantische hoeveelheid speelgoed! Ik sla er regelmatig stijl van achterover. 

En wat vragen ze vreemde dingen! Ik lees op de verlanglijstjes allemaal dingen waar ik nog nooit van heb gehoord. Een ‘woojer strap edge’, een gaming keyboard, een 3d pen, Posca stiften. Die verlanglijstjes klik ik aan op mijn computer, op een speciale verlanglijstjes-site. Heel vervreemdend, maar ik geef het toe: heel handig. Op die lijstjes kan ik per cadeautje weer doorklikken naar de sites waar ik die cadeautjes kan bekijken. Daardoor weet ik nu wat een ‘woojer strap edge’ is en een gaming keyboard, maar ik snap nog steeds niet wat Posca stiften zijn. Eenmaal bij het gevraagde cadeau beland, kan ik weer doorklikken naar de site waar ik het ding meteen kan bestellen! Meestal is dat natuurlijk Bol. Ik schrijf opzettelijk alleen maar Bol, want als ik er .com achter zet, verschijnt er automatisch een link naar die site en dat wil ik persé niet. Ik ben eigenlijk best wel tegen het digitale winkelen, hoe handig het ook is.
Wat verspillend zijn al die veel te grote dozen met al dat schuimplastic erin om ervoor te zorgen dat het bestelde niet kapot rammelt! Hoeveel uitlaatgassen stoten alle bestelbusjes, die hier regelmatig de straten verstoppen, wel niet uit? Hoe schandalig is het, dat er hele legers onderbetaalde mensen alle spullen ’s nachts staan in te pakken? En dat weer andere onderbetaalde mensen in moordend strakke tijdschema’s alles aan huis moeten zien te bezorgen? Omdat mensen persé de volgende dag hun spullen in huis willen hebben! En wat, als de middenstand verdwijnt? Hoe gaat een stad aanvoelen, als er geen winkelstraten meer zijn?
Ik wil er niet aan meedoen en ik doe er ook zo weinig mogelijk aan mee. 

Ik wil ook eigenlijk helemaal geen spullen kopen en geven. En al helemaal geen snoep! Ik sta er versteld van hoeveel snoep er tegenwoordig te koop is en hoeveel suiker kinderen tegenwoordig naar binnen werken. Allemaal vreselijk ongezond. Ik geef geen snoep!
Ik wil heel andere dingen geven. Ik wil hen graag aandacht geven. Ik wil met ze praten over hun leven. Hoe denken ze, wat maken ze mee, waar zijn ze mee bezig, hoe zien ze de toekomst? Zíen ze een toekomst? Ik wil met ze van gedachten wisselen, filosoferen. En wat zou ik de meisjes graag willen leren breien en haken en borduren! En naaien, zodat ze later hun eigen kleren kunnen naaien. Maar ik wil vooral, dat ze allemaal weten en voelen dat ik van ze houd, dat ik met hen meeleef, dat ik zorg voor hen heb, werkelijke aandacht. Ik wil ze zoveel méer geven dan spullen.
Ik kan er niets aan doen, hoe langer ik ermee bezig ben, hoe meer weerzin ik voel groeien.

Hoe kan dat nou? Vroeger vond ik sinterklaas zo leuk. Toen de kinderen klein waren, was sinterklaasavond natuurlijk vooral heel schattig, maar toen ze groter waren werd het helemaal leuk. Wat heb ik mooie cadeautjes gekregen van de kinderen, vooral toen ze nog klein waren. Ik kon door hun ogen zien hoe prachtig de wekker was en hoe ‘beelderig’ het beeldje. Wat maakten ze ieder jaar weer prachtige surprises en wat had ik er plezier in om vaak eindeloos lange gedichten te schrijven. Naarmate de pakjes-avond vorderde, werden we steeds meliger. Niet zelden eindigden we in een gezamenlijke slappe lach! Ik vond sinterklaasavond echt leuk.

Maar, eerlijk is eerlijk, ook toen al liep ik vaak mopperend en rillend van de kou (het is rondom 5 december meestal behoorlijk koud), winkel in winkel uit te zoeken naar wat ik allemaal zou kunnen geven. Daar ging heel veel tijd in zitten, die ik vaak helemaal niet had. Het was wel een hele tijdrovende opgave, ook toen al.

Zou het dat zijn? De tijd die er in het hele gebeuren gaat zitten? Zou best kunnen. Naarmate ik ouder word en mijn ‘horizon’ steeds dichterbij komt, ervaar ik de tijd als steeds kostbaarder. Hoe ouder ik word, hoe minder tijd ik wil verspillen. Maar ook, hoe ouder ik word, hoe meer mijn interesse zich verlegt naar andere gebieden. Ik ben al nooit erg geïnteresseerd geweest in spullen, maar ik ben dat steeds minder. Ik wil er mijn tijd niet aan geven. Het enige wat ik nog met spullen heb, is de vraag hoe ik ze het beste kwijt kan raken. 
Behalve dit beeldje en deze wekker: die wil ik niet kwijt.

Trouwens, voor wie is geïnteresseerd: ik heb nog een klein aantal exemplaren liggen van De shock van Sinterklaas. Voor € 15,00 stuur ik een exemplaar naar je toe. Maak het geld over op NL65 INGB 0001 1680 88 t.n.v. Boswijk en mail mij je naam en adres. Ik geef het toe: ik lijk wel een webwinkel.