In maart van dit jaar betrapte ik me erop dat ik het eigenlijk niet zo prettig vond dat het ’s avonds steeds langer licht bleef en we de gordijnen ‘s avonds niet meer dichttrokken. Ik besteedde er zelfs een blog aan, waarin ik schreef hoe prettig het is om te ‘schemeren’ en hoe de duisternis van de nacht kan aanvoelen als een heerlijke warme, beschermende deken. Het prachtige gedicht over de nacht van Hans Lodeizen, gezongen door Liesbeth List, sloot ik erbij. *)
Maar afgelopen oktober, toen het ’s avonds alweer veel vroeger donker werd, vond ik het opeens heel vervelend om de gordijnen ’s avonds te sluiten. Ik was in de loop van de zomermaanden van al het licht gaan houden en voelde me opeens opgesloten in de duisternis van de avond en de gesloten gordijnen.
Tjongejongejonge, wordt het licht, wil je blijven schemeren, wordt het donker, verlang je naar het licht. Het is ook nooit goed!
Of moet ik hier anders naar kijken en concluderen dat je overal aan went?
Eenmaal gewend aan het licht, houd je van het licht en verafschuw je de duisternis, maar eenmaal gewend aan het duister, blijk je daar van te houden en vind je het licht maar al te opdringerig.
Alles went.
Kan de daaruit voortvloeiende conclusie dan zijn dat alles in principe goed is?
Even over doordenken.
De beste conclusie is waarschijnlijk dat het de kunst is om met veranderingen mee te gaan en je er niet tegen te verzetten.
Dus ook niet tegen de wisselvalligheid van het weer. Het sinterklaasweer waar ik het vorige week nog over had, is inmiddels alweer helemaal van de baan. Geen hagel en geen sneeuw meer te bekennen en de storm viel hier reuze mee. Ik heb vandaag (vrijdag) zelfs op mijn balkonnetje in de zon koffie zitten drinken en later op de dag nog heerlijk in de tuin gewerkt.
Doordat ik de afgelopen weken helemaal niets in de tuin heb gedaan, was dat wel nodig. Er is daar heel veel te doen. Alles is nu helemaal uitgebloeid en moet weggehaald en opgeruimd worden. Mijn mooie herfsttapijtje heeft haar prachtige kleuren verloren en begint glibberig te worden. Ik moet de bladeren nu echt weghalen. **) De dahliabollen mogen zo langzamerhand wel de grond uit en heel veel potplanten moeten naar binnen.
Maar niet mijn tibouchina’s!
Ik schrok bijna toen ik ze zag, want kijk nou toch, ze bloeien nog volop!
Wat later dan andere jaren, meestal bloeien ze vanaf ongeveer midden september, dit jaar openden ze pas begin november aarzelend hun bloemen. Inmiddels hebben ze een aantal plensbuien en een paar lichte nachtvorsten achter de rug en dat is wel te zien. De bloemen zien er een beetje verfomfaaid uit, maar toch; hoe bestaat het. Het zijn Zuid Europese planten die van veel zon, warmte en licht houden en die staan daar zomaar te bloeien in mijn tuintje. Begin december. Een prachtige toegift na de zomer.
Helemaal goed!
*) https://riekjeboswijk.nl/sinterklaas-weer/
**) Stop afgevallen bladeren in een grote plastic zak, steek daar onderin wat gaten in, zet hem in een hoek van de tuin weg en kijk er niet meer naar om. De bladeren die ik vorig jaar op deze manier in een zak verzamelde, blijken nu prachtig te zijn gecomposteerd. Ideetje?
Ik heb wel moeite met dat alles goed is (met nadruk op is). Ik voel iets in mijn onderbuik, wat knaagt. Ik weet niet of het goed is me niet te verzetten tegen veranderingen. Misschien is het woord “verzetten” wat te sterk voor mij.
Wel mooi om over na te denken en dan iets vinden wat bij mij past. Jouw woorden geven me dit cadeau.
Ja, het woord verzetten is misschien wat te sterk. Het gaat me erom aan te geven dat je sommige veranderingen niet tegen kunt houden en dat het dan wijzer is om na te gaan hoe je met die veranderingen kunt omgaan, in plaats van in een vecht-modus te schieten.
Leuk, om erover na te denken.
Fijne zondag!
Beste Riekje,
Dank je wel voor je bijzondere overdenkingen in je nieuwste (blog) boek. Pareltjes! En heerlijk om terug te lezen.
Wanneer ik me zorgen maak of ergens over pieker, dan stel ik mezelf weleens de vraag: ‘Als alles nu eens precies goed is, zoals het is?’
Deze vraag stellen is een verademing.
Dan kan ik loslaten.
Een fijne dag,
Dankjewel voor het woord ‘pareltjes’! Voor mij een heel groot compliment!
En wat een mooie vraag om zelf te stellen in tijden van onzekerheid en zorg! Mooi, om op die manier te kunnen loslaten.
Bovendien, wie weet wat ‘goed’ is?
Lieve Riekje ,
Waar kan ik het gedicht van Hans Lodeizen over de nacht vinden? ( gezongen door Liesbeth List ) Ik vond het niet in je blog die je aangaf met het sterretje .
Lfs, Liefka
Het staat in zijn verzameld werk. Het staat inderdaad niet in de blog. Wel de muziek.
Zinnen die me nu ogenblikkelijk te binnen schieten: ‘Maar als de avond, als de nacht, me wikkelt in haar wollen vacht, wanneer de huizen en de mensen tot zichzelf weer komen, wanneer de zacht verlichte vensters als kinderogen zijn, die dromen, dan voel ik het duister, heel dicht op mijn huid, dan fluistert het duister heel zacht op mijn huid, dan hoor ik firmamenten zingen, bijna zonder geluid.’
Dank voor je boek Riekje en Jan , mooie uitgave ook !
Genoten van de foto van je tibouchina !
Marijke
Ja, het is mooi geworden, vinden wij ook.
Heel veel plezier toegewenst bij het lezen!
Lieve Riekje , ik heb het lied met de tekst die jij uit je hoofd schreef gevonden :
Het heet “de Sterren “ en is gezongen door Liesbeth List in 1965 ! Zo mooi !
En zo toepasselijk bij je blog !
Dankjewel
Ja, mooi he? Het stond indertijd op de plaat Shaffy Chantant en ik heb het eindeloos vaak gehoord toen. Alles is er mooi aan: de tekst, de melodie en het zingen van Liesbeth List. Ik realiseer me op dit moment trouwens dat ik niet weet wie de melodie heeft geschreven. Vast Ramses zelf. Ik ga het nog eens opzoeken..