Nu ik niet meer iedere week een blog hoef te schrijven heb ik zóveel tijd over, dat ik met gemak een blog kan schrijven! Zeker, als ik er niet over hoef na te denken. …
Ik bedoel dit: toen ik de hangmap doorneusde waarin ik interessante artikelen bewaar die mogelijk een onderwerp zouden kunnen vormen voor een blog, vond ik dat kleine bundeltje van Carl-Erik af Geijerstam waarin dat adembenemend prachtige ‘vertraagde beweging’ staat. Zo mooi, dat ik het al heel lang heel graag wilde delen in een blog. Maar dat kwam er niet van, omdat er steeds andere onderwerpen op de voorgrond drongen. Urgente onderwerpen als abortus, Sinterklaas, de oorlog in Oekraïne, de overgang, het veldrijden, wat niet al. Dus die gingen allemaal voor en de ‘vertraagde beweging’ verdween op de achtergrond.
Maar nu ik het weer vond en herlas, was ik er weer zo door geraakt, dat ik het nog steeds heel graag wil delen in een blog. Dus dat doe ik nu, want dat kan heel gemakkelijk. Ik hoef daar helemaal niets voor te doen en er al helemaal niet over na te denken: ik citeer gewoon!
VERTRAAGDE BEWEGING
Het is herfst als ik naar Harald in Lindberg ga om mijn wintervoorraad honing in te slaan. We gaan een schuur binnen en Harald pakt een vat met zojuist geslingerde honing, houdt het schuin en laat de gele straal in de door mij meegebrachte kruik lopen. De straal vloeit log alsof hij opzettelijk zijn beweging wil vertragen om ons te wijzen op de vele vliegminuten waaraan hij zijn ontstaan te danken heeft, al dat op- en neergaan van talloze vleugels. Wij zwijgen ten overstaan van deze tijdmassa, die hier in het schemerlicht van de schuur al haar deelaspecten aan ons voorbij laat glijden. Fluitenkruid en ooievaarsbek, walstro en kattenstaart, guldenroede en heide. En boven al die verlokkende geuren de kortstondige zoektochten van de nectarzoekers. Is het mogelijk deze tijdspanne van vertraagde beweging daarbinnen in de schuur te meten en zo te weten wat ik tenslotte in mijn kruik mee naar huis draag?
Uit: Met ingehouden adem van Carl-Erik af Geijerstam, een vrij onbekende Zweedse auteur. Ik prijs mezelf gelukkig dat mijn dierbare vriend H. me het bundeltje ooit cadeau deed, want het is nergens meer te vinden, ook niet tweedehands. De vertaler, J. Bernlef, schrijft in een nawoord in de bundel dat hij zelfs in Zweden geen enkel exemplaar meer te pakken kon krijgen. Hoe kan dat nou? Zulk mooi werk.
Wu wei….je doet iets door niet-te-doen……mooi wat je stuurt…het ontstaat zomaar, zonder moeite…
Zou dat zo ook gaan bij de bijen?
Hgr van Carolien
Mooi, zoal je dat zegt. Het voelde inderdaad als ‘doen door niet te doen’.
Ge-wel-dig
Bedankt
wat een eenvoud en wat een schoonheid.
Ik kijk al heel vaak heel goed; maar dit motiveert me om dat nog intenser te doen- ik word er gelukkig van.
Dus bedankt voor het delen Riekje,
Annemieke.
Veel geluk toegewenst met veel opmerkzaamheid.
Zo mooi de gewone dingen uit het leven echt waarnemen. Op mijn instagram Facebook en website kaarten.one probeer ik die dagelijkse schoonheid van de natuur vast te leggen. Gisteren heel surrealistische plaatjes gemaakt van ijsplassen (staan op Facebook en instagram; mijn website hou ik niet meer echt bij). Lieve groet en succes met waarnemen, Nynke
Ik heb op je website gekeken en sta verbaasd over de hoeveelheid kaarten en dus foto’s die daar staan. Wat veel! Ik hoef je kennelijk geen succes met waarnemen toe te wensen. Dat doe je al volop.
Dank je Riekje x
Ha ik had al zo’n bruin vermoeden!
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, zeggen ze in Mokum.
Fijn, heb n heerlijke dag!
Liefs Helga
Klopt, het bloed blijkt te kruipen. En ik kruip maar een beetje mee….
Dag Riekje,
Wat leuk, nu de druk van het ‘elke week moeten’ eraf is kan het gewoon wanneer het komt. Heerlijk. En wat een mooi beeld wordt hier getoond en geschetst.
Ik had nog geen tijd gehad/genomen om te reageren op je blog waarin je aankondigt er voorlopig mee te stoppen niet wetende hoe het verder zou gaan.
Ik waardeer je blogs zeer, lees ze met veel plezier en ik vind het ook een voorbeeld hoe jij hierin je eigen stroom volgt. Dus wat je ook doet, Dankjewel voor al jouw inspiraties.
Dank voor je reactie op ook mijn vorige blog. Fijn te weten dat je ze waardeert.
Ik ben waarschijnlijk even benieuwd als jij, hoe het verder gaat lopen.
Moest smakelijk lachen.
Mmmm toch een ‘Riekje Boswijkje’. Zomaar in mijn mailbox.
Ja leuk he, die eerste zin. Jan en ik hebben er ook smakelijk om gelachen.
Prachtig Riekje, voor mij weer een mooie bewustzijnsoefening!
Graag gegeven!
Heerlijk, schrijven zonder druk. Ik herken dat zo, heb een aantal jaren een wekelijkse column geschreven in het plaatselijke sufferdje. Voelde altijd stress of ik wel een goed onderwerp zou kunnen vinden, had ook een reservelijst met onderwerpen. Totdat er een keer, vlak voor mijn deadline, iets gebeurde waarover ik kon schrijven. Vanaf dat moment vertrouwde ik erop dat zich altijd wel een onderwerp zou aandienen, wat ook gebeurde. Ik was mijn stress kwijt en genoot van het schrijven (en de reacties) liefs Beatrijs
Wat goed, dat je er op vertrouwde dat er altijd wel een onderwerp zou komen. Dat lukte mij nog niet tot nu toe, hoewel het best wel eens gebeurde. Je, dan is het scjrijen alleen maar leuk. Wie weet, gaat mij dat nu ook lukken.
Lieve Riekje,
Dank alweer, heel mooi. Een verrassing. Wie weet laat je jezelf nog eens verrassen en daardoor ook je lezers, wanneer jij daar zin in hebt. Die geen moeite om te reageren, dat zou weer voor een verplichting zorgen Liefs,
Anneke Hogendoorn
Ps de foto’s van de passiebloem zijn prachtig en je blog een juweeltje
Lief van je, om mij aan te raden niet te reageren, maar ik doe het toch, omdat het niet als een verplichting voelt. Het voelt als contact maken en verbinding voelen.
Nu het moeten mogen is geworden is alles mogelijk, en alles is goed 😉
Wat mooi gezegd, en wat waar! Dankjewel voor deze mooie zin!
Lieve Riekje,
Partner Henk heeft, na mijn wat dramatische verzuchting dat ik zoveel moet en daardoor niet aan dit & dat toekom, op ons keukenbord geschreven:
‘Op onze leeftijd is moeten hier in huis een verboden woord!’
Ik bestond het nog te sputteren: ‘Ja, maar wie doet dan dat & dat & dat nog als ik het niet doe.’
Waarop hij weer de stift pakte en schreef: ‘En de woorden -als ik- zijn ook verboden.’
Ik heb het niet uitgewist schrijf de boodschappen en niet te vergeten zaken er om heen.
Het werkt! Ik sta even stil voordat ik gewoonte getrouw wat ga doen wat ‘moet.’
Jij voelde zelf dat je iets mocht loslaten, ik had de aanmoediging van buiten nodig.
Jij verrast ons met de ‘honingobservatie’ en dat roept weer zoveel op bij je lezers.
Ik voel ruimte om het niet makkelijke boek Wormmaan van Mariken Heitman tóch te lezen en word beloond.
En zo gaan wij verder…
Elma
Mooi, om zo samen met Henk aan deze dingen te werken.
Moeten zou inderdaad niet meer moeten mogen.
En ja, de ruimte die dan ontstaat maakt het mogelijk om nieuwe dingen te doen. Het leven blijft verrassend!