“Ach ja, het leven gaat door” schreef ik twee weken geleden. En ook, dat het daarna behoorlijk druk zou worden met de voorbereidingen voor het kunstrondje XXL op 31 augustus en 1 september.
Vorig jaar deed ik dat met heel veel plezier en inspiratie. Het kostte me geen enkele moeite om het ene na het andere nieuwe werk te maken of oud werk te ‘renoveren’. Ik schreef zonder te aarzelen zinnen of woorden op werk of op mijn ‘wensblokjes’, kortom: het stroomde.
Maar de afgelopen week lukte het niet.
Er kwamen geen woorden, ik vond geen zinnen. Ik wist niet welke kleuren. Er stroomde helemaal niets.
Gewend als ik ben om door weerstanden heen te worstelen, besloot ik om dan eerst maar wat kaarten te maken. Mijn kaartenstander moet nodig bijgevuld worden.
Jan drukte een aantal door mij geselecteerde foto’s af die ik op kaarten ging plakken. Daarvoor moest ik ze wel eerst heel nauwkeurig bijsnijden. Heel geconcentreerd werkje, want voor je het weet ga je scheef of snijd je teveel of te weinig af.
Mooi werkje dus om mijn concentratie aan te scherpen.
Onmogelijk om uit te leggen hoe ik daarna verder ging. Wat er gebeurde doordat ik steeds weer opnieuw keek naar dezelfde werkjes. Moest er nog iets aan worden veranderd, toegevoegd, weggehaald? Was het nu goed of nog steeds niet? Welke woorden? Of geen woorden? Wat te bedenken of wat te kiezen?
Geen idee waar ik mee bezig was. Hoe de besluitvorming verliep. Sowieso geen idee hoe een creatief proces werkt. Wel de ervaring dat het deze keer taai en warrig en moeizaam verliep.
Totdat ik als het ware wakker schiet en opeens zie waar ik mee bezig ben. Me realiseer dat ik in steeds hetzelfde kringetje rondloop. Dat zich steeds dezelfde zin opdringt: ’Zoals dit leven in de tijd verschijnt en verdwijnt.’ Steeds maar weer diezelfde zin.
Natuurlijk!
Zo logisch als wat.
Er is in mijn innerlijk even niets anders te vinden dan dit besef. We verschijnen en verdwijnen in de tijd.
Eerst mijn vriendin die eind juli totaal onverwacht in een van haar eigen hemelboten wegzeilde, en nu ook Yke, die 8 juni in een reactie op een blog liet weten dat ze ongeneeslijk ziek was. Ik wijdde op 9 juni een aparte blog aan haar en heb daarna mailenderwijs het bij tijden moeizame en pijnlijke ziekte-proces gevolgd, dat ze daarna meemaakte.
Op 15 augustus kreeg ik het bericht: “Op het feest van Maria Hemelvaart heeft lieve dappere Yke om 11.20 rustig de oversteek kunnen maken naar het Licht, waar zij is Thuisgekomen.” Afgelopen dinsdag was haar begrafenis. Nog maar vier dagen geleden.
Logisch; er is even niets anders te vinden dan dit besef, dat zich verwoordt in deze zin: ‘Zoals dit leven in de tijd verschijnt en verdwijnt.’
Nu deze zin nog op het werk schrijven. Dat kan komende week nog. Of beslis ik om dat niet te doen en geef ik deze zin gewoon als titel mee aan het werk? Geen idee nog.
Kom aanstaand weekend maar kijken wat ik heb besloten.
Maar kom vooral ook kijken naar alle andere kunstenaars die dan in de binnenstad van Zaltbommel exposeren. Het zullen er meer dan 80 zijn! Het belooft echt een hele mooie en Grote Kunstronde te worden!
Stuurde je net mooie info van aboriginal kunst die bij je blog aansluit.
Hele fijne dagen volgend weekend. Misschien tot ziens.
Ik ben benieuwd. Wie weet tot ziens! Zou leuk zijn.
Bedankt voor het delen van je gedachten, erg mooi en verdrietig. Het gaat je goed. ❤️
Dankjewel voor je lieve reactie. Ja, het is wel verdrietig, maar toch ook weer niet. Ik ervaar ook veel ruimte als ik er aan denk dat al het leven verschijnt en verdwijnt in de tijd.
Wat een prachtige, veelzeggende zin Riekje!
Dat zó weinig woorden, zóveel op kunnen roepen!
Het sluit wonderlijk aan op mijn zeer bewogen week.
Vorige week vrijdag herdachten we mijn zus die bijna 5 jaar geleden uit het leven stapte, onverwachts. We doen dat jaarlijks met een wandeling en sluiten dan samen af. De dag daarna was het verjaardagsfeestje van een kleinkind. Ze danste door de dag heen, vol leven, energie, verwachtingsvol en blij. Zondag was er een herdenkingsdienst voor mijn zus in de kerk. Ik besloot niet mee te doen met de gezamenlijke koffie daarna want wilde even tot mezelf komen. Even duurde niet lang. Bij thuiskomst kregen we een telefoontje, een zeer actieve man uit ons dorp, 61 jaar, was plotseling overleden. In het kleine dorp waar ik woon is iedereen dan geschokt. De avondwake mee voorbereid. Wat ik overigens altijd indrukwekkend vind waarin het wezenlijke van iemand komt dan naar boven. Ondertussen stuiterde er een logerende kleindochter rond.
Komende week ga ik op bezoek bij een 94-jarige psychiater, een van mijn leermeesters.
Ik had hem aan de telefoon en vertelde hoe zijn lessen en woorden vaak plotseling bij me naar boven kwamen. Zijn reactie: “dan blijft er toch iets van me doorgaan, want ik dacht pas nog, wat gaat het leven toch in een ademzucht voorbij…..”
Dus ja Riekje, een veelzeggende zin!
Ik moest hem twee keer lezen. Eerst last ik alleen zoals het in de kop stond: Verschijnen en verdwijnen je in de tijd.
En vroeg ik me af : “Maar verdwijn je echt in de tijd?”
Bij herlezen las ik het goed : Zoals dit leven verschijnt en verdwijnt in de tijd…..
Voor mij een complete zin Riekje.
Helaas kan ik komend weekend niet komen kijken. Maar de zin gaat met me mee.
Dank je wel!
Een goed weekend gewenst.
Dat lijkt me een van de moeilijkste dingen om te verwerken; een dierbare stapt uit het leven. Zeker als het iemand is uit de eerste kring: ouders en boers en zussen.
Wat mooi, dat jullie dat dan ieder jaar herdenken en ook weer heel begrijpelijk van jou dat je dan tot jezelf wilt komen en niet al teveel wilt praten.
Wat zal het inderdaad een verwarrende tijd voor je zijn geweest: een totaal overwacht overlijden, een springlevend kleinkind en een gesprek met een dierbare wijze leraar. Allemaal tegelijk.
Dat de zin in de titel van de blog anders is dan binnenin de tekst heeft een puur technische reden: de echte zin was te lang op die plaats.
Fijn te weten dat ik met deze zin als het ware met je meereis, zoals de wijze woorden van de oude psychiater met jou meereizen. Mooi om te zien hoe we in elkaar voortleven….!
Lieve Riekje
Diep ontroerd…………het is allemaal niet te begrijpen met ons verstand….ik besef steeds meer dat het gaat om het Hart….het tijdsbegrip hoort bij het verstand….daarbuiten is Eeuwigheid, en Liefde
Dankjewel voor je Hartelijk Er Zijn
Nu je het zo zegt, zou je in mijn zin het woord ‘tijd’ ook kunnen vervangen door ‘eeuwigheid’. We verschijnen en verdwijnen in de eeuwigheid. En nee, dat is absoluut niet te begrijpen met het verstand.
Prachtige zin voor een overzichtstentoonstelling Riekje..
Dankjewel. Ik ben er nog druk mee bezig.
Dank je wel, zo troostend zijn je woorden en beelden in de rouwtijd die ik beleef.
Ik wil graag het laatste kunstwerkje van je kopen omdat het me zo herinnert aan mijn liefste dochter. Je ziet me. Warme groet, Mariose
Ach, die liefste dochter van je en jouw verdriet. Het doet me goed te horen dat ik je iets van troost kan geven met mijn kunstwerkje.
Ik zie je graag dit weekend.
Zoals dit leven in de tijd verschijnt en verdwijnt .
Ja, Riekje, mooier kan het niet verwoord worden, in ieder geval op dit moment niet.
Doodgaan, het leven los laten, verlaten: ik ben in een maand tijd ook van het ene crematorium naar het andere gereden, nieuw in mijn leven. Een opeenstapeling van afscheid nemen, op zulke verschillende manieren. Jouw verhalen, de reacties van anderen daarop. Een dierbare vriend stierf ‘heel mooi’ , ontroerend mooi, vredig. De bijeenkomst voor de crematie werd door de ca tweehonderd aanwezigen ook zo ervaren. Zijn vrouw en kinderen voelden zich gedragen. En dan komt voor haar het alleen zijn… En ook dringt pas langzaam tot mij door dat ik zijn fysieke aanwezigheid schrijnend vaak mis. Maar, gelukkig ook vaak met een spontane glimlach. Nou ja, zomaar.
Wat zou ik graag een kunstrondje Zaltbommel lopen, Riekje, jou zien, de boten, ander werk van anderen. Maar mijn manke man laat ik nu niet graag alleen, ook al gaat het hem wel beter. Heel veel plezier!!
Dankjewel voor je uitgebreide reactie.
Ja, op onze leeftijd gaat het afscheid nemen en loslaten erbij horen. Én het van tijd tot tijd pijnlijke missen….
Het is belangrijk om dan genoeg vervullende bezigheden in je eigen leven te hebben, zoals bijvoorbeeld wandelen in de wonderschone natuur van Friesland!
Riekje, een fijn weekend. Ik ben er niet, aan het herstellen van een staaroperatie.
`beterschap! En mooi helder zicht straks!