Ik werd gebeld door een jonge vrouw met een zachte, vriendelijk stem die therapeutische hulp zocht. Hoewel ik haar meteen liet weten dat ze bij het Boswijk Instituut moest zijn voor therapeutische hulp omdat Jan en ik geen therapeutische gesprekken meer geven, liep het gesprek toch verder. Ze vertelde me dat ze een aantal jaren in een spiritueel centrum had gezeten en dat ze zich daar had onderworpen aan een redelijk streng regime, waar ze zich heel ongelukkig bij had gevoeld. Maar iedere keer als ze bij de leider begrip vroeg voor haar moeilijkheden werd ze met een kluitje in het riet gestuurd. Gesprekken over haar wel en wee verzandden keer op keer. Dit hield ze twee jaar vol en toen kreeg ze psychotische wanen. In haar wanhoop belde ze haar moeder, die haar op het hart drukte om te vertrekken. Ze besloot dat advies te volgen.
Toen ze haar vertrek in een gesprek met de leider van het centrum aankondigde, kreeg ze daar geen begrip voor. Integendeel: ze kreeg de volle laag en werd uitgescholden voor van alles en nog wat. De leider gedroeg zich dus exact zoals de sekteleider die ik heb beschreven in mijn boek Liefde in Wonderland: ze stak haar afvallige volgeling bij haar vertrek een mes in de rug.
Het was ook dat boek van mij, dat de vrouw ertoe bracht om ons te bellen en om hulp te vragen. Ze had het gelezen en er heel veel in herkend. Alle projecties van heiligheid en verlichting die ze op de leider had gehad, herkende ze. Maar ze voelde nu dus ook dat mes in haar rug.
Wat ben ik op zo’n moment blij dat ik dit boek ooit heb geschreven en wat ben ik dankbaar, als ik hoor dat het zoveel inzicht geeft in zo’n verwarrende situatie. Maar wat ben ik nu ook boos over het feit dat dergelijke ‘toestanden’ nog steeds voorkomen. Het is niet de eerste keer dat ik gesprekken heb met mensen die zich pijnlijk, onheus of vernederend behandeld voelen door hulpverleners, therapeuten of spirituele leiders. Niet zelden komt de vraag aan de orde of het al dan niet zinnig zou zijn om deze mensen aan te klagen. Ook nu bleek dat de vrouw dat had overwogen. Maar, net als in alle andere gevallen waarmee ik te maken heb gehad, had ze ervoor gekozen om dat niet te doen, omdat een proces naar alle waarschijnlijkheid zo pijnlijk zou zijn dat het niet zou opwegen tegen een eventuele ‘winst’.
Waarom schrijf ik hier nu over? Ik kan en wil niets doen tegen dit centrum. Het meldpunt Sektesignaal is sinds 1 januari 2020 opgeheven, hoewel een meerderheid in de Tweede Kamer daar volgens een artikel in het AD in november 2017 tegen was. Meldingen moeten nu naar de politie. Ik vind het heel begrijpelijk dat iemand met dergelijke gevoelige zaken daar niet naar toe wil. Ik kan de vrouw die me belde dus niet anders helpen dan door haar te verwijzen naar het Boswijk Instituut. Geen proces dus, maar een helende therapie.
Maar het is niet alleen uit onmacht dat ik haar dit advies gaf. Het is ook vanuit de overtuiging dat vechten meestal niet veel oplevert. Toen ik nog therapie gaf was mijn stelling altijd: “Niet vechten, maar voeden.” In feite zei ik dat ook tegen deze vrouw: “Ga niet vechten tegen de kwalijke spirituele leider. Geef je aandacht niet aan haar, maar voed jezelf met alles wat je nu nodig hebt. Geef je aandacht aan jezelf.” Dat had ze zelf overigens kennelijk ook al besloten, anders had ze ons niet gebeld.
En dan ben ik weer heel blij dat het werk dat Jan en ik ooit begonnen in Centrum Boswijk zo voortreffelijk wordt voortgezet in het Boswijk Instituut door nu alweer de derde generatie leerlingen. De vrouw vindt daar vast een goede therapeut die haar verder kan helpen. Ik wens haar dat van harte toe.
Wat een prachtige uitspraak Riekje: niet vechten, maar voeden, toepasbaar op zoveel situaties! Dank je wel Riekje !
Liefs
Nicole Koopman
Ja, ik heb dat indertijd heel vaak gezegd tijdens therapie-sessies, maar inderdaad, het geldt natuurlijk in heel veel situaties in het leven. Dank voor je waardering.
Goedemorgen Riekje,
Ik ben het boek net aan het lezen en het helpt mij enorm. Het geeft mij zoveel inzichten in de relatie tussen therapeut en cliënt.
Dankjewel Riekje voor al deze heldere inzichten.
Maar wat nou als je wel wilt vechten in een situatie als deze?
Als het niet lukt (met o.a traumabehandeling) om het een plek te geven, als het bemiddelingsgesprek met de Klachtenfunctionaris en betreffende therapeut een ware fiasco is geweest.
Als je wilt dat deze therapeut stopt met het zoeken naar kwetsbare vrouwen.
Ik denk dat het mij gaat helpen als ik erkenning krijg, erkenning voor de misstappen die de therapeut naar mij toe heeft begaan.
Ik wil zo graag recht doen aan mijzelf en denk dat een proces ook helpend kan zijn.
Of niet?
Met vriendelijke groet,
Marieke B.
Beste Marieke,
Ik begrijp dat je boos bent gebleven, ook na een trauma-behandeling en dat je deze boosheid in daden wilt omzetten. Bovendien wil je andere kwetsbare vrouwen beschermen voor deze therapeut. Allemaal heel begrijpelijk. Ik kan me voorstellen dat een proces je zou kunnen helpen, in die zin dat je je daardoor erkend zou kunnen voelen. De vraag is echter of je in een proces ‘gelijk’ zou kunnen krijgen. Het gaat immers allemaal over heel emotionele zaken en daarin is niets ‘hard’ te maken. De vraag is ook of zo’n proces niet op-zich weer traumatiserend zou zijn. Het gaat immers over allemaal heel intieme zaken.
Voor mij is een beetje de vraag hoe het komt dat je je boosheid niet bent kwijtgeraakt in die zin, dat je je pijn eronder hebt kunnen voelen en hebt kunnen helen. Uiteindelijk is de diepste erkenning die je nodig hebt de erkenning die je jezelf geeft.
Ik vraag me ook af in hoeverre je behoefte aan een proces ook wordt veroorzaakt door toch nog een afhankelijkheid aan deze therapeut. Je wilt hem kennelijk nog steeds niet loslaten.
Veel sterkte met al deze pijnlijk dingen,
Riekje