Van de wereld vallen

Zelden heb ik me door muziek zo geraakt gevoeld als door deze: 
https://www.youtube.com/watch?v=45CdhbiM1j4
Zelden overkwam het me dat ik klanken zag als parels, nee, glanzende, regenboog-kleurige zeepbellen. Ze zweefden in de ruimte, buitelden en zwenkten om en over elkaar heen en haakten zich aan elkaar vast in een sierlijke lijn; een lieflijke melodie.
Zelden gebeurde het, dat ik de muziek even niet meer hoorde maar wás. Een onstoffelijk moment van zijn, volledig opgegaan in de mij omringende klanken die maar bleven komen en komen, me insloten in een sprookjesachtig betoverend universum van klanken.

Ze had de muziek zelf uitgekozen voor deze gelegenheid; haar afscheidsbijeenkomst. Drie ‘romances sans paroles’ van Fauré. Gespeeld door Kun Woo Paik.
Nooit eerder had ik me zo verbonden gevoeld met haar dan toen ik dit hoorde. Nooit eerder voelde ik me zo één met deze sfeer van haar, die ik bij leven wel in haar wist, maar die we nooit echt goed met elkaar hebben kunnen delen, druk doende als zij altijd was met tuin, kinderen, kleinkinderen, zussen, vriendinnen, haar foto’s, het onrecht in de wereld, wat niet al. “Ze was gedreven en vol energie” zeiden mensen in hun toespraakjes. Dat was ze zeker, maar ik heb dat vaak ervaren als onrust, rusteloosheid; een bont gordijn waarachter deze stille, innerlijke sfeer verborgen lag.
Voor mij klinkt de muziek ook niet als een romance, maar als een wiegenliedje. Een tedere melodie, gedragen door rustige, wiegende klanken. Zo teder, zo zorgvuldig gespeeld. Elke noot krijgt apart de volle ruimte en de volle aandacht. Als om al dat energieke, al te drukke tot rust te wiegen, tot stilte te troosten.

De melodie in het stuk komt een aantal keren terug. Eerst klinkt ze ijl, bijna schuchter, wat later klinkt ze voller, bijna vreugdevol. De melodie zingt zoals ook zij in haar leven zo graag zong.
Maar dan opeens, parelen er klanken die zich los lijken te willen maken van de melodie. Die uit lijken te reiken, weg lijken te willen. Naar elders. Ik schrik erdoor op uit mijn dromerige aandacht en het wiegenliedje wordt een afscheidslied. Mijn ziel opent zich behoedzaam om haar de ruimte te geven, haar te laten vertrekken naar andere sferen, om haar dierbaar weg te wuiven. Een tedere pijn. 

Nee, we zullen elkaar hier nooit meer zien. Nooit meer hier, nooit meer in deze ruimte en in deze tijd, nooit meer in het drukke doen van dit leven. Ze is vertrokken, van de wereld gevallen zoals in het gedicht van Hein Stufkens dat ze op de rouwkaart liet zetten: “ Val maar met me van de wereld in de armen van de zon.” Zoveel overgave en vertrouwen. Het maakt het afscheid milder.

Maar toch, het gaat me niet gemakkelijk af haar los te laten. Ik voel liefde, spijt, verdriet. Laat me troosten en koesteren door haar muziek, want ach, wat zijn deze klanken warm en liefdevol en licht en troostend. Wat zingt de melodie.
Ik blijf luisteren. 

https://www.youtube.com/watch?v=45CdhbiM1j4