Twijfels

Elk jaar gebeurt het weer: eind mei, begin juni begin ik mijn lelie en mijn agapanthus te inspecteren op knoppen. En dan is er nooit ook maar één knop te bekennen. En dan denk ik: “Wat raar, zouden ze dit jaar geen bloemen krijgen? Waar zou dat aan liggen?” Ik heb ze wel eens in allerijl een flinke schep mest gegeven, hoewel ik heel goed weet dat dat echt veel te laat is om de plant nog te stimuleren om te gaan bloeien. Dat moet je veel eerder doen. 
Maar ook elk jaar weer, net als ik gewend ben aan het sombere vooruitzicht een bloemloos jaar tegemoet te gaan, verschijnen er tóch knoppen. Hoera. Ze gaan toch bloeien.

Dus de laatste jaren spreek ik als een vriendelijke oma mijn ongeduldige zelf toe, wanneer die weer eens somber constateert dat er werkelijk geen één knop te bekennen is: “Geduld, geduld, de knoppen komen altijd later dan je denkt.” En ze heeft gelijk, die oma: de knoppen verschijnen ieder jaar. Meestal een paar weken na mijn eerste ongeduldige inspectie.
En toch, er gaat geen jaar voorbij dat ik niet, op zijn minst een week of twee leef in de veronderstelling dat de planten níet zullen gaan bloeien.

Dat er dit jaar geen bloemen zouden komen vond ik trouwens heel logisch. Het was zo’n vreemd voorjaar geweest. Zo koud en zo nat. Alles gedroeg zich totaal anders dan anders. Mijn lelie, die vorig jaar kleiner dan ooit was, groeide uit tot een enorme bos! Hij is nu ongeveer drie keer zo groot als vorig jaar. Ik vond het voor de hand liggen dat al zijn energie was gaan zitten in de bladeren en dat hij daardoor geen energie meer over had voor bloemen. Nou ja, dan maar wachten tot volgend jaar! 
En de agapanthus had éen vreemd, krom bloemetje. Niet om aan te zien. Echt zielig. En verder niets te ontdekken. Hij probeerde het dus wel, die agapanthus, maar hij kwam niet verder dan dat ene kreupele bloemetje. Nou ja, jammer dus, geen bloemen dit jaar. Ja ja, oma komt weer langs met haar geduld, maar ik stuur haar weg. Ik zíe het toch; het wordt niets!

En dan verschijnen een paar weken later natuurlijk toch weer knoppen. Voor zover ik nu kan zien, zelfs behoorlijk veel.

Hoe moeten we dit duiden? Hoe bestaat het dat iemand ieder jaar weer zó bang is dat het niet goed komt? Wat ligt hier aan ten grondslag?
Wantrouw ik de natuur? Ben ik bang dat die kuren kan vertonen en zich niet aan zijn afspraken houdt? Geloof ik niet in de basale harmonie en kracht van de natuur? De eeuwig doorgaande cirkelgang van groei, bloei, verval, weer groei, weer bloei, weer verval, enzovoort? Wantrouw ik dat?

Of wantrouw ik mezelf? Doe ik het niet goed? Maak ik fouten? Ik ben natuurlijk weer eens vergeten mest te geven. Ik had de agapathus moeten verpotten. Ik had hem niet zoveel water moeten geven. Hij staat waarschijnlijk op de verkeerde plaats. Ik heb vast met veel teveel geweld de oude bloemstengels uit de lelie getrokken. Wie doet dat nou zo? Ik had ze moeten knippen en niet trekken. Ik heb de plant natuurlijk beschadigd. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Of ben ik te haastig? Te ongeduldig? Ben ik een ADHD-er die het gras uit de grond wil trekken om het wat sneller te laten groeien? Kan ik me niet overgeven aan de rustige gang van de natuur?

Ach wat, ik ben gewoon hardleers.