In een droom die ik een aantal weken geleden had, besloot ik om naar huis te gaan. De volgende dag nam ik dat besluit over in mijn waak-bewustzijn: ik wilde het echt gaan dóen. Ik gaf mezelf de opdracht, stelde me het doel, om naar huis te gaan. Thuiskomen, dat leek me wel wat.
Weer een dag later vroeg ik me af of ik iets speciaals zou moeten doen om thuis te komen. En zo ja, wat dan.
Ik deed twee dingen. Ik verloste mezelf van de verplichting om iedere week een blog te schrijven. Het hoefde niet meer persé. Dat gaf ogenblikkelijk enorm veel ruimte. Het voelde als vakantie.
Én ik pakte mijn oude gewoonte om iedere dag in mijn dagboek te schrijven weer op. Dat voelde als vanouds. Ik heb mijn leven lang dagboeken geschreven, alleen de laatste jaren werd het minder en minder. Totdat ik de afgelopen jaren zo goed als niets meer schreef.
Maar was dit genoeg? Moest ik niet veel meer doen? Heel speciale dingen? Vaker en langer mediteren op een dag? Spirituele boeken lezen? Afzien van koffie en alcohol? Niet meer zoveel mensen spreken? De krant niet meer lezen en geen televisie meer kijken? Zou kunnen, vast heel behulpzaam, maar ik deed het niet.
Trouwens, hoe zou ik weten of mijn doel was bereikt? Hoe zou ik weten of ik thuisgekomen was? Waar zou ik dat aan herkennen? Wat ís thuiskomen eigenlijk? Eerlijk gezegd wist ik dat helemaal niet.
Maar ik wist het meteen, toen ik langs de dijk reed en het weer gebeurde: al kijkend werd ik zo breed wijd-uit als het landschap, stroomde ik samen met de rivier tot verder en verder, tot aan de horizon en ervoer ik, hoe alles werd omspannen door de onbegrensde ruimte van de hemel.
Heel mooi, heel overweldigend, en tegelijkertijd ook heel gewoon, want zo zag en ervoer ik het eerder al zo vaak, alleen de laatste tijd niet meer. Teveel corona, teveel oorlog, teveel zorgen, teveel gedoe, te vermoeid, te benauwd was ik geweest. Het was alsof ik heel lang door een smalle koker had gekeken, maar nu opeens vrij-uit kon kijken. En ik wist het zeker: dit voelt als thuiskomen. Dit is het thuiskomen waarover mijn droom ging.
Hoe simpel kan het zijn. Geen grote verlichting, geen heilige ervaringen, maar gewoon mijn eigen ogen, mijn eigen, oorspronkelijke manier van kijken en beleven weer hervonden. Net zoals toen ik op mijn vijftiende tijdens een fietstochtje, op precies dezelfde manier werd overvallen door de grootsheid van het landschap en de hemel. Ik was daar zo van onder de indruk, dat ik de ervaring wel móest vastleggen in een tekening.
Net zoals toen ik vogels en kinderstemmen hoorde in het smalle straatje in Groningen, waar ik in mijn studententijd woonde en opeens, heel even, een enorme wijdsheid ervoer. In hooguit één minuut legde ik deze ervaring vast in een gedicht.
Vogels
in wijdgetakte bomen
wirrelen duizenden stemmen
fonkelende serpentines
door een glazen hemel.
Kinderstemmen dartelen
als kronkelende rookspiralen
tussen de huizen.
Een azuren stolp
straalt over de wereld,
speelbal
vol geluiden.
Later schreef ik het op een groot blad waarop ik zingende vogels en bloemen had geplakt.
Deze voor mij zo bekende manier van zien en beleven is thuiskomen. Gewoon, door wat meer rust in te bouwen, me van wat verplichtingen te ontslaan en wat meer aandacht aan mezelf te besteden.
Alleen, vraag me niet wie of wat dat ‘thuis’ is, want daar heb ik geen antwoord op.
Is “mijmeringen” niet een betere want poëtischer naam voor je schrijfsels dan het toch wat platte en zware “blogs”?
Mooi gedicht trouwens!
Dankjewel weer, Riekje.
Graag gedaan!
Voor Madeleine: Ja, daar heb je gelijk in; blogs is een lomp woord. Ik ga erover nadenken wat een beter woord zou zijn. Mijmeringen is in ieder geval veel beter.
Dank voor je compliment.
Zo te horen kijk jij niet meer door het sleutelgat maar staat de deur wagenwijd open. Een hele Riekje, je hebt jezelf bevrijd en bent thuis, wat dat ook mag zijn
Mooie zondag en van harte
Anneke
Inderdaad; wat dat ook mag zijn. Maar het voelt als ‘thuis’.
Mooi Riekje.
Herkenbaar en inspirerend voor mij.
Dankjewel.
Lieve groet, Els
Fijn dat je het herkent en dat het je inspireert.
Als 70 jarige zo herkenbaar, niets hoeft, of moet, weer heerlijk spelend, zonder verwachting of doel. Kun je het vergelijken met het gevoel van waardering voor het verleden en vredige stemming en balans in elke dag? Of elke week, ultieme voorjaarstemming! Dankbaar voor wat is.
Ik herken veel van wat je zegt, maar er zijn zeker ook nog steeds stressige periodes en oude introjecten die me het leven lastig maken. Maar dat mag er allemaal zijn.
Dank je Riekje. Wat je schrijft resoneert zo bij wat ik voel. Heel lang geleden in een van de cursussen die ik volgde zongen we bij de start altijd het liedje Home is where the hart is. Je bracht me intens terug naar mijn belevingen. Fijne zondag.
Ah ja, mooi: “home is where the hart is.” Dat is een diepe waarheid. En wat mooi, dat je die beleving weer voelde!
❤️zo fijn om te lezen! ❤️
Dank!
Hmm wat fijn, thuiskomen, daar verlang ik ook naar..
Er zijn op een dag vast en zeker momenten te onderscheiden, die voelen als ‘thuiskomen’. Vaak zie je zulke momenten over het hoofd, of beoordeel je ze als ‘te simpel en onbeduidend’.
Wat mooi zo’n intense ervaring Riekje
Jazeker, zo’n ervaring kleurt mijn hele dag.
Prachtig stukje, mooi dat je door het los te laten weer inspiratie hebt gekregen
Ja, dat is voor mij heel verwonderlijk. In plaats van op maandagochtend al mijn hoofd te breken over de vraag waar ik het deze week over zal hebben, denk ik nergens aan en dan opeens doemt er iets op. Lastig hoor, controle loslaten, maar het werkt kennelijk wel.
Mooi, Riekje. En intussen wel die krant lezen en maatschappelijk betrokken zijn. Die combinatie is zo belangrijk in mijn ogen. En de rust, het thuiskomen. Bij de een is het dat rivierlandschap, bij mijn vader was het de Boulevard in Vlissingen, bij mij is het op de bank op 3hoog in Amsterdam liggen en kijken naar de lucht en de boomtoppen. Maakt niet uit wat het is, als het er maar regelmatig is. En wat leuk dat je weer schrijft. En als het een keer niet gebeurt, ook geen punt hè? Liefs uit Amsterdam.
Ik zie het meteen voor me: jij op de bank en de lucht met de boomtoppen. Klopt, het maakt niet uit. Het gaat erom dat je jezelf toestaat om daar even helemaal te zíjn.
Ja, het schrijven gaat gewoon door, terwijl ik mezelf toestemming heb gegeven ook zo nu en dan níet te schrijven. We zullen zien hoe het verder gaat.
Ooooh wat moooooi…….
Ja, het zijn korte ervaringen, maar wel heel mooi. Ze blijven als het ware op de achtergrond aanwezig, ook als er weer allemaal andere emoties en moeilijkheden spelen.
Riekje: helder treffend gedicht, een streling voor het oor. En dan later voor ook nog een streling voor het oog: prachtig. dank.
Wat is thuiskomen vroeg je je af. En je vraag werd beantwoord door de wijdte van het landschap.
Ik herken dat. Voor mij is thuiskomen voelen dat ik alleen maar BEN en dan ook verbonden met wat me omringt. Buiten, altijd, is dat zo. Met de poes op schoot is dat ook altijd zo. Regelmatig op mijn kussentje ook. Bij mooie concerten.
Fijn dat je ons, niet verwacht, toch trakteert op je schrijfsels.
Liefs,
O ja, dat heb ik ook jarenlang gekend: met een poes op schoot. Iedere ochtend in alle stilte zitten, met een zacht snorrende poes. Heerlijk. Helaas is er nu geen poes meer. Maar er is zoveel anders. Behalve het hele grote, is er ook het hele kleine! Daar kan ik ook wel eens een blogje aan wijden.