Stilte overdragen

Een paar dagen geleden ontving ik een rouwkaart: Berber Steenstra is overleden. Zij schreef wel eens reacties op mijn blogs. Daardoor voelt het voor mij alsof er een lid van deze ‘blog-familie’ is overleden en wil ik haar hier graag kort gedenken. 

Bij de rouwkaart was een gedicht ingesloten met de titel: Een huis van stilte.
En zo kende ik haar ook; als een vrouw die een grote stilte in zich meedroeg. Een stilte, die het vaak zo tumultueuze dagelijkse leven overstijgt.  

Het opmerkelijke is, dat ik haar maar één keer heb ontmoet. Jaren geleden. Zeker dertig jaar, zo niet meer. In Gameren, waar we toen woonden. Ik zat toen in de tuin, in de zon, op mijn gemak rode bessen te rissen. Ze kwam erbij zitten en we babbelden wat. Ze had dit werkje vroeger ook wel gedaan vertelde ze, en ze deed even mee. Altijd lastig om de besjes heel te houden, en niet tot moes te drukken. Was het beter om ze met de hand of met behulp van een vork van de steeltjes te rissen? We wisten het beide niet. 
Dat was het. Het duurde misschien een kwartier, hooguit een half uur. En toch, op dat moment ervoer ik een diepe verbinding met haar. Ik was even samen met haar in een prachtige rust; haar stilte.

Toen ze zich in 2021 op mijn blogs abonneerde, schreef ze me dat ook zij zich deze ontmoeting nog goed herinnerde. Wat bijzonder. Ook zij had kennelijk iets meer ervaren dan een ‘doodgewone’ ontmoeting.

Op 11 januari van dit jaar schreef ze een reactie op mijn blog ‘eeuwig water’. Die eindigde met een vreemde zin en leek daardoor onaf. Toen ik haar daarover mailde bleek dat inderdaad het geval te zijn. Ze had nog een gedicht dat ze op een kalender had gelezen willen toevoegen, maar dat was om de een of andere reden mislukt. Ze mailde me het gedicht waar het om ging. Ik vond het jammer dat ze het gedicht niet had toegevoegd aan haar reactie op de site, zodat iedereen het kon lezen, maar ik heb haar niet gevraagd om dat te doen. Nu kan ik het echter niet laten om het gedicht hier alsnog te delen. Het was immers ooit bedoeld om op mijn site te staan?

Ik heb een oude weg gezien,
Een oude weg die door de verlichten van weleer is bewandeld.
Deze ben ik gegaan en al wat ik heb opgedaan,
Heb ik doorgegeven,
Opdat het vrucht moge dragen
En zich moge verspreiden.

Ik ben ervan overtuigd dat Berber deze weg ook is gegaan en dat ook zij heeft doorgegeven wat ze op haar weg had opgedaan. Mij heeft ze in ieder geval haar stilte overgedragen. 

Maar hoe? Hoe deed ze dat?
Het antwoord is heel eenvoudig: door de stilte te zíjn. 
Niet, dat ze zich stil hield of stil zat, zeker niet. We hebben prettig gebabbeld en bessen gerist, heel gewoon en niks bijzonders. Maar door dat babbelen en rissen heen, of misschien is het beter om te zeggen: “achter dat babbelen en rissen langs”, was haar stilte voelbaar. Zoals je vaak bij mensen kunt voelen dat er achter hun woorden allerlei emoties schuilgaan waar ze het niet over hebben, bijvoorbeeld teleurstelling, jaloezie, woede, verdriet, wat ook maar, zo kon ik voelen dat er achter de woorden van Berber helemaal niets schuilging. Het volle ‘niets’ van stilte, rust, open aanvaarding.
Maar daar hadden we het helemaal niet over gehad. Ze heeft me niets over stilte gezegd. We hebben ook niet in stilte gemediteerd. Niks van dat alles. Bessen rissen en kijken wat beter ging: met een vork of met je vingers. Ze droeg de stilte over door die te zíjn. Ik haakte als het ware in op haar innerlijke stilte, waardoor ik mijn eigen innerlijke rust kon ervaren. 
En nog steeds brengt deze herinnering me in contact met mijn innerlijke stilte. Of met het besef dat die ver te zoeken is….

Nu ik dit schrijf, voel ik hoe graag ikzelf deze stilte ook zou willen overdragen. Aan bijvoorbeeld mijn kinderen. Ik wil niets liever dan dat ze gelukkig zijn en dat ze deze innerlijke rust ook kennen. En ik besef me nu ook, dat ik daarvoor niet zo drukdoenerig van alles voor ze hoef te doen. Natuurlijk, een handje helpen is altijd welkom en een goed gesprek is altijd fijn. Ik kan nog steeds iets voor ze betekenen.
Maar van veel grotere waarde is deze achter alles liggende stilte. Die stilte wil ik overdragen.
Meer dan ooit realiseer ik me dat ik dat alleen maar kan, door deze stilte te zíjn.

Dankjewel Berber, voor deze waardevolle levensles.