Als dingen met elkaar samenvallen beschouw ik dat altijd graag als ‘schouderklopjes van het universum’. Ik bedoel dit: in de laatste twee weken van mijn ‘blog-vakantie’ werd ik opeens overspoeld door een fikse opruim-woede. Ik ruimde niet alleen mijn keukenkastjes en -laatjes op, maar ik ging ook naar de zolder om na te gaan wat daar allemaal wel niet lag. En er lag veel! Té veel. Dus ik begon ook daar op te ruimen. Alles wat ik niet meer wilde hebben kwam op een stapel: op weg naar de kringloop-winkel. Een heel werk, waarmee ik nog lang niet klaar ben, maar ik vond het heerlijk om te doen.
Dat ik hiermee begon had te maken met het simpele feit, dat het een ordeloze rommel was op de zolder waar ik me, iedere keer als ik er kwam, enorm aan ergerde. De zolder was trouwens niet de enige plek die mijn ergernis opwekte. Ik vond dat vrijwel iedere ruimte en kast of la in huis wel eens nagekeken mocht worden. Overal liggen dingen en dingetjes die ik al jaren niet meer gebruik en die ik wel eens weg zou kunnen doen.
Maar het was meer dan een gewone opruimwoede. Hij ontstond ook, doordat ik als het ware naar ons huis en de inboedel keek met de ogen van onze aanstaande nabestaanden; de kinderen dus. Wat, als wij er niet meer zijn en zij ons huis moeten leegruimen? Zou ik niet zo aardig zijn om al die overbodige rommel zelf op te ruimen in plaats van hen ermee op te schepen?
Het had dus ook te maken met mijn leeftijd en een besef van ‘eindigheid’. Vroeger of later zal ik er niet meer zijn en daar sorteer ik alvast een beetje op voor. Niet, dat er ook maar íets op wijst dat mijn ‘einde’ zich binnen afzienbare zal voordoen, maar toch; het besef dat er ooit een einde aan mijn bestaan zal komen dringt zich stilaan op.
Hoe dan ook; de laatste weken van mijn blog-vakantie was ik aan het opruimen geslagen. Al ruimend en sorterend gingen er allerlei dingen door mijn handen en mediteerde ik als het ware op mijn leven. Van wie had ik dat gekregen? Wanneer had ik dit gekocht? Dat was nog van mijn vader of mijn moeder geweest. Dit was een aandenken aan die vakantie. Enzovoort. Waar wilde ik afscheid van nemen en wat wilde ik nog even houden?
Al doende bedacht ik me dat afscheid nemen misschien wel een onderwerp zou kunnen zijn voor een blog, maar ik begon niet te schrijven, omdat ik er nog over aarzelde om weer te beginnen met het ‘bloggen’. Én omdat ik zo lekker aan het opruimen was. Ik had er gewoon de tijd niet voor!
Maar toen kwam de rouwkaart van Berber waar ik het in mijn vorige blog over had en kon ik niet laten om daar iets over te schrijven. Dus ik zette me achter de pc. En wat gebeurt er? Een van mijn trouwe lezers stuurt me nou net op dit moment een mailtje met de vraag of ik definitief ben opgehouden met schrijven of dat er ooit nog weer eens iets zal verschijnen. Opmerkelijk.
Maar ook opmerkelijk: ze sluit een link in naar een column van Machteld Huber *), die ik nog ken van toen ze lang geleden in onze opleiding zat. En laat die column nu gaan over opruimen en huizen leegruimen door nabestaanden! Een dubbele samenloop dus.
Terug naar het ‘schouderklopje van het universum’ waarmee ik begon. Ik schreef hierboven al dat ik nog geen besluit had genomen om opnieuw blogs te gaan schrijven, toen dit gebeurde. Maar door deze dubbele coïncidentie op te vatten als een schouderklopje van het universum, hakte ik de knoop door. Ik voelde me gestimuleerd om weer met het ‘bloggen’ te beginnen. Heerlijk, zo’n schouderklopje!
Maar vraag me niet om uit te leggen wat ik hiermee concreet bedoel. Het is heel gemakkelijk gezegd en veel mensen zeggen dat ze begrijpen wat je beweert als je zoiets zegt, maar eerlijk gezegd heb ik geen idee wat zo’n uitspraak eigenlijk betekent. Neem bijvoorbeeld het begrip ‘universum’. Ik stel me bij het woord universum van alles voor met sterren en planeten in oneindige ruimtes, maar dat dat iets te maken zou kunnen hebben met mijn doen en laten hier op aarde kan ik me met de beste wil van de wereld niet voorstellen. Ik zeg dan wel dat ik dergelijke coïncidenties beschouw als schouderklopjes van het universum, maar eigenlijk heb ik geen idee wat dergelijke samenlopen te betekenen hebben. Eerlijk gezegd denk ik dat het mijn brein is, dat alles wat er gebeurt probeert te ordenen in logische verbanden en dat het op die manier betekenis probeert te geven aan willekeurige gebeurtenissen.
Waarom zeg ik dit dan? Wat heeft het voor zin om te zeggen dat het universum me een schouderklopje geeft, terwijl ik me daar tegelijkertijd niets concreets bij kan voorstellen?
Ach, schouderklopjes voelen nu eenmaal heel fijn en het is zo geruststellend als alles ‘past’. Het is gewoon heel prettig om me omringd te voelen door een goedkeurend en bemoedigend universum. Een deel in mij wil dit nu eenmaal graag zo voelen en geloven.
En van mij mag dat.
*) Machteld Huber is een arts die een nieuwe kijk op ‘gezondheid’ ontwikkelde en in de medische wereld introduceerde.
Goedemorgen Riekje,
Fijn om wakker te worden en dan door het lezen van je stukje je nabijheid te voelen. En niet alleen jouw nabijheid, maar het weten dat er een hele groep is die even met hun aandacht op hetzelfde is gericht geeft mij het gevoel van ‘deel uitmaken’ en dat voelt als een warme, geruststellende en inspirerende omhulling. Dit gevoel heb ik ook op sommige plekken, het meest als ik de poort van mijn landje binnenkom. En ook bij sommige groepen mensen, zoals op het congres van de sensorimotor therapeuten vorige week. Het gevoel wat ik ervaar bij wat jij ‘een schouderklopje van het universum’ noemt is voor mij vergelijkbaar. Ik zou ook niet weten hoe het precies in elkaar steekt, maar ik geniet enorm van dit gevoel in al zijn vormen.
Je zou zulke plaatsen waar je aandacht en begrip voelt sangha’s kunnen noemen. Volgens Thich Nhat Hanh hebben mensen sangha’s nodig en daar ben ik het helemaal mee eens. Een mens heeft plaatsen nodig waar hij zich veilig voelt.
En verder, net als jij begrijp ik niet hoe het allemaal in elkaar steekt en ik probeer het ook niet meer te begrijpen. Ik heb me er volledig mee verzoend dat ik ‘het’ nooit zal snappen. Maar ik kan net als jij heel erg genieten van de plaatsen waar ik me omhuld voel en soms krijg ik zelfs een schouderklopje!
Bedankt Riekje
Graag geschreven.
lieve RIekje, jouw schouderklopje werd ook mijn schouderklopje! Je weet wel waarom. Noem het ‘een schouderklopje van het universum’, noem het ‘toeval’, het is wat het is en het is welkom en het komt op het goede moment. Ik geloof erin, met of zonder universum.
Dank & liefs, Nelleke
Ja, leuk; geloven met of zonder universum.
Bedankt voor je blog Riekje, leuk deze weer te mogen ontvangen. Ik heb even moeten nadenken over hoe ik dat zelf ervaar, je omhult te voelen wat als een schouderklopje kan zijn. Iets in mij gelooft het soms niet dat ook ik zo’n schouderklopje verdien of mag ontvangen. Zelfs niet als ik het wel kan zien. Alsof iets in mij het ontkent. Maar gelukkig voel ik ook iets anders in mezelf waardoor ik wel kan ontvangen en dat geeft mij hoop.
Groetjes Linda
Ook als iets misschien niet helemaal lukt, verdien je een schouderklopje voor de moeite die je hebt gedaan! Dat verdien je werkelijk.
Dank voor je reactie.
Hoi Riekje,
Dankjewel voor je delen. Fijn om te lezen.
Al zou ik er alle begrip en respect voor hebben wanneer je noet meer zou bloggen of alleen wanneer het zo voelt of loopt voor je.
Wat ben je nuchter!
Weet je wel zeker dat er niet meer is tussen hemel en het aardse?
Warme groet,
Joost
Dank voor je empathische reactie; ik houd hem in gedachten wanneer het anders loopt dan ik had gepland.
Nee, ik weet niets zeker.
Is dat een vorm van nuchterheid?
Dankjewel voor je ontvangen.
Dat raakt me altijd weer bij jou.
Zoals jij het schreef, leek het voor mij als dat je “het jezelf wijsmaakt” omdat het goed voelt.
Klopt, dat is ook een beetje zo. Lees ook mijn antwoord op de reacties van Paul Quadflieg en Margriet Westervaarder.
Ik probeer zo nuchter mogelijk te zijn, blijven. Realistisch ja. Belangrijk.
Ik heb ook paranormale ervaringen écht ervaren.
Voor mij bijten ze elkaar niet.
Ik heb t gevoel, idee dat we hierin wat verschillen.
Wat oké is natuurlijk.
Ik hou van die samenwerking tussen het Universum (Zij/Hij/Het) en de Ander
Fijne blog weer Riekje!
Dank voor je reactie. Mooi, om een samenwerking te zien.
Lieve Riekje .
Dit soort ervaringen zijn voor mij oefeningen en groei in “vertrouwen “ en open staan voor het “Al”.
Met het woord universum en het jij , wij ,brengen we zelf een scheiding aan . Ik voel dat niet meer zo en hoef het dus ook niet te snappen . Het is !
Overigens ,, heerlijk om ruimte te maken in alles wat je verzameld hebt en wat je ooit van dienst is geweest.
Hoe meer je hebt , hoe groter de verantwoording.! Wat een balast pfffff
Dank je voor het delen .
Fijne , mooie , zonnige zondag
Als je jezelf deel voelt van het universum is die scheiding inderdaad niet nodig.
En ja, het is werkelijk een opluchting om dingen weg te doen. Het is goed om te zien dat het je ooit van dienst is geweest, maar dat het nu niet meer nodig is.
Lieve Riekje
Wat een heerlijke verrassing om op deze zondagmorgen weer een blog van jou in de mail aan te treffen. Dat geeft ons een moment van herkenning en verdieping. Herkenning omdat we bij onze verhuizing van vier jaar geleden tot grote opluchting van onze kinderen onze overvolle zolder, kelder en schuur zelf hebben opgeruimd en verdieping door je mijmeringen over het universum waarbij het verhaal opeens een veel grotere dimensie krijgt. Het is een heerlijk als je het gevoel hebt dat het grote geheel goedkeurend over je schouder meekijkt !
O wat goed dat jullie kinderen die opruiming als een opluchting ervoeren.
Ik begrijp dat helemaal. Het stimuleert me om door te gaan.
Dag Riekje,
Heel herkenbaar! Ik heb planken met fotoalbums….. en als ik er niet meer ben weet ik dat er geen belangstelling voor is. Mijn huidige selectiecriterium is: als je er blij van wordt overweeg het om te bewaren. Wordt je er niet blij van, waarom zou je het dan bewaren? En ja, coïncidenties zijn precies wat het uitdrukt. Een toevallig gelijktijdig zijn. En maar wat graag geven we daar een meerwaarde aan omdat mensen van verhalen houden die verbinden. Laten we dat koesteren en toch realistisch zijn. Ik kijk uit naar je volgende blog!
Mooi gezegd: “laten we de verhalen koesteren en toch realistisch blijven.” Dat lijkt op het eerste gezicht gezicht tegenstrijdig en daardoor niet mogelijk. Toch lukt het mij en jou kennelijk ook.
Dag Riekje, dank voor deze prachtige column. Wij ruimen het huis van Berber op. Je woorden steunen, en geven het universum nog een extra dimensie! Nogmaals dank voor je gedeelde wijsheid, zo mooi verwoord.
Ja, jij bent nu natuurlijk bezig met het opruimen van het huis van Berber. De keren dat ik het huis van overledenen heb opgeruimd vond ik dat een heel intieme bezigheid. Alsof je door de spullen heen de overledene steeds weer even aanraakt. Ik hoop dat er tijd genoeg is om dit werk in alle rust te doen.
Dank je Riekje voor je zeer herkenbare verhaal van opruimen en afscheid nemen.
Ik voel me eigenlijk gewoon heel tevreden als ik weer opgeruimd heb en afscheid heb genomen van die dingen, die op dat moment kunnen gaan. Voor mij is het een doorgaand proces! Fijne zondag.
Ja, het is zeker een doorgaand proces. Ik realiseer me heel goed dat ik nu bepaalde dingen nog even vasthoud, die ik over een aantal jaren waarschijnlijk wel weg ga doen. Of beter gezegd misschien: die van mij een andere plaats mogen krijgen. Want dat probeer ik altijd wel: de dingen een goede plaats geven. Soms door ze weg te geven aan iemand van wie ik weet dat die er blij mee is, meestal door ze naar de Kringloopwinkel te brengen.
Dag Riekje,..
Twee zielen één gedachte denk ik. Mijn zoon herinnert me er vaak aan, dat als we er eens niet meer zijn hij 2 huizen heeft om op te ruimen. Ik zei container erbij en klaar.. Nu wel heel toevallig dat ons monumentale kleine huisje wordt geïsoleerd. Ik organiseerde een boeldag…Ik heb 2 kinderen oudste is verstandelijk beperkt, woont niet meer thuis en een zoon, woont ook niet meer thuis… We stalden alles buiten uit wat van de zolder kwam, zoon hielp mee… En toen ik alles zo bekeek, was het meeste van mijn zoon. Ik zei het meeste is van jou. Ik zei zoek uit wat je mee wilt hebben, ..anders gaat het naar de kringloop… Uiteindelijk kon hij een zwart plankje van Ikea nog wel gebruiken IKEA??? zei ik .. Maar de rest nam hij niet mee, ik zei en nu dan?? ..breng maar naar de kringloop… ik keek mijn man en schoondochter vol verwondering aan…
…ik zei alles!!! schoondochter schudde ook NEE ze wilden niks hebben
.. Ja wel het plankje van Ikea. Ik zei das ook wat…… En samen gingen we met een volgeladen auto naar de kringloop… Ieder jaar loop ik een rondje langs onze kleding, wat een jaar ligt, gaat weg. Naar de weggeefhoek hier in ons dorp, in deze bijzondere tijden.
Wat een mooi verhaal; een boeldag in de buitenlucht. Wat bijzonder dat zowel je zoon als je schoondochter niets mee wilde nemen. Ook toch wel een beetje teleurstellend misschien. Maar ja, je zoon draagt zijn herinneringen waarschijnlijk mee in hart en zijn geest. Die hoeven niet nog eens bevestigd te worden door allerlei voorwerpen.
Goed hoor, dat je je kleding een jaar geeft om zich te bewijzen. Dat kan ik nog van je leren. Ik laat sommige dingen jarenlang liggen….
geen reactie is ook reactie, met dank aan het universum
Ik begrijp je reactie niet helemaal, maar bij deze toch een bedankje; aan jou!
het goede, wijze universum …..o o o, van mij mag dat helemaal niet, het creëren van een nieuwe goeie god of zoiets, een zogenaamde bron van heelheid en liefde en wonderbaarlijke energie…
Ik moet er niks van hebben als mensen iets toeschrijven aan de heelheid en wijsheid van het universum – vaak heet dat dan ook nog spiritueel… ..
voor sommige dingen is moeilijk reden en taal te vinden…en dat is prima…maar jezelf en anderen voor de gek houden… bah bah
ooit heb ik me zo belazerd gevoeld door het christendom en al die waarheden die niet waar bleken te zijn… daar doe ik nooit meer aan mee…
je hoeft niet te reageren hoor riekje…
Natuurlijk reageer ik wel. Juist! Namelijk door te zeggen dat mijn verhaal werkelijk helemaal niks te maken heeft met een goeie of nieuwe god. Ik schrijf ergens dat ik er vanuit ga dat het mijn brein is die dergelijke dingen aan elkaar knoopt om een zinvol en begrijpelijk geheel te fabriceren van onsamenhangende gebeurtenissen. Heb je die zin gemist?
Ik begrijp absoluut niet hoe alles in elkaar zit, maar als een oprechte wetenschapper houd ik wel altijd een kier open naar een ander begrip van de werkelijkheid. Je weet maar nooit. Er schijnen de afgelopen tijden weer allerlei ontdekkingen gedaan te zijn die de ideeën van Einstein onderuit halen (of juist bevestigen, dat ben ik even kwijt). Voor mij staat niets vast. Ik leef in het mysterie. Wel staat voor mij vast dat er geen persoonlijke God bestaat die de dingen op aarde hier regelt.
Nu ik dit opschrijf bedenk ik me, dat ik waarschijnlijk het prettige gevoel dat ik krijg wanneer er dingen samenvallen, ‘vertaal’ als een schouderklopje. Van wie of wat dan ook.
Beste Riekje,
Een jaar geleden ben ik verhuisd naar een appartement, daarvoor heb ik m’n hele huis opgeruimd, samen met m’n man Roelf. Hij langzaam, ik sneller, ieder in ons eigen ritme.
Voor mij was het of verleden, heden en toekomst samenvielen, een heerlijk gevoel. Misschien is dat voor mij het schouderklopje uit het universum geweest. Het was alsof ik, met onzichtbare steun een horde sierlijk genomen had.
Hartelijke groet,
Marchien Bouwmeester
Dat klinkt mooi: een horde sierlijk nemen! En dat, terwijl het best een heel werk is om je ‘bezit’ uit te sorteren! Mooi, om het gevoel te hebben dat deze klus nu geklaard is.
Pingback: Boeten, vergeven en schouderklopjes – Riekje Boswijk