Safari op de vensterbank

Ik wil een blog schrijven over emoties en de verwarring die ze vaak veroorzaken; ik las een column over vernedering en daar wil ik graag mijn commentaar op geven; ik wil heel graag een aantal van mijn ‘bladen’ laten zien met teksten over de ziel; er staan op mijn bureaublad nog een paar half afgeschreven blogs over ‘tijd’; ik heb nog een aantal aantekeningen liggen over verschillende soorten verdriet; ik zou iets willen schrijven over ‘moeten en willen’, maar…

maar …

het komt er niet van. Het lukt me niet me ertoe te zetten. Ik heb geen zin om mijn gedachten te ordenen, te focussen, structuren te zoeken. Geen zin. Even helemaal geen zin.

Ik loop wat door het huis, en kijk wat rond. Kijk eens in mijn klerenkast en vind een aantal t-shirts die ik al in geen jaren heb gedragen. Ze gaan in de doos met ‘spullen voor de Kringloop’ waar al aardig wat in ligt. Ik kan de doos alleen niet wegbrengen, want de winkel is dicht, vanwege corona.

Ik scharrel wat in mijn hangmappen. Twee mappen vol met gebruiksaanwijzingen en garantiebewijzen van alle mogelijke apparaten die er soms allang niet meer zijn; massa’s al dan niet interessante artikelen; opzetjes voor cursussen en studiedagen; uitgeschreven rollenspelen; contracten van boeken; brochures over auteurs- en beeldrecht. “Ik zou dit allemaal eens moeten ordenen,” denk ik. “Maar wat een werk!”

Ik ga wat poetsen in de keuken. Dat is hoognodig. Ik ontdoe de keuken van een ware grauwsluier. Tja, als je iedere dag van alles bakt en braadt in olijfolie wil het stof wel aankoeken. Na een paar keer een uurtje soppen staan de kommetjes en de glazen karaffen op de kastjes weer te glanzen. En wat valt er veel licht door het eindelijk weer eens gewassen raam!

Buiten eens even wat bladeren opvegen en in bakken doen, zodat ze straks naar de vuilstort gebracht kunnen worden. Nu ik toch bezig ben stop ik mijn tulpen- en narcissenbollen ook nog maar even in de grond. Veel te laat, weet ik, maar wie weet gaan ze het nog doen.

Wat gaat de tijd toch snel…..! De dagen zijn binnen de kortste keren om. Ze lijken te verbrokkelen in kleine, onbetekenende gebeurtenissen, die verglijden in een zee van dagen; lockdown-saaie, mistige dagen. Ik betrap me erop dat ik soms niet meer weet welke dag het is.

Wat zal ik nu eens gaan doen? Ik loop langs de bloeiende lidcactus in de hal en veeg gedachtenloos wat afgevallen bloemen van de vensterbank. Er kleeft iets. Wat kan dat zijn? Toch geen bladluizen in de plant? Die maken vaak een kleverige afscheiding. Geen bladluis te bekennen. Wat is er dan aan de hand?
Als ik nog eens goed kijk, zie ik een aantal paarse druppeltjes op de vensterbank. Wat zou dat zijn? Proeven. Ze smaken zoet. Het is honing. Kleine druppeltjes honing, sommige doorzichtig, andere paars en alle tinten daartussenin.

Die moeten van de bloemen komen. Nooit geweten dat lidcactussen honing geven. Maar ja, waarom niet? Alle bloemen geven toch honing?
Dat is interessant! Ik ga eens even goed kijken hoe dit zit. En ik neem mijn fototoestel mee! Waar zitten die honingdruppels voordat ze op de vensterbank zijn beland? Ik moet ze zien op te sporen. 

Dat valt nog niet eens mee. In de meeste bloemen valt helemaal niets te bekennen. Geen druppel te zien. Toch móeten ze er zijn.
Ik kijk iedere dag; onderzoek alle bloemen nauwkeurig. Houd ze allemaal in de gaten. Als een jager neem ik dagelijks mijn plaats in en wacht, gewapend met mijn camera, geduldig af wanneer het wild verschijnt!
En ja hoor, na een paar dagen ontdek ik honingdruppels in een aantal bloemen. Ze zitten eerst helemaal bovenin de bloem, en daarna zakken ze naar beneden. Ze laten zich moeilijk fotograferen doordat ze zo klein zijn. Ze houden zich bovendien angstvallig schuil tussen de meedraden van de bloemen, waardoor ze vaak nauwelijks te zien zijn.
En dan is er ook nog het verschil in tempo waarmee ze naar beneden glijden. Sommige druppels glijden heel traag, zodat ik ze een dag of drie rustig kan volgen, andere blijken na een halve dag alweer verdwenen te zijn. Zo zijn ze er, maar zo zijn ze ook weg. Soms verkleuren ze tijdens hun tocht langs de meeldraden van helder transparant tot paars, waardoor ze nog lastiger te zien zijn.
Maar toch; ik krijg ze te pakken. Als een jager vang ik de druppels met mijn camera. 

Nou ja, toch best een beetje opwindend in deze saaie dagen. Ik was een weekje op safari op mijn vensterbank!