Het speelde zich af in een fractie van een seconde.
Ik zat op de rand van mijn bed de veters van mijn schoenen te strikken. Altijd een zorgvuldig werkje, want de veters van die schoenen zijn eigenlijk te lang, daarom trek ik ze zorgvuldig aan en leg er daarna een dubbele knoop in, zodat ze flink worden ingekort en ik er niet over ga struikelen.

Dus ik zit daar in volle aandacht voorovergebogen op de rand van mijn bed te strikken en dan opeens, verandert het beeld totaal. Heel even is het alsof ik door het vloerkleed en de vloer heen kijk. Ik kijk er dwars doorheen, eindeloos ver weg. Ik kijk door de tijd en de ruimte en ik zie wat er allemaal is voorafgegaan aan dit moment. Hoe ik in mijn leven van alles heb meegemaakt, keuzes heb gemaakt, beslissingen heb genomen, mogelijkheden heb benut of over het hoofd heb gezien, mensen heb aangetrokken of ontlopen, dat er ontelbaar veel gebeurtenissen, omstandigheden en niet te vergeten toevalligheden zijn geweest die mijn keuzes hebben beïnvloed en mijn leven hebben bepaald. Ik zie hoe een niet te bevatten hoeveelheid momenten zich aan elkaar hebben geregen tot mijn levensweg en hoezeer al die momenten verbonden zijn met de wereld om me heen.
Maar mijn zicht valt verder. Ik zie dat mijn eigen leven is voorafgegaan door de levens van mijn ouders, en dat die levens ook uit ontelbaar vele gebeurtenissen hebben bestaan die elkaar opvolgden en uitlokten, dat ook bij hen mensen en omstandigheden, geluk en tegenslag van invloed zijn geweest. Dat ook hun levens een aaneenschakelingen zijn geweest van onnoemelijk veel momenten die elkaar hebben veroorzaakt en uitgelokt.
En ja natuurlijk, de levens van mijn ouders zijn voorafgegaan door de levens van hun ouders, mijn voorouders en van diens voorouders; het zicht wordt oneindig. Het gaat door tijd en ruimte heen. Het duizelt me: ik zie een onbegrensde ruimte en tijd waarin mensen door elkaar heen krioelen. Ze bewegen zich van elkaar af of naar elkaar toe, raken elkaar aan, veranderen daardoor van plaats en richting, tikken anderen aan die daardoor ook van richting veranderen en weer anderen aanraken, die anderen aantikken, tot in het oneindige. Alles raakt elkaar, tikt elkaar aan, draait van elkaar af en naar elkaar toe, alles en iedereen beïnvloedt elkaars plaats en richting. In eindeloze ruimte en tijd.
Wat ik zei: het duurde maar een fractie van een seconde. Daarna sloot de ruimte zich en beperkte mijn zicht zich weer gewoon tot de veters van mijn schoen. Met dit verschil dat ik me opeens besefte dat dit helemaal niet gewoon was. Hoe ongelooflijk wonderbaarlijk was dit moment tot stand gekomen! Wat was er al niet aan vooraf gegaan! Wat was dit moment bijzonder!
Thich Nhat Hanh zei altijd: “Present moment, wonderful moment” en ik heb altijd gedacht dat ik wel had begrepen wat hij daarmee bedoelde. En natuurlijk, ik had dat ook wel begrepen, maar door dit korte ‘inkijkje’ in de voorgeschiedenis van mijn moment van schoenen strikken, heb ik dit ook werkelijk ervaren. Al was het maar heel kort. En dat voelt toch echt anders.

Prachtig! Ja, zo….
Dank voor t woorden geven.
Marleen
En jij bedankt voor je reactie.
Wat heerlijk om de zondag weer met een van jouw blogs te mogen beginnen.
Dankjewel Riekje
Ja, het voelt ook voor mij weer helemaal als vanouds. Toch wil ik niet beloven dat ik iedere week weer ga schrijven. Misschien sla ik zo nu en dan wel even over. We zullen zien.
Geen woorden Riekje, zo mooi.
Mijzelf afgescheiden voelen is direct opgelost.
Veel dank voor het delen.
Ah mooi! Want je afgescheiden voelen is niet prettig.
Ik dacht dat je mijn sneakers had gefotografeerd; ik heb precies dezelfde. Maar die waarneming van jou is mij volstrekt vreemd. Soms heeft alcohol zo’n werking, merkte ik heel vroeger, een soort vertraagde hallucinatie. Lijkt dat erop?
Mijn eigen sneakers zijn rood, maar er was geen leuk plaatje van rode sneakers.
En ja, was dit een hallucinatie? Hangt er ook een beetje van af hoe je een hallucinatie definieert. Zeker is wel, dat ik niet had gedronken.
Eerst de verrassing: wauwww een blog..
Dan de inhoud…Ik voel het door alle vezels van mijn lichaam gaan.
Dankjewel lieve Riekje
Dankjewel voor je reactie!
Wat fijn! Je blog en je ervaring. Dank
Dankjewel.
Bedankt Riekje! Wat een fijn en waardig en gouden moment heb je beleefd!
Mooi, om dit een gouden moment te noemen. Klopt helemaal.
Ik zie dat mijn eigen leven is voorafgegaan door… vanaf dat stukje overvalt ontroering me. Ja zo is het. Wat een wonderlijk besef kan je ineens toevallen/binnen vallen hè. Van die dingen die je weet, en toch ineens een heel andere ervaring zijn/krijgen. Blijkbaar herken ik er iets in. Ook de verdrietigheid in dit perspectief van oorlogen, ruzies, etc raakt me denk ik. Wat neemt dit veel mensenlevens in beslag, en gaat er veel kostbare tijd en geluk verloren… gek eigenlijk dat dat dan toch steeds weer gebeurt. Dank voor je blog Riekje. Een heerlijke start van deze dag!
Ja precies: je weet het allemaal wel, maar toch is het opeens heel anders als je het zo ervaart. Al is het maar heel kort.
Ha ha Riekje, weer terug van een lang lange reis….
Fijn om je blog weer te kunnen lezen.
Dank,
Marga van Kalles
Ja, ik heb zeker een soort reis gemaakt de afgelopen maanden. Het heeft me heel erg goed gedaan even niet te ‘bloggen’.
Wat een deugddoend weder lezen met
zo’ n indrukwekkende blog , het leest alsof je even ergens ver wegin de tijd was van het dagdagelijks gedoe.
Mooi dit te delen lieve Riekje.
Ja het was zeker een moment ver weg, al was het maar een heel kort moment. Maar het besef ervan blijft toch aanwezig, als een soort achtergrond van mijn dagdagelijkse leven.
Wat een PRACHTIG MOOI OMSCHREVEN ERVARING!!!!!
DANKJEWEL XXX
Het raakt me. Wat kun je toch prachtig verwoorden wat er gebeurde met je. Een wonderful moment op deze zondagochtend. Dank je Riekje❣
Dankjewel voor jullie reacties.
Wat een bijzonder moment en wat fijn dat je het met ons deelt. Rijk om zo de dag te beginnen. Dankjewel
Dankjewel!
Goede morgen Riekje, wat mooi beschreven, dank je wel!
Ik ken het, zo nu en dan komt het tot me.
Tijd verdwijnt en is juist heel aanwezig omdat je ergens wel weet dat dit moment zo voorbij is en er ook altijd is.
Is geweest en zal zijn.
Nu in je bewustzijn 🙂
Dank voor het delen!
Goede zondag,
Marijke
Wauw!
Goede morgen, wat een prachtige binnenkomer op deze zondag morgen.
Het lijkt er niet op hoor toch wil ik ook iets delen.
Tijdje terug had ik de ervaring dat ik op de schouders van mijn vader stond en mijn zoon weer op de mijne.
Het was in de vorm van een forum paal. Onze lichamen vloeiden als een geheel samen.
Helga
Wat een mooi beeld van jou met je vader en je zoon op elkaars schouders! Dankjewel voor het delen.
Lieve Riekje
Wat een mooie verrassing dat jij opeens weer een ervaring met ons deelt en wat een prachtig verhaal. Dat kan je zo opeens toevallen hè zo,n inzicht van de diepte van iets wat je verstandelijk wel weet maar nog nooit echt hebt ervaren.
Voor Marijke: Ja, wat is tijd toch mysterieus. Wat zien we, welke werkelijkheid nemen we waar?
Voor Wilma: Ja, dat overkomt je dan zomaar opeens. Geen idee waardoor en waarom, maar des te indrukwekkender.
Onze oudste zoon zei, toen hij nog heel jong was: ” mama, tijd bestaat eigenlijk helemaal niet, dat hebben mensen met elkaar afgesproken om het te kunnen snappen”.
Kinderen voeden ons op 😉
Geweldig! Hij had helemaal gelijk!
Fijn Riekje weer een blog en wat voor één! Prachtig hoe je de verwevenheid van tijd en ruimte in 1 seconde kan beschrijven.
Liefs
Dankjewel.
Lieve Riekje ,
Blij je weer te lezen !
Mooi stukje !
Grote glimlach en buiging voor jou !
Ik voel verbonden zijn en dat is in deze tijd goud waard !
Ja, dat is zeker waar: het is heel belangrijk om deze verbondenheid te voelen.
Wat heerlijk Riekje, om de zondagochtend te mogen beginnen met jouw blog! Jouw woorden dragen voor mij bij aan ‘present moment, wonderful moment’
Fijne zondag, Angelique
Ik wens je een wonderful mooie zondag toe!
Dankje Riekje, dat je dit met ons deelt. Prachtig beschreven. Een inspirerend moment.
Ik beleef het moment een beetje met je mee en kan het me helemaal voorstellen. Wat uiteraard iets anders is dan direct ervaren.
Zo bijzonder ook dat je in een paar seconden een eeuwigheid kunt beleven en dat je dan nog 23 uur en meer dan 59 minuten over hebt op dezelfde dag om je erdoor te laten inspireren, ervan te genieten, of je keuzes door aan te passen etc.
Fijne dag,
Edith
Ja, dat is waar: zo’n enkel moment gloeit nog heel lang na. Het wordt een soort blijvend besef.
Dank je wel, Riekje.
Wat een prachtige beschrijving van je ervaring. De beelden naar aanleiding van je woorden vormen zich in mij. Ze herinneren me aan de veelomvattende verbinding tussen ons allen. Dat ervaar ik als zeer troostrijk, juist in tijden waarin ik me eenzaam kan voelen.
Ach, wat naar dat je je regelmatig eenzaam kunt voelen. Inderdaad kan dit besef van verbondenheid heel troostend zijn. Je bent en blijft verbonden.
Dankjewel Riekje, wat een prachtig verjaardagscadeau, wat ik ook door zal geven aan mijn dochter die vandaag ook jarig is.
Een dag waar ik wegens allerlei omstandigheden zo tegenop zag, maar die nu toch lichter aanvoelt, juist door die verbondenheid, door jou beschreven.
Want wat zei mijn dochter, zij is geboren in 1976 en ik word 76 en ik ben geboren in 1948 en zij wordt 48.
Over verbondenheid gesproken.
Nou ja zeg, dat is toevallig! Gefeliciteerd met jullie verjaardagen!Ik hoop voor je dat het een lichte en vreugdevolle dag zal zijn.
Goededag Riekje, dankjewel.
Ik ben blij dat ik een soortgelijke ervaring mocht hebben vanmorgen. Over het toeval, dat wat je toevalt en je alleen kunt zien wanneer je zicht even zo “schoon” is van het benoemen en dus vastzetten weer in een kader. Of het toe-vallen wat we niet kunnen zien door onze rugzakjes vol met verhalen. Wellicht eeuwen oud. Wonderlijk. Zie ik werkelijk alleen de schaduwen? Zoals gezeten in de grot van plato? Dit is slechts een gedeelte van alles wat mij toeviel deze ochtend.
Fijne zondag, liefs Michèle
Wat een bijzonder toeval! Ja, het heeft zeker te maken met een al dan niet helder zicht. Zo te horen was jouw zicht heel breed vanochtend. Genoeg om nog heel lang over na te peinzen en tot je in te laten werken.
Wat een prachtige ervaring Riekje.
Kan me voorstellen dat dit jou een diep gevoel van dankbaarheid geeft.
Het woord dankbaarheid voelt hier voor mij niet helemaal op zijn plaats. Mijn ervaring komt dichter bij verwondering en verbazing; een moment contact met het mysterie. Ontzag is misschien nog het beste woord.
Maar dat grenst natuurlijk wel aan dankbaarheid.
Ik heb een beetje een probleem met het woord dankbaarheid. Hopelijk schrijf ik daar nog eens een blog over. Hopelijk, want dit woord intrigeert me al veel langer, alleen de blog hierover laat zich niet gemakkelijk schrijven.
.
Oh ja, inderdaad Verwondering en (dan) Ontzag voelt beter op z’n plaats. Nu ik je reactie lees, kan ik me voorstellen dat ik daarna dankbaarheid zou voelen voor zo’n mooie ervaring.
Ben benieuwd naar jouw visie op dankbaarheid, want dit is op dit moment een groot thema in mijn leven.
Het zal best nog wel even duren, want ik vind het weliswaar een heel belangrijk, maar ook een heel lastig onderwerp.
Maar wie weet, jouw opmerking spoort me enigszins aan….!
Ik ervaar dankbaarheid als een vervullende energie.Het is erg helend.
Lieve Riekje,
Nu begrijp ik nog beter jouw vragen aan mij. Wat een prachtig moment een wat een mooie woorden gaf je eraan. Dat is een cadeau, dank je wel.
Wat is het toch prettig om op deze manier cadeau’s uit te delen!
Je bent en blijft een bijzonder mens Riekje.
Kan mij zo’n ervaring voorstellen, zou als een speldenprik van de wereld verdwijnen.
Liefs, Tom
Ja, het gevoel had inderdaad wel iets van te verdwijnen in een ontzagwekkend groot geheel.
niet op zondagmorgen, maar op de maandagmiddag lees ik dit prachtig moment en jouw beeldende beschrijving, dank daarvoor!
Dankjewel.
Ha de Riekje, leuk hoor dat je er weer zin in hebt om je gedachten/ervaringen op te schrijven en met de lezers te delen. Jouw ervaring komt aardig overeen met die van mij toen ik onder narcose lag i.v.m. een tonsillectomie (verwijderen keelamandelen). Ik was toen 21 of 22 jaar. Ik heb toen ervaren alles te begrijpen. Ik zag een oneindige hoeveelheid bewegende beelden, kleuren en figuren, die in een bepaalde cadans elkaar opvolgden, en groter en begrijpelijker werden. Op het maximale, maar ook op het minimale niveau werd er steeds gezegd, “logisch he?” Ik ervoer toen het alles te overzien en te snappen. Alles was te verklaren en alle onzekerheden, vragen, twijfels vielen weg en ik ervoer een totale rust. Enfin, er valt nog veel meer te schrijven, maar dit is jou Blog. Hoe dan ook fijn om je mooie en veelal inspirerende verhalen weer te kunnen lezen 🙂 Lieve groet, Peter
Jeetje, wat een bijzondere ervaring! Het lijkt een complete verlichtingservaring! En wat bijzonder dat er steeds werd gezegd dat alles gewoon ‘logisch’ was. En die rust lijkt me ook geweldig; allesomvattend.
Maar ja, terugkerend uit zo’n narcose verlaat je zo’n ervaring natuurlijk weer. Alsof je de allesomvattende rust verlaat en weer terugkeert naar de wereld met al zijn drukte.
Toch mooi te weten dat deze dimensie in jou bestaat en dat je er even was.
Dank je Riekje voor het delen van je mystieke ervaring. Vind het altijd zo verbazingwekkend hoe jij zulks kunt omschrijven. Zo levendig dat ik het bijna helder voor me zie. Bijna alsof iets er van door mijzelf wordt ervaren. Vergezocht vermoed ik.Dank je wel en bedenk Een verwachting maakt geen verplichting.
Dankjewel voor je reactie. Ik knoop jouw wijsheid in mijn oren: een verwachting maakt geen verplichting!