Gelukkig had ik het programma opgenomen, zodat ik het rustig kon terugkijken en daardoor nu een vrij exacte opsomming kan geven van wat ze allemaal in huis hadden. Om te beginnen gigantisch veel kleding, verder 165 lege dozen, 63 flessen verschillende soorten schoonmaakmiddelen, 31 placemats, 78 borden, 110 paren schoenen, 345 cd’s, 156 knuffels, waarvan 17 speciaal voor kerstmis, een grote hoeveelheid kerstspullen waaronder 5 verschillende kerstmutsen en 3 rode plastic kerststerren, 170 Suskes en Wiskes, 88 paar baby-sokjes, een babybadje en -stoeltje, een enorme hoeveelheid boeken, een zonnebank, een idiote hoeveelheid messen, vorken en lepels, glazen, kommen, bekers en kopjes, schoonmaak-doekjes, handdoeken en nog veel meer. Heel die gigantisch hoeveelheid spullen kwam uit hun huis en alles lag keurig geordend uitgestald op de vloer in de forse hal. Je houdt het niet voor mogelijk.
Waar heb ik het over? Wie zijn die ‘ze’? En waarom liggen al die spullen daar?
Ik heb het over het programma ‘Je huis op orde’. (SBS6 op woensdagen.)
De ‘ze’ zijn de vrouw, de man en de zoon van 12 jaar, die het team van dit programma hadden uitgenodigd om hen te helpen hun huis op te ruimen. De vrouw kon namelijk slecht dingen weggooien en de man had zich na 20 jaren ergernis opgegeven voor deelname aan dit programma.
Dat gaat dan als volgt: de bewoners van het huis worden weggestuurd en het televisie-team haalt alles, maar dan ook werkelijk álles weg wat er zich in het huis bevindt en legt het op de vloer in een grote hal. Keurig geordend: boeken bij boeken, cd’s bij cd’s, keukenspullen bij keukenspullen, knuffels bij knuffels, kerstspullen bij kerstspullen en ga zo maar door. Een gigantisch karwei.
Als de complete inboedel uiteindelijk overzichtelijk geordend op de grond ligt, mag de familie binnenkomen. Dus daarom liggen die spullen daar: om de familie te laten zien wat ze allemaal wel niet bij elkaar verzameld hebben. Je kunt je voorstellen wat een confrontatie dat is! Vader, moeder en zoon schrokken zich wezenloos van wat ze zagen liggen!
En dan begint het: vader, moeder en zoon mogen uitzoeken wat ze willen houden en wat niet. Alles wat ze niet kwijt willen mogen ze op de vloer laten staan, maar alles wat weg mag, moeten ze neerleggen in een van de de drie vakken: ‘Doneren’, ‘Verkopen’ of ‘Recyclen’. Ook weer een gigantisch karwei, waarbij ze zonodig worden geholpen door een opruim-coach.
Dat was in deze uitzending vooral nodig bij de boeken. De vrouw bezat namelijk een enorme hoeveelheid boeken die ze niet wilde afstaan, hoewel ze zelden of nooit aan lezen toekwam. Het lukte haar pas om een beperkt aantal boeken uit te zoeken om te houden, nadat de coach haar ervan had overtuigd dat het heel veel stress geeft als je zoveel boeken wilt lezen, terwijl je tegelijkertijd weet dat je daar helemaal de tijd niet voor hebt. Er bleef dus een overzichtelijke hoeveelheid boeken over. De rest mocht weg. Maar moeilijk dat ze het vond! Ze huilde tranen met tuiten toen de doos met al haar boeken werd leeg-gekieperd in het vak ‘Doneren’.
Daar had ik om kunnen lachen, want het is natuurlijk ook heel komisch dat iemand zo gehecht kan zijn aan een stapel boeken, maar dat deed ik niet, want onze televisie staat vlak voor de boekenkast en daardoor zag ik weer eens dat daar een paar flinke stapels boeken staan, die ik ook nog graag wil lezen, waar ik ook niet aan toekom. Die stapels staan daar allang, wisselen regelmatig van samenstelling, maar blijven staan. Ik noem ze ‘mijn t.b.c-literatuur’: alle boeken die ik ooit eens zal gaan lezen als ik ooit eens zal moeten ‘kuren’ omdat ik ooit eens t.b.c. zal krijgen. Ik ga dan namelijk ‘kuren’ in zo’n prachtig t.b.c.-huisje, dat je met de zon mee kunt draaien waardoor je altijd in de zon ligt. Wat zal ik de hele dag door prinsheerlijk in de zon op mijn bedje liggen lezen. Eindelijk tijd !
Wat natuurlijk nooit gaat gebeuren, want A: in ons tuintje past met geen mogelijkheid een t.b.c-huisje, B: je hoeft tegenwoordig niet meer eindeloos te kuren als je tbc hebt en C: ik krijg geen tbc.

Toch begrijp ik die opruim-coach heel goed: die stapels boeken veroorzaken behoorlijk wat stress. Elke keer als ik zie dat ik geen enkel boek ook maar heb opgeslagen, spreek ik mezelf berispend toe: ”En, komt er nog wat van?” Alles wat je nog wilt, maar niet (meer) kunt doen, veroorzaakt stress. Neem op zolder al die dozen met al die prachtige stoffen en stofjes, waar ik nog zoveel mooie kleren van kan naaien of andere leuke dingen mee kan doen. Maar wanneer? En dan mijn spinnewiel, waarmee ik vroeger met heel veel plezier de wol van onze eigen schapen heb gesponnen. Ernaast ligt nog een zak met een vacht van het schaap Fien. Maar ga ik ooit weer spinnen? En dan zijn er ook nog al die dozen, vol met al die prachtige garens en bandjes en lintjes en kantjes en knoopjes en bontjes en vlindertjes en kraaltjes en glittertjes, waarmee je ook zulke leuke dingen kunt doen! Maar wanneer? En heb ik misschien toch niet wat erg veel kerstspullen? Gebruik ik dat schattige grijs-gewolkte emaille pannetje eigenlijk ooit? En dat servies dat ik ooit zo mooi vond, maar dat nu totaal overbodig in een kast staat te verstoffen, moet dat daar blijven staan?

Dus nee, ik lachte niet om de vrouw, ik kon me heel goed met haar identificeren. Ik begon haar zelfs te bewonderen, want zij deed van alles weg, terwijl mijn stapels boeken er nog steeds staan. Ik zal een aantal boeken weg moeten doen, om plaats te maken in de boekenkast. Maar helaas, dat lukt me niet. Als ik resoluut een boek beetpak om weg te doen, lijkt hij opeens eens stem te krijgen: “Gooi mij niet weg! Je vond me vroeger zo mooi!” protesteert hij. Het gewolkte emaille pannetje doceert: “Ik ben een cadeautje van je moeder, weet je nog? Ik ben een Dierbare Herinnering!” Alle prachtige garens en bandjes en lintjes en kantjes en knoopjes en bontjes en en vlindertjes en kraaltjes en glittertjes, beginnen zelfs te dreigen: “Weet je wel dat wij heel oud, zelfs gedeeltelijk antiek zijn? Je bent erg dom als je ons weggooit.” En het spinnewiel voorspelt: “Als je later oud en slecht ter been bent, kun je weer heerlijk gaan spinnen. Trouwens, wie weet wil je kleindochter ooit nog eens leren spinnen.”
Ik kan er gewoon niet tegenop. Ik laat me gewoon ompraten. Ik moet het toegeven: zij zijn sterker dan ik.
Dus alles staat en ligt er nog. Gelukkig. Hoewel, soms voel ik me wel een verliezer. Wie is hier eigenlijk de baas in huis? Maar nee, ik nodig geen opruim-coach uit. Veel te streng. Ik moet dit heel voorzichtig en vooral heel vriendelijk aanpakken. Eerst nog maar eens een volgende aflevering van het programma bekijken. Zal het me ooit lukken?

Wat een heerlijke en herkenbare column, Riekje. Ik las net het boek van Dick Wittenberg “Wat doen we met de spullen”. Daarin geeft de schrijver ook mooie verklaringen voor onze gehechtheid aan spullen. Tegelijkertijd hielp het mij om toch weer meer weg te doen (om mijn kinderen te behoeden voor gangen vol met spullen). Mijn boeken laat ik nog even met rust.
Lijkt me een interessant boek, want het is wel raadselachtig waarom we toch zo gehecht zijn aan onze spullen. Voor mij is de behoefte om mijn kinderen te behoeden voor een huis boordevol spullen ook een reden om op te ruimen.
Haha, ik heb maar vluchtig gelezen, maar ik kon meteen hartelijk lachen om de fantasie van het tbc huisje. Ja ja, herkenbaar probleem, maar toch, dat spinnenwiel: we gaan nog heel spannende tijden tegemoet met vele tekorten: volgend jaar wordt de wol minstens 100 % duurder. Dus ik dacht van de week nog”: ik moet weer gaan spinnen…..nou, nu weet ik waar ik een spinnenwiel kan vinden…..
Weer een argument om dat spinnewiel niet weg te werken. Ik bewaar hem; is het niet voor mezelf, dan wel voor jou!
Goede morgen!
Ja ja, toevallig de uitzending van een week eerder gezien. Een echtpaar met 5 kinderen, een groot huis en een ongelooflijke ongeorganiseerd bende.
Bijv. 10 banken!
Geld was geen probleem, zodat er geregeld nieuw gekocht kon worden als bijv. kledingstukken niet gevonden werden.
Wat ik het schrijnendste vond was dat de jonge vrouw zo door de wanorde in beslag genomen werd dat zij geen tijd had om voor zichzelf mooie kleding te kopen. En dat er geen plaats was voor haar eigen hobby achter de naaimachine zitten. Een bezigheid die haar ontspande. Drie naaimachines stonden boven op een kast.
Na afloop had ze een hoek met werplank in haar eigen kleding ruimte met werplank voor de naaimachines!
Mooi hoe het team ermee aan de slag is gegaan.
Iedereen kwam uiteindelijk meer tot zijn recht. Erg mooi.
Ja, die uitzending zag ik ook. Ik was er weer helemaal van onder de indruk. Wat was die vrouw blij met haar opgeruimde huis!
Maar ik vraag me wel af hoe het dan na een paar maanden is. Hadden ze niet vijf kinderen? Ik ben benieuwd of die nu allemaal keurig hun spullen opruimen in de dozen en bakken die ze van het team hebben gekregen.
Zou een interessant programma kunnen zijn. Een beetje zo als de Rijdende Rechter, die na een paar maanden ook nog eens terug komt om na te gaan hoe het dan is met de burenruzie.
Twee keer in drie jaar verhuizen deed dat voor mij. Van Engeland terug naar Nederland. En daarna van Noord-Holland naar Drenthe. Wat heb ik een boel opgeruimd: weggegeven en verkocht. Wetend dat ik van een groot huis in Glastonbury naar een heel klein huis in Enkhuizen ging, heb ik ook al mijn tekeningen en etsen weggegooid. Heb van alles foto’s gemaakt, schilderijen heb ik losgehaald van hun lijsten (ze staan nu in een schuurtje, de muizen hebben plezier in hun museumpje). Dat is het enige waar ik spijt van heb, af en toe, ik zou ook niet geweten hebben waar ik al dat werk had kunnen opbergen. Ik ben weer nieuw werk aan het maken en dat is wel heerlijk eigenlijk zonder al het voorgaande nog fysiek aanwezig.
Ik heb ook heel veel weggedaan toen we naar Zaltbommel verhuisden. Alles naar de Kringloop-winkel. Ik heb me er een keer op betrapt dat ik daar een keer bijna een lampje had gekocht dat ik een paar weken eerder had weggedaan!
Ik heb ook veel foto’s gemaakt van wat ik weg deed. Vooral ook van alle knutsels van de kinderen.
Wel een beetje jammer van je eigen werk, maar ik kan me ook voorstellen dat het heel bevrijdend is om nu zonder ‘geschiedenis’ weer aan het werk te zijn!
Heel herkenbaar Riekje!
Het heeft Wilma en mij ook erg geholpen om te gaan verhuizen naar een kleinere, leeftijd bestendige woning. Na 35 jaar in een grotere woning veel spullen verzameld te hebben (we zijn tenslotte nog van de generatie van niets weg gooien als het nog heel is) hebben we onze kinderen ook gelukkig kunnen maken met veel te (moeten) ruimen.
Dan hoeven zij dit niet meer ter doen.
Nu alleen nog al mijn oude foto’s en dia’s digitaliseren. En al die boeken lezen die mij na mijn pensionering al een poosje opwachten.
Maar dan zal ik toch eerst ook moeten stoppen met het nuttige vrijwilligerswerk waarmee mijn leven zich weer voor een belangrijk deel vult.
Dan maar weer wachten tot ik daarvoor gepensioneerd word.
Nu je het zegt: wij hebben ook nog heel wat foto’s om te digitaliseren en ook geluidsbandjes om over te zetten op cd’s.
Maar net als jij, kies ik er ook voor om eerst nog een heleboel dingen te doen waar ik nu de energie voor heb. Groot gelijk om dat vrijwilligerswerk te doen. Daar maak je vast veel mensen blij mee. En jezelf niet te vergeten!
Leuk; twee keer met pensioen!
Wat schrijf je toch ontzettend leuk Riekje. Met jouw gevoel voor humor, kan je zó de betrekkelijkheid van problemen omschrijven. Heb je verhaal net voorgelezen aan Quirine. We hebben er smakelijk om moeten lachen en onze eigen verzamelwoede er onmiddellijk in herkend.
Voorál (wat mij betreft dan) de stress, die het hebben van zoveel spullen en hobbies kan hebben. Ik vind zóveel dingen leuk om te doen en heb daarvoor dan ook alles in huis: schilderen, naaien, breien, lezen, figuurzagen, vormtekenen en ga zo maar door. Met als gevolg dat ik bij de start van een niets-bijzonders-te-doen-vandaag-dag ga proberen te kiezen wat ik zal gaan doen. Dat niet kunnen kiezen vanwege téveel mogelijkheden geeft me zoveel stress, dat ik dan uiteindelijk maar ga wandelen. Als ik op vakantie alléén maar boeken meeneem geeft dat veel meer rust. Dus misschien moet ik eens uit gaan kijken naar een Tiny house met alleen een piepklein boekenplankje voor mijn geleende boeken uit de bibliotheek. Ik voel me nu al rustig worden bij alleen al die gedachte. Dank voor je inspirerende verhaal en ik ga dat programma eens terugkijken.
Oh wat erg, heb jij dat ook? Dat je zóveel dingen leuk vindt: breien, naaien enz enz.? En niet kunnen kiezen, herken ik ook zo! Ik neem me al heel lang voor omduw eindelijk eens te gaan kiezen, maar het lukt me niet.
Zou een Tiny house echt gelukkig maken? Ik durf het nog niet aan.
Dat programma is er gewoon iedere week. SBS6 woensdag. In het programma dat ik bekeek in de week na het programma dat ik beschreef, kwam een gezin voor dat nóg meer troep had!
Wat schrijf je toch altijd herkenbare stukjes. Dank daarvoor. En deze springt er voor mij uit. Ik heb dezelfde stemmetjes als het om spulletjes met een herinnering gaat en om boeken. En ook zo’n pannetje trouwens. Het herinnert mij aan mijn oma. Zij had een door en door versleten exemplaar (volgens mij had het de 2e wereldoorlog nog meegemaakt) en ze gebruikte het in de jaren 60 om haar wasknijpers in op te bergen. Ik zie het als kind nog zo voor me. Mijn oma was toen al heel duurzaam bezig!
Ik heb nog een hand-koffiemolen van mijn oma. Ze liet me ooit eens, toen ik nog heel klein was, zien hoe je daarmee koffie maalt. Een heel dierbare herinnering voor mij. Dus die molen staat erg nog …..
Lieve Riekje, dank voor je heel herkenbaar blog, daar ik vorige week zondag begonnen ben met het opruimen van de boeken op zolder en constateerde dat 30 jaar geleden ik ze als een hinde naar boven had getransporteerd en nu moeizaam liet afzakken en wat het zo erg maakte niet 1 ervan weer of niet gelezen had. Wel heb ik oude kunst boeken bewaard om in de kersttijd met kind en kleinkind collages rond de tafel uit te maken. Misschien een ideetje?
Wat een goed idee: collages maken van oude kunstboeken. Het zal waarschijnlijk wel even slikken zijn om de schaar in zo’n boek te zetten, maar als je eenmaal over de eerste schroom heen bent, zal het vast reuze leuk zijn.
En zo kan het ook zijn dat het tegenovergestelde een levensitem is: snel, veel opruimen…
Komt het omdat ik in mijn leven negentien keer verhuisd ben, van het ene land naar het andere, van de ene uithoek van het land naar de andere, komt het daardoor dat ik zo snel en veel opruim? Herinner ik me opmerkelijke momenten wat dit betreft?
Mijn twee dochters-(tjes) moesten een maal in de twee weken van mij hun kamertjes opruimen. Ik zette een grote plastic vuilnisbak dreigend voor hun deuren: als jullie het niet doen doe ik het. Ze hebben het er nog wel eens over, maar hebben er geen trauma aan overgehouden.
Ander moment: na twintig jaar werd en weer verhuisd en dat vroeg om een grondige opruiming: ik gooide een map met kopieën van zgn rondschrijfbrieven weg. Tien jaar had ik aan mijn Lieven in Nl geschreven over ons wel en wee in Latijns-Amerika Amerika. Die stoffige ordner kon nu wel weg. Daar heb ik met het ouder worden wel spijt van gekregen. Toen ik dat aan mijn ex-man meldde stuurde hij me de ordner op, met een klein briefje: ‘Gered van je opruimdrang’. Wat een geluk!
Mijn schoonzus lijdt aan harding, extreme bewaarzucht. Het bepaalt haar leven. Mijn huidige partner bewaart ook veel voor-je-weet-maar-nooit. Hij heeft daar zelf geen last van, ik leer me er minder druk over te maken. Al met al ben ik tevreden dat ik zo weinig aan materiële zaken hecht.
Maar, een bekentenis. Ik heb nog maar net een roestig emaille schaaltje, wat ik in LA altijd gebruikte, met wat pijn in ‘t hart en een ritueel naar de vuilnisbak verhuisd. Het was vijenenveertig jaar oud…
Mooi thema, Riekje! En ja, weer leuk en licht beschreven, dank.
O jee, oude brieven, daarvan heb ik ook nog een stuk of drie ordners. Geen idee vaak wie de mensen waren, die ze hebben geschreven. Ik laat ze toch maar staan.
Ja, negentien keer verhuizen doet wel wat met je natuurlijk. Mooi hoor, dat je zo weinig hecht aan spullen, maar wel een beetje komisch, dat je nu terecht bent gekomen tussen bewaarzuchtige mensen.
Mooie blog, fijn om te lezen. Dankjewel!
Vorig jaar in december heb ik elke dag iets weggegeven. Een van de laatste dagen ontving ik zelf een warme wollen jas van iemand. Dat was een leuke verrassing.
Wat mij soms over de streep trekt om iets weg te doen is me verplaatsen in het voorwerp. Z’n grootste deel van t leven werkloos omdat zn baasje heeft bedacht dat die of die, of hijzelf ooit weer, het gaat gebruiken. Terwijl intussen een ander er blij mee kan zijn. Met die blik laat ik het makkelijker gaan.
En tegelijkertijd vertrouwen dat voor mij ook wel weer voorwerpen op mn pad komen.
Maar toch herkenbaar, ik merk dat ‘nog even houden’ (wat zich dan herhaalt) en een soort liefde voor bijvoorbeeld mn boeken vaak overheerst.
Fijne dag!
…en soms komen dingen die ik weg wilde doen, van pas op een manier die ik eerder nog niet gezien had, en ik ben blij dat ze zijn gebleven 🙂
Wat een leuk idee: iedere dag iets weg doen.En grappig dat jijzelf toen zo’n mooie jas kreeg! Het idee dat spullen op een plaats horen te zijn waar ze ook gebruikt worden en mensen blij maken spreekt me erg aan. Ik ga eens op die manier naar mijn spullen kijken. Dat helpt vast.
Bij ons komt daar nog het werkplaatsje bij met oneindig veel schroefjes, boutjes, onderdeeltjes, houten latjes en plankjes,gereedschap etc. En weet je wat het vreemde is? Telkens als ik de moed heb opgebracht om iets weg te doen, heb ik het binnen een maand ergens voor nodig.
Zeg dat nou niet! Dat je eenmaal weggegooide spullen naderhand toch weer nodig blijkt te hebben. Zo leer ik het nooit!