Toen ik in juli 2020 mijn eigen website kreeg en Jan me erop attent maakte dat ik daarop blogs kon publiceren, zag ik dat meteen als een kans om korte stukjes te gaan schrijven. Dat wilde ik namelijk al heel lang doen, maar het kwam er nooit van. Dus ik greep de kans aan en begon er met veel enthousiasme aan.
Wat me heel erg verbaasde was, dat de blogs al direct vanaf het begin een vrij vast formaat kregen. Op mijn computer zijn ze vrijwel altijd ongeveer anderhalf A-4tje. Dit formaat ligt me kennelijk.
Wat me helemaal níet verbaasde was, dat ik het heerlijk vond om uitgebreid aan de teksten te schuren en te schaven. Om soms eindeloos lang te zoeken naar nu net dat ene woord dat precies uitdrukt wat ik bedoel. Om eindeloos lang, op het pietluttige af, heen en weer te schuiven met woorden, om punten en komma’s toe te voegen of weg te halen, totdat de zinnen ritmisch goed lopen en het zwaartepunt precies daar komt te liggen waar ik het wil hebben. Heerlijk dus allemaal.
Maar dat een heel jaar lang. Iedere week. Dat doet iets met je.
Om te beginnen nam Theo Koomen zijn intrek in mijn hoofd. Theo Koomen is de journalist die voetbalwedstrijden versloeg voor de radio, in de tijd dat er nog geen televisie was. Hij deed dat, door in een razend tempo alles te beschrijven wat zich op het veld afspeelde. En hij deed dat fantastisch: je zag de voetballers over het veld rennen, beleefde de duels, zag wie er viel, wie er ‘hands’ maakte, hoe de scheidsrechter ingreep. Theo Koomen zag en beschreef alles: hij ratelde maar door.
Mijn innerlijke Theo deed dat ook. Alleen versloeg hij natuurlijk geen voetbalwedstrijd, maar was hij druk doende mijn leven te beschrijven. “Nu loopt ze door de tuin en kijk eens wat ze ziet; nu wandelt ze met haar vriendinnen en wat gebeurt er; nu leest ze over het slavernijverleden en wat doet dat met haar?” Kortom: ik werd een soort toeschouwer en beschrijver van mijn eigen leven. Er hoefde maar iets te gebeuren of Theo begon zijn zinnen in mijn hoofd te ratelen. Mijn gewoonte om helemaal op te gaan in wat ik zie en meemaak werd er behoorlijk door beïnvloed. Liever gezegd: door al dat gebabbel van Theo lukte me dat steeds minder goed.
Daarbij kreeg ik ook nog eens te maken met de lezers. Logisch. Ik wilde natuurlijk graag dat mijn blogs werden gelezen en ik was blij dat er al vrij snel een aardige abonnee-lijst ontstond. Maar nadat ik had ontdekt dat ik op de computer kon zien hoe vaak de pagina van mijn blog werd aangeklikt, veranderde dat. Iedere zondagavond ging ik na hoeveel mensen mijn blog hadden gelezen: mijn lezers werden kijkcijfers.
Schreef ik in eerste instantie puur vanuit de interesse voor een bepaald onderwerp of de verwondering over een gebeurtenis, na verloop van tijd ging ik meer en meer rekening houden met de kijkcijfers. Ik begon me dingen af te vragen in de trant van: “Is dit onderwerp wel interessant genoeg, moet ik niet iets schrijven over een wat actueler onderwerp, doet dit verhaal er wel toe?” Niet bepaald bevorderlijk voor je creativiteit.
Binnen de kortste keren werden de kijkcijfers een beoordeling: ik kreeg al dan niet een voldoende. Ronduit dodelijk voor je creativiteit.
Uiteindelijk begon de tijd me ook nog eens parten te spelen. Ik had me voorgenomen iedere week een blog te schrijven en daar hield ik me aan, omdat ik wilde ervaren hoe me dat zou bevallen.
Snel gezegd: het beviel niet. Sterker: ik werd er op den duur behoorlijk gestresst van. Deadlines vind ik dodelijk. Omdat zo’n punt in de tijd me uit de tijdloosheid haalt die ik nodig heb om te kunnen schrijven. Dat is altijd al zo geweest. Hoe dat precies werkt weet ik niet, maar ik kan alleen maar werken als ik, wat ik noem ‘een leeg hoofd’ heb en als ik een leeg hoofd heb, is er geen tijd meer.
Hoe dan ook, het was na een jaar nodig om even te stoppen en te reflecteren. Want hoe nu verder? Wil ik wel doorgaan? Zou ik wel doorgaan? Waarom eigenlijk?
Wel, bijvoorbeeld omdat er ook heel veel is wat ik leuk vond en sterker: wat me in de loop van dit jaar dierbaar is geworden. Ik noem in volgorde van wat me op dit moment te binnen schiet: Delen wat me bezig houdt. Ik doe dat echt heel graag. Allerlei mooie, waardevolle en soms ontroerende reacties krijgen. De reacties beantwoorden en dan het gevoel hebben deel uit te maken van een ‘extended’ family. Weten dat veel van de lezers mijn blogs op zondagochtend lezen en dat als een soort meditatie-moment ervaren. Ik vind dat heel bijzonder. Kostbaar is het juiste woord. Het al eerder genoemde plezier in het pure ambacht: schuren en schaven tot de tekst glanst als een pareltje. Het als een wonder te ervaren dat een goede openingszin, soms na eindeloos lang zoeken, zomaar opeens vanuit het niets ‘invalt’. En dan tot slot, wat me regelmatig aan het einde van een blog is overkomen: opeens weten waar iets in essentie over gaat. Zo ook nu. Opeens zie ik wat er in wezen speelt.
Theo Koomen vertegenwoordigt mijn behoefte om te delen. Hij is heel enthousiast en wil dolgraag vertellen. Daar tegenover staan de kijkcijfers die natuurlijk te maken hebben met mijn angst om veroordeeld te worden. Zij snoeren Theo de mond: “Houd maar op met vertellen. Niemand leest het. Het is niet interessant genoeg.” Theo reageert daarop door extra hard te gaan praten en ratelen, omdat hij nu eenmaal graag wil delen.
Dit heel graag naar voren willen komen met daar tegenover de terughouding uit angst niet goed genoeg te zijn, ken ik al heel lang. Het is een patroon uit mijn vroege jeugd.
Tjongejongejongejonge; oude patronen! Zucht! Dat moet nou toch wel eens afgelopen zijn, zou je zeggen. Verandert er dan nooit iets? Nee, dit patroon bestaat kennelijk nog onveranderd. Maar ík ben wel veranderd. Ik zie het nu, dit patroon.
En dan mijn weerstand tegen de tijd. Die ken ik ook al heel lang. Heeft alles te maken met mijn weerstand om werkelijk aan te komen in de relatieve werkelijkheid. Om me te schikken in de beperktheid van tijd en materie. Tijd en de beleving van tijd zal in veel van de komende blogs dan ook regelmatig een onderwerp zijn.
Want ja, ik ga weer schrijven. Iedere week. Ik laat me toch zeker niet weerhouden door een verjaard gedragspatroon? Ik voel nu al, dat ik dit schrijven zal gaan missen als ik ermee zou stoppen. Het patroon zal vast nog wel eens langskomen, maar ik zal het dan zeker herkennen en netjes naast me neerleggen. En wie weet, komt het ooit nog eens goed met mij en de tijd.
Hoe dan ook; dit is het eerste blog van de volgende reeks.
– Succes met je nieuwe reeks! Geniet ervan …
– Wie nam die leuke nieuwe foto (of waar heb je hem gevonden)?
Dank voor je wens, ik ga er zeker van genieten.
Jan vond deze foto ergens op een site met auteursvrije foto’s.
Goede morgen Riekje,
Ha ha, ik schoot in de lach bij Theo Koomen! Intrek in je hoofd!
En ik realiseerde me welke gasten er bij mij rond spoken!
Met gasten van airbb, vrienden op de fiets heb ik kunnen stoppen, die innerlijke gasten kan ik moeilijker verdrijven.
Zal ik er maar mee leren omgaan !
Fijne zondag Riekje, groeten aan Jan
Ja, de innerlijke gasten zijn veel hardnekkiger en vaak minder vriendelijk dan de gasten die je buiten tegen komt. Maar ze herkennen is al een deel van het er mee leren omgaan.
Beste Riekje,
Mij raakt jouw besluit je niet door een oud gedragspatroon te laten ringeloren.
Bemoedigend en een prachtig voorbeeld van tijdloosheid.
Dank je. Inge Jane
Fijn te horen dat mijn innerlijke ‘gedoe’ bemoedigend is voor je. Ja, wat patronen betreft, lijkt tijd niet te bestaan.
Ik lees graag elke zondag de “preek” van je
Riekje..
Ja leuk; herinner je je nog van indertijd “de preek van de week” van Paul Haenen, alias Dominee Gremdaat? Die waren altijd heel erg leuk. Nu maar hopen dat mijn ‘preken’ niet ‘prekerig’ zijn…
dit speelt bij mij ook Riekje; alleen lees ik wanneer het mij uit komt; nu op woensdag. blij dat je door gaat, Tom
Een preek op woensdag is ook nooit weg. Fijn dat je ze leest. Veel plezier ermee.
hallo Riekje, goeiemorgen,
ik werd nog niet zolang geleden op jouw blogs attent gemaakt en genoot van jouw schrijfsels. Tijdens jouw zomerpauze heb ik ze gemist. Ben nu dus heel blij te lezen, dat je van plan bent ermee door te gaan. YES! Ik wens je veel inspiratie en ook veel plezier met deze uitdaging, Iedere week iets moois en zinvols te produceren. Bij voorbaat dank, dat je het product ook in toekomst met ons, jouw lezers en lezeressen, wilt delen. Lieve groet / SHALOM / S t e l l a
Wat hartverwarmend om te horen hoe je van mijn schrijfsels geniet. Dat doet me goed. En inspireert me! Dank.
Goedemorgen Riekje ( en Jan )
Bij het openen van m’ n brievenbus , zag ik het bericht dat je ons weer iets had toevertrouwd.
Mijn hart maakte daarbij een sprongetje van vreugde, in de zin van « oh , na de vakantie komt iedereen weer thuis » . Ja , dat gevoel van er kan weer over andere dingen gedacht en gesproken worden dan alleen over corona en de strijd die daarbij weer losbarst .
Nogmaals ik ben blij met je openhartigheid en voel me daardoor erg verbonden. Dank je wel.
Een fijne tijd nog in frankrijk
Ja, al dat gedoe over corona en de tweedeling die er nu aan het ontstaan is, is inderdaad heel vervelend en pijnlijk. Ik zal het daar zeker niet over hebben. Daar wordt al genoeg over gesproken en geschreven. En een beetje introspectie is nooit weg.
Wat zijn ze hardnekkig he, onze conditioneringen!! mijn uitgangspunt is net als bij jou, nooit te oud om te veranderen dus we blijven proberen en wat fijn dat je weer schrijft en ik het mag volgen!
Ja, inderdaad; ze zijn heel hardnekkig, die oude conditioneringen. En ze vermommen zich vaak zo slim dat je ze niet herkent. Maar inderdaad, we blijven proberen. En een beetje humor kan ook ooit kwaad.
Dank je wel Riekje voor je mooie nieuwe begin.
Je openhartige en deels herkenbare stukjes vullen een zeer persoonlijk open boek, waar ik graag in zal blijven bladeren.
Een fijne dag toe gewenst.
Ja, deze blogs zijn veel persoonlijker dan de boeken die ik schreef. Leuk idee, om een open boek te zijn waar iemand met plezier in bladert.
Heel fijn, Riekje! Ik ga je graag weer volgen. Jacqueline
Veel plezier! Fijn te weten dat je me volgt.
Lieve Riekje, wat ben ik blij om te lezen dat je doorgaat met je ‘blogs’; soms een feest van herkenning, soms zet het me aan het denken, geeft het me inziicht, of moet ik erom grinniken; ‘ojee, die oude patronen blijven dus de kop opsteken…en ik dacht nog wel dat inzicht en herkenning ervan ervoor zouden gaan zorgen dat er ooit een einde aan komt’. Ik besef me te meer hoe het leven doorloopt in ‘oud, soms héél oud’ en nieuw, generaties en over en over. Je blogs en gedachten zijn me lief. Fijn een kijkje in jouw binnenwereld te krijgen dat spiegelt in/met de mijne. Ik voel me verbonden, door jou, met het leven en alles wat daarin voorbij komt. Ieder op z’n eigen pad, en toch zo samen. Doordat je deelt wat je deelt. Veel woorden om een poging te doen jou uit te leggen hoe blij ik ben dat je schrijft en deelt. Ik had ook kunnen schrijen: dank je wel Riekje! Liefs, Carlijn
Dankjewel voor je uitgebreide antwoord. Veel leuker dan een enkele zin. Ja, ik voel me staan in een lange rij van voorvaderen en -moederen, van wie ik van alles heb geërfd en doorgeef. Ik denk dat oude patronen steeds wel de kop op zullen steken, maar dat herkenning en inzicht kunnen maken dat je bij kunt sturen.
Ik houd je op de hoogte.
Goede morgen Riekje,
Haha zo herkenbaar die conditioneringen.Weet je dat dit delen van jou heel erg belangrijk is? Het zet iets in beweging bij de lezers.Met het schrijven en publiceren stel je je kwetsbaar op en dat is best wel een beetje eng lijkt me,vandaar dat stemmetje”niet. goed genoeg”.
Wees gerust.Je inspanning is zeer,zeer de moeite waard!Het is dichterlijk zoals je je uitdrukt en zoals ik al eerder vermeldde: je zet iets in beweging bij de lezer.
Ik wens je een goed nieuw schrijfjaar toe tot ons aller plezier en genoegen!
Dankjewel Henny, voor je waarderende en bemoedigende woorden. Ik realiseer me best wel dat ik me soms kwetsbaar opstel, maar tegelijkertijd vind ik dat er niets is om je voor te schamen. Iedereen heeft zo zijn ‘gekte’.
Dank je wel Riekje. Zo herkenbaar en je verwoordt het zo duidelijk en grappig.
Laat er licht en lucht in blijven.
Ja, dat is voor mij heel belangrijk: licht en lucht en vooral ook humor.
Bij het zien van je mail/blog kreeg ik al een glimlach. Bij het lezen werd mijn glimlach al maar groter!! Heerlijk! Fijn dat je weer wekelijks een blog schrijft. Dank je!
En deze reactie geeft mij weer een grote glimlach. Ja, het is leuk om met een beetje humor naar jezelf te kijken.
Lieve Riekje,
Heel fijn dat je weer begonnen bent met je blogs en je ons zo bij je “naar binnen” laat kijken. Heel kostbaar. Ik moest een beetje grinniken, omdat ik altijd wat terughoudend ben om te reageren, omdat “van wat ik schrijf, doet er niet zo toe”. Herkenning dus. Ook een oud patroon, vrees ik.
Fijne zondag en liefs ook voor Jan
Alma
Ja, wat zijn we toch allemaal terughoudend. Nergens voor nodig. Fijn om iets van je te horen!
mooi riekje: je kwetsbaarheid én elan !
Dank!
Leuk dat je weer bent begonnen met je blogs!
Ik herken veel van wat je schrijft over oude patronen. Ik voel heel vaak schroom om te reageren en denk vaak heel lang na over hoe ik het het beste kan opschrijven. Probeer vooral iets minder kritisch te zijn naar mezelf 🙂
Maar het is best lastig soms.
Fijne dag nog verder.
Groetjes Linda
Wat jammer! Schrijf maar gewoon wat je denkt, vindt of voelt. Het kan gewoon nooit fout zijn wat je schrijft, al zal het misschien niet perfect verwoord zijn.
Fijn weer zondagse post van je te ontvangen Riekje. En meteen een mooie en herkenbare. Tof dat je ratelende Theo & de vermaledijde Likes de baas blijft. Ik zie uit naar de volgende…
Ja, ik houd Theo en de Likes onder controle en ga lekker verder. Fijn te weten dat je mee leest.
Lieve Riekje,
Ik lees je schrijfsels graag, dus ik vind het een kadootje dat je blijft schrijven. En ik begrijp dat het ook een kadootje aan jezelf is, klinkt als win/ win. En de derde winst is dat je kan oefenen met onbevangen en ongevangen blijven. Liefs
Jazeker is het win-win. Mooi, dat je die derde winst erbij noemt. Daar ben ik nog wel even mee aan het oefenen.
Dag Riekje,
Weer heel herkenbaar.
De bewustwording van “ voor wie doe ik dit eigenlijk”
Maar weer naar binnen gaan en voelen.
De duivel van mijn “geconditioneerd zijn” weer ontmoeten en hem dankbaar de hand durven schudden.
Fijn dat je trouw kunt blijven aan je creativiteit in combinatie met creatievitijd.
Ik kijk alweer uit naar je nieuwe overpeinzing.
Lieve groet, Georges
Heel herkenbaar zoals je dat zegt: de duivel van je geconditioneerd zijn weer ontmoeten en hem de hand durven schudden. In mijn psychotherapeuten-tijd zei ik vroeger altijd: “Als je de duivel wilt leren kennen moet je hem de hand geven.”
En mooi, die creativiteit in combinatie met creativitijd!
Ik ga het allemaal meemaken de komende tijd.
Dankjewel. Ja, dit ervaar ik ook als waardevol.
Sinds 1,5 jaar heb ik een youtubekanaal waarop ik stukjes voorlees. Dat begon toen ik zelf graag een vertrouwensvolle tekst graag hardop uitsprak, terwijl ik op een mooie plaats was (in het bos meestal). Ik besloot het op te nemen. Ik genoot van het inspreken met een zacht natuurgeluid op de achtergrond. Het bleek voor anderen ook steunend.
Van de aspecten die op den duur meekijken herken ik er wel wat. En besef me nu ook dat ik daarom misschien bij voorbaat een scherm tussen mij en de luisteraar heb gezet, door het anoniem te doen. Maar de “regeltjes/patronen” zitten toch in mij! Erg leerzaam….
Mooi dat je schrijft met ruimte: ” Verandert er dan nooit iets? Nee, dit patroon bestaat kennelijk nog onveranderd. Maar ík ben wel veranderd. Ik zie het nu, dit patroon.’
Wat bijzonder; mooie stukjes voorlezen op een youtube-kanaal. En dan met ritselende bomen en misschien ook wat vogels op de achtergrond. Helemaal perfect! Daar doe je vast veel mensen een plezier mee.
Maar ook al doe je het anoniem, de interne patronen zijn er gewoon. Leuk, dat je een aantal van de mijne herkent.
Dag Riekje, wat fijn te lezen dat je met hernieuwde moed doorgaat met je blogs. Ik ben een fan. Van je manier van schrijven en van je vermogen om met humor ook je eigen kwetsbare kanten te tonen. Je bent een voorbeeld voor mijn eigen Schrijfavonturen. Groeten, Karin
Dankjewel voor je waardering. En veel succes met je eigen schrijfavonturen.
Lieve Riekje,
Ik zag zondag in de mail: nieuw blog van Riekje. Wat heerlijk, die bewaar ik voor een stilte-moment, dacht ik. En dat is nu.
Op ons erf hadden we zondag de 2x uitgestelde familiedag en nu met voelbare lege plekken.
Toch werd het een rijke dag., waarin de familieband gevoeld en gevoed is.
Jij schrijft ook over familie-gevoel rond jouw blog en zo voelt dat ook voor mij. Graag wil ik bij die familie horen, ik heb de band gemist in de zomerstop. Heel fijn om weer in contact te zijn.
Hartegroet,
Heleen.
Wat bijzonder dat je toch een rijk gevoel kreeg op de familie, hoewel er natuurlijk werkelijk lege plekken waren.
En wat fijn, dat je dezelfde familieband voelt rondom de blogs als ik. Wat is verbinding toch belangrijk…!
Lieve Riekje,dankjewel voor dit kijkje in je ziel
Wat herkenbaar..
Ik heb je al een tijd geleden een handgeschreven brief beloofd,het grappige is,dat jij hierbij míjn “Theo Koomen” bent.
Wie weet vind je m toch nog een keer op de deurmat…
Ik neem me voor ,jouw blog’ te gaan lezen, begrijp nu dat het leuk is om af en toe te reageren,of ik dat doe,weet ik nog niet.,maar een beetje verbindingsgevoel op deze manier is wel fijn.
Geniet vooral van je schrijfsels Riekje ,
Liefs voor jullie beiden
O nee, schaf mij onmiddellijk af als Theo Koomen! Dat wil ik niet zijn. Dan maar geen brief.
Fijn als je gaat lezen en leuk als je gaat reageren. Maar dat hoeft echt niet hoor.
We zijn nu te oud m zoveel te ‘moeten’. Maar ik ben met je eens dat een gevoel van verbinding altijd prettig is.