Op naar Venus

Alweer een poosje geleden ben ik eens gaan rommelen in alle ‘schrijfsels’ die ik heb liggen. Ik wilde wel eens zien wat ik in mijn leven zoal bij elkaar heb geschreven. Er stond natuurlijk die hele rij dagboeken, vanaf mijn twaalfde tot nu toe: 66 jaar dus, maar die interesseerden me niet. Het was mij te doen om al die ordners vol met kortere en langere verhalen, toneelstukken en gedichten. Ik heb daar eindeloos in zitten bladeren en lezen en ik kwam mezelf daarin tegen op allerlei leeftijden en in allerlei gemoedstoestanden. Interessant!

Maar wat me heel erg trof was het eerste cabaret dat ik ooit heb geschreven. Ik zou het nu eerder een musical hebben genoemd, maar in die tijd had je in Nederland eigenlijk nog geen musicals. Die waren er wel in Amerika. Ik schreef het cabaret toen ik op de middelbare school zat. Er was daar eens per jaar een ‘Grote Fuif’, die eruit bestond dat er eerst een kort cabaret werd opgevoerd, daarna een toneelstuk en tot slot was er dan ‘het bal’. Het cabaret werd meestal geschreven door de leraar Nederlands, maar toen ik in de vierde zat hield hij er mee op en zei hij dat iemand anders het nu maar eens moest doen.” “Oké, dan doe ik het” dacht ik en dat deed ik dus. Ik schreef een cabaret over een aantal mensen die met een ruimte-zeilboot naar Venus wilden reizen.

Hoe ik dat ooit heb gedaan; of het me moeite heeft gekost of dat het me gemakkelijk afging, ben ik totaal vergeten, maar toen ik de tekst kortgeleden voor het eerst na al die jaren weer zag en doorlas, was ik ontroerd en verbaasd over wat ik las en wie ik tegenkwam: een puber met een heldere blik, die de wereld bekijkt en op zijn mérites beoordeelt. Zoals alle kinderen op die leeftijd. Ik was toen zestien jaar. Natuurlijk, pubers geven hun oordeel zonder over ook maar enige levenservaring te beschikken en meestal ontbreekt het hen ook aan voldoende kennis, maar dat is nu juist het verrassende. Doordat het hen aan ervaring en kennis ontbreekt, kijken ze vrijer en zien ze vaak helderder. Vaak tot grote ergernis van hun ouders die hen maar brutaal en kortzichtig noemen. Wat ze ook zijn. Maar toch, de openheid met het daaruit voortvloeiende out of the box-denken van pubers is vaak verrassend. Het maakt het de moeite waard om met hen van gedachten te wisselen over alle mogelijke onderwerpen.

Hoe dan ook, ik kwam al lezend een openhartig meisje tegen dat een aantal musical-figuren hun verhaal laat doen en liedjes laat zingen en het valt me op dat er een aantal onderwerpen worden aangesneden, die toen net aan de orde waren, maar die pas jaren later echt begonnen te spelen en soms nog steeds actueel zijn. Er is bijvoorbeeld een huisvrouw die niet meer wil stofzuigen: het is 1962, het prille begin van de tweede feministische golf. (Het valt me op dat het woord ‘juffrouw’ toen kennelijk nog heel gewoon was, want ik gebruik het een heel aantal keren.) Er is een oude breister die de aandacht vestigt op de A.G.G.’s; de Achtergebleven Gebieden: de Derde Wereld begon in die tijd steeds meer aandacht te vragen. Er komen een Sjaan en een Dorus in voor; twee nozems en voorlopers van de hippie’s die in 1968 de Dam bevolkten. En dan is er een journalist die er gefrustreerd over is dat zijn stukken nooit op de voorpagina van de krant verschijnen, er is de partijaanvoerder van de P.B.W., de Partij voor de Betere Wereld, die geholpen wordt door een soldaat die met alle (eventueel letterlijke!) geweld die Betere Wereld wil verdedigen tegen eventuele tegenstanders. Die eventuele tegenstanders zijn de bewoners van Venus, want het hele verhaal gaat erover dat een aantal mensen wil verhuizen naar Venus. Omdat het leven op aarde niet meer te doen is. Wijst dat niet een beetje vooruit op dat we tegenwoordig andere planeten nodig denken te hebben om in onze behoeftes te kunnen voorzien? Zien we hier in de verre verte Elon Musk opduiken met zijn ruimte-toerisme?

Nou nee, zo voorspellend en diepgravend is het natuurlijk niet. Het is gewoon een leuk, fantasierijk verhaaltje met een aantal grappige typetjes en liedjes op oud-hollandse wijsjes. Als ik naar het meisje kijk dat dit heeft geschreven, is het alsof ik naar een kleinkind kijk en ben ik eerlijk gezegd best trots op haar. Daarom zet ik haar hier graag nog even in het zonnetje.
Klik op de link hieronder wanneer je het hele cabaret wilt lezen. Leestijd: geen idee. Hangt er vanaf of je de liedjes gaat zingen of niet! Maar zeker niet lang.

https://riekjeboswijk.nl/naar-venus/