13 juni 2024
Het is me vaak opgevallen dat ik me in de zomer, als de zon schijnt en het lekker warm weer is, niet voor kan stellen dat het een half jaar later winter zal zijn, en dus koud. Misschien vriest het dan wel. Onvoorstelbaar!
Maar ja hoor, in de winter die dan volgt, is het koud. Ik wíst het natuurlijk wel, maar ik kon het me niet voorstellen. Komisch genoeg kan ik me in de winter dan weer niet voorstellen dat het een haf jaar later waarschijnlijk weer lekker warm weer zal zijn.
Zo heb ik me er ook op betrapt dat ik me tot voor kort niet kon voorstellen dat er hier ooit mensen aan de macht zouden komen die alle mogelijke normen en waarden waar iedereen volgens mij profijt van heeft, domweg negeren. Ik realiseerde me dat, toen ik afgelopen woensdag in het NOS journaal een aantal opnames zag van Gidi Markuszower, beoogd minister van het nieuw op te richten Ministerie van Asiel en Immigratie.
Omdat ik niet had kunnen niet geloven wat ik hoorde, haalde ik de volgende dag het journaal nog een keer terug en noteerde woord voor woord wat er was gezegd:
Die hele VVD, voorzitter, is een partij van oplichters. Een oplichtersbende.
Ik heb niet gepleit voor een strenger asielbeleid, ik heb gepleit voor géén asielbeleid. Wij moeten nul asielzoekers meer opvangen.
Zijn VVD-fractie stouwt en propt Nederland vol met zogenaamde vluchtelingen uit voornamelijk Afrika en het Midden Oosten.
Walgelijk voorzitter. Walgelijk dat Nederlanders in hun eigen land door de eigen overheid worden vertrapt terwijl gelukszoekers uit Afrika en achterlijke zandbak-landen door diezelfde overheid worden vertroeteld. Het huidige Nederlandse immigratiebeleid is eigenlijk éen grote misdaad tegen het Nederlandse volk en zij, jullie dus ook hier allemaal, die dit zelfhatende beleid niet stoppen, jullie zullen allemaal voor een tribunaal gedaagd moeten worden.
Ik geef toe dat het nogal naïef van me was om hier zo van te schrikken, want deze manier van formuleren en ‘argumenteren’ is natuurlijk allang gaande, maar toch. Ik was verbijsterd en kon niet anders dan concluderen: Het onvoorstelbare is dus toch mogelijk.
15 juni 2024
Inmiddels is de kandidatuur van Gidi Markuszower opgeheven, overigens niet op grond van deze uitspraken, maar omdat hij volgens de AIVD onze nationale veiligheid in gevaar zou kunnen brengen. Bijzondere politicus, die Gidi, dat hij in zijn eentje ons land in gevaar zou kunnen brengen.
Om misverstanden te voorkomen: ik ben niet van plan om in mijn blogs over politiek te gaan schrijven. Ik heb natuurlijk mijn mening, maar daar gaat het me nu niet om. Ik plaats deze blog vandaag, voornamelijk omdat het me tegen de borst stuit hoe er in de Tweede Kamer wordt ‘gedebatteerd’. Jaren geleden al vergeleek ik de Tweede Kamer met een schoolplein waar pubers met elkaar op de vuist gaan om zoveel mogelijk aanzien en macht te veroveren. (Wouter Bos tegenover Jan Peter Balkenende: met wie zouden de meisjes het liefste een avondje gaan dansen?) Maar toen had het debat inhoudelijk nog niveau. Er werden over en weer argumenten aangevoerd en er werd nog fatsoenlijk geformuleerd. Als ik de uitspraken van Gidi Markuszower lees, zie ik dat er nauwelijks nog sprake is van argumentatie. Het is een kwestie is van puur vechten: willen winnen en alle middelen gebruiken om de ander op de grond te werken, inclusief dreigementen. Onvoorstelbaar, dat dit de manier van debatteren is geworden.
Maar deze verruwing speelt niet alleen in de politiek, hij is overal in de samenleving gaande, met name op sociale media. Gelukkig zijn er hoe langer hoe meer mensen die zich al dan niet openlijk uitspreken tegen deze verruwing. Heel veel mensen zien in dat deze manier van doen absoluut niet bijdraagt aan een leefbare samenleving en dat er hoognodig iets moet veranderen. Hopelijk keert het tij hierdoor en verandert de algemene sfeer van vechten en kwaadspreken. Laten we op zijn minst zelf zorgvuldig en vriendelijk omgaan met de mensen om ons heen. Ik blijf hopen dat dat aanstekelijk werkt en ik stel me voor dat er op den duur steeds meer mensen naar elkaar zullen omkijken en vriendelijk met elkaar zullen omgaan.
Hm, ‘t is zomer maar er schijnt een koud zonnetje
Wat bedoel je hier mee te zeggen?
Volgens onze racistische voorganger gaat de zon weer schijnen, maar ik heb het erg koud gekregen van de gure wind die is gaan waaien.
O ja, dat is waar ook: de zon zou weer gaan schijnen! Was ik even vergeten. Waar onze voorganger al geen invloed op heeft!
Maar om in de beeldspraak te blijven: het waait inderdaad hard en de wind is koud.
Lieve Riekje
Wat heb je weer een mooie blog geschreven.
Zo hoe we spiegels krijgen die aan de onderkant van onze zuivere maatschappij zo veel delen aan elkaar zo openstaan voor elkaar en zo het goede in de WERELD zetten.
Wat ben ik dankbaar voor je onderstroom van vertrouwen en al die mensen die bouwen aan deze mooie wereld en klaar staan zowel hier op aard om deze wereld de juiste bewegingen te laten maken
Wij zijn allen het kleinere en het grotere
Dank dat ik op deze ochtend hier weer onder deel van mocht zijn
Vier deze dag en heb verdriet en ben samen onderweg alles mag een eigen plek innemen en dan kan er zo veel naast elkaar
Ben zeer dankbaar Riekje dat ik hier bij mag zijn en er is al heel lang een mooie lijn in ons leven
Ja, daar dacht ik daarnet nog aan; die onderstroom van vertrouwen bestaat werkelijk in mij.
Ik wens jou een goede dag, met alles wat er is en zal zijn en een plaats zal krijgen.
In warme verbinding.
Dag Riekje, bedankt voor je verhaal, waarin je laat zien wat er in de huidige tijd gaande is wat de politiek betreft. Zelf ik houd ik het bij een dagelijks journaal, omdat ik op de hoogte wil blijven. De laatste tijd hoor ik mezelf zegen: ‘wat een kleuters. Maar jouw woord ‘pubers’ is een betere aanduiding. Laatst gaf mijn zuster mij het boek met de titel: ‘De Amandelboom’ . Het gaat over een Palestijnse en Joodse wetenschapper die met elkaar bevriend raken en elkaars culturen respecteren. De schrijfster van dit ontroerende verhaal is Michelle Cohen Corasantie. Het verhaal geeft me veel moed en hoop om voor het goede op te komen.
Ja, dat soort verhalen hoor je zo nu en dan: joden en Palestijnen die in groepjes met elkaar voor vrede ijveren en op die manier aantonen dat vrede ook mogelijk is. Ik heb daar veel respect voor en put er, net als jij, hoop uit.
He Ans, dat boek kreeg ik van iemand aangeraden om te lezen. Ik heb het in huis maar nog niet gelezen. Nu toch eens oppakken. Respect ! Goed voorbeeld dsoet hopelijk goed volgen.
En ik heb het nu net gereserveerd bij de bibliotheek!
De oneindige groene Tuin van Liefde
heeft vele vruchten naast vreugde en smart.
Liefde is groenblijvend zonder lente en
zonder herfst.
Rumi.
Ah, die Rumi, wat toch een prachtige leermeester!
Dat naar elkaar omkijken. Ik stel het me graag voor.
Hopelijk ontstaat er een tegenstroom tegen het onverkwikkelijk gesnater.
Maar, het blijft een dubbeltje op zijn kant.
Bedankt voor je blog! ,
Annemieke.
Ik woon ik een klein straatje met maar weinig bewoners. Wij kijken naar elkaar om en dat voelt zo weldadig en rijk! Soms lees je over straat- en buren-projecten waar heel veel gemeenschapsgevoel wordt ontwikkeld. Zo bemoedigend.
Maar ik ben met je eens: het is allemaal heel spannend.
Hierbij ga ik denken aan woorden van Huub Oosterhuis waarin hij zegt: “Op de vierkante meter zijn mensen geneigd het goede te doen, met aandacht en zorgvuldigheid. Anders was onze aarde allang in de afgrond gestort.”
Dat is mijn ervaring ook in het kleine dorp waar ik woon. Ondanks de verschillen in mening over politiek is iedereen bereid om naar de buren om te zien.
Dank je wel voor je mooie woorden Riekje
Mooi gezegd, van die vierkante meter. Maar ja, het is Huub Oosterhuis wel toevertrouwd om waarheden en wijsheden mooi te verwoorden!
Onvoorstelbaar ja, zo zou ik het óók omschrijven.
Soms om wanhopig van te worden.
Zo deelde ik laatst een foto van Woodstock op fb en schreef erbij dat het me opviel geen obesitas te zien.
Nou, toen waren de rapen gaar. Ik werd door een familielid van een vriendin met de grond gelijk gemaakt, op wel zó’n agressieve toon dat ik écht even lamgeslagen was.
En wát ik ook schreef, dat het geen kritiek is op mensen die obesitas hebben, de agressie bleef doorgaan.
En nadat ik had laten weten dat ik misschien iets genuanceerder had moeten zijn en met mijn
woorden doelde op de levensmiddelenindustrie, die toen nog niet zoveel invloed had dan nu, bleef het stil.
Zoveel woede zat er kennelijk in deze vrouw, dat ze het niet eens kon opbrengen om te laten weten dat ze me verkeerd begrepen had.
Ik heb me toen voorgenomen om nóóit meer iets te schrijven op social media, want ik ben dagen van streek geweest vanwege zoveel agressie.
Gelukkig is er ook een andere kant, véél liefdevoller en krachtiger, maar omdat die “stiller” is horen we daar minder van.
Ik ben blij dat ik daar deel van uitmaak, want het maakt me blijer en geeft me vertrouwen in onze snel veranderende wereld.
Wat een vreselijke ervaring; zo agressief aangevallen worden omdat je gewoon iets opmerkt. Ik kan me voorstellen dat je erdoor van streek was.
Denk je dat degene die zo kwaad werd zelf obesitas heeft en zich daarom persoonlijk aangevallen voelde? En wat opmerkelijk dat de agressie stopte, toen je de schuld kon geven aan de levensmiddelenindustrie. Kon de woede díe kant uit. Terwijl die woede natuurlijk ontstaat uit de pijn die door de obesitas ontstaat, want het is echt een hele nare ziekte. Het helpt me wel om me altijd te realiseren dat woede een reactie is op pijn.
Ja, die social media is een ramp. Ik houd me er ver van.
En je hebt gelijk: er is natuurlijk ook een andere kant, maar die is stiller en daardoor minder zichtbaar. Ikzelf voel me de laatste tijd voor het eerst in mijn leven deel van ‘de zwijgende minderheid’.
Volgens de vriendin heeft zij geen obesitas, maar is wel wat aan de zware kant en het schijnt haar maar niet te lukken om af te vallen.
Vriendin liet me ook weten dat ze sowieso alsmaar boos is op alles en iedereen en dit uitleeft bij een ieder die ook maar iets triggert bij
haar.
Eigenlijk ook heel verdrietig, want wat moet die vrouw zich ongelukkig voelen met al die nare emoties in haar.
En zij staat volgens mij voor een groot deel van de maatschappij die alleen maar boos en gefrustreerd is en dan vervolgens kiest voor een
partij die dit een stem geeft.
Misschien een kleine troost, maar er is/was een leuke serie met Philip Freriks op tv: “In de voetsporen van de jaren 70.” Heb ervan genoten, maar vooral kunnen concluderen dat het er niet persee slechter op is geworden in 50 jaar.
Ja, geen fijne staat van zijn: alsmaar boos worden. Maar ook heel belastend voor haar omgeving.
Die serie over de jaren 70 heb ik opgenomen en ga ik een dezer dagen allemaal achter elkaar bekijken. Heb er zin in.
Goed te horen dat het toen niet allemaal beter was, want eerlijk gezegd denk ik dat wel, als oude hippy…..
Het is angstig. Onvoorstelbaar. Dank voor je blog
Ja, het is zeker beangstigend, maar het stimuleert me ook om meer en bewuster aandacht te geven aan ‘het goede’ en te proberen dat meer en vaker in de praktijk te brengen. Een buurvrouw moest geopereerd worden en ik gooide de dag tevoren even een kaartje in de bus. Later hoorde ik hoe fijn ze dat had gevonden.
Dat soort dingen.
Wat me opvalt… (los van de inhoud van deze blog) : hier wordt met respect en enige zachtheid geschreven en gereageerd op elkaar en op het thema van de dag, de een deelt iets persoonlijks, de ander dankt, nog een ander wenst die eerste dan weer van harte het beste. Er gebeurt iets moois – hoe klein ook – als mensen zich veilig voelen. Als ze er mogen zijn met wat hen beroert. De een herkent zich in de ander: ik heb/had dat gevoel/die gedachte óók! Dat schept verbondenheid. Zou het kunnen dat we dit daarom zo fijn vinden? Iedere zondag een ‘shotje’ … verbinding, zachtheid, veiligheid. Hoe zouden wij, mensen, zonder kunnen? Althans, zo ervaar ik dat. Dank je, Riekje!
Ja, zo ervaar ik dat ook. Ik noem deze kring van lezers niet voor niets een soort ‘extended family’. Het is inderdaad fijn om naar elkaar te luisteren en op elkaar te reageren in alle eerlijkheid en zonder elkaar te kwetsen. In de therapie-groepen die wij ooit gaven heb ik dat ook altijd zo ervaren: alles mocht er zijn en werd respectvol behandeld en daardoor voelde iedereen zich vrij om zich te laten zien. Dat alleen al, nog afgezien van het therapeutische werk dat er natuurijk ook werd gedaan, was werkelijk helend.
Omdat ik regelmatig voedings-supplementen meeneem naar mijn kinderen noem ik mezelf wel eens de ‘dope-pedler’. Maar nu blijk ik dus iedere zondag ook ‘shotjes’ uit te delen. Kan er nog wel bij: supplementen en shotjes!
Vrijdag heb ik ervaren dat besluitvorming óók op een andere manier kan.
Er gaat een lang verhaal aan vooraf, maar uiteindelijk moesten vijfenzeventig mensen -waaronder ik- in één dag een besluit nemen over de bestemming van 70 ha land, nu voor het grootste gedeelte boerenland en natuur, genaamd De Warren. Onze werkgroep De Warren Natuurlijk Groen, diende drie jaar geleden een gedegen Burgerinitiatief in bij de gemeente voor de bestemming van het gebied, maar er kwamen andere initiatieven met sterk tegengestelde (ook economische) belangen.
Onder leiding van twee ervaren, begeestigde, begeleiders van de zgn. Nieuwe Route (google) hebben we het met elkaar voor elkaar gekregen om een plan te maken, wat niemand met buikpijn naar huis liet gaan. Want, dát mocht niet.
Er waren spelregels, en daar hielden we ons aan, zonder uitzondering:
Er werd naar elkaar écht geluisterd, we gingen respectvol met elkaar om, we stelden ons open om niet strak aan standpunten en eigen ideeën vast te houden.
Wij hebben water in onze wijn moeten doen, maar anderen ook. En, al met al hebben wij 50 ha land weten te bewaren voor extensieve veehouderij en opwaardering van de natuur.
Goed samenwerken, ook als het om belangrijke zaken gaat, kán dus wel.
Deze ervaring helpt me, om niet de kop te laten hangen door alles wat er de kleine en grote wereld om ons heen gebeurt.
Wat geweldig dat jullie in een groep van 75 mensen een goed voorstel voor elkaar hebben gekregen én dat jullie dat kennelijk aangenomen hebben weten te krijgen! Dat is echt knap, want zeker als er belangen in het spel zijn is onderhandelen vaak heel erg lastig. Jullie hadden kennelijk goede begeleiders, lieten je ook begeleiden.
Ja, het kan dus wél. Dat geeft de burger inderdaad moed.
Dankjewel voor deze ‘opsteker’!
Deze week las ik met veel genoegen het boekje ‘Mijn dinsdagen met Morrie’ geschreven door Mitch Alblom. Het boek staat vol met prachtige levenswijsheden. En draait vooral om:
mede-leven, voelbare genegenheid, echt naar elkaar luisteren, menselijk contact, volle aandacht geven, er zijn voor de ander.
En met het motto: ‘de liefde wint altijd’.
Voorstelbaar toch??!?
Daardoor voel ik me -door de verruwing die ik ook hoor en lees in de politiek en op sociale media- extra gemotiveerd om de liefde in woord en gedrag te laten winnen.
Niet dat me dat de klok rond lukt, maar het oude gezegde ‘Verbeter de wereld, begin bij jezelf’ houd ik in ere.
Zo fijn hier dankzij jou Riekje weer eens goed bij stil te staan.
Dankjewel, Jozien
Ja, ‘Mijn dinsdagen met Morrie’ is een prachtig boekje. Ik ervaar ook zo duidelijk dat aandacht en medeleven zo belangrijk zijn in het leven. De les om daar zelf eens goed bij stil te staan en het zelf ook in de praktijk te brengen is zeker ook aan mij besteed: ik heb het regelmatig ‘te druk’ om werkelijk tijd te geven aan wat of wie tijd nodig heeft.