Vrijdagavond in het NOS journaal beelden van de inval in Oekraïne: vluchtende mensen. Lange rijen voor pin-automaten. Verstopte autowegen. Wanhopige ouders met angstige kinderen. Mensen in tranen. Mensen in schuilkelders, in gangen van de metro. Schreeuwende, woedende mensen. Gewonde, bloedende mensen. Beelden van brandende huizen, verwoeste tanks, gesneuvelde soldaten. Geluiden van inslaande granaten, geweerschoten.
Zaterdagochtend vroeg, tijdens mijn ochtendmeditatie
een glashelder beeld van een bij, in een roos, op zoek naar honing.
Druk doende, scharrelend tussen meeldraden en stamper, het lijfje vol stuifmeelkorrels.
Zon op de bladeren en de vleugels.
Gezoem.
Overweldigd door deze schoonheid.
En toen weer de beelden van de vorige avond: oorlog in Oekraïne. De hel op aarde.
En meteen daarna een nooit eerder zo diep gevoelde intense droefheid
over wat er zich afspeelt aan gruwelijkheid op deze aarde,
temidden van alle schoonheid.
Een schril contrast….
Ja, niet te verdragen zo schril.
Bedankt voor je woorden.
Zo fijn om er een ander beeld tegenover te zetten. Hopelijk vinden al die opgejaagde, angstige en vernederde mensen ook sprankjes hoop, licht en schoonheid om door te gaan.
Een goede zondag.
Dat beeld heb ik niet bewust tegenover al dat geweld gezet, maar hij verscheen tot mijn eigen verbazing tijdens mijn meditatie.
Ja, je mag bidden dat al die opgejaagde en doodsbange mensen ergens troost of hoop vinden.
Dank je. Om woorden te geven. Daarmee wordt de waanzin niet minder, maar op één of andere manier helpt het wel.
Ja, ik wilde heel graag woorden geven aan die voor mij ook onverwachte ervaring tijdens mijn meditatie. Het voelt voor mij als een soort van troost te weten, dat die bij nog steeds bestaat.
dank voor de prachtige bij, Riekje. Het wordt ook weer lente, ondanks alle dramatische toestanden en ellende in de Oekraine en ook op andere plekken op onze aardbol. De mensheid kan blijkbaar niet uit de geschiedenis leren, maar uiteindelijk wint het licht het altijd van de duisternis, toch?
Hoe het uiteindelijk zal gaan weet ik niet, maar er is altijd ook nog heel veel wat goed gaat. Dat dreig ik soms te vergeten als ik zoveel ellende zie.
Moge Liefde en Schoonheid het laatste woord hebben
Deze gebeurtenis voelt oneindig verdrietig!
Jouw innerlijk beeld last ook weer de kracht van meditatie zien!
Dank je!
Lieve en warme groet,
Helga
Ja, daar zit ik zelf ook nog over te denken: wat maakte nou dat die bij zomaar verscheen in mijn innerlijk oog? Alsof ik even raakte aan de bodem van het bestaan. Maar meteen daarna was er wel weer die oorlog…….
Wát een mooi beeld kreeg jij voor ogen Riekje. En ook zó waar; die tegenstellingen. Die vrouw die gisteren op het journaal zo mooi zei: “de vogels zingen, de zon schijnt en er is oorlog. Waarom?”
Het voelt voor mij héél kwetsbaar om dit te zeggen, maar de verbinding over de hele wereld naar de Oekraïne raakt mij dieper dan de oorlog zélf, hoe afschuwelijk die ook is. Ditzelfde intense verbindingsgevoel heb ik ook ervaren in het begin van de Corona pandemie. We waren één en dat is volgens mij de enige stap naar een betere wereld. Ik blijf hopen
Ja die vrouw viel mij ook zo op! Ik had net mijn blog geschreven en dacht: “Ze zegt hetzelfde als ik.” Ik werd er zo door geraakt.
Ja, het is goed om te blijven hopen. Er is heel veel in beweging op allerlei fronten. Veel lelijke dingen die al jarenlang gebeuren komen aan de oppervlakte. Ik houd nu wel mijn hart vast. Verbonden blijven en voelen is wel heel belangrijk. Ik doe met je mee en blijf hopen!
En als we het moeilijk hebben
Is de uitnodiging
Naar binnen te gaan
Maar
Vanmorgen
In- en uitademend op weg naar
Dat veilige eiland in mijzelf
Schoven beelden van vrouwen
Met kinderen aan de hand
Tussen mijn ademen door
Verdreven uit hun huis
Waar naar toe…
Zo veel verdriet
Ja, die bij van mij maakte ook al vrij snel plaats voor de beelden uit Oekraïne. Ze zijn inderdaad hartverscheurend.