Na een periode van te veel. Veel te veel.
Te veel oorlog, te veel onvoorstelbare ellende, te veel doden, te veel geestelijk en lichamelijk verwonde mensen. Te veel verwoesting, woede en haat.
Te veel immigranten. Te veel verschil in de opvang van immigranten uit Oekraïne en die uit alle mogelijke andere landen. Te veel onrechtvaardigheid.
Te veel, veel te veel. En het gaat maar door.
Te veel podcasts geluisterd, te veel artikelen gelezen, te veel documentaires gezien, te veel meegeleefd met zoveel verschillende mensen. Bijvoorbeeld al die mensen die door de inflatie in geldnood zitten of komen, zoals de vrouw die ik maanden geleden (nog voor de oorlog en daarna de inflatie) in een documentaire zag vertellen dat ze, hoe ze het ook aanpakte met haar inkomen als schoonmaakster, ze toch maandelijks 50 (schrijve: vijftig) euro tekort kwam. Het was zo’n lief en integer mens, maar ze kreeg het niet voor elkaar. Ik blijf maar aan haar denken. Ze kreeg het toen al niet rond; hoe zou het nu met haar zijn? Hoeveel van zulke lieve en goedwillende mensen zijn er wel niet?
Maar ook te veel vrienden bij wie allerlei schokkends gaande is: een plotseling hartinfarct, een voortwoekerende MS, een niet meer te genezen kanker, een verwoestende Parkinson, een eindeloos voorslepende long-covid, een langzaam voortschrijdende Alzheimer, een noodzakelijke, maar oh zo pijnlijke opname in een verpleeghuis, een volslagen onverwachte dood.
Na een periode waarin van alles veel te veel, moet ik mezelf beschermen.
Ik sluit mezelf op in eenzaamheid en stilte.
En dat voelt heel gerieflijk, als is er natuurlijk altijd toch nog wel dat stemmetje van: “Doe je nog wel wat?” En: “Je wilde laatst toch naar dit of dat museum? Je wilde die of die vriend of vriendin toch nog graag opzoeken?”
En ja, dat wilde ik inderdaad allemaal.
Toen.
Maar nu niet meer.
Hoe lief iedereen me ook is.
Mijn hart kan het niet meer omvatten.
Hoe interessant alles ook is.
Hoe graag ik alles ook wil weten, en bijhouden, en begrijpen.
Mijn hoofd kan het niet meer bevatten.
Dus: nee, nu even niet.
Regelmatig ken ik dit. Jaren geleden ervoer ik mijn atelier als een oase van rust temidden van het geweld van de wereld. Ik schreef toen: “Terwijl buiten de wereld rondraast” en maande mezelf: “Sluit de luiken.”
Nu doe ik dat weer. Voel ik me genoodzaakt dat te doen.
Ik sluit me op temidden van een rondrazende wereld. Ik sluit de luiken.
De komende weken staan er geen afspraken in mijn agenda.
Hij is leeg. Dus mijn dagen kunnen leeg blijven.
En ik koester die leegte.
Ik ben niet eens benieuwd naar hoe het zal zijn, wat er in me om zal gaan, wat er in me op zal komen.
Nu even niets.
Helemaal niets.
Rieky, bedankt voor het delen van je overpeinzingen, zo herkenbaar, zo kwetsbaar, soms is het idd “gewoon” teveel.
“In de mallemolen van het leven, draai je allemaal je eigen rondje mee…..” mooie tekst en melodie.
Een fijne dag.❤️
Dank voor je reactie. Mooi, om het niet bijzonder, maar ‘gewoon’ teveel te noemen.
Lieve Riekje,
Zo herkenbaar wat je ons laat weten!
Het blijft een vreemdsoortige dans tussen en met al deze dingen die het leven ons brengt… en ons organisme geeft vanzelf aan wanneer het genoeg of zelfs teveel is.
Ik vind je bijbehorende “ van-binnen-naar-buitens”, broed nog op een betere naam, erg mooi.
Het komt mij voor dat dit nog maar “vooroefeningen” zijn voor de echte uitspraken die je wilt/ kunt gaan doen.
Ik ben zelf begonnen met een magnoliabloem van wit marmer met 9 blaadjes voor op mijn houten grafsokkel die ik pas heb laten maken.
Mooi project. Deed het voor mijn man ook.
Bootje.
Ik wens je een goede inkeer en mooie vervolgen!
Blij met je prachtige Nederlands en vooral de inhoud!
Liefs, Marijke Bijleveld
Leuk, om het een dans te noemen; dat gebalanceer tussen de wederwaardigheden van het leven en ons vermogen om alles te verwerken.
Wat bijzonder om aan je eigen grafmonument te werken. Lijkt me heel speciaal om op deze manier met je eigen eindigheid om te gaan. En wat mooi, dat je dat ook hebt gedaan voor je man.
Fijn te weten dat je mijn taal, maar ook de inhoud van mijn blogs waardeert. Dat houdt me gaande!
Lieve Riekje,
Ik wens je veel sterkte met de stilte ingaan, ik vind het altijd confronterend, maar dapper. Ik wens je toe dat je hart tot rust komt.
Vind het heel bijzonder dat je dit deelt, oprecht en eerlijk ook, een voorbeeld voor hoe het ook kan.
Dank je wel, het inspireert me om me ook even terug te trekken, creatief bezig te zijn en we geen oordeel over te hebben.
Warme groet
Nicole Koopman
Ik vind het altijd heel moeilijk om tijd voor mezelf op te eisen. Doe dat ook niet vaak. Maar iedere keer als ik het doe en het aan mensen om me heen laat weten, krijg ik altijd heel veel waardering tot zelfs respect. Dat helpt.
Je hebt gelijk: mijn hart moet tot rust komen.
Hoe herkenbaar. De luiken sluiten, ja. ❤️❤️
Wat fijn om herkend te worden. Dankjewel.
Bevrijdend en louterend ! Bedankt Riekje.
Dankjewel voor je begripvolle reactie.
De eerste dag van mijn ‘inkeer’ voelt al wel bevrijdend, maar of het een louterende periode gaat worden, zal nog moeten blijken. Ik heb goede hoop.
Lieve Riekje,
Heel bijzonder weergegeven wat zich in ieders, ook in mijn nabijheid zich voordoet.
Het zo zwart op wit zien staan doet me vertragen en stilstaan om even alleen met mijzelf te zijn.
Dank, dank daarvoor voor Riekje. Dank voor zoveel.
En dat maakt mij nou weer dankbaar: dat ik jou door mijn blog even hebt doen vertragen en stilstaan. Want wat hebben we dat allemaal toch nodig!
Dankjewel.
Mooi Riekje!
Ik geniet van je schilderingen en
trek me terug!
Deze zin doet me denken aan n gedicht:
” ik trek mij terug
en wacht dit is de tijd
die niet verloren gaat
ieder minuut
zet zich in toekomst om………
Uit gedichten 1997
M.Vasalis
O ja, Vasalis, wat kon die prachtig dichten!
Wat een prachtige waarheid: “iedere minuut zet zich in toekomst om”….
Lieve Riekje, dank voor je prachtige reeks totnutoe. Stuk voor stuk inspirerende en vanuit je hart geschreven verhalen. Ook je laatste optekening ervaar ik als een goede spiegel van de tijd. Het nieuws is overweldigend, het leed onbeschrijfelijk groot en teveel om op je schouders te nemen. Jij bent een sociaal bewogen persoon en dan heb je de neiging veel zorgen mee te torsen, maar dat is onbegonnen werk en in elk geval afmattend. Al dan niet ‘even’ gas terugnemen is dan een wijs besluit. De ellende in de Oekraïne en de uit deze oorlog voortvloeiende narigheid moet en wil ik zo lang mogelijk blijven volgen. Bas Heijne heeft een geweldige column in de NRC geschreven dit weekend. Deze oproep heeft mij gesterkt de Oekraïners waar mogelijk te blijven steunen, want o wee als die Poetin nog meer ruimte zou krijgen of zou afdwingen. Nu kunnen we nog een steentje bijdragen, nu kunnen we nog helpen de agressie te keren, nu kunnen ons als Westerse gemeenschap nog proberen te verenigen en met elkaar een stevige vuist (proberen te) maken. Tegelijkertijd is het hoogst frustrerend wat we momenteel bereiken en maakt het een betrokken mens ronduit moedeloos. Het is heel goed als je pas op de plaats maakt. Je hebt al zoveel gedaan Riekje. Soms moet je inderdaad jezelf in de kraag vatten en tijd plus rust voor jezelf claimen. Met het boerenland, de akkers, vindt dat ook om de zoveel tijd plaats. Als de grond vervolgens tot rust is gekomen, ontstaan er weer nieuwe ‘bloeikansen en groeienergie’. Ik wens je een ontspannen en geheel tot rust komende zomerperiode toe, samen met je lief Jan. Laat mij maar weten wanneer ik weer eens langs mag komen. Met lieve en begripvolle groet (ook voor Jan!), Peter
Dat beeld van die braak liggende akkers spreekt me heel erg aan. Inderdaad; er kan niet continu geplant en geoogst worden. Van tijd tot tijd moet de aarde zich herstellen en weer omvormen tot leven gevende grond.
Lieve Riekje, dank je wel voor het delen. Zo herkenbaar. Een thema voor mij wat regelmatig terugkomt. Ik vind het moedig van jou dat je vanuit zelfzorg en vanuit zelfliefde stop zegt❤️. Ik wens je een mooie tijd toe met jezelf. Liefs
Dankjewel voor je reactie. Het woord zelfzorg dat je gebruikt treft me heel erg. Mijn zorg gaat namelijk altijd in de eerste plaats uit naar mensen om me heen, waardoor ikzelf vaak niet aan de beurt kom. Dus ja, zelfzorg is even broodnodig.
Lieve Riekje zo herkenbaar we denderen maar door ik wens je veel wijsheid in de stilte en veel goede zorgen voor jezelf heel veel liefs Marga Mulders
In de hierboven staande reactie ging het ook al over zorgen voor jezelf. Dat gaat me vaak niet al te best af. Dus di is een belangrijke tijd voor me om dit te oefenen.
Dank je Riekje voor het delen . Stilte en Zijn zonder woorden. Liefs
Ik merk dat ik hoe langer hoe vaker graag in stilte ben. En dat, terwijl ik zo dol ben op muziek. Het verbaast me.
Lieve Riekje,
Heel veel rust ruimte en tijd toegewenst.
Dankjewel Gerda!
‘Ik voel me genoodzaakt de luiken te sluiten terwijl buiten de wereld rondraast’. Wat een moed spreekt daaruit. En een diep weten dat dat nu nodig is. Ik wens je rust, rust, rust….en ruimte voor zolang goed is voor jou, Ik wens je je eigen beweging of stilvallen. Een ‘Riekje retraite’ met precies die ingrediënten die nu nodig zijn voor jou om te zijner tijd de luiken, jouw luiken, weer te willen openen. Veel liefs voor jou!
Het klopt; ik doe een ‘Riekje-retraite’ met precies wat ik per moment nodig heb. Ik schaam me daar wel eens voor, maar dat werkt voor mij nu eenmaal beter dan een georganiseerde retraite. Dank, voor al je goede wensen.
Ik vind dat juist heel dapper en wijs! Niet nodig om je te schamen voor het feit dat je zelf de tijd en ruimte neemt om heel precies na te gaan wat nodig is. Juist fijn dat je dat kunt en doet.
Lieve Riekje,
Je delen heb ik gelezen
Heb ik gehoord
Heb ik gevoeld
Je delen
Deel ik met je
❤️
Elma
Fijn, om zo gehoord te worden.
Dankjewel.
lieve Riekje, en weer zo herkenbaar en zo actueel… er is zoveel, er gebeurt zoveel, te veel.
Ik moet denken aan het motto waaronder ik mijn kleine praktijkje heb gevoerd, titel van mijn eindscriptie van de Boswijk-opleiding: “zorgen voor een ander begint bij jezelf…”
Ik wou maar zeggen…
Liefs,
Nelleke
O ja, help: de hulpverlener die iedereen hulp geeft of zou willen geven, maar zichzelf niet ziet. Ja, die ken ik. Kom ik nu tegen…..
Lieve Retraite-houdende Riekje,
Dankbaar voor al je wijze-wijsheid, die je steeds met ons blijft delen, tussen je retraite-tijden door.
Dankbaar dat we je blogs lezen en op deze manier mee-mogen-leren.
Gisteren op 5 juni, stond er op de happinez-scheurkalender het volgende:
“Men weet nooit wat genoeg is,
voor men weet
wat meer dan genoeg is.”
William Blake (engelse dichter en mysticus -1757-1827-)
liefs inez
ps op de achterkant van de scheurkalender ging het in dit geval, “gewoon” over een kostbare Chinese vaas…….
Dat is zeker waar. Je voelt je grens pas als je er al dan niet ver overheen bent gegaan. Wat is een leerproces toch soms confronterend…..
Lieve Riekje,
Bij het lezen van je kwetsbare en moedige blog moet ik denken aan de doorgaande cycli waarover ik leerde in een sjamanistische vereniging waar ik een paar jaar bij zat, en die ook zo duidelijk in de natuur zichtbaar zijn.
Lente/het zuiden: ontwaken en wortelen, verlangen, uitproberen. Zomer/het westen: zichtbaar worden, doelen stellen.
Herfst/het noorden: kracht en inkeer, helderheid, wijsheid, dankbaarheid.
En winter/het oosten: vertrouwen, het oude loslaten, onthechting door ruimte en leegte te creëren vanuit vertrouwen in de komst van iets nieuws.
Ik wens je een heel goede winter/oostelijke periode, net zolang als goed is voor jou, met veel leegte, niks, rust, stilte. Heel veel liefs en dankjewel voor alles wat je met ons lezers deelt.
Mooi, die verdeling in seizoenen. Klopt helemaal. Wel een beetje vreemd, dat ik middenin de zomer, op zo ongeveer de langste dag, een soort ‘winter-periode’ inga. Maar het zij zo. Tot nu toe voelt het goed.
gefeliciteerd Riekje
Dankjewel.