Nou dat weer!

In mijn leven heb ik me diverse keren in situaties gemanoeuvreerd waarvan ik dacht: “Wat moet ik hier mee? Hoe ben ik hier in godsnaam in terecht gekomen?” Meestal had ik dan in een soort naïef enthousiasme ergens mee ingestemd, maar had ik me niet gerealiseerd wat daarvan de consequenties waren. Eenmaal in de situatie aangeland zag ik waar ik in verzeild was geraakt en ging ik aan mezelf twijfelen. “Wat wordt er wel niet allemaal van me gevraagd? Kan ik dit wel?” En nog een fase later voelde het alsof het me allemaal was overkomen en beklaagde ik mezelf: “Nou dát weer….”

Tot mijn eigen verbazing blijk ik me nu in weer zo’n situatie te bevinden met mijn blogs. Want wat gebeurde er? We hadden vrijdag nog maar net de nieuwsbrief de deur uit, of er abonneren zich in de loop van zaterdag en zondag binnen no time meer dan 80 mensen op mijn blogs. Maar in plaats van me daarover te verheugen, kreeg ik de zenuwen. In plaats van blij te zijn met zoveel belangstelling, ging ik me zorgen maken en vroeg ik me af of ik wel voldoende ‘kwaliteit’ kan leveren. “Al die geïnteresseerde mensen verwachten natuurlijk wel wat van me. Ik moet wel wat te vertellen hebben, en kan niet zomaar wat gaan zitten babbelen over huis- tuin- en keuken-dingen” zei ik tegen mezelf. Ik voelde verwachtingsvolle, zelfs kritische blikken op me gericht.

Kortom: ik verloor mijn oorspronkelijke inspiratie; mijn wens om op een luchtige, pretentieloze manier te gaan schrijven over van alles en nog wat, en ik ging naar mezelf kijken vanuit de ander: de abonnees. Díe verwachten natuurlijk heel wat van me. En opeens is mijn plan om blogs te gaan schrijven veranderd van een leuk, geïnspireerd initiatief in een zwaarwegende onderneming. “Nou dát weer.”

Kijk, dat gebeurt er nu wanneer je topdog (of perfectionist of criticus, hoe je het maar noemt) zich gaat bemoeien met wat je doet. Je gaat dan vanuit dat standpunt kijken naar de impuls vanuit je hart en er commentaar op leveren. Zo kan een kind spontaan een bloem aan zijn moeder willen geven, maar zich gaan afvragen of de bloem wel mooi genoeg is. Trouwens, waarom zou hij haar eigenlijk een bloem geven? Om bij haar in de gunst te komen? Zoete broodjes bakken zeker? En dat met zo’n belachelijk bloemetje? Ja ja, de topdog is in staat om iedere spontane liefdevolle geste verdacht te maken.

En wat gebeurt er met de ander als je hem of haar die kritische gedachtes toeschrijft? Inderdaad: die ziet er opeens streng en veeleisend uit. De moeder verwacht wel een fantastisch mooie bloem! Zo ook mijn abonnees. Die verwachten diepgravende, inspirerende en betekenisvolle blogs van mij. 

Zegt mijn topdog.

De kunst is nu dus om de topdog de mond te snoeren en mezelf terug te roepen naar mijn oorspronkelijke impuls. Ik ga die blogs gewoon schrijven en op mijn website zetten. Omdat het ooit in me opkwam om dat te gaan doen. Omdat het me leuk leek. Ik kan er geen enkele andere reden voor bedenken omdat die er gewoon niet ís. Ja ja, mijnheer/ mevrouw de topdog dat kan ook. Gewoon zomaar, omdat het leuk is. En het hoeft niet perfect.

En als ik die oorspronkelijke impuls weer voel, zullen de abonnees weer worden wie ze zijn; een kring van belangstellende en geïnteresseerde mensen die graag met mij in verbinding willen blijven of komen. En ik met hen. 

Tjongejongejonge, wat kan een mens het zich moeilijk maken. Om met dominee Gremdaat te spreken: “Herkent u dit?”