Nou dat weer! 5

Meteen nadat de kinderen het huis uit waren besloot ik dat ik mijn rol als ‘voedster en verzorgster’ wilde gaan afbouwen. Mijn leven had lang genoeg in het teken gestaan van verzorgen en voeden vond ik.
Heel concreet betekende dit, dat ik al onze huisdieren successievelijk het huis uit werkte. Eerst de schapen, hoewel die eigenlijk helemaal niet zoveel aandacht vroegen. Zeker in de zomer niet. Maar toch, er moest wel altijd water staan en in de winter voerde ik ze dagelijks bij met hooi en brokjes. Gelukkig vonden we een goede plaats voor ze. Daarna gaven we onze kippen weg. Wel lastig om afscheid van ze te nemen, want oh, wat zijn kippen leuke dieren. Ik heb met mateloos veel plezier gekeken naar wat er zich allemaal afspeelde tussen onze kippen, kuikens, hanen en haantjes. Het moeilijkste om afscheid van te nemen waren natuurlijk de poezen. Die deden we dan ook niet weg. We wachtten totdat de laatste was overleden en namen daarna geen nieuwe poes. 
Ziezo, dat was dat. Eindelijk vrij. Niemand meer om te voeden of te zorgen, behalve Jan en ikzelf natuurlijk.

En toen verhuisden we ongeveer vijf jaar geleden naar Zaltbommel, naar een huis met aan de voorkant een binnenplaatsje. Een keurig plaatsje met grijze stoeptegels, begrensd door drie vrij hoge muren en aan de straatkant een hek. Geen tuin dus, maar een plaatsje waar ik natuurlijk wel wat planten en bloemen wilde hebben. Dus haalde Jan een paar rijen tegels uit de grond om een border te maken en begon te graven. Eindeloze hoeveelheden zand groef hij op en dat was niet verwonderlijk, want ons huis is ooit een kleuterschooltje geweest. Het binnenplaatsje was het voormalige schoolpleintje en mijn toekomstige border was de voormalige zandbak. Oké, zandbak weg, tuingrond erin plus mijn lievelingslelie, de roze floxen en later de diverse dahlia-knollen die ik allemaal had meegenomen uit de tuin in Gameren. De oleanders, de tibouchina’s en het citroenboompje die ik ook mee had verhuisd, kwamen op het stoepje te staan.

Meteen het eerste jaar al ziet het er aardig uit, maar in het tweede jaar is het al echt een heel mooi tuintje aan het worden, al zeg ik het zelf. Het ziet er prachtig kleurrijk uit en door al mijn potplanten heeft het een een zuidelijke atmosfeer. Ik zit er graag en geniet van de bloemen en planten.
Ook mijn buren vinden mijn tuintje mooi. Ik word alom bewonderd omdat ik in zo korte tijd het kale pleintje heb weten om te toveren in een kleurrijk geheel. Iedereen bewondert mijn Groene Vingers. Een van onze buurvrouwen beweert maar steeds dat er zoveel liefde in mijn tuintje voelbaar is. Ook mensen die door het straatje lopen zie ik vaak door het hek kijken naar alle bloemen. Ik doe de straatnaam Bloemendaal werkelijk eer aan.

Maar dan. In de zomer. Vooral die hele hete zomers van 2019 en 2020. Dan blijkt, dat de hoge muren ervoor zorgen dat mijn betegelde binnenplaatsje overdag lekker warm wordt en ’s avonds ook lekker warm blíjft. De grond in de borders droogt daardoor razend snel op, net als de grond in de potten van de oleanders, dahlia’s, geraniums en alles wat ik nog meer heb aangeschaft (en dat is best veel, want ik laat me heel gemakkelijk verleiden om planten te kopen).

Nou dat weer! 
Heb ik alles en iedereen weggewerkt omdat ik niet meer wilde voeden en verzorgen, heb ik een aantal borders die bij het minste geringste zonnige weer uitdrogen en laten mijn potplanten na een half dagje zon hun koppen al demonstratief hangen. “Water, water!” roepen ze dramatisch. En ja hoor, de grond in de potten is kurkdroog. Ik moet het toegeven: ze hebben water nodig. Dus ik aan het gieten. Ja ja, al die leuke, kleurige, vrolijke planten vragen allemaal verzorging en water!
Heb ik dát weer: moet ik om de haverklap water geven aan mijn planten. Sterker: ik heb een reputatie op te houden. Die van de Vrouw met de groene Vingers die met zoveel Liefde haar Prachtige Tuin onderhoudt!

Nou, vergeet het maar. Ik loop lang niet altijd over van liefde voor mijn planten. Want behalve dat ze voortdurend om water vragen, groeien ze ook nog eens als gekken. Blijkt later. De klimrozen, de jasmijn, de kamperfoelie, de klimhortensia; ze groeien maar door. Het houdt niet op. Dus ik moet snoeien, maar dat is nou net wat ik heel moeilijk vind: snoeien. Ik vind het om te beginnen heel erg moeilijk om mooie gezonde takken af te knippen, maar om eerlijk te zijn heb ik er geen benul van wáár ik moet knippen. 
En het is echt niet te danken aan mijn Groene Vingers, dat alles zo groeit. Dat doen die planten allemaal zélf. En lang niet altijd tot mijn vreugde! De dahlia’s en de zonnebloemen groeien metershoog. Moet ik allemaal opbinden. De klimroos die ik kocht zou volgens zijn kaartje hooguit vier meter hoog worden. Nou, hij is na zes meter nog steeds niet gestopt en groeit nu door de dakgoot van het buurhuis! Moet ik allemaal snoeien.

Nou dat weer! In plaats van éen, heb ik nu twee tuinen: een horizontale die ik voortdurend moet gieten, én een verticale, die ik voortdurend moet snoeien. De buurvrouw die zoveel liefde in mijn tuin ziet, zou eens moeten horen hoe ik sta te foeteren als ik op de ladder sta te knippen! 

En daar komt dan natuurlijk ook nog eens bij, dat er altijd water gegoten moet worden als we weg zijn. Godzijdank zijn er tot nu toe lieve vriendinnen die dit voor mij willen doen. Maar oh, wat vind ik het moeilijk om dat te vragen. Ik voel me zo snel een lastpak.
Jan moet er hartelijk om lachen: “Nu heb je geen dieren meer om te verzorgen, maar planten!” Hij heeft gelijk. Ik haal me ook altijd van alles op mijn hals. Ik heb ook altijd wát!

Maar ook een mooie tuin…….