Ik heb iets met papavers. Dus ik schrijf er nog een keer over, hoewel ik dat in 2021 ook al deed. De blog die ik toen schreef eindigde bij de papavers op de velden van WO1, eigenlijk best wel treurig. https://riekjeboswijk.nl/papavers/
Deze keer wil ik het vooral hebben over de schoonheid van papavers. Ik vind het zulke prachtige planten! Dus ik nam me voor om dit jaar een mooie foto-serie te maken door heel nauwkeurig vast te leggen hoe de knop van een papaver zich stukje bij beetje opent, waardoor de bloemkelk zich kan ontvouwen.
En toen was het avond. Ik was heel benieuwd hoe het verder zou gaan, maar het was zo langzamerhand te donker om nog te fotograferen. Dus eerst maar slapen.
Ik bereidde me er wel op voor om alles de volgende dag minutieus te gaan volgen. Dus ik zette mijn stoel alvast klaar zodat ik steeds vanuit dezelfde positie zou kunnen fotograferen. Het leek me geweldig om heel precies vast te leggen hoe de papaver-bloem zich los zou worstelen uit zijn knop. Ik trok er de hele dag voor uit. Dat zou een leuke dag worden!
Wat een teleurstelling! Helemaal niets gezien van het Grote Ontvouwen.
Heel jammer ja, maar kijk, dat laat ik natuurlijk niet op me zitten. Dus ik ga naar een naburige, wat minder grote plant, die ook een mooie knop heeft. Dan ga ik die maar volgen.
Opmerkelijk, ook die stengel beweegt zich van links naar recht. Dat zie ik laat op de avond nog net. Precies zo als bij de eerste papaver. Het lijkt alsof de stengel zich klaar maakt om straks de grote bloem te kunnen dragen.
Wijs geworden neem ik me voor om de volgende ochtend heel vroeg op te staan om het Grote Ontvouwen mee te kunnen maken. Het zal me niet nog een keer overkomen dat een plant me te snel af is!
En ja hoor, om vijf uur ‘s ochtends zie ik dat het al begint. Dat wil zeggen: ik zie het nauwelijks, want het is nog niet echt licht. En het is zeker nog veel te donker om het te fotograferen! Met een abnormaal trage sluitertijd lukt het me om een enkele foto te maken, maar als het later een beetje gaat waaien is de kans op een goede foto wel zo ongeveer verkeken. En het blíjft te donker, want het hele proces van ontvouwen voltrekt zich in een mum van tijd. Niks geen dagje fotograferen! In een klein uurtje is het gedaan.
Jammer jammer. Ik had het me zo idyllisch voorgesteld.
Wat mooi Riekje! En wat een geduld heb je gehad om dit wonder van de natuur te aanschouwen en vast te leggen. Dank je wel!
Dankjewel voor je reactie.
Ja, wat mooi Riekje, wat een mooie rapportage van de geboorte van een bloem.
Het roept associaties op, de geboorte van een kind. Het wonder dat de moederbuik, na gestage groei rondom het nog onzichtbare wezentje, zich uiteindelijk ontsluit en het samengevouwen kind zich kan ontplooien.
‘ Ik vraag me altijd weer af hoe dat lijfje in de kleine ruimte van de moederbuik opgefrommeld heeft kunnen zitten.’
Ik weet hoe dat kan, maar het blijft een wonder.
En, ik heb je beelden en de tekst nog een keer langzaam ingenomen, als een meditatie.
Dank voor dit hele mooie begin van de dag.
Klopt, ik heb dit ook met baby’s. Je snapt niet hoe ze in je buik hebben kunnen zitten als ze eenmaal zijn geboren. Ik heb overwogen om dat ook nog in mijn blog te zetten, maar ik heb dat niet gedaan. Ik wilde de tekst heel sober houden. Fijn, dat je hem hebt kunnen gebruiken voor een meditatie!
Wat een prachtige reportage heb je hiervan gemaakt. Dankjewel!
Toevallig heb ik vorige maand op Texel een zakje Papaver “zaadbommetjes” gekocht in allerlei kleuren, nadat ik prachtige papavers, die daar in de tuin stonden, had bewonderd.
Helaas moet ik nog een jaartje geduld hebben. Ik neem ze mee naar mijn nieuwe tuin, want ik zit midden in een verhuizing en mede dankzij jouw leuke verslag groeit mijn verheugen erop alleen maar.
Als reportage vind ik dit verslag eigenlijk wel helemaal mislukt hoor, maar ja, dan maar een niet-perfecte reportage!
Leuk om volgend jaar papavers te zaaien! Sterkte met je verhuizing!
Riekje,
Je verstaat de kunst van mislukken.
Je hebt faalkracht ontwikkeld.
Je waarnemingen zijn een scheppingsdaad.
Inspirerende woorden die ik gelezen en geleerd heb.
Die woorden geven mij ruimte en maken mij blij.
Ze komen uit Merlijn Twaalfhoven zijn boek ‘Het is aan ons’.
Wil ik graag met je delen.
Bij deze.
Dankjewel voor je enthousiasme voor mijn faalkracht!
Ik heb meteen het boek van Merlijn van Twaalfhoven bij de bibliotheek gereserveerd. Ik ga het lezen!
Wat mooi Riekje,
Ja, het wonder geschiedt in verborgenheid. Met ingehouden adem wachten op….???
En dan……hoe is dit toch mogelijk: zo kwetsbaar en zo sterk.
Dit roept jouw blog deze morgen in mij op. Het vertrouwen ook in de grote kracht van de Schepper, zo zichtbaar in de natuur om ons heen, als ik de tijd neem om te aanschouwen.
Dank je wel. Mooie Zondag.
Heleen.
Mooi dat je dat zo zegt: het wonder geschiedt in verborgenheid. Voor mij was dat zeker ook iets wat me opviel en trof. Ik heb een poosje overwogen om dit meer aandacht te geven in mijn tekst, maar vanwege tijdgebrek is dat er niet van gekomen. Toch wel jammer, want zeker: in verborgenheid gebeurt het!
Hier houd ik van!! Dank, Riekje
Het verbaast me niets, dat je hier van houdt. Je bent per slot van rekening familie van Berber!
Wat prachtig, ontroerend mooi, ‘t groeien, ontvouwen, de bloem. Dank je, en buiging voor de schoonheid..
Marleen
Ja, dat ontroert me eigenlijk wel bij iedere bloem: dat ontvouwen en groeien. De worsteling, de kracht, maar ook de schoonheid ervan.
Je gedachtengang erbij maakt het interessant en leuk om te lezen . Die kreukels ja , zou er ook een soort patroon in zitten wat we niet herkennen . Ik denk aan die opgevouwen beukenblaadjes , efficiënt in ruimte gevouwen ? Geruststellend ook, dat er uit zo’n ogenschijnlijk rommelig propje bloem iets betoverends kan komen .Wellicht ook maar een perceptie van de kijk op de dingen. En dan dat rappe tempo van metamorfose van zo’n bloemknop ,wonderlijk . Ik wist niet dat papavers stekeltjes hadden , die met telelens zichtbaarder worden .Dankje voor het delen ,altijd .
Het zijn geen stekeltjes op de stengel, maar zachte haartjes. Bij sommige stengels zijn er nog veel meer. Je kunt ze trouwens met het blote oog ook goed zien.
oooh wat bijzonder!En dat jij er met je aandacht zó bij was……zonder jou als waarnemer had dit proces zich ook voltrokken….., maar nu is er een Getuige, en door jou véle Getuigen…..zo kan het Bewustzijn zich bewust worden van Zichzelf….Misschien klinkt dit als geraaskal, ik kan het niet nader uitleggen…..
Dankjewel voor het delen van dit prachtige proces!
Nee, helemaal geen geraaskal. De bewering dat het Bewustzijn zichzelf bewust kan worden dankzij jou, ken ik ook uit bepaalde mystieke literatuur. Dus ik herken jouw uitspraak wel, alhoewel ik hem ook absoluut niet zou kunnen uitleggen.
Waaauuwww!! Wat mooi! Prachtig! En wat een geduld. Dit is toch kunst!
Geen idee wat kunst precies is, maar ik ben met je eens dat het mooi is.
Wat een mooi verhaal met al die foto’s !
Ooit kwam onze zoon de trap af in de ochtend en keek door het trapraam naar buiten en riep toen :” ze heeft haar schoentjes uit!!”
Hij zag ze liggen naast de bloem in het gras.
Ik maakte toen het gedichtje:
Klaproos
haar schoentjes uit
verschijnt ze ongestreken
op het bal
Wat een prachtig beeld,die schoentjes uit en wat een ontroerend gedichtje erbij.
Dit is voor mij kunst:iets wat je raakt en ontroerd.
Ja geweldig, die schoentjes. Die kelkblaadjes hebben inderdaad wel een beetje zo’n vorm. En wat een lief gedichtje. Wat toch mooi allemaal!