Menstruatie-verlof

“Hoor eens even hier, mannetje, dan zal ik je iets aan je verstand peuteren wat je nooit meer mag vergeten!” had ik willen zeggen. “Jij hebt geen énkel recht van spreken. Jij bent in je hele leven nog niet één, zelfs niet een hálve dag ongesteld geweest!” 
Want daar ging het over: ergens in de een of andere gemeente hadden een paar vrouwen ‘menstruatie-verlof’ gekregen. In het NOS journaal werd een man in een straatinterview hierover om zijn mening gevraagd, en die beweerde: “Ach ja, ik voel me ’s morgens bij het opstaan ook wel eens niet zo lekker, maar dan ga ik tóch naar mijn werk.” Wat had ik hem graag aan zijn keurige stropdas naar me toegetrokken om hem dit in te peperen. “Zeker een beetje brak na een avondje stappen?” had ik hem willen toebijten. “Nou, zo’n dipje is meestal na de lunch alweer lang en breed over. Maar ik zou jou wel eens willen zien als je iedere maand vier, soms meer dagen met een kramp in je buik moest rondlopen, als je last kreeg van heel vervelende ongemakken, of te maken kreeg met alle mogelijke pre-menstruele ellende. Ik durf er wat om te verwedden dat je dan niet meer zo flink zou zijn! Ga toch weg man, bemoei je er niet mee!!” Jeetje wat was ik kwaad!      

Die woede had er ook mee te maken, dat ik nog maar nauwelijks was bekomen van wat ik de avond ervoor had gezien en gehoord in een documentaire over endometriose; een verschrikkelijke ziekte. Niet alleen zijn de menstruaties veel en veel pijnlijker zijn dan de ‘gewone’, maar de gevolgen van de ziekte zijn vaak desastreus, soms zelfs invaliderend. Het schijnt dat tussen de 7 en 10% van alle vrouwen hier last heeft. In Wikipedia wordt gesproken over 850.000 vrouwen in Nederland. Een enorm aantal!
En daar heeft niemand het ooit over.
Wat me vooral kwaad maakte was dat de (vrouwelijke) gynaecologen in die documentaire beweerden, dat er absoluut onvoldoende onderzoek naar wordt gedaan. Een van hen beweerde dat ze wel zeker wist, dat er meer geld voor zou worden vrijgemaakt als het om een penis-probleem zou gaan. Ze vertelde ook, dat het vrouwen soms jaren kost om hun arts zover te krijgen dat ze hen doorsturen naar een gynaecoloog. Tot die tijd moeten ze het doen met wijsheden in de trant van dat menstruatie nu eenmaal pijnlijk is, dat het er nu eenmaal bij hoort, dat je het beste maar een paracetamolletje kunt nemen, of twee, of desnoods drie, enzovoort. Kortom: dat ze zich niet zo moeten aanstellen. Zie de hierboven geciteerde man in het straat interview.

Nou, éen ding weet ik heel zeker: vrouwen stellen zich niet aan. Het is gewoon heel vervelend om ongesteld te zijn. Ook, als je er relatief gezien weinig last van hebt. Het is en blijft een belabberde periode waarin je fysiek en hormonaal ontregeld bent. Dat ís gewoon zo. 
Het is ook echt niet leuk te weten dat je iedere maand een dag of vier uit je doen zult zijn. Járen lang. En dat allemaal in de meest vitale periode van je leven! Ik heb uitgerekend dat vrouwen per jaar ruim 48 dagen = 1,5 maand lang ongesteld zijn. Er vanuit gaande dat dit ongeveer 40 jaar doorgaat, kom je op ruim 1900 dagen = meer dan 5 jaar! Eigenlijk is het heel pijnlijk om je dit te realiseren.

Zou deze pijnlijkheid ermee te maken hebben dat vrouwen zelf ook vaak nogal relativerend praten over hun ongemakken? Hoe kunnen we er anders mee leven? Vinden we zelf misschien ook, dat we ons vooral niet moeten aanstellen? Veroordelen we klagende vrouwen misschien niet al te gemakkelijk voor ‘zwak, ziek en misselijk’? We voelen ons uit ons doen en zeggen: “Ach ja, ik zal wel ongesteld worden.” We voelen ons diep bedroefd en zeggen: “Ach, het zullen de hormonen wel zijn.” We lachen een beetje mee met onze partners (en kinderen!) als die onze kribbigheid of kwetsbaarheid wijten aan het feit dat het wel weer ‘zover’ zal zijn. We willen zelf ook geen last hebben van onze maandstonden. Nee, het is veel sterker: we wíllen ze helemaal niet. En nu heb ik het nog niet eens over de overgang; ook al zo’n ‘zegen’ van Moeder Natuur! https://riekjeboswijk.nl/de-overgang/

Schonken we er daarom in de tweede feministische golf van de jaren ’60 en ’70 helemaal geen aandacht aan? Ik herinner me nog goed, dat wij van Man Vrouw Maatschappij en Dolle Mina, woedend reageerden op mannen die op de fysieke verschillen tussen mannen en vrouwen wezen. We beweerden bij hoog en bij laag dat mannen en vrouwen gelijk waren. En dat zíjn we natuurlijk ook. Dat wordt zo langzamerhand steeds duidelijker. Overal in de maatschappij duiken vrouwen op, waar je ze vroeger niet zag: van vrachtwagen-chauffeurs tot hoogleraren kern-energie en alles ertussenin.

Maar we zijn en blijven ook heel verschillend. Vooral en natuurlijk juist in de medische wereld blijkt dat. Cardiologen ontdekken bijvoorbeeld dat vrouwenharten echt anders werken dan die van mannen. Medicijnen worden getest op mannen, maar de werking ervan blijkt in vrouwenlichamen heel anders te zijn. Typische vrouwenziektes als endometriose krijgen onvoldoende aandacht. Enzovoort. Dit komt allemaal naar voren de laatste jaren. Tijd van verandering!

Dus ik was erg blij met het bericht dat er menstruatie-verlof was gegeven aan vrouwen. Het waren maar 8 uren, maar toch; ik vatte het op als het begin van een nieuw vrouwvriendelijker beleid. Verheugend nieuws!
Totdat ik helemaal aan het einde van het nieuwsitem hoorde dat de vrouwen deze uren op een later tijdstip zouden moeten inhalen! De vrouwvriendelijke ambtenaren eisten hun zo royaal gegeven verlof weer op. 
Woest was ik. Wie verzint er zoiets? Hoe durf je iets een verlof te noemen als je het even later weer opeist? Hoe vernederend is dit ‘empathisch invoelen’? 

Niks aan te doen: mijn feministische hart gaat weer kloppen. De tijd voor een derde feministische beweging is aangebroken. Tijd deze keer, om de fysieke verschillen tussen mannen en vrouwen nu eens wél te erkennen en er gepaste aandacht voor op te eisen. Meer geld voor medisch onderzoek en betere, echte verlof-regelingen. We zullen weer en opnieuw ten strijde moeten trekken. Te wapen! Vrouwen, meiden, vriendinnen, zusters en graag ook mannen, vrienden, broeders, te wapen!

foto’s: Pixabay

37 reacties op “Menstruatie-verlof”

  1. Goede morgen,

    Da’s even flink het dekbed opschudden!
    Hangen we weer lakens buiten!
    Riekje, waar zou je deze column publiekelijk kunnen plaatsen.
    You can do it!
    Bravo!
    Helga

  2. Lieve Riekje,
    Het verhaal ken ik zelf ook.
    Ik heb endometriose gehad door gebruik van spiraaltje. Enorme pijn tijdens eisprong en menstruatie, ook niet kunnen fietsen, elk schokje voelde ik.
    Maar daar komt het verhaal. De gynaecoloog wilde mij aan hormonen om de cyclus stil te leggen. Hormonen hebben een nare invloed op mij( depri , zwaar aankomen , opgeblazen)
    Maar ik moest het proberen, na 2 weken ben ik gestopt . Na drie maanden moest ik op controle . Hij gaf aan dat hij me niet meer wilde behandelen, want ik luisterde niet en mijn klachten waren onzin.
    Ik was 33 jaar en vreselijk boos op die vent.
    Buiten gekomen uit zijn kamer ben ik naar de balie gelopen en heb een andere gynaecoloog geeist.
    Deze man ,waar ik een afspraak me had gemaakt was jong en stond open voor mijn problematiek en heeft me heel goed geholpen
    Ik kreeg een kijkoperatie en tijdens die operatie zag hij veel verklevingen, hij heeft verder geopereerd en alle endometriose verwijderd. Een operatie van 3-4 uur.
    Heel kundig gedaan en nooit geen last meer gehad. Daarna nog twee kinderen gekregen.
    Dus het kan ook met respect.
    Vrouwen mogen zich hier in laten horen ,want het is heeel pijnlijk en neem geen genoegen met gynaecologen , die zich onrespectvol gedragen naar je.
    Dank voor je verhaal en fijne zondag
    Liefs Marijke

    1. Heel veel dank voor je uitgebreide reactie.
      Nooit geweten dat een spiraaltje zo schadelijk kan zijn. Wat goed dat je een andere gynaecoloog hebt geëist en gevonden en wat fijn te horen dat een operatie kennelijk blijvende herstel kan opleveren!

  3. Als man word ik hier blij van. Zowel van de inhoud als de strijdvaardige toon – strijdvaardig voor en niet zozeer tegen -. Ik wil graag rekening houden met wat vrouw-zijn betekent en ben er zelfs gefascineerd nieuwsgierig naar.
    Hoe duidelijker vrouwen mij laten weten zo zit dat bij mij, hoe meer wederzijds begrip er kan ontstaan. Bravo en meer van dat.

    1. Dankjewel voor je reactie. Mooi, te horen dat je zo open staat voor ‘het vrouwelijke’. Je hebt gelijk: we zouden over en weer meer kunnen uitwisselen.
      Het is waarschijnlijk zinniger om elkaar in ons ‘anders-zijn’ te leren kennen dan om krampachtig te proberen gelijk te zijn.

  4. Ha eindelijk de golf van dat geemancipeert zijn niet betekent gelijk aan een man zijn. Eindelijk gaat de medische wereld ook erkennen dat een vrouwen lichaam heel anders werkt dan een mannenlichaam, en niet alleen op baarmoeder gebied.
    Al denk ik dat op bestuurlijk gebied je als vrouw nog steeds ‘kloten’ moet hebben om boven te komen drijven (sorry voor de woordkeus).
    Gelukkig zijn er nu veel vrouwen werkzaam op verloskundig gebied maar op gyneaocologisch gebied nog steeds meer mannen. Een vrouw weet van binnenuit toch veel beter hoe het een en ander voelt. Mijn mannelijke huisarts zei ooit tegen mij dat ik geen voortdurende kramp kon hebben van mijn spiraaltje. Dan denk je toch ook; wat weet jij daar nou van.

    1. Ja, er gaat zo langzamerhand van alles veranderen. Al was het alleen maar doordat er nu eenmaal veel meer vrouwelijke artsen en specialisten zijn dan vroeger! Tja, de mannen verliezen terrein en sommigen vinden dat moeilijk te verkroppen. Er valt ook heel veel te verliezen (in hun ogen althans). En zeker het old-boys-network geeft zich niet zomaar gewonnen….

        1. Denk toch ook dat je niet alles hoef te ervaren voor er begrip voor te kunnen hebben. Maar in ieder geval wel je inleven hoe het voor de ander moet zijn.
          Tevens is dit commentaar op Buitenhof vanmorgen. Er zijn dus heel veel veranderingen gaande.

          1. Goed beschouwd kun je nooit precies voelen wat een ander voelt, maar je kunt wel goed luisteren en de ander geloven in wat hij zegt.
            Joris Luyendijk heb ik nog niet gelezen, maar hij heeft altijd heel interessante verhalen en opinies.

    1. Ja, het ís ook een treurig verhaal. Dus dat verdriet is niet voor niets. Toch voel ik ook heel veel optimisme. Er is van alles aan het veranderen en dat zal zeker doorgaan. Daar ben ik van overtuigd.

  5. Hallo Riekje,
    Ik volg je blogs met veel interesse. Dank daarvoor, voor al die inspiratie.
    Je blog van vandaag raakt me. Ja, ik ben er ook een. Een vrouw met endometriose.

    Ook ik heb de documentaire over endometriose gezien. Het thema was de beperkte aandacht voor onderzoek naar vrouwen.
    Maar wat mij in de documentaire vooral raakte was de erkenning voor de pijn van vrouwen met endometriose.
    In jouw blog voeg je daaraan toe: in de beste jaren van hun leven. En daar gaan mijn tranen.
    Ik ben nu de 60 gepasseerd maar rouw om deze periode, de miskenning, de aantekening in mijn huisartsdossier ‘patiënt loopt boos weg’ ( nadat ze me liet weten: helaas- we moeten er allemaal mee leven en weigerde me door te sturen naar een gynaecoloog).
    De daaropvolgende moeizame jaren van kinderen willen krijgen maar het niet meer kunnen…

    Riekje , het doet me zo goed de erkenning te lezen in jou blog voor de menstruatie- en endometriose pijn van alle vrouwen. Dankjewel daarvoor.

    En in mijn opinie: wat zou het goed zijn als landelijk het recht voor vrouwen om flexibel om te gaan met werktijden in hun menstruatieperiode als stap 1 voor een vrouwwaardiger arbeidsbeleid werd vastgesteld.
    Stap 2- menstruatie verlof.

    Ik doe mee ✊
    Vriendelijke groet van Else

    1. Oh, wat een droevig verhaal: geen enkele erkenning voor je klachten en dan ook nog eens geen kinderen meer kunnen krijgen. Hoe is het mogelijk. En dat, terwijl het ook heel anders had gekund, leer ik uit de reactie van Marijke hierboven.
      Ik kan heel goed begrijpen dat je het gevoel hebt te rouwen over deze periode en deze gemiste kansen.
      Hopelijk is de tijd nu rijp voor meer aandacht en erkenning voor al deze zaken, zodat vrouwen nu niet meer zo in de kou komen te staan zoals jij ooit. Want wat je beschrijft is heel erg pijnlijk.

  6. Hi Riekje, je verontwaardiging is herkenbaar en volkomen terecht.
    Voor inspiratie uit de derde golf: schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie! Heldere boeken en prachtige Ted-talks; “the danger of a single story” en “we all should be feminists”.

  7. Hahaha Wat een pannenkoek he die man?!!
    Ik heb het ook gezien en moest erom grinniken en weet je waarom? Ik was aan het bevallen van ons 3e kindje, toen bleek dat ze in kruinligging lag. Dit was even behoorlijk pittig voor mij en toen ik ook op niet mis te verstane wijze eruit schreeuwde: “Waarom kunnen mannen toch geen kinderen krijgen?” , reageerde de verloskundige heel ad rem met LET OP…….:”Nou daar kan ik je een heel simpel antwoord op geven…. Als mannen namelijk kinderen zouden kunnen krijgen, zou er geen kind meer geboren worden.” Hahahahaha er verscheen daarom onmiddellijk een grote glimlach op mijn gezicht bij het zien van deze man en het eerste wat in mij opkwam was: “Ach jij arme stakker!!!”

      1. Nou eerlijk gezegd was het mijn toenmalige echtgenoot, die volmondig en lachend bevestigde wat de vrouwelijke verloskundige zei. Daarom vond ik het zo eerlijk en grappig.

  8. Wat heerlijk, Riekje, je vlammende verontwaardigde boosheid!
    In plaats van wat meewarig mijn mond te houden ga ik de cardioloog die me de mond snoerde met: ‘ Mevrouwtje (!), u gelooft het toch niet echt, die vrouwenhart onzin’ alsnog, geïnspireerd door jou, van repliek dienen ik heb wel een andere, voor de zekerheid maar vrouwelijke, cardioloog nu, maar die ene, die man zal ik nog weten te vinden
    En, ik was achttien, zat met een van menstruatiepijn vertrokken smoel boven een wiskunde examen: ‘ Mag ik alsjeblieft blieft naar huis…’. Dat mocht, maar het examen kon ik natuurlijk niet overdoen.
    Is door mijn jeugdige strijdbaarheid en wat vaderlijke hulp wel goed gekomen, maar ik kan er nog boos om worden.
    Van die verhalen.
    Beetje strijd houdt me in de bejaardentijd jong

    1. Ik ben benieuwd of je door de nieuwe, vrouwelijke cardioloog beter bent geholpen dan door de eerdere. Als dat zo is, is het zeker de moeite waard om hem te vertellen hoe het er nu bij staat. Een beetje bijscholing kan geen kwaad!
      Ja, we hebben allemaal onze verhalen hierover. Daar zou je een interessante bundel van kunnen samenstellen….

  9. “Zou deze pijnlijkheid ermee te maken hebben dat vrouwen zelf ook vaak nogal relativerend praten over hun ongemakken? “. Jazeker Riekje.
    Endometriose: weer zo’n onderwerp dat ik met terugwerkende kracht, mede door jouw schrijven, serieus neem. Krampen, naar huis en naar bed moeten, maxi-hulpmiddelen, lekkages, pffff…
    Wat was ik blij met de overgang. Eindelijk verlost van die narigheid.
    De diagnose endometriose werd gesteld na een currettage. Ik herinner me niet dat ik daar op doorgevraagd heb. Het woord kon je toen nog niet googelen en ik heb het er bij laten zitten. Hiervoor naar de dokter? Naar de gynaecoloog? Of gewoon doorgaan, ‘dat heeft toch elke vrouw’. ‘Valt na een paar dagen wel meer mee’. Het werd het laatste .
    Nog te weinig bewust van mijn lijfsignalen, behoeften en nog te bang voor kwetsbaarheid en al helemaal om hulp te vragen.
    Inmiddels weet en doorvoel ik waar dit patroon zijn oorsprong vindt. Ook snap ik steeds beter waarom ik openlijk zo’n hartstochtelijk pleidooi houd voor ‘radicale zelfzorg’. Pas als je zelf echt energie over hebt, kun je aandacht aan anderen geven.
    Dankjewel Riekje, met jouw openhartige blogs vallen steeds weer andere puzzelstukjes op z’n plaats.

    1. Goh, alweer zo’n verhaal van een heleboel onbegrip en narigheid. En ja, wat waren we vroeger braaf en lieten we alles maar gewoon over ons heenkomen. Ik in ieder geval wel.
      Ik denk dat daar nu zo langzamerhand verandering in komt.
      Zelfzorg. daar zeg je wat: daar zouden meer vrouwen aandacht aan moeten besteden.

    1. Ja, ik zag het ook. Geweldig! Ik hoop toch zo dat dit onderzoek op den duur iets oplevert. Want waardoor ontstaat endometriose? En zou je het ook kunnen bestrijden met bijvoorbeeld medicijnen, zodat er niet meer zo ingrijpend geopereerd hoeft te worden?
      Maar er is nu tenminste veel meer aandacht voor en dat is ook al heel veel winst!

      Wat ik ook zo prettig vond aan dit nieuws, was dat het niet over de ‘zieligheid’van vrouwen ging, maar over het feit dat vrouwen door hun klachten vaak niet meer volledig kunnen deelnemen aan de maatschappij en daardoorheen hun levensvervulling soms kwijtraken. Met andere woorden: vrouwen dóen er toe!

    1. Wat aardig van je! Vrouwen zijn inderdaad vaak bang om voor ‘aansteller’ en ‘klager’ uitgemaakt te worden en daarom houden we onze mond maar.

      Maar gisteren werd in het NOS journaal aangekondigd dat er in Frankrijk weet ik hoeveel miljoen euro wordt uitgetrokken voor het onderzoek naar endometriose! Zie ook de reactie van Jozien hierover.
      Er breken betere tijden aan! Wie weet is het straks helemaal niet meer nodig om te klagen…..

        1. Jazeker en een dag na het bericht over Frankrijk stond er in de krant dat er ook in Nederland op aan wordt gedrongen meer aandacht aan endometriose te besteden. We doen er heel veel toe!

      1. Beetje late reactie van mij…

        Wij mannen weten nu inmiddels wel ( of je moet onder n steen gelegen hebben) dat vrouwen véél meer pijn kunnen verdragen dan mannen. Dus wanneer jullie je pijn op een oprechte manier uiten, laten zien…mogen ( moeten) wij weten: dit is echt en moet serieus genomen worden!

        Fijn dat endometriose in meer landen serieus genomen wordt ook.

        1. Ja, het gaat inmiddels goed met de ‘vrouwen-erkenning’.
          Er komen steeds meer stukken in de krant en docu’s op de televisie over het verschil tussen mannen en vrouwen. Ooit gaat het helemaal goed komen!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.