Ik heb vroeger nogal wat interviews gelezen met mensen die beweerden dat hun leven drastisch was veranderd doordat zij waren gaan mediteren. Ik voelde me door dergelijke verhalen altijd enigszins gedeprimeerd, omdat ik dacht dat mijn leven ook zou moeten veranderen als ik wat beter en regelmatiger zou gaan mediteren. Ik zou ook grote inzichten moeten krijgen of zelfs flitsen van verlichting. Maar helaas, mij overkwamen dergelijke dingen niet. Eerst was ik daarom boos op mezelf. “Je mediteert niet serieus genoeg! Er gebeurt bij jou helemaal niets.” Uiteindelijk besloot ik om het mediteren maar op te geven.
Ik heb dus jarenlang gedacht dat ik nooit mediteerde en me daar min of meer schuldig over gevoeld. Totdat ik me een paar jaar geleden opeens herinnerde dat ik indertijd, toen de kinderen ongeveer 5 en 7 jaar waren (dus ruim 35 jaar geleden), altijd heel erg tegen de grote vakantie op zag. De kinderen zouden dan namelijk niet op vaste tijden op school zijn, zodat ik die periode van de dag mijn eigen gang kon gaan. Integendeel: ik zou de hele dag twee volop levende, dus drukke kindertjes om me heen hebben en ik wist van eerdere vakanties dat dat vaak behoorlijk vermoeiend was. Begrijp me niet verkeerd: er was helemaal niets op mijn kinderen aan te merken in die zin dat ze lastig waren of ondeugend. Ik hield erg veel van ze en kon altijd goed met ze opschieten. Maar toch; kleine kinderen zitten nu eenmaal boordevol energie, willen voortdurend van alles en nog wat doen, en willen vooral aandacht. Dat is vermoeiend en vaak ook verwarrend, zeker als het ene kind dít wil en het andere dát. Hoe dan ook; ik zag vaak tegen de vakantie op.
En toen kwam ik op het lumineuze idee om iedere dag minstens een half uur eerder op te staan dan alle andere gezinsleden. Het leek me een goed idee om in alle rust een half uur de tijd te nemen om rustig wakker te worden en een kopje koffie te drinken.
En dat deed ik. Iedere ochtend zat ik in de stilte van het huis op de bank, dronk in volle aandacht een kopje koffie en keek naar het glaswerk in onze ‘glazenkast’; een door Jan getimmerde plankenkast waarin ik allerlei soorten glaswerk had gezet, afgewisseld met bloemen of vruchten die ik in de tuin plukte. Meestal kwam onze poes dan bij me op schoot zitten. Niets is vreedzamer en rustgevender dan een spinnende poes. Opmerkelijk was, dat die poes overdag nooit bij me op schoot wilde zitten. Alleen dat halve uurtje in de ochtend.
Ik begon hiermee aan het begin van de zomervakantie, maar ik ben er na de vakantie niet mee opgehouden, omdat ik van dat halve uurtje ging houden. Maar zeker ook, omdat de dagen vanaf dat moment meestal anders verliepen en aanvoelden. Ik had voor mijn gevoel meer grip op alles wat er zich afspeelde. “Het is alsof ik nu vóór de wagen loop, terwijl ik er vroeger achteraan holde” zei ik tegen vriendinnen. Daardoor was ik vrolijker, alerter, creatiever, kon ik probleempjes met of tussen de kinderen veel sneller en gemakkelijker oplossen, was ik geduldiger, kortom: dat halve uurtje stilzitten, al dan niet met de poes op schoot, veranderde mijn leven.
Ik heb me nooit gerealiseerd dat dit halve uurtje rustig zitten, in feite een half uurtje mediteren was. Weliswaar geen ‘officiële meditatie, want ik deed geen specifieke meditatie- of adem-oefeningen. Ik ‘zat’ alleen maar en liet mijn gedachten langs drijven zonder er al teveel acht op te slaan. Ik heb nooit beseft dat ik in dat halve uurtje niet alleen mijn innerlijke rust ervoer, maar dat ik me ook liet opnemen in het grotere geheel. Doordat ik het licht weerspiegeld zag in het glaswerk. Elke dag anders. Doordat ik de loop van de seizoenen zag door de wisselende bloemen en vruchten. Ik ben me er nooit bewust van geweest hoezeer het rustige regelmatige snorren van de poes mij tot rust bracht, hoezeer het strelen van zijn vacht me in contact bracht met mijn vriendelijkheid en liefde.
Pas nu zie ik dat. En ook pas nu realiseer me dat ik helemaal verkeerde verwachtingen had van meditatie. Ik verwachtte grote innerlijke ervaringen of zelfs momenten van verlichting, die ingrijpende veranderingen in mijn leven teweeg zouden brengen. Natuurlijk gebeurde dat niet. Ik bleef heel gewoon de moeder met de twee levendige dochtertjes en ik deed nog steeds dezelfde gewone dingen met hen. Maar wel veranderde er iets op een subtiele manier, doordat ik meer in contact was met mijn innerlijke rust en ruimte, die ik gedurende dat halve uurtje vaak zo duidelijk ervoer. Ik voelde me daardoor in de loop van de dag ruimer en vriendelijker en het leven was lichter en prettiger, hoewel nog steeds gelijk.
En wat ik zei: ik ben van dat halve uurtje gaan houden. Al ben ik verhuisd en is er geen rumoerig gezin meer, ik zit nog steeds elke ochtend in alle rust mijn kopje koffie te drinken. Ik wil dat halve uurtje niet meer kwijt.
Heerlijk en herkenbaar blog Riekje, dankjewel.
Ik mediteer dat het een lieve lust is, als ik de was opvouw of als ik op m’n dooie gemak een salade maak.
Lieve groet, Jozien
Helemaal mee eens: rustig werken met je handen zoals strijken en groente snijden werkt ook heel meditatief. Ik heb vroeger veel gebreid en gehaakt en ook wol gesponnen. Dat werkte allemaal heel meditatief. Het gaat erom dat je niet na hoeft te denken, maar wel je aandacht erbij moet houden want anders snijd je in je vingers, laat je steken vallen of breekt de draad.
Wat mooi en inspirerend verwoord, Riekje!
Het regelmatig mediteren geeft ook in mijn leven een subtiele verandering. Alsof er meer perspectief ontstaat en meer licht. Dank voor je blog,
Anca.
Ja, het wordt lichter, zo voelt het voor mij ook.
Volgens mij de vredigste en zelf lievenste manier van mediteren. Misschien was het wel des te effectiever omdat je niet wist dat je aan het mediteren was ?
Mooi Riekje, om met Stilte de dag te beginnen. Voor mij ook heel belangrijk.
Zo heb je niet alleen glas verzameld, maar ook Jezelf.
Ja mooi gezegd: je verzamelt jezelf als je even zo rustig zit. Je haalt alle gedachten aan het daar en dan en toen en eerder naar het ene moment in het nu.
Dit is een antwoord voor Lianne, die om de een of andere reden steeds onder Carolien verschijnt.
Wat een prachtige uitdrukking: zelf lievenste. Ik ken die helemaal niet maar ik krijg er meteen een heel prettig gevoel bij.
Ik geniet van je ‘blog’, Riekie
En wat mooi die realisatie van je en de conclusie. En geweldig dat je aan het schrijven bent geslagen over wat er in je gedachte speelt! Keep going!
Knuffels van mij voor jou
Dank voor de digitale knuffels. Ik kan ze voelen!
Lieve Riekje,
Dat eerste half uurtje voor de dag tot leven komt herken ik zo!
Vroeger toen mijn kinderen klein waren ( nu 78) was het met theeEn gewoon aan de eettafel.
Nu al jaren lang op de bank, geen glazen kast met spiegelend glas, doch een plant waar een nieuw blad aan groeit of bloemen voor mijn neus. Doe soms mijn ogen even dicht. Keer naar binnen.
Mooi Riekje vele manieren om thuis te komen.
Dank je wel.
Ja, ook heel prettig: ogen dicht en naar binnen. Tenminste, als het binnen rustig is, wat natuurlijk lang niet altijd het geval is. Maar toch, ook als er innerlijke onrust is, is dat halve uurtje in ieder geval een veilige en rustige ruimte om in te verblijven.
Dag Riekje,
Wat mooi omschreven en zo herkenbaar. Ik geniet ook van de prachtige afbeelding van het stilleven. Heel toepasselijk 🙂
Fijne dag, Alice
Leuk, dat je de afbeelding een stilleven noemt. Inderdaad kregen de verzamelingen van de dingen die ik in de kast neerlegde altijd het karakter van stillevens.
Dank je, Riekje, voor je mooi beschreven kijk in Je leven en het inzicht dat je ermee hebt verworven en dit met ons wil delen. Dat herinnert mij aan het feit dat ik in 2008 ging klinken (improviserend zingen) in een Klankgroep. Het voert hier te ver om het proces te beschrijven dat ik heb ervaren maar het begon met nauwelijks vrij te durven zingen zonder bladmuziek of teksten in een groep tot het NU waarbij het zingen met mijn uniek geluid en me te laten dragen door- en samen te vallen met de anderen zich een ruim, vrij, eindeloos bewustzijn ontvouwt. Intuïtief wist ik dat ik dit mijn pad was maar waar het me zou brengen heb ik nooit kunnen dromen/bevroeden. Mariose.
Ja, wonderlijk is dat: als je een weg inslaat brengt die je altijd ergens, maar je weet van tevoren nooit waar naartoe. Je hebt hooguit een idee of een verlangen, maar je weet het nooit exact. Fijn, dat je op zo’n mooie plek bent uitgekomen.
Pingback: Liefde en schuld – Riekje Boswijk