Op mijn blog ‘de twee hersenen’ van 7 februari kreeg ik een reactie van Elma, die o.a. schreef dat haar sneeuwklokjes niet tegen de sneeuw op konden. Ik antwoordde haar toen dat er bij mij al irisjes in de tuin opkwamen toen de sneeuw viel, maar dat ik goede hoop had dat zowel haar sneeuwklokjes als mijn irisjes het wel zouden redden.
Maar eerlijk gezegd ging ik toch twijfelen. Zóveel sneeuw en zó lang zulke strenge vorst, dat was toch wel een beetje veel voor die tere bloempjes. Het leek me heel onwaarschijnlijk dat ze zoveel geweld van Koning Winter zouden kunnen doorstaan. Dus ik nam al een beetje afscheid van alles wat al zo ver boven de grond had gestaan, voordat het ging sneeuwen en vriezen.
Maar nee hoor! Als ik maandag, de eerste dooi-dag, ga kijken hoe het er in de tuin bij staat, zie ik tot mijn grote verbazing en vreugde dat mijn irisjes met hun scherpe knopjes parmantig door de nog lang niet gesmolten dikke sneeuwlaag heen priemen!
Trouwens, niet alleen mijn irisjes blijken nog kipfit te zijn, ook mijn helleborus is nog levenslustig! Hij heeft de hele week kromgebogen onder een dikke laag sneeuw gelegen en eruit gezien alsof hij helemaal bevroren was. Ik had hem al opgegeven. Maar nee dus: één bloemknop ligt nog onder de sneeuw, maar de rest van de plant heeft zich alweer bijna helemaal opgericht.
En kijk nou, hoe dat kleine tere blaadje omhoog komt piepen door de sneeuw. Geen flauw idee welke plant dit is, maar het is bijna onvoorstelbaar dat het dit kwetsbare blaadje lukt om zó ongeschonden door die ijskoude, grove, waterige sneeuwlaag tevoorschijn te komen.
Nog een dag later, dinsdag, zien ze eruit alsof er nooit iets is gebeurd.
Ik geef toe; dit is geen wereldschokkend nieuws. Toch doet het mij iets, al zou ik niet kunnen omschrijven wat. Is het verwondering, misschien wel ontroering over zoveel levenskracht van zulke kleine plantjes en bloemen? Een soort vertrouwen in het vermogen om ook hele moeilijke tijden te doorstaan? De onverwoestbare kracht van de natuur? Ik weet het niet en ik ga het ook niet proberen te achteralen. Het maakt me gewoon blij om dit zo te zien. Het is altijd toch weer een soort wonder; de lente. En zeker dit prille begin na zoveel winters geweld. Geen groot nieuws dus, maar een klein bescheiden gelukje. Voor mij het vermelden waard.
Een klein, bescheiden gelukje en tegelijkertijd een wonder, het leven!
Ik put daar troost en kracht uit, elke keer weer. Zouden wij nu ook heel stil en teruggetrokken, energie en moed verzamelen om dadelijk vol levenslust weer open te gaan?
In het frans is er de uitdrukking: “reculer pour mieux sauter”. Terugtrekken om daarna beter te kunnen springen. Dat zie je ook bij een poes voordat hij een muis bespringt. Dus wie weet hoe jij je straks weer opent…. Alvast een mooie open lente toegewenst!
En toch wordt het weer voorjaar.
Zo is dat!
Dezelfde blijdschap en verrast zijn bij het zien van de irisjes in een mand !
En wat hier zo mooi op aansluit is het boekje winterbloei met prachtige natuurimpressies van Jan Wolkers .
We hebben dit soort waarnemingen broodnodig om de moed erin te houden !
Dankjewel ook voor de mooie foto’s.
Dat boekje ken ik niet van Jan Wolkers. Maar hem kennende, is dat vast een mooi boekje.
Ah ja wat verwonderlijk en wat een kracht. Dat geeft moed. Mooie foto’s! Dank je wel , Riekje!
Ja, vooral die kracht van dat tere blaadje verwonderde me. Ook de zachte krachten winnen. Wat heet trouwens winnen: sneeuw en ijs hebben ook hun bestaansrecht.
Om half acht stond ik in de nog schemering buiten me de hond, want ik had de lucht rood zien kleuren en wilde de zonsopgang zien. Na een paar stappen bleef ik met ongelovige oren staan: klanken overal, één groot lenteconcert. De zangers heb ik verleden week nog gevoed en getroost met vetbollen en strooivoer: volhouden, dit gaat voorbij, de sneeuw zál smelten.
En ook in mijn tuin piepten de sneeuwklokjes gewoon door het waterig wordende wit. En de narcissen pronken met hun kleine knoppen, alsof ze ook al aan de beurt zijn.
Leuk, Riekje, wat je hebt ontketend met je blog dit keer: een stroom verwarmende lenteobservaties.
Ik zag vanmorgen vanuit mijn werkkamer ook een prachtige zonsopgang. Ik miste alleen het vogelconcert. Wat moet dat mooi zijn geweest. Een beetje jaloers ben ik wel!
Wat een leuk idee: er lopen nu een aantal mensen speurneuzend rond; genietend van alle lente-observaties.
Een wonder dat diep ontroert en eerbiedig maakt.
Ja, en dan te weten dat we deel zijn van deze natuur! Eigenlijk is dat niet te bevatten.
De lente in al zijn facetten wijst me vaak de weg die ik volgen kan.
Wat mooi; een weg die je door de natuur zelf wordt gewezen.
Fijn om zo te lezen.
Dat maakt mij dan weer n beetje blij.
Doet me goed om dat te horen.
ben ik dwars of volledig als ik bij het noemen van de levenskracht van groen en bloemen en vogels het ook breder trek – zoals je eerder zei riekje: sneeuw en ijs hebben ook hu
n bestaansrecht – ja, het hoort er allemaal bij !
en zoals de sneeuwklokjes willen leven – de kracht van de natuur – zo wil het coronavirus dat natuurlijk ook. ook dat is de natuur….
natuur is ook afsterven en verwelken , en elkaar opeten…
dit even ter nuancering !
wat niet wegneemt dat ik het vandaag, wandelend in Ockenburg, heerlijk en prachtig vond !
Ja natuurlijk; de natuur is één groot circulair systeem van geboren worden, groeien, verwelken en sterven. Eten en gegeten worden. Niets overleeft, alles sterft elk moment en er wordt ook voortdurend geboren. In eeuwig cirkelgangen.
Maar daar was ik niet mee bezig. Ik beschreef één klein moment dat me trof. Ik bekeek met een vergrootglas een detail van een gigantisch geheel.
ja dat begrijp ik hoor riekje !
Lieve Riekje,
Jij beschrijft zo mooi de ervaring die ik ieder jaar proef in het vroege voorjaar.
In januari merk ik , is er een moment dat de lucht bezwangerd wordt door een hele subtiele warmte. Op dat moment weet ik dat de lente komt.
Ook ik verwonder me dan van de kracht waarop de natuur zich toont , de hele tere eerste blaadjes die weer verschijnen. Ik ervaar dat iedere keer weer als een Gods wonder.
Dat heb ik voor het eerst echt ervaren na mijn scheiding, hoe heerlijk dat het was om na die nare tijd , de eerste knopjes boven de aarde te zien verschijnen, ook in mij werd toen de lente geboren en ik weet hoe blij ik was. Er kwam een nieuwe tijd aan.
Lieve groet marijke
Ik kan me voorstellen hoe bevrijdend het voor je moet zijn geweest om na een moeizame periode weer nieuw leven te ervaren; zowel buiten je als binnenin jezelf! De aankondiging van een nieuw leven.