Al even geleden, maar toch nog dit.
17 augustus 2021. Beelden van het vliegveld van Kabul in het NOS journaal. Duizenden mensen staan daar, dicht opeengepakt. Ze proberen de vliegtuigen te bereiken. Sommige mensen rennen de startbaan op en klampen zich vast aan het onderstel van een al weg-taxiënd vliegtuig. Iemand weet zich een poos vast te houden, zodat hij mee de lucht ingaat. Hij valt na een paar minuten van een behoorlijke hoogte op de grond.
Over de hoofden van de massieve mensenmassa heen worden kleine kinderen naar voren doorgegeven. Waarschijnlijk in de hoop dat ze door mensen meegenomen zullen worden in een vliegtuig. Weg van hier.
Ik zit ademloos te kijken en voel mijn verbazing overgaan in ontzetting. Wat gebeurt hier? Hoe bestaat het dat je je kind op zo’n manier ‘weggeeft’? Hoe zeker weet je dat het leven onverdraaglijk pijnlijk zal worden? Hoe wanhopig ben je, als je hoopt, dat je kind meegenomen zal worden? Door iemand. En dat het dan een beter leven zal krijgen. Ergens. Hoe wanhopig ben je, als je denkt dat dit een oplossing kan zijn?
Ik ben een week alleen thuis en ik leef in stilte. Ik kan bijna niet verdragen wat ik heb gezien. Jan is er niet om erover te praten en ik zoek ook niemand op. Ik was bezig met nieuwe teksten en beelden en genoot van dat werk. Maar de journaal-beelden blijven in mijn hart en hoofd zweven. Ik raak ze niet kwijt. En dan opeens is het alsof de ouders van Kabul door mij heen praten en ik schrijf:
BOODSCHAP VAN DE OUDERS IN KABUL AAN HUN KINDEREN
Wat anders kunnen we nog dan geloven
dat er een oordeel zal zijn.
Uiteindelijk.
Dat ze zullen branden in dezelfde hel
als die ze op aarde scheppen.
Dat ze zullen voelen hoe de angst voelt,
de wanhoop,
dat ze de pijn zullen voelen
van de zweepslagen, de martelingen,
de afgehakte handen.
Wat anders kunnen we nog dan geloven
dat er gerechtigheid zal zijn.
Uiteindelijk.
Wat anders kunnen we nog dan hopen
dat jullie, onze kinderen, terecht zullen komen
in een van de vliegtuigen,
dat jullie weggevlogen zullen worden
naar de vrede.
Wat anders kunnen we nog dan hopen
dat jullie opgevangen zullen worden
door vriendelijke ogen,
liefhebbende armen.
Jullie, onze liefste kinderen,
die we hebben doorgegeven
over de duizenden hoofden heen
naar de vliegtuigen.
Hopen, dat het oorverdovende
geraas en geschreeuw
van de wanhopige vaders en moeders
zal wegvloeien uit jullie van schrik verstijfde lijfjes,
dat de knetterende geweerschoten
zullen wegdrijven uit jullie oren en hoofden,
dat jullie verscheurde harten
zullen helen.
Zodat jullie weer kunnen houden van,
naar school kunnen gaan,
spelen.
Zodat wij aan jullie kunnen denken
en we jullie voor ons zullen zien als gelukkige kinderen,
wanneer wijzelf doodsbang zijn,
omdat we bedreigd worden, gevangen zitten,
ondervraagd worden, mishandeld zijn.
We weten dan, houden ons voor,
zijn ervan verzekerd,
dat het jullie goed gaat
en we verheugen ons erover
dat jullie onze ellende en verschrikkingen
niet zien,
niet mee hoeven te voelen.
Door jullie zo gelukkig te weten
helpen jullie ons,
hoewel jullie
onbereikbaar ver
weg
zijn.
Wat anders kunnen we nog dan hopen
dat we elkaar weer zullen zien,
later.
Dat we elkaar in de armen zullen sluiten,
later.
Wanneer dit alles allemaal voorbij is,
later.
Veel later.
Uiteindelijk.
Wat anders kunnen we nog dan
jullie laten weten
dat we dit deden uit liefde.
Wat anders kunnen we nog dan
jullie op het hart drukken:
“We hebben jullie doorgestuurd
naar de verlossende vliegtuigen,
uit liefde.
We hebben jullie weggegeven,
naar voren doorgegeven,
over de hoofden heen,
van hand naar hand,
uit liefde.
We rukten jullie los van ons lijf,
scheurden jullie uit onze harten,
duwden jullie weg met onze handen,
uit liefde.
Uit grote, wanhopige liefde,
onszelf ver overstijgende,
ons hart verscheurende
liefde.“
Riekje
wat anders kan ik hopen
dan dat jouw verwoordde empathie
jouw mededogen, medemenselijkheid
jouw liefde
wat anders kan ik hopen dan dat die
samenvloeit met een grote
steeds wijder wordende stroom
die uiteindelijk
als een tzunamie
al het lijden zal verlichten
Elma
Wat mooi!
Ja, ik hoop met je mee.
Konden we het lijden maar verlichten…
Wat anders kan ik hopen dan dat jouw woorden,
die mij raken en diep in mij binnen komen,
Vele harten zal bereiken,
Om zo met elkaar stil te worden,
Dit leed met elkaar te dragen,
Ons verbonden te voelen met elkaar.
Dank!
Margot
Ook al zo’n mooie dichterlijke reactie! Dankjewel.
Ja, misschien kan het helpen het leed met elkaar te dragen door ons hart te openen en stil te worden..
In ieder geval voel ik me verbonden
Dank voor je woorden, die de gevoelens verwoorden van ouders vanuit de geschiedenis, het heden en vrees ik de toekomst! Wat een pijn!
Ja, het leed van ouders is natuurlijk niet alleen van nu, maar ook van het verleden en om eerlijk te zijn vrees ik ook voor de toekomst.
Alleen maar tranen …
Marijke Bijleveld
Ja, het is ook om te huilen zo pijnlijk.
De beelden op het journaal heb ik niet willen en kunnen zien. Te pijnlijk, te gruwelijk, te hartverscheurend. Ik heb je woorden wel gelezen. Pijnlijk, gruwelijk, hartverscheurend. Ondanks dat ben ik ‘blij’ (niet juiste woord maar kan nu even niet een ander vinden) dat ik je gedicht gelezen heb. Sinds Kabul roep ik mijn Hoogste aan voor hulp, liefde, mededogen, aan en voor ouders en hun kinderen, om met de alles opofferende daad om te gaan, om het bestaan te kunnen leven zoals het is. En te kunnen blijven dromen over goedheid. Dank Je Riekje
Als ‘Afghanistan’ op het journaal is loop ik vaak even de kamer uit. Ik kan het ook niet meer verdragen wat zich daar afspeelt.
Mooi, om je Hoogste instantie op te roepen, om vanuit je diepste wezen het beste te wensen voor al die pijnlijk getroffen mensen. Het bestaan te kunnen verdragen zoals het is, hoe moeilijk ook.
En ja, laten we blijven dromen over goedheid.
Dank je Riekje voor het geven van een stem aan de gescheurde harten van de ouders in Kabul.
Fijne zondag
Het voelt als het minste wat ik kan doen en dat doe ik, omdat ik iets wil doen.
Dank je Riekje voor het verwoorden van wat ons zo vreselijk raakt.
Dank voor je reactie Henny.
Dank je Riekje hoe jij woorden kan geven aan het vreselijke leed daar.
Telkens als ik er aan denk roep ik het hoogstmogelijke en het meest liefdevolle aan in de vorm van een gebed. Maar hou het vaak niet droog om de beelden te zien.
Ja, het leed daar is verschrikkelijk. Om eerlijk te zijn heb ik na de 17e een poos niet meer naar het journaal gekeken. Ik kon het letterlijk niet meer aanzien.
Dank je Riekje,
Al tijden verdraag ik geen nieuws. Het filteren van nieuws was lange tijd voor mij niet mogelijk. Door jouw woorden, voel ik mijn hart stromen. Blij en verdrietig; jij durft het aan om woorden te geven…. Hoe verdrietig ook, je geeft woorden aan wat het leed met mij doet…
En voorheen las & hoorde ik het nergens…
Jouw stem, jouw woorden; journaalwaardig, Riekje. Zoals het nu op het journaal wordt vertoond, voel ik ook geen hoop.
Alleen angst
en angst voedt alleen de angst….
Hart & hoop inzetten
Al onze ge(h)opende harten
openen voor de
de kleine kinderhartjes
die vol angst & verdriet
hier zijn aangekomen
Lieve groet, Inez
Ps ik hoop van ❤️te, dat je jouw woorden verder laat delen & dragen en dan alleen dit blog.
Ja, ik denk dat vrijwel iedereen dit leed op deze manier wel voelt. En ook iedereen voelt zich onmachtig om er iets aan te doen. Dat maakt het vooral zo onverdraaglijk. Bidden en hopen en alle hier aangekomen vluchtelingen zo goed mogelijk opvangen, is wel het minste.
Trouwens, ik zag gisteren beelden in het journaal van meisjes die demonstreerden voor het recht op onderwijs. Dat geeft me dan wel weer moed.
Er is kennelijk nog wat ruimte. En wat bewonder ik de moed van die meisjes!
Hartverscheurende liefde ❤️.
Hartverwarmend voelt het voor me Riekje,
hoe je diep meevoelt met al deze wanhopige ouders
en daar treffend woorden aan weet te geven.
Ja, het was en is wel een soort ‘harten-kreet’ van me, dat gedicht. Mooi, dat dat dan weer hartverwarmend kan werken!
De beelden kwamen hard binnen bij me destijds. En ik ervoer het ook als teken van liefde van deze ouders.
Ik vond het hartverscheurend. Het voelt ook zo machteloos omdat je zo graag wat zou willen doen.
Ik vind het mooi zoals jij er woorden aan hebt kunnen geven.
Mooi, dat jij het ook als een teken van liefde van de ouders zag, maar inderdaad hartverscheurend. Het heeft mij een heel aantal dagen gekost om de beelden weer kwijt te raken. En nog steeds kan ik ze voor me zien.
Dank voor het delen van jouw woorden . De verschrikkingen van deze wereld….jouw medegevoel. Wat een pijn wordt er geleden, door wat mensen elkaar aandoen. Het is niet te bevatten….misschien is het enige antwoord: Liefde.
Ik voel met je mee: het is niet te bevatten. We kunnen in feite alleen maar onze liefde sturen.
Ik ga dit soort beelden uit de weg.
Want ik weet dat als ik daar bij stil sta dat ik eerst verontwaardiging, boosheid en verdriet en dan vooral een depressieve machteloosheid voel.
Ik ga dit soort beelden uit de weg.
Wat betekent voor mij kiezen voor liefde als ik dit helemaal tot me door laat dringen?
Mag ik het nog goed hebben als dit in onze wereld gebeurt?
Jouw tekst, Riekje, confronteert mij met wat ik probeer om niet te zien. Hoe doe ik dat om in hart en ziel verbonden te blijven met een wereld waarin zoiets gebeurt?
Ik ga dergelijke beelden meestal ook uit de weg, maar toen ik dit zag, zat ik als het ware vastgenageld op mijn stoel. Ik kon niet anders dan kijken. En ja, dan ontstaan er bij mij dezelfde emoties als bij jou: boosheid, verdriet en machteloosheid.
En ook voor mij blijft het een vraag hoe door te leven met een open hart in deze wereld. We kunnen hooguit proberen om in onze kleine omgeving zoveel mogelijk liefde en vrede te bevorderen.
De machteloosheid en verdriet om zoveel leed, dat wij als mensheid nog steeds veroorzaken in het groot en in het klein. Daarbij stil te staan en mijn ogen er niet voor sluiten. Ik ga het uit de weg, wil het niet binnen laten komen. Hartverscheurend. Ik weet dat het er is, ook in mij.
Dat het LICHT waar we vandaan komen en weer naartoe gaan de wereld en harten moge verlichten, zodat we zien wat we doen. Daarom smeekt mijn ziel.
Je blog kwam diep binnen Riekje!
Dankjewel voor je reactie.
Ik voel hetzelfde als jij: dit leed is hartverscheurend en we kunnen feite niet veel anders dan hopen en bidden dat het ooit beter zal gaan in de wereld.
Maar het voelt voor mij wel troostend, om zoveel mensen te weten en te horen die dit op dezelfde manier meemaken als ik.
Lieve Riekje,
beetje late reactie, ook vanuit Frankrijk, internet is niet altijd even goed bereikbaar hier.
Het kan ook goed aflopen, zo’n dramatische situatie als je beschrijft in je blog.
Mijn grootouders hebben in de oorlog een Joods jongetje in huis genomen, Hij werd achtergelaten bij mijn tante (zus van mn vader) die verpleegster was, toen zijn ouders werden afgevoerd naar Auschwitz. Dat was in 1942. Mijn tante heeft hem naar haar ouders gebracht, die hem liefdevol hebben opgevangen. Hij was nog geen jaar toen hij bij hen kwam en bijna vier jaar toen hij na de oorlog door zijn ouders werd opgehaald. Die hadden beiden de oorlog overleefd en ze hebben later nog twee zoontjes gekregen. De band met onze familie is altijd warm en liefdevol geweest, Ted is altijd dol op ‘oma & opa’ gebleven. Die zijn inmiddels allang overleden en Ted ook een jaar of drie geleden. Met zijn broers heb ik nog steeds contact. Deze geschiedenis is -hoe pijnlijk ook- goed afgelopen. Laten we hopen dat er meer van zulke lieve mensen zijn…
Jeetje, wat een indrukwekkend verhaal. Ja, er gebeuren natuurlijk ook altijd en overal goede dingen, want er bestaan ook altijd en overal goede mensen. Mooi, dat je dit schrijft, zodat we dat niet over het hoofd zien en we ons niet door al het leed laten overweldigen.