Ikigai

Ze vraagt hoe het met me gaat en ik zeg onder meer dat ik veel plezier beleef aan het schrijven van mijn blogs. “O ja, die blogs,” zegt ze met een zucht, “daar heb ik een paar van gelezen. Wat wil je dáár nou mee?” Ik sta met mijn mond vol tanden. Wat wil ik met mijn blogs? Ik heb daar nooit zo over nagedacht. “Tja, gewoon, ik vind het leuk om ze te schrijven,” zeg ik een beetje beduusd. En dat is ook zo.

Maar het is meer dan alleen maar leuk. Zeker nu ik al meer dan een jaar wekelijks een blog schrijf, begin ik beter te begrijpen waar ik eigenlijk mee bezig ben.
Kijk, ik wilde al heel lang korte stukjes schrijven. Ik had daarvoor zelfs al een heleboel onderwerpen verzameld in de map ‘ingevingen’ op mijn bureaublad. Ik kwam er alleen nooit aan toe om die stukjes te schrijven, omdat er altijd wel iets te doen was, wat veel belangrijker was. Ik gunde mezelf de tijd niet.
Maar toen Jan een website voor me maakte en ik in de gaten kreeg dat ik daarop van alles zou kunnen publiceren, dacht ik meteen aan de map ‘ingevingen’ en besloot ik om die korte stukjes nu eens eindelijk te gaan schrijven en ze als blogs op mijn site te publiceren. Ik ging dus iets doen wat ik al heel lang wilde. Ik gaf mezelf permissie te gaan doen wat misschien niet meteen ‘nuttig’ was, maar waar ik gewoon zin in had!  En ik pakte het meteen ook maar goed aan: ik sprak met mezelf af om iedere week een blog te gaan schrijven. 

Na de eerste 52 blogs nam ik zes weken ‘vakantie’ om na te gaan wat dit regelmatige schrijven voor me betekende en mezelf de vraag te stellen of ik er wel mee door wilde gaan. Want toegegeven: iedere week een blog is best wel bindend. 
Ondanks dat besloot ik na die zes weken om ermee door te gaan. Ik vond het gewoon leuk om te doen én ik had inmiddels een aardige abonnee-lijst met mensen die me regelmatig lieten weten mijn stukjes te waarderen. In mijn aankondiging weer verder te gaan, noemde ik hen mijn ‘extended family’. Ik blijf het een heel bijzonder gevoel vinden dat er zoveel mensen iedere week mijn blogs lezen.

En nu, na alweer 16 blogs in mijn tweede ‘blog-jaar’ begint dit schrijven voor mij te voelen als wat in Japan een ‘ikigai’ genoemd wordt.

Het woord ‘ikigai’ is moeilijk in één woord te vertalen omdat het een aantal dingen tegelijk betekent. Als ik het woord googel, kom ik voornamelijk op sites terecht van coachings-bureau’s en dergelijke, waar woorden als ‘missie’, ‘passie’ en ‘roeping’ worden genoemd; stuk voor stuk woorden die mij niet erg aanspreken. Veel te ambitieus. Ik vind éen plaats waar het allemaal wat eenvoudiger wordt gesteld en daar wordt gezegd dat een ikigai is: 

* iets waar je van houdt, 
* iets waar je goed in bent, 
* iets wat de wereld nodig heeft en 
* iets waar je voor betaald wordt.

Als ik dit naar mezelf ‘vertaal’, zeg ik:
* ik houd van schrijven. Ik heb er plezier in om woorden te zoeken, zinnen te maken, een stukje mooi in elkaar te zetten, enzovoort.  
* ik vind, dat ik me de kunst van het schrijven in de loop van mijn leven wel eigen heb gemaakt. Ik kan goed schrijven.
* ik zou nooit willen beweren dat de wereld mijn schrijfsels nodig heeft, maar ik zie wel dat er mensen zijn die ze graag willen lezen. Hoe bescheiden misschien ook; het is een bijdrage.
* ik verdien geen geld met mijn blogs. Maar ik voel me ruimschoots beloond door de waardering die vaak blijkt uit de reacties die ik op mijn site, maar ook op andere manieren ontvang.

Terugkomend op de vraag: “Wat wil je met die blogs?”, zou mijn antwoord nu zijn: “Ik wil er niet iets mee in die zin, dat ik er iets mee zou willen bereiken, maar ze betekenen wel veel voor me. Ik ervaar het schrijven van mijn blogs als mijn ikigai. Als iets, waar ik bij wijze van spreken ’s morgens mijn bed voor uit kom.” 
En juist, doordat ik mezelf heb voorgenomen iedere week een blog te schrijven, geef ik mezelf de ruimte om voldoende aandacht en tijd aan mijn ikigai te besteden. Op die manier is het schrijven op-zich een leerschool voor me, want zoals gezegd: ik wil het ‘nuttige’ nogal eens belangrijker vinden dan het ‘prettige en leuke’.
En dan tot slot: de blogs gaan over mezelf. Daardoor verschilt dit schrijven totaal van alles wat ik tot nu toe schreef. Al mijn boeken gaan over mijn inzichten en ideeën over therapie en aanverwante zaken. Nu beschrijf ik mezelf; mijn manier van ervaren, waarnemen en denken. Er ontstaat een beeld van mezelf. Voor lezers, maar ook voor mezelf. Ik zag dat beeld nooit eerder, ik kón het niet zien, omdat ik het wás.
Alles bij elkaar is dit schrijven een ware ontdekkingstocht voor me.

Nu ik dit allemaal rond de jaarwisseling schrijf, de periode waarin mensen hun dierbaren alle mogelijke goeds toewensen in het komende jaar, neem ik de gelegenheid te baat om iedereen die dit leest een ‘ikigai’ toe te wensen; een (dagelijkse) aangename bezigheid, waarin je goed bent en waarmee je iemand (of meer mensen) een plezier doet, zodat je je gewaardeerd en beloond voelt. Wat het ook zal zijn, het zal betekenis en vreugde geven aan je leven.