Ik vond dat ik nu wel weer eens iets ‘moois’ mocht schrijven. Na zoveel berichten over de oorlog en alle ernstige verhalen over veteranen, vergeving en dergelijke was ik er wel aan toe om mezelf en daarmee ook mijn lezers weer eens te laven aan iets moois of goeds.
Waar zou ik het eens over hebben? Wat was er nu mooi of goed in mijn leven waarover ik iets zou kunnen schrijven dat de moeite van het vermelden waard was? Een kleindochter had een heel goed rapport, een andere mag naar de groep ‘gevorderden’ bij paardrijden, de beide dochters en schoonzonen zijn weer helemaal genezen van de corona, waarvan ze alle vier toch even echt ziek waren, Jan en ik zijn nog steeds gezond, mijn boek ‘De reis van het gewaarzijn’ blijft verkopen, zij het mondjesmaat, we hebben nieuwe, heel aardige buren gekregen. Kortom: het leven gaat gewoon door en we prijzen ons zeer gelukkig dat we zo’n goed leven hebben.
Maar om daar nu een blog aan te wijden?
Moest ik het misschien wat verder zoeken dan mijn eigen kleine wereldje? De herverkiezing van Macron? De hartverwarmende ontvangst van Oekraïense vluchtelingen in Polen en Nederland? Het Kunstrondje van afgelopen zondag dat zeer geslaagd was en de borrel achteraf ook? Mooi en verheugend allemaal, maar niet echt geschikt voor een blog.
Toch wel confronterend; ik kon niks ‘moois’ of ‘goeds’ bedenken wat ik de moeite waard vond voor eventuele lezers.
Wat een raar probleem. Ik liep er dagen mee rond.
Totdat ik zag wáár ik liep. Ik liep namelijk elke dag een rondje over de stadswallen en in die dagen begon het warmer weer te worden, waardoor het fluitenkruid dat tussen de bomen groeit, opeens omhoog schoot en begon te bloeien. Niet te geloven hoe mooi! Juist nu, nu de bladeren aan de bomen nog een beetje doorzichtig waren, was het een uitbundige, duizelende tinteling van licht tussen het heldergroen van de pas ontloken bladeren van de bomen. Ik liep iedere dag als in een toverbos; een woud van oude, hoge bomen waaronder het bruidskleed van de komende zomer lag uitgespreid. En dat dan gecombineerd met alle mogelijke vogel-geluiden!
Zat ik te zoeken naar iets moois en goeds, terwijl ik al die tijd rondliep in een ongeëvenaarde schoonheid! Zo zie je maar, wat je al dan niet ziet…..
Met een groter wordende glimlach las ik je ‘zoektocht’ naar iets moois om over te schrijven.
Je zocht in al het ‘bijzondere’, waar je je gelukkig mee mag prijzen. En ondertussen is daar, heel bescheiden, ‘gewoon’ weer als elk voorjaar, het fluitenkruid wat de paden en wegen met kantwerk omzoomt, zijn er de gratis vogelconcerten ‘s morgens vroeg, is er de merel die ‘s avonds met zijn aria’s zonder sterallures de dag uit zingt.
Ook ik zoek te vaak, over het hoofd ziende wat er ‘gewoon’ is.
Dank voor je ochtend traktatie aan het begin van weer een ‘gewone’ dag, Riekje.
Mooi Elma,
Ja als kantwerk het fluitekruid!
Helga
Oh, wat mooi gezegd: het kantwerk langs de paden en wegen, het vogelconcert in de ochtend en de merel die de dag uitzingt. Ja, allemaal gratis en heel gewoon, maar wat bijzonder en wat een schoonheid!
Goede mooie en zonnige morgen Riekje!
Prachtige foto!
De natuur die zich manifesteert als een bruidsweg.
Weet niet of het woord bestaat. Dat pad lopen met een open hart vol vertrouwen wat de dag /het leven brengt.
Zo mooi en helend.
Helga
Volgens mij bestaat het woord niet, maar ik vind het wel een mooi woord: ‘bruidsweg’.
Ik laaf me ook iedere dag aan het fluitenkruid en vogelgezang.
Bij ons in Zeeuws- Vlaanderen noemen ze het fluitenkruid toeters
En bij Hemelvaart plukken we een enorme bos voor in de kerk die dan de wolk symboliseert!
Fijne Zondag
Toeters? Nooit van gehoord. Heb je enig idee wat er met dat woord wordt bedoeld?
En wat grappig dat er in de kerk een bos fluitenkruid wordt neergezet die dan de wolk symboliseert!
Mooi weer! Zo dichtbij. Het zoveelste bruidskleed. Eerst stond het hier in het zuid limburgse in het Savelsbos vol met sneeuwklokjes, daarna volgens mij de lelietjes van dalen, vervolgens de geurende prachtige daslook. Echt een wit tapijt.
Het fluitekruid heb ik nog niet gezien. Opvallend vind ik dat het steeds witte bloemen zijn die de hele bodem bedekken.
Fijne zondag!
Oh, wat geweldig; steeds een ander prachtig bruidskleed. Wij hadden voor het fluitenkruid een heleboel narcisjes. Maar wat een prachtige overvloed: sneeuwklokjes, lelietjes van dalen en daarna nog daslook!
Och ja….de natuur…in al haar verschijningsvormen maakt me elke dag opnieuw dankbaar en verwonderd. Prachtige foto.
Ja, de foto geeft behoorlijk goed weer hoe het er uit zag.
Dank voor je blog. Teljens opnieuw is het een bron van inspiratie. Een open blik op wat is vanuit een diepmenselijk ervaren. Fijne zondag.
Ja, je moet soms even helemaal loslaten voordat je open kunt zijn voor wat er ‘gewoon’ is. Fijn te horen dat mijn blogs je inspireren.
Wat een mooie foto van het bloeiende fluitekruid. Bij ons in het Alkmaarderhout staat het vol met daslook. Één groot wit tapijt van prachtige bloemetjes. De geur is wat minder, maar mijn ogen genieten er enorm van en met op de achtergrond het uitbundige vogel gezang wat juist in de stilte van het bos nóg intenser klinkt. Ik heb me wel eens afgevraagd of ik liever doof of blind zou zijn als ik zou moeten kiezen. Als ik al dat schoons zie en daarbij de prachtige vogelgeluiden hoor, hoop ik dat ik nog heel lang mag zien en horen.
Grappig, die vraag stel ik mezelf ook wel eens: zou ik liever doof dan blind worden als ik mocht (moest!) kiezen? Ik zou het, net als jij, niet weten en ik prijs me, ook net als jij, gelukkig dat zowel mijn ogen als mijn oren het nog goed genoeg doen om van beide te kunnen genieten.
Ja Riekje in mijn oude tuin stond het fluitenkruid ook altijd welig te “tieren”.
Heerlijk dat je dat in mijn herinnering brengt. weken achtereen kwamen alle herinnering van WO2 in mijn leven; dat is nu voorbij, was heftiger dan ooit en maakte mij duidelijk waarom mijn ouders er nooit over spraken. Nu ik bij de laatsten der “Mohikanen” hoor lees ik en hoor ik wat mijn leeftijdgenoten meemaakten en besef mij dat: doorgeven belangrijk is.
Dus dank voor je verleden bijdragen en nog meer dank voor het Fluitenkruid
Als ik kijk naar de beelden uit Oekraïne kan ik me voorstellen dat je dergelijke gebeurtenissen je leven lang niet meer kwijt raakt en dat je ze, als er aanleiding toe is, in alle hevigheid weer herbeleeft.
Ik denk met oud en nieuw ook altijd aan alle vluchtelingen in ons land, die zich waarschijnlijk doodschrikken van al het vuurwerk dat dan door de lucht knalt. Het klinkt soms als machine-geweren.
Ik wens jou van harte heel veel fluitenkruid toe!
En daarna rode en witte klaver, paarse distels, gele lissen en boterbloemen,
roze kievietsbloemen, blauwe vergeet-mij-nietjes en ga zo maar door…. de hele zomer lang!
Prachtig Riekje hartverwarmend
En dan te weten dat jij ook regelmatig over deze stadswallen wandelt! Echt leuk!
nog een late reactie!
Riekje, je zocht het paard en zat erop….
Beter laat dan nooit, want je slaat de spijker op de kop! Ik was als de vis die het water zocht, of, zoals jij het zegt: ik zocht het paard en zat erop. Heel precies gezien!