Hevelwater

Van alle bezigheden in de tuin vind ik snoeien het lastigste. Zaaien, uitdunnen, planten, verspenen, wieden, opbinden, het gaat me allemaal behoorlijk goed af, maar snoeien is en blijft een moeilijke klus voor me. Ik vind het gewoon moeilijk om mooie, nog volop levende takken van planten en struiken af te knippen. Ik durf dat niet.
Maar ik zie wel in dat het soms echt nodig is, dus natuurlijk snoei ik planten en struiken. Áls ik dan snoei, troost ik mezelf door altijd een flink aantal van de afgesnoeide takken in het water te zetten, zodat ze niet meteen in de compostbak verdwijnen, maar nog even blijven leven. Waarmee ik overigens een nieuw probleem creëer, want die takken schieten heel vaak wortel, die ik natuurlijk in de aarde zet, zodat ik na verloop van tijd niet alleen een gesnoeide ’moeder-plant’ heb, maar ook een groot aantal nazaten. Wat moet ik daar nou weer mee?

Hoe dan ook, in december haalde ik mijn tibouchina’s naar binnen en ik besloot toen moedig om er eentje te gaan snoeien. De plant is bijna twee meter hoog en behoorlijk kaal van onderen, dus een goede snoeibeurt komt hem zeker ten goede. Wikkend en wegend, aarzelend en twijfelend knip ik een flink aantal takken af. Ook nu zet ik een aantal takken in een vaas en natuurlijk bedenk ik me, dat ik ook kan gaan stekken.

Tibouchina’s stekken is heel erg moeilijk. Het is me nog maar éen keer gelukt, hoewel ik het ieder jaar weer probeer. Nu ik weer allemaal afgeknipte takken heb, ga ik het maar weer eens proberen. Ik zoek heel zorgvuldig goede topjes uit en zet die in een klein vaasje. Dat vaasje zet ik op de vensterbak in de keuken, tussen een heleboel andere vaasjes en flessen. Nu maar afwachten of er worteltjes gaan verschijnen.

Als ik een paar dagen later eens kijk hoe het ermee staat, zie ik tot mijn verwondering dat  er allemaal water op de vensterbank ligt en dat de stekjes zo ongeveer droog staan. Er zit bijna geen water maar in het vaasje.
Vreemd. Hoe kan dat? Ik neem aan dat ik iets van de vensterbank heb gepakt of erop heb neergelegd waardoor ik tegen het vaasje heb gestoten. Hoe kan het anders dat het water eruit verdwenen is? Ik maak de vensterbank schoon en vul het vaasje weer.

Twee dagen later gebeurt hetzelfde. Er ligt weer water op de vensterbank en het vaasje is weer half leeg. Nu vind ik het vreemd worden. Ik kan me niet voorstellen dat ik tegen het vaasje heb gestoten. Ik heb er speciaal op gelet. Je moet trouwens ook wel heel hard stoten wil er zoveel water uit stromen. Dat doe je niet ongemerkt. Maar ja, het water ligt er en het vaasje is half leeg. Dus: weer schoonmaken en weer vullen. 
Maar vanaf nu ook, als een ware detective, elke dag een paar keer goed de plaats des onheils bestuderen. 

En ja hoor, al na korte tijd zie ik weer water op de vensterbank. Vlakbij het vaasje. Eén druppeltje maar, maar toch: het is water dat er eerder niet lag. Waar komt dat water in godsnaam vandaan?
Als ik goed kijk, zie ik dat het druppeltje recht onder de punt van een blaadje ligt. Opmerkelijk. Ik besluit te blijven kijken. En ja hoor, na een hele poos wordt mijn geduld beloond en zie ik het gebeuren: aan de punt van een van de blaadjes vormt zich een waterdruppel, die groter en groter wordt, totdat hij zo groot is, dat hij loskomt en naar beneden valt. Bovenop de druppel die er al ligt: het begin van weer zo’n plasje.
Aan twee andere blaadje verschijnen ook zulke druppeltjes die andere plasjes vormen. Helaas krijg ik die niet op de foto.

Hoe is het mogelijk! Wat gebeurt er wel niet allemaal in dat kleine takje? Er wordt kennelijk water vanuit het vaasje omhoog gezogen door het steeltje. Dat water wordt door eindeloos veel piepkleine nerfjes door het blad geleid en wordt dan naar buiten gestuwd door de punt van het blad. Waarom doet die plant dat? Ik snap het niet.

Maar of ik het nu kan verklaren of niet doet er niet toe; hij dóet het. Niet te geloven. De tibouchina hevelt! De plasjes op de vensterbank bestonden uit hevel-water. En hij hevelt niet een uurtje, maar dagenlang, want ik heb de afgelopen vier dagen al tot twee keer toe het vaasje bijgevuld omdat het half leeg was. Wat een leven in zo’n klein takje! Ik sta verstomd en vind het behalve een wonder natuurlijk ook een beetje zielig: staat die tibouchina daar op mijn vensterbank tegen de klippen op te hevelen, terwijl hij ten dode is opgeschreven. Want helaas, ook deze keer weer, komen er geen worteltjes. En na een week is het takje verschrompeld.

Nou ja, de moederplant staat er nog springlevend bij en de volgende snoeibeurt ga ik het anders aanpakken. Ik ga pas in april snoeien en dan ga ik de takjes direct in de grond zetten. In stekgrond. Met stekpoeder. We zullen zien. Ik blijf benieuwd.