Het went niet.
Ik betrapte me erop dat ik dat dacht: “Het went niet.”
Wat niet?
De lente.
Ieder voorjaar weer, verbaas ik me erover dat alles weer begint te groeien en te bloeien. Ook dit jaar weer overkomt het me. Het voorjaar went niet in die zin dat ik er achteloos aan voorbij kan gaan of het zelfs nauwelijks opmerk, omdat het allemaal immers heel ‘gewoon’ is.
Ja natuurlijk, het is gewoon in die zin dat het ieder voorjaar weer lente is. Natuurlijk gaat alles na de winter weer groeien. Alles wat tijdens de winter onder de grond verscholen zat, begint zich ergens in maart april naar boven te worstelen. Op de takken van struiken en bomen verschijnen knoppen van bloemen en blaadjes. Natuurlijk, na de winter volgt het voorjaar. Dat is heel gewoon.
Maar dat neemt niet weg dat het een wonder is.
En niet alleen een wonder van schoonheid, het is in wezen volslagen raadselachtig wat er allemaal groeit op onze planeet. En hoe het groeit. Wat er allemaal wel niet nodig is, zowel boven als in de grond, om planten en bomen te laten groeien. Hoe meer onderzoek er wordt gedaan naar planten, struiken, bomen en de laatste tijd ook naar de grond zelf, de aarde waarin alles leeft, hoe duidelijker het wordt dat het een buitengewoon raadselachtig gebeuren is. Hoe meer we over de natuur te weten komen en bijvoorbeeld zien dat en hoe alles met alles samenhangt, des te duidelijker wordt het dat alle geheimen nog op geen stukken na zijn ontraadseld.
Ik hoef het ook allemaal niet te snappen, voor mij is het genoeg om te zien dat het er ís; de natuur. Zelfs in mijn kleine stadstuintje.
Dit jaar zijn het vooral de camelia’s die mijn verbazing wekken. Ik heb drie struiken en wat zijn ze mooi en wat bloeit vooral de roze camelia lang. Ik geniet al meer dan een maand van zijn (of haar?) prachtige bloemen. En dat, terwijl hij (zij?) eigenlijk in een te kleine pot staat. Na de bloei gauw verpotten.
En dan zijn er de vergeet-mij-nieten die dit voorjaar de border vol-gewoekerd hebben. Ze nemen echt teveel ruimte. Ik zal ze moeten uitdunnen en zelfs weghalen, omdat ze andere planten verstikken, maar ze mogen voorlopig hun bloempjes nog even tonen als helderblauwe sterretjes in het omringende universum van groen.
En hoera, de merel is er ook weer. Hij zit iedere ochtend te wachten op het halve appeltje dat ik hem geef en dat pikt hij iedere dag weer kunstig uit, omdat hij zorgvuldig vermijdt het klokhuis op te eten. Zelfs niet, als er al bijna geen klokhuis meer te bekennen valt. Meesterwerkjes van pik-techniek!
En o, wat vond ik dat kleine zielig achtergelaten stronkje sla aandoenlijk! Het was in het donker van de kelder-kast blijven liggen en ik kwam het pas na maanden weer tegen. Ja, er waren een aantal blaadjes verrot, dood dus, maar het stronkje zelf leefde nog volop en had zich zelfs opgericht door een flink aantal nieuwe blaadjes te maken: niet klein te krijgen!
Maar, eerlijk is eerlijk; ik heb ook zo mijn ‘zorgen’. Ik zoek de laatste dagen bijvoorbeeld zo ongeveer iedere dag tussen de bladeren van de agapanthus en de lelies naar knoppen. Die er niet zitten. Ze komen ieder jaar vrij laat, dat weet ik, ik heb erover geschreven in een blog in juni 2021 *), toen ik me ook ook zorgen maakte over het al dan niet bloeien van die planten. Wat tevergeefs bleek te zijn, want ze bloeiden uiteindelijk uitbundig! Maar ondanks die leerzame les, vertrouw ik het zaakje dit jaar toch niet. Er hadden allang knoppen moeten zijn. En die ene plant heeft wéér zo’n vreemde eenzame bloeistengel en verder niets. Dat kan niet goed gaan.
Dus ik bereid me voor op een zomer zonder lelies en ook zonder het prachtige blauw van de agapanthus. Dat zou trouwens voor het eerst zijn; zo lang ik ze heb, hebben ze elk jaar gebloeid. Ik zou niet kunnen uitleggen waarom ze het dit jaar niet zouden doen. Dat zou dan dus wel weer heel raadselachtig en verwonderlijk zijn.
Ik bedoel maar: het went gewoon niet. Wat er ook gebeurt, ik blíjf me verwonderen!
*) De blog van 20 juni 2021 met de titel Twijfels.
Wat een mooie plaatjes weer en Ja wát een wonder die prachtige natuur. Het is mij bijvoorbeeld opgevallen dat er dit jaar werkelijk overal wilde boshyacinten bloeien, waar die zo ineens allemaal vandaan komen??
Bij ons op de moestuin hebben we inmiddels geleerd dat de natuur ook zo zijn of haar eigen gangetje gaat. Elk jaar opnieuw is het een verrassing wat en hoe alles wat we zaaien op zal komen. Ondanks dat we alles zaaien van de Bolster en soms meerdere jaren uit hetzelfde zakje, is het toch elk jaar weer anders. En dat geldt voor het hele tuinencomplex. Of het nou wel of geen biologische zaden of plantjes zijn, het ene jaar groeit de prei overal uitbundig en is het karig gesteld met de tuinbonen en het andere jaar doen de bieten het weer minder en hebben we een uitbundige bonenoogst. En inmiddels geloven we niet meer dat dit uitsluitend door het weer komt. Het is gewoon een groot wonder, wat wij in dankbaarheid en verwondering koesteren, in het besef dat wij nou eenmaal niets onder contrôle hebben. Maar genieten is het zéker elk voorjaar weer opnieuw en wat staat jouw camelia er prachtig bij.
Ja, ik had ook heel veel boshyacinten! Vorig jaar had ik er wel een paar, maar nu heel erg veel. En mooi dat ze waren!
En jouw verhaal over de moestuin ken ik uit de tijd dat ik ook een moestuin had: het ene jaar wilde de prei wel, het andere jaar niet; het ene jaar kwam de sla wel op, het andere jaar pas na vijf keer zaaien. Niet te begrijpen, dus is het een kwestie van aanvaarden.
En ja. dit jaar deed mijn camelia het uitzonderlijk goed.
Ja Riekje, de ontembare voortplantingskunst van de natuur, die steeds onstuimig de kop op steekt. Hier op de dijk (en onlangs in Frankrijk op de rotsen) groeien en bloeien weer de spoorbloemen. Die doen het kennelijk goed zonder concurrentie. Na de dijkverzwaring is dat allemaal weg, want de nieuwe manier van een dijk aanleggen zorgt er wel voor dat er niets meer kan. Zelfs de ruimte tussen de stenen wordt opgevuld met steentjes. Terwijl toch bekend is dat alles wat groeit grond vast houdt. Maar jouw en mijn verwondering is niet aanwezig bij de bouwers. (Overigens wordt de nieuwe dijk wit en niet van basalt – die jongens hebben een gevoel voor esthetiek ala de DDR 1954 – de dijk wordt een soort Berlijnse muur, van Gorcum tot Tiel)
Geniet van alles wat groeit en bloeit, het blijft een wonder.
Lieve help, ik deel je angst voor een nieuwe witte dijk! Een prachtig rivierlandschap vernield door een witte streep! Dat wordt vreselijk.
Hopelijk wordt hij na verloop van tijd toch groenig van algen of zo of grijs van stof.
Dit voorjaar was ook ik extra verwonderd…..waarom?
Misschien, omdat ik bewuster en rustig de tijd heb genomen, om
‘het wonder’ van de uitkomende knoppen waaruit de bladeren tevoorschijn zijn gekomen en het geluid van de vogels heb waargenomen!
Dankbaar geniet ik nu in het zonnetje van mijn paradijs!
toegelaten heb om er bewust
Ja, dat klopt, je moet er wel even de tijd voor nemen: rustig kijken naar wat er wel niet allemaal gebeurt met zo’n knop die zich langzaam maar zeker ontvouwt tot een blad of een bloem. En vogels zijn geweldig: ik geniet enorm van het gezang van ‘mijn’ merel.
Dank voor je verlate blog. Troost ook een beetje,, want onze prachtige blauweregen heeft dit jaar opeens maar heel kleine bloemetjes in plaats van gulle grote trossen. We vrezen dat een onverwachte zwam bij de wortels de plant vermoordt. Toch eens iemand erbij halen.,,,
PS Ben jij soms “La dame aux camelia’s”?
Geniet ervan!
O jee, wat jammer van die blauwe regen! Ja, er moet inderdaad iets aan de hand zijn, misschien een zwam, zou best kunnen. Wie weet is er iets tante doen.
Ik geniet inderdaad heel erg van mijn camelia’s, die het dit jaar uitzonderlijk mooi deden. Het zijn eigenlijk hele stijve bloemen, niks voor mij, maar toch imponeren ze me heel erg. Zo is dat ook weer niet te verklaren…
Toen ik je verhaal las over oa het tot bloei komen moest ik denken aan een lief kaartje wat ik van een vriendin kreeg omdat het even niet zo goed ging met mij. Haar tekst was: “soms bloeit een mens en soms even niet.”
Ik vond de tekst mooi en troostrijk. Gaat inmiddels weer helemaal goed hoor!
Laten we genieten van het bloeien.
Ach ja, zo is het: soms gaat het goed en soms ook (even) niet. Dat kan niet anders. Inderdaad troostend als iemand dat gewoon erkent en op die manier even met je meeleeft.
Fijn te weten dat er intussen alweer een bloei-seizoen is aangekomen bij je.
Goedemorgen Riekje, Op ons balkon ben ik volop aan het tuinieren. Juist omdat de ruimte relatief klein is zie ik elk bloempje en plantje. Moeder Natuur daar kan artificial intelligent met geen mogelijkheid tegenop. Het onbenoembare dat de bloemen weelde -en soms armoe- aanstuurt brengt zeker in de lente verwondering.
Klopt: hoe kleiner de tuin, des te meer aandacht per plantje. En de verwondering blijft even groot!
Lieve Riekje, dank voor je verslag van de bloeiende weelde in je tuin Ik zit midden in Barcelona, en heb ‘t terrasje vol met gezellige kleurige bloemenplanten … Nu kan het nog, maar in juli & augustus is dat moeilijk met de intense hitte… Heerlijk genieten van de lente
Klinkt heerlijk: een terrasje vol bloemen en planten in Barcelona. Zo te horen woon je daar en ga je daar een hete zomer tegemoet. Inderdaad: dus nu genieten!
Hoi Riekje,
Ik sla even aan op ‘het went niet’. Ik dacht deze week precies hetzelfde. Alsof ik de lente voor het eerst beleef. (ik ben 45) Ik vind het zo wonderlijk, dat ik denk: ‘gebeurt dit écht?’
Ik was bijvoorbeeld gewoon vergeten dat er in mei zoveel bloemen zijn in het gras/berm. Oh ja, denk ik dan, dat is ook zo en wat is het mooi!
Blijkbaar zijn we elk jaar toch net even anders en zijn we zelf ook nieuw. En kijken we de nieuwe wereld met nieuwe ogen.
Wonderlijk
Misschien – ik mijmer nog even door – is dat wel omdat het letterlijk allemaal nieuw is. Het is niet het bloemetje dat vorig jaar dood ging en nu weer ‘opstaat’ ofzo. Het is een nieuw bloemetje. Het zijn nieuwe bladeren aan de boom, nieuwe vruchten. Net als met een baby. Je hebt misschien al talloze baby’s gezien, maar bij iedere nieuw baby’tje verwonder ik me weer dat het leeft, dat het werkt en ben ik weer soort van verbaasd, dat het kan, deze schepping/creatie.
Leuk, om te bedenken dat je ieder jaar weer net even anders bent en dat je daarom de wereld om je heen ook anders ziet. Dat is zeker waar. Zo blijft de wereld steeds nieuw!
En ja, het zijn natuurlijk ook allemaal andere bloemen en bladeren als het vorige jaar en daardoor zijn ze net anders. Onze boom heeft dit jaar veel grotere bladeren dan vorig jaar. Zal met regen te maken hebben.En zo verschilt alles ieder jaar subtiel van het vorige jaar. Maar je moet er wel oog voor hebben, anders zie je het niet.