Het Salve Maria van Poulenc

Na de Sinterklaasdrukte leek het alsof het vakantie was. We vierden het feest op zondag, dus maandag was alles weer voorbij. Ik hoefde niet meer na te denken over cadeautjes, hoefde geen grapjes meer te bedenken of gedichten te produceren. Het voelde heerlijk leeg in mijn hoofd.

Tenminste, maandag.
Maar meteen dinsdag al, dook er tijdens mijn ochtendmeditatie in mijn frisse, ruime, hoofd de vraag op: “Waarover gaat je blog deze week?” Als een metershoge windmolen in een weids leeg landschap stond daar die vraag en in de lichte bries die de rondmaaiende wieken veroorzaakten, waaiden al snel een paar onderwerpen op. In de loop van de dag gingen de wieken steeds sneller draaien en kwamen er steeds meer onderwerpen bij, zodat er na verloop van tijd oneindig veel onderwerpen door mijn hoofd stormden, inclusief allerlei zinnen waarmee ik een blog over dat onderwerp zou kunnen beginnen.

Weg lege hoofd; weg vakantiegevoel.
Nou ja, even afwachten maar. Er zal wel iets uitkristalliseren.

Maar nee, er kristalliseerde niets uit. Het werd alleen maar erger, want woensdag dienden zich ook nog eens alle ‘eindejaars-werkzaamheden’ aan. Dat was niet zozeer een storm, maar leek meer op een een lawine van noodzakelijk te verrichten werkzaamheden die over me werd uitgestort: de dahlia-bollen moeten uit de grond, we moeten een nieuwjaarsgroet verzinnen, de adreslijsten moeten worden bijgewerkt, de administratie moet worden afgesloten, de laatste giften aan de goede doelen moeten worden overgemaakt, ik wil nog een flink aantal ‘jaarlijkse brieven’ versturen en bezoekjes afleggen. Het huis moet hoognodig worden schoongemaakt. En dan natuurlijk de ieder jaar weer terugkerende puzzel: hoe gaan we het doen met kerstmis en oudjaar? Wie gaat wanneer waarnaartoe en wat eten we? Om maar wat te noemen.
Daarnaast is er natuurlijk ook nog dagelijks alle mogelijke rampzalige informatie uit kranten en journaals, die me soms flink aangrijpt en veel van mijn aandacht opslurpt en zijn er vriendinnen met wie ik meeleef, omdat zij allerlei onderzoeken en scans moeten ondergaan en vaak akelig lang op uitslagen moeten wachten. 

Ik bedoel maar: het is een puinhoop in mijn hoofd. Ik heb het ene nog niet bedacht of het andere onderwerp dient zich alweer aan, wat wordt afgewisseld door weer iets anders, wat ook weer snel wordt weggevaagd, enzovoort. Het lukt me niet om langer dan een minuut bij een onderwerp stil te staan. Hoe kan ik ooit een blog schrijven in zo’n storm?

Maar dan valt me op, dat er tussen al deze rondwaaiende gedachtes steeds even korte momenten zijn waarop ik niets denk. Merkwaardig. Wat is er als ik heel even niets denk? Als ik me op deze momenten concentreer, hoor ik muziek: fragmenten uit het Salve Maria van Poulenc. Hoe komt die muziek nu mijn hoofd? En waarom hoor ik die steeds? Niet, omdat ik speciaal iets heb met Maria. Wél met Poulenc. En met een ervaring die ik een paar weken geleden had toen ik op weg was naar mijn groentestalletje aan de dijk.
Rijdend op de dijk zette ik de radio aan en hoorde toen dit Salve Maria van Poulenc. Ik ken dat stuk heel goed en was blij verrast het te horen. Oh, wat vind ik het toch heerlijk om over de dijk te rijden met mooie muziek. 

Traag verder rijdend, groeide mijn blijdschap uit tot een intense ervaring van grootsheid. Ik zag, als met nieuwe ogen, hoe mooi het is waar ik reed. Ik zag de breeduit stromende rivier, rustig, als in de eeuwigheid, voortgaand op haar weg naar de zee; ik zag, zo mooi beschenen door de lage, warme herfstzon, de grillig getakte wilgen met soms nog een kruin vol fel geel-glanzend blad; de watertjes waarin meeuwen dreven en eenden scharrelden; de strandjes, afgebiesd met rietpluimen; een helder groen weitje waarin een kudde pikzwarte paardjes leek te zijn uitgestrooid door een onzichtbare hand. En daar overheen koepelde, hoog boven dit alles, de prachtige lucht als een oneindig diep gewelf van blauw en wolken. 

Ik ervoer het landschap om me heen als een wijdse kathedraal, als heilig, als een wonder. 
En deze ruimte bestond niet alleen buiten me, maar ook binnenin. Ik voelde me ruim en open. Vol verwondering en muziek.

Nu ik er wat langer bij stil sta, denk ik dat het steeds maar weer opduiken van de muziek iets te maken heeft met deze grotere ruimte in mezelf, waaruit ik ben vertrokken door mezelf op te zadelen met alle mogelijke bezigheden en opdrachten. Er is zóveel te doen! Ik heb het zo druk-druk-druk. 

De muziek leidt me keer op keer terug naar deze ruimte. Probeert me daar te laten zijn, al is het maar voor heel even. De ruimte is er altijd en zij toont zich door deze korte muziekfragmenten, zoals de zon zich op een sombere dag kan tonen door een heldere lichtstraal door het dichte wolkendek te priemen. De muziek herinnert me eraan dat ik in beide werelden leef; in de dagelijkse materiële werkelijkheid, maar ook in die ruime wijdsheid vol licht.
En zij roept me terug.

https://www.youtube.com/watch?v=vqypkuTl8F

Foto’s: Riekje Boswijk

22 reacties op “Het Salve Maria van Poulenc”

  1. Paula Van Harn -Weststrate

    Heerlijke blog Riekje!
    Vooral het herkenbare erin dat tussen alle lieve drukte wij zo gezegend zijn met de plek waar wij wonen!
    Ik woon op de grens tussen Vlaanderen en Zeeuws-Vlaanderen en meander over dijkjes tussen Vlaamse polders door langs mooie kreken naar de bakker met mooie advents muziek en voel me diep verbonden met alles .om me heen.
    Mooie rust momenten met dank aan mijn omgeving

  2. Christel Brughmans

    Lieve Riekje,
    Heerlijk om te lezen, jouw bespiegelingen… Je schrijfsel brengt me in herinnering hoe de natuur, de muziek (waar ik de laatste jaren zowat mee getrouwd ben via de harp), levenspijn ook, tederheid/intimiteit, meditatie/stilte allemaal wegen zijn om in diepere verbinding te komen met mezelf en mijn bestaansgrond.
    Laten we dit leven vieren!
    Christel Brughmans

    1. Ja, er zijn inderdaad veel wegen naar onze bestaansgrond. Bijzonder, dat je levenspijn daar ook toe rekent.
      Leuk, om getrouwd te zijn met muziek door je harp. Dat huwelijk moet je zeker ook vieren!

  3. Dank je wel Riekje voor dit zeer herkenbare en invoelbaar verhaal. Nu Wilma naar de Sangha in Doorn is en mijn zoon met zijn gezin met jonge kinderen samen met de Sint weer terug naar Spanje is, heb ik vandaag een dag voor mijzelf, maar die al weer rijkelijk vol geboekt is met bezigheden. Van een restje vrijwilligerswerk tot het grondig schoonmaken van ons huis en het herschikken van de kerstboom, die onze kleindochter van 4 week erg ludiek mee heeft helpen versieren (net zowel meerdere kerstballen op elkaar aan de draadjes van de lichtjes als paaseitjes, die ze vond).
    Twee keer je mooie lied afluisteren was big niet voldoende, maar mijn meditatie dadelijk en wandeling vanmiddag helpen mij wellicht wel om mijn hoofd wat leger te krijgen.

    1. Wat spreekt er veel plezier en liefde uit de beschrijving van je kleindochter! Wat zul je van haar aanwezigheid hebben genoten! Jammer dat ze nu weer in Spanje zit.
      Grappig, terwijl jij waarschijnlijk druk doende was met de schoonmaak, wandelden Wilma en ik in Doorn en ontdekten we, dat wij beide stofzuigen een prima manier vonden om weer tot rust te komen en zelfs mooie ‘meditatieve’ ervaringen te hebben.

    1. Ja, dat overkomt mij ook heel vaak. Ik erger me er vreselijk aan dat Google zich zo met me bemoeit, maar tegelijkertijd vind ik het soms ook heel erg komisch wat hij nu weer weet te bedenken.

  4. Ook ik vond het heerlijk om te lezen. Samen met de mooie foto’s bracht het heel even rust in mijn – ook zo volle – hoofd. Dat geeft de burger weer moed. Jouw blog geeft de burger moed. Dank je wel dus!

    1. Dag Riekje,.. mooie zondagmorgen bloq.

      Sinterklaas is bij ons klein. Als gescheiden, en hertrouwd, gelukkig koppel., Zijn er 3 Opa’s en Oma’s,..cadeautjes gebracht, gascompenstie aan twee van onze kinderen gegeven. Hoe we het doen met Kerst, al jaren met ons tweetjes.. Wie komt is welkom, de deur staat altijd open…als samengesteld gezin, moet je schipperen, en soms beetje veel meer geven….Ik stuur ons kaartje met een liefdevolle boodschap aan mensen die me dierbaar zijn. In de wereld is van alles aan de gang..laten we vooral niet vergeten in het licht te staan.

      Want het licht zal altijd schijnen. Als je het maar wilt zien. Als je het maar wilt zijn.

      1. Ja, zo moet het eigenlijk altijd zijn: wie komt, is welkom. En ja, een samengesteld gezin kan ingewikkeld zijn en is altijd groter dan een wat je noemt ‘gewoon’ gezin. Maar daardoor is het misschien ook des te avontuurlijker.
        Je hebt gelijk: het licht is er altijd. Toch ben ik altijd blij op de dag van de zonnewende.

  5. Marga kalles van

    Lieve Riekje,
    Ik schrijf bewust lieve Riekje. Omdat je me even laat ‘zijn’ in het mij zo dierbare rivierlandschap. De weidsheid, het licht en het donker, de altijd stromende rivier. In die grote stille ruimte wil ik vaker zijn. Ook als ik dit fysiek niet meer kan, reis ik juist daar heen. Daar ben ik thuis…

    Dank voor deze mooie traktatie ❤️
    Je schildering in woorden zijn me dierbaar, daar op de dijk….

  6. Herkenbaar! Met name het verliezen in drukte terwijl er met muziek zich een ‘kamer’ van rust en geluk kan openen. Zo fijn om te lezen, bedankt.

  7. Jeannet Sluis Spechtstraat 30 3882jn Putten

    Hallo Riekje
    Ik heb je 15 euro gestuurd voor boek God en Sinterklaas.Heb het nog niet ontvangen.Ook een van de dingen die nog moeten misschien?
    Weet niet hoe je anders te bereiken.Dus zo maar even

    1. O help, excuus! Helemaal vergeten om wat vaker naar de bankrekening te kijken.
      Heel goed om me even wakker te schudden.
      Het boek gaat vandaag nog op de post!

  8. En toen was er voor ons gelukkig het Weihnachtsoratorium van de Bachvereniging in het Muziekgebouw gisterenmiddag. Zette mij weer terug in een rustiger stand. Wat is het toch heerlijk om muziek toe te laten.

  9. Dank Riekje. De kerstboom staat al te stralen. Maar voor de ‘binnenkant’ ontbrak er nog iets. Kende het niet. Nu wel. Prachtig. Fijne dagen gewenst.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.