Kijk mij nou eens. Ik heb ruzie gemaakt. Op de markt. Met een wildvreemde vrouw. Ik, die nooit ruzie maak en ook nooit ruzie wil maken en iedereen ervan probeert te overtuigen dat ruzie maken heel destructief is en geen enkele zin heeft en die twee boeken heeft gepubliceerd over ruzie maken en boos-zijn en die jarenlang workshops heeft gegeven over hoe om te gaan met boosheid! Ik heb ruzie gemaakt.
Nou ja, ruzie; het waren maar een paar zinnen. Maar toch. Gezellig was het niet.
Het ging zo:
Ik stond bij de notenkraam en naast mij stonden een paar vrouwen die ongeveer even oud waren als ik. Ze hadden het over het Nationale Kampioenschap Veldrijden dat het afgelopen weekend in Zaltbommel was verreden.
Klopt. Er was in Zaltbommel in de uiterwaarden vlak achter ons huis een enorm parcours aangelegd met een ongelofelijke hoeveelheid dranghekken die allemaal volgehangen werden met reclame-doeken van de sponsoren van het evenement. Niet te geloven: dagenlang reden er grotere en kleinere vrachtwagens, al dan niet voorzien van knipperlichten en waarschuwings-piepjes, op en neer en langs en door de uiterwaarden. Dagenlang werd er getimmerd, het ene na het andere bouwwerk verscheen, kortom; er werd een complete stad opgebouwd. Allemaal van metalen hekjes en paaltjes. Niet te geloven. Quatar op Madurodam-formaat.
Ze waren er ruim een week mee bezig. Extra lang, omdat sommige stukken van het parcours verlegd moesten worden, omdat de Waal in de loop van die week nogal steeg. Toen het parcours zo ongeveer klaar was, werden een enorme hoeveelheid toiletwagens en pisbakken op het parkeerterrein gezet waarop wij als bewoners al dagenlang niet meer mochten parkeren, en er werden een aantal enorme partytenten neergezet, waarschijnlijk voor de renners om zich te verkleden en om uit te rusten, plus een hele rij douchecabines, en eet- en drink-tentjes. Tot slot werd een soort triomfboog over de weg getimmerd, ook weer van metalen buizen, waarop later een gigantische reclame werd geprojecteerd: de finish. En dan stond er ook nog een grote wagen met een podium waarop de prijswinnende renners toegesproken zouden worden en waar, ja ja, het Wilhelmus zou klinken, want het waren Nationale Kampioenschappen.
“Ik houd wel van veldrijden” zei een van de vrouwen tegen mij. Zo op het eerste gezicht een aardige vrouw, niks mee mis, maar ik reageerde zuur: ”Maar de uiterwaarden zijn nu wel compleet aan gort gereden!” Dat meende ik ook; de uiterwaarden zijn momenteel een ravage door het parcours dat er doorheen is gelegd. “Ach, dat herstelt wel weer” zei de vrouw geruststellend. Hoewel ze het niet letterlijk zei, klonk het in mijn oren als het te pas en te onpas gebruikte: “Komt wel goed”, waarmee je mij in de gordijnen kunt jagen, dus ik reageerde: “Nou, maar dat duurt máánden en al die tijd is het een aller-akeligste blubbertroep.” “Welnee, een paar maanden en het is wel weer over” was haar repliek, waarop ik reageerde met dat ik in Zaltbommel woon en dat ik nog steeds de restanten van het veldrijden van drie jaar geleden (nog voor corona) in de uiterwaarden kon zien, waarop zij weer reageerde met dat zij ook in Zaltbommel woonde en dat zij daar helemaal niets van zag en toen liep ik weg. Einde van de ‘ruzie’.
Oh, oh, oh, wat een school-voorbeeld van dom gedrag. Wie doet dat nou? Wie schiet hier nou iets mee op? Laat die vrouw toch genieten van dat veldrijden. Wie veldrijden leuk vindt, heeft waarschijnlijk geen oog voor de natuur. De uiterwaarden zijn trouwens toch al verpest doordat de gemeente het ieder jaar nodig vindt om ze te maaien, net op het moment dat alle bloemen, planten en kruiden opkomen. Als ik een jaar of zes geleden in de zomer door de uiterwaarden liep, kwam ik altijd thuis met een grote bos bloemen. De laatste jaren bloeit er nauwelijks nog iets. Weggemaaid.
Ik hád trouwens al een slecht humeur. Vervelend gesprek gehad met Jan, oude koeien uit oude sloten, oude humeuren die allang overleefd leken, maar niet dus. Ik voelde me al vervelend en akelig. En toen nog dat zalvende “Komt wel goed” waar ik sowieso niet tegen kan! Iets in mij explodeerde.
Gelukkig liep ik even later de oud-eigenaar van de Stadskwekerij tegen het lijf, die er ook schande van sprak. Wat een gigantische puinzooi in de uiterwaarden. Kijk nou eens wat een ravage! En dat allemaal voor een paar dagen veldrijden. In de ijskoude regen ook nog eens. Welke gek doet dat? En weet je wel wat dat allemaal heeft gekost? 250.000 euro! En wie betaalt dat uiteindelijk? Juist: wijzelf! En heeft iemand ons gevaagd of we dit veldrijden wilden hebben? Nee, natuurlijk niet. Het is ons gewoon door de strot geduwd. Door dat verschrikkelijke gemeentebestuur dat nog geen stuiver overheeft voor culturele activiteiten en dat zich nu met dit veldrijden op de kaart wil zetten! Op welke kaart trouwens? En wie gaat dat straks allemaal schoonmaken? En wat kost dat dan wel niet allemaal? Zijn daar misschien ook sponsoren voor? Gaan ‘ze’ sowieso iets doen aan het herstellen van de grasmat?
En zo liepen we genoeglijk kankerend over de dijk langs de uiterwaarden, waar we alle redenen voor onze slechte humeuren breeduit geëtaleerd zagen liggen. Ik liep zelfs een stukje verder mee dan nodig was, omdat het zo aangenaam prettig aanvoelde om het zo hartgrondig met elkaar eens te zijn. He, daar knapt een mens van op.
En nu maar wachten tot de natuur dit allemaal weer te boven is gekomen. Want ja, natuurlijk gaat dat gebeuren. Hoewel, een deel van het parcours van het veldrijden van drie jaar geleden was zodanig ingeklonken, dat er niets meer wilde groeien. Waarschijnlijk trouwens ook, omdat het naderhand veelvuldig werd gebruikt als wandelpaadje. Ik liep er ook graag.
Heerlijk om via jouw verhaal getuige te zijn van botsende perspectieven en interesses op een spontane manier. Volgens mij is het gezond als je dit af en toe jezelf even toestaat. Een mentaal robbertje vechten op het schoolplein.
Ja, ik vind zelf ook dat dit sort ‘uitglijders’ bij het dagelijks leven horen. Als alle partijen in staat zijn een beetje tot rust te komen en daarna naar elkaar willen luisteren, is er na zo’n explosie volgens mij ook altijd een goed gesprek mogelijk.
Heel geestig verhaal . Ik ben het er uiteraard helemaal mee eens.
Niet te geloven dat mensen hier plezier aan beleven.
Wij hebben het op T.V. gezien ,het was ook nog eens een regendag.
Ieder jaar wordt dit gehouden en altijd weer die troep.
Jouw verhaal zou doorgestuurd moeten worden aan B,en W.
Mensen zijn nu eenmaal heel verschillend,
Modder ……. lieve groetjes Liesbeth
Ja, er zijn altijd verschillende belangen en daar moeten we op de een of andere manier mee leren leven. Ik kan me nu eenmaal niet voorstellen dat mensen het leuk vinden om door de modder te rijden, maar kennelijk zijn er mensen die dat wel leuk vinden.
Goedemorgen Riekje,
Zo heerlijk herkenbaar wat je schrijft! Je bent al uit je hum, iemand zegt iets wat je triggert en boem! Alles wat je niet wilt of bedoelt gebeurt. Dank je voor het zo eerlijk delen. Je bent ook maar een mens en als ik dit lees mag ik van mezelf weer even ook maar een mens zijn. Dat voelt fijn. Te weten dat ik niet de enige ben.
Ja het gaat precies zoals jij beschrijft: je hebt al een slecht humeur en dan gebeurt er iets waardoor nou net gebeurt wat je niet wilt! De oorzaak waardoor ik zo ontplofte had in feite niet veel te doen met het onderwerp waar de ‘ruzie’ over ging. Gelukkig hoefde ik na dit voorval geen ‘puin te ruimen’ omdat ik met die mevrouw verder niets van doen had. Maar meestal is dat wel aan de orde na zo’n explosie.
Ja, ik kan me je verontwaardiging helemaal voorstellen en was zelf ook verbaasd dat er laconiek werd gedaan over beschadiging van de dijk, nog afgezien van de enorme “zooi”. Tegelijk komt bij mij steeds “Almelo” naar boven . . .
Wat was er in of met ‘Almelo?
“Het stoplicht is rood, het stoplicht is groen, in Almelo is altijd wat te doen.” Herman Finkers.
Oké, ja dat ken ik. Nu je het zegt, daar zit wel iets in.
Heerlijk je verhaal. Doet goed om ‘ns af en toe uit je dak te gaan. Geeft ruimte !
Is dit niet een verhaal om in het wekelijkse krantje voor Zaltbommel te plaatsen? Wie weet zijn er legio, die het hardgrondig met je eens zijn! En waar zou je in ons volle landje wel kunnen rijden zonder de grond aan gort te trappen?!
Er heb inderdaad een heel aantal mensen ontmoet die verontwaardigd zijn, maar zeker evenveel die dat níet zijn. Veel meer mensen dan ik dacht vinden veldrijden leuk. Ook mensen, van wie ik het helemaal niet verwachtte.
Heel leerzaam allemaal.
En nu staat de Waal intussen zo hoog, dat je van de rommel helemaal niet meer ziet…..
Wat heerlijk om met zo’n openhartig verhaal de zondag te kunnen beginnen. En je ruzie ter horen maken.
Alhoewel, als ik aan de wijsheid uit je boekje Ruzie denk, is er niet echt ruzie gemaakt en ben je blijven steken in het nog op redelijke wijze uiten van een verschil van mening.
Maar dat je er gelet op de gevolgen van het wielerevenement voor het landschap de pest in hebt kan ik mij wel voorstellen.
Toch raar dat de gemeente geen afspraken maakt om het landschap te helpen om weer te herstellen. Toch zeker als het weer veel slechter is dan verwacht en schade groter.
Overigens ben ik een wielerliefhebber en kan ik net als vele anderen erg genieten van de bemodderde een-op-een gevechten tussen de wielrenners en hoop dat deze wedstrijden op een verantwoorde manier georganiseerd kunnen blijven worden.
Of krijgen wij nu “ruzie”???
Nee, er was inderdaad geen sprake van echte woede bij mij en wie hadden ook geen beledigende opmerkingen gemaakt. In die zin was er geen echte ‘ruzie’.
Nee, wij krijgen zeker geen ruzie als je zegt dat je deze vorm van wielrennen wel interessant vindt. Ik kan het me niet voorstellen, maar dat is heel iets anders. We zullen elkaar op de een of ander manier de ruimte moeten geven om dat, wat we de moeite waard vinden, een plaats te geven.
Trouwens, kijkend naar de tv-opnames zag ik dat het inderdaad een heel speciale tak van sport is. Wat een geglibber! Iedereen zat van onder tot boven onder de modder!
Dag Riekje, ik lees je blog al een tijdje met veel plezier. Ik las voor een opleiding je boek liefde in Wonderland Dat raakte mij en ik en vond het heel fijn geschreven en leerzaam.
De boeken over boosheid heb ik nog niet gelezen. maar ze staan nu wel op mijn lijstje.
Zelf vind ik niets mis met gerechtvaardigde boosheid. Die kan de energie geven iets groots aan te pakken met de bedoeling het samen beter te maken. Maar bij gerechtvaardigde boosheid , daar heb jij misschien een ander beeld bij?
Waar ik meer van weet als ambtenaar in Amsterdam is besturen en belangen van bewoners.
Misschien is het tijd voor een kopje thee met B&W? Dat kan altijd wel. Vraag dan ook eens of ze kunnen aangeven welke meerwaarde het evenement had voor Zaltbommel? Of er een evaluatie is gemaakt met de opbrengsten? Mochten ze over drie jaar weer een veldrace organiseren?
Wist je dat er dan er voor zoiets een evenementenvergunning nodig is? En daar kun je als bewoners bezwaar tegen kunt maken. Samen met de buren die er ook niet blij mee zijn? Misschien kun je het evenement niet voorkomen, maar wel de schade aan de natuur.
Voor het op de kaart zetten van Zaltbommel is echt ook wel iets anders te bedenken. Zo kunnen bijvoorbeeld ook de mensen van Wilder uitgenodigd worden voor de terugkeer van bloemen.
( https://youtu.be/4_kqwED0lZ4 )
Of andere mensen die zich bezig houden met regeneratie van de aarde.
Dan kan de schade misschien wat sneller hersteld en ook een ander gesprek worden gevoerd over de waarde van de uiterwaarden? Misschien besluit je de vurigheid van de verontwaardiging tot activisme om te willen zetten? Bel me gerust voor tips. Ik wandel ook graag in uiterwaarden met bloemen. 😉
Lieve groeten Trix
Hartelijk dank voor je reactie met al je praktische informatie!
Het zet me aan het denken. Ik heb eigenlijk geen idee of er overleg met burgers is geweest. Wat ik wel weet, is dat er nu een plan ligt om een grote feest-tent neer te zetten op het enige groene stukje binnen de stadsgrachten van Zaltbommel. Dat zal natuurlijk helemaal vertrapt worden en de eraan grenzende stadswijk zal enorm veel last zal krijgen van de herrie. Met voorspel en nasleep duurt carnaval zeker een week. Geen idee of dat is overlegd. Ik hoor er wel heel veel mensen over klagen. Ik zal eens informeren bij buurtbewoners.
Ik keek al snel even naar het filmpje van Wilder. Drie jaar geleden waren wij ook op het idee gekomen om op alle braakliggende stukken grond bloemen te gaan zaaien, maar het is er nooit van gekomen. Ik zal er uitgebreider naar kijken. Wie weet, krijgen we goede ideeën.
Ik ben het helemaal met je eens dat verontwaardiging kan worden omgezet in positieve actie, maar ik ben altijd heel huiverig om te spreken over ‘positieve boosheid’ om redenen die ik eerder in mijn blog ‘positieve boosheid bestaat niet’ heb beschreven.(21-11-2021)
Mocht je willen lezen wat ik over boosheid heb geschreven, neem dan het boek ‘Boos’. Dat is recenter dan ‘Ruzie’ en in mijn ogen veel completer. In de serie van De Podcastpsycholoog is een interview met mij over boosheid.
Ik houd van het kijken naar veldrijden en ben het toch ook met je eens. Moest in ieder geval gniffelen om je verhaal, en hoe heerlijk je het met iemand eens kunt zijn in je mopperen.
Ja, het was ook bedoeld om over te gniffelen: ieder in zijn eigen bubbel, zichzelf bevestigend met de mening van ‘de ander’. Zo bekeken is het ook een voorbeeld van hoe je binnen de kortste keren in een bubbel zit. En dan maar zorgen dat je niet vast komt te zitten in die bubbel……
Mijn fysiotherapeut is ook gek van veldrijden en haar vriend had gewonnen, zij raakte er niet over uitgepraat en ik, ik dacht aan de jaren dat ik in de uiterwaarden aan het mediteren was en er zoveel over mijzelf heb geleerd en genoten van de natuur.
Ja, wat een verschil. Wat is het toch lastig dat er zoveel totaal verschillende ervaringen zijn. Echt een ‘uitdaging’ om daar mee om te gaan.
Ieder jaar zie ik met schrik de supergrote tractoren aan komen rijden, meestal vlak voor moederdag. Mijn overleden schoonmoeder was dol op fluitenkruid. Dat plukten we jaarlijks voor haar, zodat er op moederdag een grote bos in haar flat kwam te staan.
Maar in ons plattelandsdorpje wordt daar anders over gedacht. Die joekels maaien alle fluitenkruid, koolzaad en andere (wilde) bloemen plus het dan nog jonge gras kapot; bezwaar maken helpt niet: er is een vast contract met een boer die dat met zijn tractoren mag doen, zegt de gemeente. En wie dat is, wordt mij niet verteld, dus ik snel in het voorjaar de straat op zodra ik die joekels hoor, en probeer boven hun mechanische herrie uit te komen met mijn protesten. De bermen zien er daarna uit als kapotte aarde, heel het leven is eruit…
Ja, fluitenkruid is prachtig. Wat je zegt is waar: door die zware banden wordt de grond met al het grondleven erin behoorlijk verpest. Het kost veel tijd voordat zich dat weer heeft hersteld.
Er is hier sinds kort ook een ander maaibeleid op de dijken: ook daar verdwijnen alle bloemen doordat er vrij vroeg in het jaar wordt gemaaid. Argument daar is ook verkeersveiligheid: door de hoge bloemen en planten zou je het verkeer niet meer goed zien.
Ik moet glimlachen om je blog en dan vooral die laatste zin:
‘Waarschijnlijk trouwens ook, omdat het naderhand veelvuldig werd gebruikt als wandelpaadje. Ik liep er ook graag.’
Als we ons punt willen maken vergeten we dit soort ‘kleine’ details mee te nemen in onze discussies he.
Ik moet denken aan de tekst uit een liedje (de geest) van Blof:
Er is altijd een waarheid.
Maar hoe je haar ziet.
Hangt af van je moed
En je blik
Van wat je doet
Ah, mooi, dat jij die laatste zin eruit pikt, want die staat er inderdaad om aan te geven dat dit zo’n detail is dat we vaak vergeten te noemen als we in discussie gaan. En dat ‘de’ waarheid gecompliceerder is dan we vaak toe willen geven.
Blof heeft gelijk!