En toen bleek er het weekend na de afscheidsbijeenkomst van mijn vriendin, die we de hele week ervoor in gezamenlijkheid en met alle respect voor haar leven en haar dood hadden voorbereid, plompverloren een behoorlijk grote kermis te staan op het parkeerterrein achter de dijk. Vlak bij ons huis. Er stonden de meest grote apparaten waarin je je kon laten rondslingeren, heen en weer laten stuiteren, of over de kop laten gooien, wat je maar wilde en durfde. Luid gegil bij al die apparaten maakte duidelijk dat het een dood-eng avontuur was om het een en ander te ondergaan.
Er stonden tientallen felverlichte kraampjes waarin je met munten kon gokken naar nog meer munten of kon proberen met een grijpertje pluchen beestjes op te hijsen. Er waren een oliebollen-, een friet-, een zuurstokken-, en een suikerspinnen-kraam, waar je behalve de ouderwetse suikerspinnen op een stokje ook emmers vol ‘suikerspinsel’ kopen; kleine en grote! En dat alles fel verlicht door honderden lampjes die aan en uit flikkerden of als lopende vuurtjes over alle buizen en hekjes snelden. En natuurlijk was alles rijkelijk overgoten met keiharde muziek!
Merkwaardig genoeg voelde ik geen weerzin toen we even over die kermis rondliepen. Natuurlijk ik zag wel een totaal andere, in mijn ogen behoorlijk absurde wereld, maar ik zag ook mensen rondlopen en veel plezier hebben.
Ach ja, het leven gaat door.
Een paar dagen later kreeg ik weer een prachtige foto toegestuurd door de bio-boer, die iedere week laat zien wat er op zijn land gebeurt. Zo zie je wat hij allemaal doet en hoe de gewassen ontkiemen, groeien en geoogst worden. Uit die foto’s spreekt altijd weer zoveel aandacht en respect voor alles wat hij kweekt.
Deze keer een foto van de mais. Wat een prachtige sterke planten! Wat zullen die over een paar maanden mooie kolven hebben.
Het groeien gaat ook door.
Morgen vertrekken we naar Frankrijk waar we een poosje vakantie gaan vieren. Met kinderen en kleinkinderen; degenen waarin wij voortleven.
Over een paar weken komen er vrienden logeren die we al kennen vanaf onze studententijd. We hebben elkaar alweer een paar jaar niet gezien en zullen vast weer veel hebben uit te wisselen over onze levens die maar doorgaan.
En dan is er begin september het weekend van het Kunstrondje XXL, waarvoor ik nog van alles wil voorbereiden.
https://kunstrondjezaltbommel.nl/xxl
En meteen daarna is er ‘Broadway in Bommel’. Allerlei kunstenaars zullen dan optredens verzorgen in particuliere woonhuizen. Ook bij ons. We zullen met heel veel stoelen moeten sjouwen om het publiek te ontvangen.
https://broadwayinbommel.nl
Ja, het leven gaat door. Ook het onze. En dat gaat niet alleen door, maar is nu zelfs even behoorlijk druk.
Ik kan daardoor niet beloven dat er de komende tijd wekelijks nieuwe blogs zullen verschijnen.
En toch, achter al deze drukte blijft het zo plotselinge heengaan van onze vriendin onveranderlijk aanwezig in het besef van vergankelijkheid; de breekbaarheid, de fragiliteit van het leven. De vluchtigheid.
Schiet me die prachtige zin van Hans Lodeizen te binnen: ‘Voordat het uur een vlinder is, die opvliegt en verdwijnt.’
Lieve Riekje,
Alsnog gecondoleerd met het overlijden van je vriendin en veel sterkte gewenst met het gemis van deze dierbare vriendin.
Mooi hoe je beschrijft hoe het leven en groei en doorgaat. En knap dat je zelfs op de kermis kon zien hoe mensen ook daar plezier konden ervaren. Dat ook dat leven is.
Zelf voelde ik vooral weerzin opkomen alsof ik blootgesteld werd aan al dat geluid, licht en de overdaad!
En wat een prachtige zin van Hans Lodeizen. Die neem ik deze zondag met me mee.
Een hele fijne vakantie gewenst in Frankrijk met je kinderen en kleinkinderen. En voor daarna veel succes en vreugde gewenst met het voorbereiden van alle activiteiten.
Een mooie zomer toegewenst!
Ja, ik was er zelf ook verbaasd over dat ik de kermis kon waarderen zoals hij is.
Een soort gevoel van ‘ook dit gebeurt in die wereld en het mag er zijn.’
Ja, die zin is prachtig, vind ik ook.
Veel dank voor al je goede wensen!
Lieve Riekje,
De afgelopen twee weken ben ik grotendeels in beslag genomen door de repatriëring van partner Henk uit Papoea, en eenmaal thuis het organiseren van de nodige zorg. Gelukkig gaat het hem steeds beter. Maar mijn hoofd en lijf stonden volop in de zorgstand en daarom verleden week geen reactie op je ontroerende blog.
Ontroerend door vorm en inhoud, ontroerend mooi jouw gedicht. De trefzekerheid van je beeldende woorden. Weer een afscheid.
En daar dan de kermis overheen, groot symbool dat het leven inderdaad ‘gewoon’ doorgaat.
Heb het heel goed en famille in Frankrijk!
Elma
Ik hoop dat alles goed gegaan is en zal gaan met je partner.
Ja, die kermis was wel een mooi symbool voor de wereld en het leven dat gewoon doorgaat.
Intussen zijn we al in Frankrijk en genieten we volop.
lieve Riekje, ook van mij vorige week geen reactie, wel in gedachten. Zo’n ingrijpend afscheid blijft altijd ‘sudderen’ op de achtergrond, een soort grondtoon, ruis, niet hinderlijk maar wel aanwezig. Zo gaat dat, afscheid nemen en rouwen en terugdenken aan goede en minder goede dagen met elkaar beleefd. Alles door elkaar maar wel bij elkaar. Je beschrijft wat je beleefd hebt (als altijd) mooi en invoelbaar. En dan gaat het leven inderdaad weer door, met kermissen (in Deventer is elk jaar de ‘goede-vrijdag-kermis’ – hoe vind je die..?) en andere activiteiten. Toen je schreef over de blije mensen op de kermis moest ik denken aan de concerten van André Rieu. Niet perse mijn muziek, maar als zo’n concert wordt uitgezonden vanaf het Vrijthof in Maastricht, dan zie je een uur lang alleen maar blije, ontroerde, gelukkige mensen, mee-deinend en -dansend op de muziek. Als je dat teweeg kunt brengen voor zoveel mensen tegelijk, dat vind ik wel bewonderenswaardig,.
En dan nog de regel van Hans Lodeizen, Hij bracht me rechtstreeks terug naar de -door mij ooit grijs-gedraaide- LP ‘Shaffy Chantant’ uit de jaren 60. Daar leest Joop Admiraal twee gedichten van Hans Lodeizen voor en de (slot-) regels ervan, die jij citeert, komen uit een van die twee gedichten: ‘als ik nu ga zal het zachter zijn, in de wind, in de huizen…’ Mooi!
Liefs, fijne tijd in Frankrijk en tot erna! Nelleke
Klopt, een soort grondtoon. Die is en blijft inderdaad, al is hij wel wat duidelijker en nadrukkelijker geworden sinds het laatste overlijden.
En ja, die zin komt van de plaat Shaffy Chantant met Joop Admiraal. Zo prachtig.
Dat hele gedicht is ook zo mooi!
En wat die André Rieu betreft had ik ooit dezelfde ervaring als die welke jij beschrijft: ik vind het vreselijke muziek, ik vind alle kostuums afschuwelijk, André zelf is verschrikkelijk zoals hij daar staat met die viool, maar als ik zie hoe mensen genieten en met elkaar dansen, dan vind ik het geweldig.
Lieve Riekje,
Mijn vader zei op een gegeven moment:’ De tijd van bruiloften en verjaardagen lijkt voorbij. We krijgen nu een tijd met vooral begrafenissen ‘. Dit zei hij tegen mijn ooms en tantes. Het is me altijd bijgebleven. Ouder worden brengt deze tijd met zich mee maar laat niemand onberoerd. Steeds weer een afscheid van een dierbare is heftig.
Kennelijk heb je ook veel dierbaren om je heen en dat is een rijkdom.
Mooi hoe de levendigheid van het leven je ook weer oppakt. Veerkracht heet dat toch…
Wens je veel mooie momenten in Frankrijk.
Goudklompjes!
Marga
Het is waar: in mijn vriendinnenkring is inmiddels een heel groot gat geslagen. En andere dierbaren om ons heen krijgen akelige ziektes en kwalen. Dat laat me zeker niet onberoerd. De dood en hoe de laatste jaren te leven vragen ook bij mij steeds meer aandacht.
De dood wordt steeds meer een werkelijkheid.
Maar tegelijkertijd is er ook het leven in al zijn kleuren en bewegingen. En zijn er ook steeds weer dingen die mijn aandacht trekken en interesse hebben.
En niet in de laatste plaats zijn er natuurlijk de kinderen en de kleinkinderen.
Ik krijg vandaag een henna-tatoeage van mijn kleindochter. Ik mocht kiezen welk plaatje. Ik koos een vlinder.
Lieve Riekje,
Terug van vakantie lees ik je bericht over je vriendin. Moeilijk zo’n onverwachts afscheid, confronterend ook kan ik me voorstellen, dat het ook zomaar op die manier kan gebeuren. Veel sterkte bij het verlies. En ook: een fijne vakantie met kinderen en kleinkinderen, bijzonder!
Warme groet
Nicole
Ja, het was heel erg onverwacht en schokkend, want ze was kipfit en enthousiast levend. Pas heel langzaam dringt het definitieve van haar dood tot me door.
En tegelijkertijd voelt hier in Frankrijk met de familie het leven weer rijk en stralend.
Veel sterkte Riekje, met het verlies van je dierbare vriendin. Ik verloor ook een vriendin, veel te jong ze was
55 jaar. Ik zag het plaatje van de kermis. Wij hebben samen wat in de zweef gezeten, gierend van het lachen, misselijk geweest.
Fijne onbezorgde tijden, ieder jaar doe ik nog een ritje.
Even stilstaan, denken aan goede tijden, herinneringen beleven. Ons leven is hier, zij zitten ons hart.
Ik zag een gedicht van Jochem Meyjer. Te lang om hier te schrijven.
Als ik sterft zal de wind niet harder gaan waaien.
Er zal geen Haan zachter kraaien
Er zal geen grasspriet minder groeien
Alles gaat door..
Zoals het ook was daarvoor.
Voor ik op de aarde was.
Slutter- dagboekje 134 22-02-22
Fijne tijd in Frankrijk Riekje, met je kinderen en kleinkinderen.
Wat lijkt me dat bijzonder om als herdenking aan je vriendin een ritje in de zweef te maken!
Veel dank voor de prachtige regels van Jochem Meyer.
Inderdaad: alles gaat door, zoals het altijd was.
Wij hebben het hier heerlijk met elkaar in Frankrijk!