Ik had me nog zo voorgenomen om dit jaar niets van de straat op te pakken. “Houd daar toch eens mee op!” zei ik tegen mezelf. Dus ik liet alle prachtige esdoornzaadjes die overal in de straat voor het grijpen lagen, keurig liggen. En ook alle bladeren, hoe mooi ik ze ook vond. Wel genoot ik erg van het steeds vollere tapijt van rode bladeren dat onder onze amberboom kwam te liggen. Het werd na verloop van tijd een hele berg. Prachtig waren ze, die bladeren en ze ritselden ook zo mooi. Maar ik liet ze allemaal liggen. Ik fotografeerde alleen maar een tak waaraan een aantal bladeren hingen te verkleuren; een fantastische finale kleurenshow.
Maar toen,
liep ik naar de bibliotheek en kwam ik langs een heleboel bomen en dus ook een heleboel bladeren. Die ik allemaal liet liggen.
Behalve deze ene. Ik was zo getroffen door dit blad met die prachtige grijze stippels. Vast een of andere ziekte, maar mooi!
Niks aan te doen. Ik pakte hem op. Hij mocht mee.
Daar begon het mee.
Daarna kwam deze die ik ook zo wonderschoon vond. Hij mocht ook mee:
En die dan! Ook mee.
En toen was het hek van de dam. Ook deze moesten allemaal mee:
Voor ik het wist liep ik met mijn handen vol bladeren. De wandeling naar de bibliotheek duurde eindeloos doordat ik zoveel bladeren zag, opraapte en zorgvuldig bekeek. Het ene blad was nog mooier dan het andere. Ik waande me in een schatkamer vol met de prachtigste kunstwerken en kon er maar geen genoeg van krijgen. Zeker, als ik ze microscopisch ging bekijken, wat ik zo graag doe. Werelden van kleur en vorm openden zich:
Jammer, zo mooi als ik het zag, kan nooit door foto’s worden weergeven. Dus ga zelf ook kijken, het kan nog net, want oh, het is zo mooi!
Lieve Riekje
Ja wat is de natuur toch geweldig mooi en jou blik op de bladeren en de kleuren herken ik zo.
En daar geniet ik zo van en ben dankbaar dat ik ze kan zien en als ik door de bladderen loop ze kan horen.
Wat een geschenk deze herinnering op de vroege morgen terwijl er op dit moment veel verdriet is in afscheid nemen van wat is.
Lieve groet
Y
Ik blijf een beetje hangen op je laatste zin, merk ik. Ik hoop van harte dat het afscheid waarmee je te maken hebt niet overweldigend pijnlijk is. Bijzonder, dat je desondanks toch nog kunt genieten van de herfstbladeren.
En ja, dat je kunt zien en horen is iets om dankbaar voor te zijn. Het lijkt allemaal zo gewoon, maar dat is het helemaal niet.
Goedemorgen lieve Riekje, lezers,
Wat een traktatie op kleurenpracht deze vroege morgen. Wat zijn ze mooie, deze bladeren in de laatste fase van hun huidige manifestatievorm. En wat jij dan onder de microscoop ziet, ons laat zien, Riekje… Ik kan soms bijna net zo getroffen worden door een oud, verweerd mensengezicht. Diep gegroefd, gevlekt, de ogen bijna helemaal verstopt door huid waar de elasticiteit uit verdwenen is. Vaak glinsteren ze, die ogen, stralen nog leven uit. Vaak ook zijn ze dof, al naar binnen gekeerd. Bladeren krullen vaak ook na nog hun uitbundig, kleurrijk laatste levensteken verbruinend naar binnen. Langzaam gaan ze op, worden met de aarde kompost voor de zaadjes die de bomen lieten vallen, worden voeding. Tijdens het afscheid van een overleden dierbare vind ik het niet allen een troostende, maar ook een mooie gedachte dat de dierbare in mij doorleeft, tijdens zijn leven gezaaid heeft.
Nou ja, zo inspireert jouw bladeren observatie mij.
Goede zondag.
Oh, grappig, je denkt dat ik de bladeren onder een microscoop heb gelegd. Als ik lees wat ik heb geschreven lijkt dat inderdaad zo te zijn. Maar nee, ik bedoel dat ik heel graag heel goed kijk en dan allerlei details en kleurnuances zie.
De optometrist bij wie ik mijn ogen jaarlijks laat onderzoeken, beweert dat ik hele goede ogen heb omdat ik veel meer details schijn te zien dan de ‘gemiddelde mens’. En als ik de testjes op internet mag geloven, zie ik ook meer dan gemiddeld kleurnuances. Ik geloof echter niet dat mijn ogen heel erg goed zijn, want ik heb veel last van ‘mouches volants’: piepkleine weefseltjes die in mijn oogvocht zweven en mijn zicht vaak vertroebelen. Ik kan me wel voorstellen dat bij mij het hersengedeelte dat met ‘zien’ heeft te maken, meer dan gemiddeld is ontwikkeld. Net zoals bij musici het hersengedeelte dat met horen te maken heeft, ook beter ontwikkeld is. Musici horen ook verschillen in klanknuances die een ‘gewoon’ mens niet opmerkt. Waarschijnlijk het effect van training.
Dank voor je verdere overpeinzing, die reikt tot over de levens-horizon. Wat een ruimte….
Lieve Riekje, ja, het blijft genieten van je trouwe wekelijkse levensverhalen. De kleurenpracht in de herfst is een lust voor het oog, vooral als de zon en de wind ermee spelen. Dagelijks geniet ik er van tijdens het uitlaten van onze hond Guus en mijzelf. Dank weer voor je inspirerende ervaring! Jij en Jan ook een fijne zondag toegewenst. Met warme groet, Peter
Ja leuk, wie laat wie uit: de hond het baasje of het baasje de hond?
Goed hoor, dat je iedere dag naar buiten gaat en wat fijn, dat je ook zo van de herfst geniet.
Lieve Riekje,
Al lezend voelde ik mijn glimlach steeds breder worden!
Fijne zondag,
Helga
Mooi beeld hier voor mij: ik zie je glimlachen!
Lieve Riekje,
Afgelopen dinsdag liep ik met mijn kleinzoon van 3 naar huis. Hij moest en zou langs de rand lopen, dwars door de berg bladeren heen en genoot van het geknisper en het af en toe omhoog schoppen van zo’n berg. Hier en daar raapte hij een blaadje of takje op, keek er vol bewondering naar en zei: “Kijk eens oma!!!”
Dankzij dit heerlijke mannetje heb ik nu niet alleen een bladerenpracht in mijn vensterbank, maar leerde hij me ook om wat vaker naar beneden te kijken.
Ik ben me namelijk al weken aan het verwonderen, tijdens mijn dagelijkse wandeling langs het meer, dat er nog zo ontzettend veel groen blad aan de bomen zit.
Beide in verwondering dus; hij voor beneden en ik voor boven.
Straks, als het droog is ga ik weer naar het meer en naar beneden mijn ogen uit kijken.
Dank voor je inspirerende boodschap en een fijne zondag voor Jou en Jan!
Klopt: ik heb me er ook lang over verwonderd dat er nog zoveel groene bomen waren. Maar dat is nu toch wel echt afgelopen. Heerlijk, zo’n wandeling met je kleinzoon. Het leert je weer te kijken met de verwonderde ogen van het kind.
Mooi om te zien! En er gaat iets van bemoediging van uit. Misschien straks er dan toch maar even uit op deze sombere zondagochtend waarop ik mijn geliefde zo vaak mis. Maar ook juist op zondag af en toe naar de begraafplaats ga waar veel bomen en nu dus kleuren zijn en waar ik eigenlijk altijd verkwikt van thuis kom. Dus tussen de buien door ga ik dat proberen te doen, hoeveel andere nuttige dingen ik ook van plan was. Want natuur is helend.
Jacqueline
Ik hoop dat het je nog is gelukt gisteren, want natuur is inderdaad helend. Het regende hier na drie uur vrijwel onafgebroken. Maar wie weet, was er tussen de buien door bij jou nog ruimte.
goedemorgen Riekje, ik ben nog in het stadium van ‘niet oprapen maar wel zien’, want ook ik ken mezelf… Van de week heb ik, bij het zien van al dat mooie blad, even overwogen om weer te gaan ‘spatten’, zoals vroeger met de kinderen. Weet je nog wel met zo’n zeef en een tandenborstel en een herfstblad op een wit papier. Prachtige kunstwerken werden dat.
Waar ik ook aan moest denken toen ik je blog las/zag, is het volgende. Een vriendin van mij is schilderes en fotografe. Zij fotografeert vaak details van dingen, bijvoorbeeld de boeg van een oud schip en daar vergroot ze dan een heel klein detail uit, zodat je -als je het niet weet- niet ziet waar het van is. Dat detail werkt ze dan al schilderend uit en dat worden hele bijzondere kunststukken! Misschien een tip..?? (haha, volgens mij heb je al genoeg te doen!) Liefs, Nelleke
Ik heb al sinds jaar en dag een macro-lens op mijn fototoestel. Ook de laatste foto’s op het blog zijn met die lens gemaakt. Ik heb daarmee ook foto’s gemaakt waarvan je niet meer kan zien wat het is. Bijvoorbeeld papaverzaad, dat ziet eruit als golfballetjes als je het zo ver vergroot. Je weet niet wat je ziet. Misschien plaats ik ze nog wel eens.
Maar die foto’s dan weer schilderend uitwerken is nog nooit in me opgekomen. Zou ik ook niet kunnen. Wel een goed idee.
ja, prachtig ! ik heb er ook heel veel opgeraapt !
Ik ben benieuwd wanneer de foto’s ervan in jouw wekelijkse foto-blog verschijnen!
Eergisteren gingen we op stap om mijn nieuwe leesbril op te halen. Mijn man stond een eindje verder met de auto geparkeerd langs de zeer brede stoep. Toen ik (76) de zaak van de opticien verliet, woei er een hele berg herfstbladeren voor me uit. Ik liep er als een kind achteraan, sprong en schopte met de bladeren; mensen keken verbaasd glimlachend naar mijn plezier. Het knisperen was alsof ik nog klein was…
Wat een leuk plaatje, jou op de stoep te zien dartelen als een kind. Ik kan me de glimlachende voorbijgangers voorstellen.
🙂 Heerlijk! Schoonheid ligt gewoon voor je voeten te wachten om aanschouwt te worden. Dank voor het delen. En neem vooral geen (herfst)blad voor je mond. Blijf lekker doorschrijven. 😉 Groet, Maaike
Dank voor je reactie en aanmoediging. Ik blijf voorlopig wel doorschrijven vermoed ik.
Blij dat je ze hebt opgeraapt en gedeeld Riekje want ze zijn kunstwerkjes van de natuur!
Prachtige foto’s
Dit kind in jezelf de ruimte geven door niet te luisteren naar wat de afspraak was met jezelf, Heerlijk! En zo troostend en hoopvol in deze rare wereld die ik steeds minder begrijp!
Maar jouw gedrag begrijp ik helemaal en ik sta langs de weg je enthousiast aan te moedigen!
Lekker rapen en bewonderen
Zo raap ik al jaren schelpen op ons Zeeuws- Vlaams strand!
En iedere keer denk ik nu neem ik alleen echt de hele bijzondere mee maar……..
O ja, schelpen zijn ook zo iets. Daar kan ik ook geen genoeg van krijgen. En ik heb ook alle potscherven bewaard die ik in de grond in Gameren vond als ik aan het spitten was in de moestuin. Potten vol heb ik….
dankje Riekje voor de prachtige beschrijving en de kleurrijke mooie foto’s! Ook ik geniet van de schitterende gekleurde herfstbladeren en struiken, nogmaals dank, Ans
En jij bedankt voor je reactie.
HEERLIJK !!!
Lieve Riekje ,
Genoten!
Marijke Bijleveld
Dank!
Opeens is het ouder worden niet meer onoverkomelijk! Het leven wordt kleurrijker, gedetailleerder, interessanter…
Wat mooi om het zo te ervaren.
Haha, zo herkenbaar dit verhaal, mooi beschreven.
Ja leuk he, iedereen loopt volgens mij in deze tijd met handen vol mooie bladeren.