Jan en ik vieren vandaag, zondag 4 december, sinterklaas met kinderen en kleinkinderen, dus ik ben deze hele week druk in de weer met cadeautjes, gedichten en surprises. Maar meer dan eerdere jaren, wordt mijn plezier in de voorbereidingen van het feest constant onderbroken door alles wat er tegenwoordig in de wereld gaande is. Ik moet bijvoorbeeld steeds maar denken aan al die ouders die door de inflatie en de hoge energieprijzen nauwelijks nog het financiële hoofd boven water kunnen houden, laat staan dat ze sinterklaascadeaus kunnen kopen. Bij bijna elk ding dat ik koop, kijken er vaders en moeders over mijn schouder mee, die niet kunnen geven wat ze graag zouden willen geven. En dat komt niet doordat zij onverantwoord royaal hebben geleefd, ze hebben geen enkele schuld. Ik vind dat heel tragisch. Het gaat me aan het hart.
Even heb ik het gevoel bevoorrecht te zijn. Ik kan cadeautjes kopen, terwijl anderen dat niet of maar nauwelijks kunnen. Maar dat gevoel stemt me niet bepaald vrolijk. Integendeel. Ik wil helemaal niet bevoorrecht zijn. Ik wil het niet beter hebben dan een ander. Er overvalt me zelfs een gevoel van schaamte. Ik schaam me voor de ‘overvloed’ waarin ik leef. “Nou ja, dat heeft natuurlijk helemaal geen zin. Daar maak je de zaak alleen maar erger mee. Je hoeft je nergens voor te schamen. Houd daar mee op!” spreek ik mezelf toe. “Het is niet jouw schuld dat het zo loopt.” Die laatste opmerking stemt me enigszins gerust.
Maar er lopen niet alleen ouders met mij mee, ik leef ook mee met winkeliers. Ik heb altijd al respect voor al die dappere middenstanders, die het aandurven om een voorraad spullen in te kopen, waarvan ze niet weten of ze die ooit kwijt zullen raken, maar nu heb ik dat helemaal, nu het cadeau-budget van vrijwel iedereen zo drastisch is gekrompen. Zo loop ik bijvoorbeeld een winkel binnen en kijk naar een zwart wollen hemdje voor mijn dochter. Niets is prettiger dan een wollen hemdje! Voor haar te duur om aan te schaffen en voor mij dus fijn om te kunnen geven. Ik zie een paar hemdjes hangen. “Echte Merino-wol” zegt de verkoopster waarderend. Ik weet dat zij de eigenaar van de winkel is. Geen idee wat merino-wol precies is, maar het voelt lekker zacht. Prima hemdje dus. De prijs is geen bezwaar. Maar dan zie ik dat het is afgewerkt met een merkwaardig kantje, dat ik echt niet mooi vind. En ik weet zeker dat mijn dochter het ook lelijk zal vinden. Dus nee, ik koop het hemdje niet. Jammer.
Ik vertrek met een soort kramp in mijn hart, omdat ik die vriendelijke vrouw zo graag iets gun. Ik berisp mezelf: “Doe niet zo pietluttig! Hoe belangrijk is dat kantje nou helemaal? Kóop dat hemdje toch!” Maar ja, ik vind het echt een lelijk kantje. Ik koop het niet. Maar het wringt. Het voelt als hartzeer.
Dan bestel ik maar een aantal boeken bij de boekwinkel hier ter plaatse. Als het niet hoeft, dan liever geen internet bestellingen. Ik koop er ook wat kalenders. Allemaal inkomsten voor de winkelier. Ik ben tevreden, hoewel de ouders ook nu over mijn schouders hebben meegekeken.
Tot zover is het nog te doen, maar als ik in het 8 uur-journaal beelden zie van de oorlog in Oekraïne, ben ik de draad even helemaal kwijt. Hoe bestaat het dat ik me druk maak over sinterklaascadeau’s, terwijl er mensen even verderop in Europa zo ongeveer creperen van honger en kou? Hoe is het godsmogelijk om daar te overleven? Ook de beelden van de Russische soldaten die onder erbarmelijke omstandigheden leven en zelfs gevangen gehouden worden, zijn niet om aan te zien zo ellendig. Dit is geen hartzeer meer, dit voelt als het breken van mijn hart. Houd toch op met dat sinterklaasfeest!
Ik roep mezelf met alle kracht terug naar hier, naar Nederland, naar mijn huis in Zaltbommel, naar mijn familie, naar sinterklaas. Het heeft geen enkele zin om emotioneel dáar te zijn, terwijl ik fysiek híer ben. Ik moet terug naar hier. En wel zo snel mogelijk.
Ik help mezelf terug te komen met behulp van tonglen-meditaties. Ik adem in en ik voel mee met het leed van de mensen in Oekraïne; ik adem uit en ik wens hen toe dat ze dit allemaal zullen doorstaan. Ik adem in en ik zie hun erbarmelijke omstandigheden, ik adem uit en ik wens hen moed en doorzettingsvermogen toe. Ik adem in en ik zie de angst in hun ogen, ik adem uit en ik wens hen rust toe en veiligheid, warmte en vrede. Ik adem in en ik zie mijn eigen hartzeer, ik adem uit en ik wens mezelf aanvaarding toe en vrede. *)
En zo wordt het na een aantal onderbrekingen toch weer sinterklaas voor mij. Ik koop nog wat kleinigheidjes en ik schrijf nog wat gedichtjes waarin Sinterklaas de kinderen en de kleinkinderen goedmoedig berispt om hun ‘tekortkomingen’: te laat opstaan, geen huiswerk maken, véél teveel snoepen, te weinig tandenpoetsen, véél te lang gamen, véél te brutaal zijn, enzovoort. Ik bedenk gekke grapjes en draag er angstvallig zorg voor dat de kleinkinderen zo ongeveer evenveel krijgen, zodat er geen jaloezie zal ontstaan. Kortom; het avondje zal, als het aan mij ligt, zeker ‘heerlijk’ zijn. We zullen de deuren sluiten, zodat de ijzige wereldse winden ons niet kunnen bereiken. We zullen chocolademelk drinken. We zullen plezier maken en met en van elkaar genieten. Uiteindelijk zal ons dat sterken, zodat we later, wanneer we de deuren weer openen, het gebeuren en de mensen in de wereld om ons heen met meer aandacht en innerlijke vrede tegemoet zullen kunnen treden.
*) Zie ook mijn blog ‘Tonglen en Poetin’ van 20 mei 2022.
Je blog ontroert me. Is herkenbaar. Je tonglen meditatie helpt me, geeft ‘houvast’. Het besef dat je niet allles kunt veranderen, al gaat het je nog zo aan je hart. In grote en kleine dingen. In het dagelijks leven komt het continu voorbij. Ik herken het gevoel, de behoefte, van ‘even alle luiken en deuren sluiten, en ons terugtrekken in aandacht voor elkaars surprises en gedichten, die in aandacht voor elkaar zijn gemaakt’. Wat een feest dat dat kan! Het voelt soms zo tegenstrijdig. Al is het helpend jezelf/mezelf keer op keer te voeden met dit soort ‘even de luiken dicht momenten’. Achteraf kan ik altijd goed voelen hoe goed het is geweest het licht ten volle toe te laten, en terug te trekken in ‘dat wat goed is en doet’. Alsof juist dan ook dat wat zo schuurt meer krijgt die het verdient: namelijk aandacht voor dat wat schuurt. En daarna, van daaruit, beter kunt zien wat jouw aandeel/mijn aandeel daarin kan zijn om daar wat in te betekenen. Al is het vaak, of voelt het vaak, maar zo minitieus. Dank voor je mooie blogs keer op keer. Een rijkdom daarin te mogen delen. Liefs, Carlijn
Dank voor je reactie. Klopt, dat wat schuurt meer aandacht kan krijgen als je eerst aandacht aan jezelf hebt gegeven en daardoor je eigen heelheid hebt gevoed.
En het klopt ook dat iets soms zo minutieus voelt, dat je jezelf ertoe moet zetten wél aandacht te geven en er niet langs te lopen.
Wát een herkenning in je Sinterklaas-verhaal, Riekje!
Zelfs het feit dat mijn partner en ik de rollen inmiddels hebben verdeeld (zíj́ zorgt voor de cadeautjes en ik voor “entertainment” van een geweldige “live Sinterklaas en Pieten”) kan me niet vrijwaren van een schuldgevoel tav de stapel cadeautjes die er deze week in ons huis klaar lag voor de kleinkinderen…
De intense en liefdevolle aandacht die “onze” Sint en Pieten zorgden eergisteren weer voor een topavond in ons gezin.
De manier waarop Sint het gedicht van ons jongste kleinkind van zes jaar samen met hem leest , en hém bijna alle 3- 4- en 5- lettersoorten zelf laat lezen en hem helpt met de moeilijke Pokemon-naam is zó aandoenlijk!
Maar ook de andere kleinkinderen worden zó gezien:
De tweeling van (bijna) 9 krijgt op het moment dat het gelovige kleinkind met de Pieten op zolder op zoek gaat naar de cadeautjes , van Sint 5 minuten de unieke kans om van dichtbij te zien dat Sint een nep-baard heeft en opgeplakte wenkbrauwen…
Wonderschoon om te zien hoe mooi dit lastige “Sint-geheim” door hun drietjes zo mooi wordt ontmaskerd…
Ben daar zó dankbaar voor, en tóch….
is er ook eenzelfde soort schaamte als in jouw blog, Riekje.
Het is aan mij om jouw wijsheid omtrent schaamte in te passen in mijn Sinterklaas-beleving…
Dank je wel voor de kans die je me hiervoor geeft!
Ja, schaamte is net als schuldgevoel een wat ik noem ‘inefficiënte’ emotie. Ik bedoel daarmee dat de energie van die emotie de bezitter ervan alleen maar een ellendig gevoel geeft en daardoor geen enkele zinnige bijdrage levert. Beter is het, om problemen onder ogen te zien en na te gaan wat er het beste gedaan kan worden om de situatie gunstig te beïnvloeden. De kracht van het zich-schamen of zich-schuldig voelen kan op die manier worden omgezet in activiteiten die de situatie verbeteren.
Ja, die heb ik al meegekregen van je.
Lief dat je nog even reageert.
Hopelijk heb je nét zo’n fijne Sinterklaas gehad gisteren als wij❣️
Wij hadden een hele leuke sinterklaas. Maar onze oudste kleinkinderen zijn al 11 jaar, dus die ontroering die jij beschrijft, was er bij ons niet. Maar daarvoor in de plaats waren er een heleboel mooie surprises en gedichten.
Lieve Riekje.
Wat fijn en dank dat je het Tonglen weer in mijn bewustzijn brengt. Dat lijkt zo weinig maar doet zoveel.
Jouw blog zo invoelbaar voor mij. Vrede in mijn eigen hart en met mijn wereld oefenen.
Dank u Sinterklaasje Riekje.
Fijne Sintviering,
Heleen.
Ja, soms moet je van buitenaf weer even herinnerd worden. Ik ken dat. Alsof je even wakker geschud wordt.
We hadden een heel leuk sinterklaas feest.
Hoi Riekje, mogelijk “ helpt “ook nog :
Donatie aan Stichting Jarige Job en Stichting Lifecenter ( kachels voor Oekraïne).
Groet van Aaltje
Dank! Ik was de naam van de site voor verjaardagscadeautjes kwijt; Jarige Job.
Ja, doneren hoort er voor mij helemaal bij. In mijn blogs ‘Gutmensch’ van 30 december en ‘Centjes en appeltjes’ van 27 september 2020 heb ik het daar uitgebreid over gehad.
Lieve Riekje,
Zoveel herkenning over hoe je schrijft over het gevoel van schaamte in de Sinterklaastijd. Ik ben opgegroeid met een Kersttraditie, want Duitse grootouders, en St Klaas-viering was bij ons beperkt tot gedichtjes en chocolade letters. Daar hadden we allemaal vrede mee en ik realiseer me nu dat dat wel bijzonder was. Onze (klein)kinderen hebben nooit gezegd dat ze ‘ net als iedereen’ Sint op bezoek verwachtten. Onze Kerstvieringen, met bescheiden pakjes onder de boom, hebben dat kennelijk gecompenseerd. Maar, terug naar jouw thema, schaamte over hoe goed ik het heb in de wereld, vergeleken met noem-het-maar-op heeft wel heel lang zwaar op mijn schouders gedrukt. Ik leed onder het wereldleed. Meditaties, zoals tonglen, metta meditaties hebben me geholpen. En dat Vrede in Mezelf zichtbaar mee werkt aan Vrede om mij heen, verzacht ook mijn wereldleed. En een Kerstverhaal schrijven heeft dit jaar ook geholpen.
Fijn dat je blogs zondag ‘s morgens weer binnen komen, Riekje!
Elma
P.S. Ter aanvulling op wat ik hierboven schreef:
De afwezigheid van een St-Klaas cultuur in onze familie komt ook doordat wij, toen de kinderen nog jong waren, in het buitenland woonden, waar Sint & Piet niet bestaan.
Grappig, hoe dingen verschillen.
Wij vierden vroeger wel sinterklaas, maar mijn ouders waren fel tegen pakjes onder de kerstboom, want kerstmis was in hun ogen een religieus feest en daar hoorden geen pakjes bij. Zelfs geen suikerkransjes in de kerstboom.
Wél echte kaarsjes in de kerstboom; een waar wonder in mijn kinder-ogen.
Het is, wat mij betreft, de kunst om me niet af te sluiten voor het leed van anderen, maar er toch ook niet onder gebukt te gaan, want daar heeft helemaal niemand iets aan. Inderdaad, vrede in mezelf brengt (hopelijk) vrede in de wereld.
Fijn te horen dat je mijn wekelijkse blogs waardeert.
Dank je wel Aaltje voor je tip: Kachels voor Oekraïne, daar wordt ik echt blij van. Ik ga het ook op mijn blog zetten. Ik geloof namelijk dat dit werkt net als een olievlek en er meer ‘Sinterklazen’ een bijdragen zullen leveren aan dit prachtige initiatief
Dank je hartelijk!
Marga
Al twee kachels!!! Hier wordt mijn hart zo blij van❤️.
Op deze manier maakt geven zo gelukkig .
Ik hoop dat deze ‘olievlek’ nog even doorwerkt.
Warme groet!
Marga