Kwam het door de vreugde die ik voelde toen ik al van veraf zag, dat er weer groenlof lag in het kastje langs de dijk, waar ik wekelijks mijn groente haal? Of waren het de zon en de wind die mijn hoofd leeg-spoelden toen ik daar op de dijk stond? Ik denk het niet. Ik weet eigenlijk wel zeker dat het kwam, doordat de grote krop groenlof veel en veel zwaarder bleek te zijn dan ik had verwacht, toen ik hem uit het kastje pakte. Omdat ik me had ingesteld op een bepaald gewicht, werden mijn handen als het ware naar beneden geduwd door de zwaarte van de krop. Ik schrok ervan en op het moment van die schrik werd mijn werkelijkheid op de dijk voor een seconde opengescheurd en kliefde als een bliksemschicht het besef door me heen: “Dit is groei, dit is leven, dit is de kracht van waaruit alles ontstaat”. Eén seconde, maar haarscherp.
Thuisgekomen bekeek ik de krop groenlof met andere ogen. Dat wil zeggen: ik ging hem zorgvuldig bekijken, door heel voorzichtig éen voor éen de verschillende bladen los te trekken. Dat was nog een heel werk, want de bladen bleken heel ingewikkeld in en over elkaar heen te zijn gegroeid. Bovendien waren ze aan de zijkanten zo dun als vloeipapier, zodat ze bij de minste geringste beweging scheurden. De krop leek binnenin nog het meest op een kruising tussen een hoogst ingewikkeld, nauwgezet gevouwen origami werkje en een slordig ineengefrommelde bol papier.
Wat zat dat allemaal ingewikkeld in elkaar! Hoe langer ik er mee bezig was, hoe fascinerender ik het vond. Al peuterend ontvouwde ik letterlijk een wereld van groei en kracht. Het was alsof ik een inkijkje kreeg in het groeiproces dat zich zal hebben afgespeeld. Alsof ik kon zien hoe een blad omhoog had willen groeien, maar door een ander blad werd tegengehouden, waardoor het ging kronkelen en buigen om toch maar verder te kunnen groeien waardoor er de meest ingewikkelde, maar ook prachtigste vormen en plooien ontstonden. En ondanks al dit geworstel ontstond uiteindelijk toch die voor een groenlof kenmerkende spits gevormde krop. Wat eigenlijk een wonder.
Gauw foto’s maken!
Maar helaas, toen ik de foto’s later bekeek, zag ik niet meer wat ik had gezien toen ik de foto’s maakte. De fijnzinnige manier waarop de bladen geplooid waren, de dieptes tussen de plooien waardoor het soms leek of je in een duistere spelonk keek, de oneindige hoeveelheid kreukels in de bladen die nog bleven bestaan als ze los van de krop op de tafel lagen, het was allemaal niet meer zo overweldigend mooi. Ik zag op de foto’s niet wat ik ‘in het echt’ had gezien. De ‘betovering’ was weg. En het lukt me nu ook niet in woorden te beschrijven wat ik heb gezien en hoe ik het heb gezien. Maar toch. Ik wil dit graag schrijven en delen, met al zijn beperkingen.
Waarom? Je zou zeggen dat er wel wat beters te doen is in deze wereld vol problemen en narigheid, dan eindeloos te pietepeuteren met een krop groenlof. Maar nee, juíst vanwege die problemen en narigheid wil ik dit delen. Om niet overspoeld te worden. Om aan te geven dat dit ook nog bestaat, deze schoonheid en kracht. Naast alles.
Mooi beeld, voel de kracht van jouw emotie en hoe dat doorwerkt in mijn gestel!
Dank, ik ga groenlof kopen!
Grappig, Albert Hein heeft het niet….
Klopt, Albert Heijn zal geen groenlof verkopen en waarschijnlijk geen enkele andere supermarkt. Groenlof is een vergeten groente. Misschien in een Natuurwinkel? Maar eigenlijk is het al te laat in het seizoen.
Hoi Leuk verhaal over groenlof! In België noemen ze het ook wel suikerbrood omdat het ws meer koolhydraten bevat dan bv het zusje andijvie. Het is heerlijk als salade ( net zo te breiden als witlof salade). Bij ons in de tuin staat ze nog op het land en is ze te koop in de winkel: tuindees.nl.
Grappig; suikerbrood. Ik heb het nog nooit als salade klaargemaakt, hoewel ik vaak salade maak van andijvie. Ga ik vanavond proberen.
Ik heb je even gegoogeld en heb gezien dat je in Haaren woont. Een beetje te ver voor mij, maar wie weet woont een van de lezers in de buurt en komt die even langs.
Ik lees het wonder wel in je blog hoor Riekje, in de eerste alinea. Daar beschrijf je het precies, die ene seconde dat je het wonder ziet, daarna is het geen wonder meer, is het niet te beschrijven, kan je het alleen maar proberen te omschrijven. Het is te groot denk ik, te veel. Je hebt even ‘alles’ gezien en dat is onbeschrijflijk (… mooi, …groot, etc.).
Ik had nog nooit van groenlof gehoord, nu dus wel.
Nelleke
Mooi, dat je die seconde eruit pikt, want die deed het inderdaad. En het was zó kort! En daarna al het geworstel. Nou ja, toch mooi om ermee bezig te zijn.
Groenlof wordt in geen enkel winkel verkocht verwacht ik. Ik verbouwde het vroeger zelf, maar heb het nooit in een winkel gezien. Zal er ook nooit in komen, want het is best bitter van smaak en dat vindt niemand lekker.
Goede morgen lieve lezers,
Wat een mooie lagen zitten er vandaag weer in je blog.
Dank je.
Wel wil ik vertellen dat Groenlof zeker wel verkrijgbaar is. In biologische winkels.
Is bij Tuinderij De Es in Haaren.
Ook zou je daar recepten
Kunnen vragen.
Mooie groene dag!
Helga
Ja zie je, dat schreef ik in mijn antwoord aan Koos al: “misschien in een Natuurwinkel.” Maar dat wordt nu door jou bevestigd. Fijn te weten dat het toch nog bestaat en niet helemaal vergeten is.
Prachtig! Ik ben deze manier van kijken naar de dingen voor mezelf aan het onderzoeken. Ik noem het ‘voelend kijken’. Het voelt zo intens. Dank voor het delen.
Ja, je gaat even helemaal ergens in op. Dat voelt inderdaad heel intens. Veel plezier met je onderzoek!
Prachtig! Ik dacht eerst dat je een foto had geplaatst van een vrouw in een weelderige jurk ergens uit vervlogen eeuwen. Daarna dacht ik aan het schilderwerk van Francis Bacon, gruwelijk, rauw, intense. En toen was het groenlof. Beeldschoon zichzelf.
PS hoe heb je de groenlof bereid?
Oh, wat leuk, om al die verschillende schilders in de groenlof te zien. Die onderste losse bladeren zijn inderdaad prachtig en lijken wel op stof.
Ik kook groenlof gewoon als andijvie.
Ha Riekje,
Een klein gedichtje van ook zo’n moment…
Licht
Het eerste licht
vogels zingen
ik luister stil
en verlang
naar verlenging
van dit moment
juist met
deze gedachte
tuimel ik
de dag in
Lieve groet en fijne zondag
Wendelmoet
Oh wat mooi!
Zo herkenbaar dat je een moment wilt verlengen. En wat mooi gezegd: ‘tuimel ik de dag in’.
Fijne zondag!
“Dat was nog een heel werk, want de bladen bleken heel ingewikkeld in en over elkaar heen te zijn gegroeid.
Alsof ik kon zien hoe een blad omhoog had willen groeien, maar door een ander blad werd tegengehouden, waardoor het ging kronkelen en buigen om toch maar verder te kunnen groeien waardoor er de meest ingewikkelde, maar ook prachtigste vormen en plooien ontstonden”.
Dit deed me denken aan de mens die bestaat uit vele grillige, onvoorspelbare, maar elkaar beïnvloedende lagen. Als therapeut kun je dan met verwondering en respect deze lagen afpellen. En na wat ‘geworstel’ wordt dan de pure kern zichtbaar. Inderdaad een wonder.
Dat kan ik helemaal met je meevoelen: al die innerlijke lagen die je als therapeut in een mens tegenkomt en die je heel voorzichtig moet benaderen. Mooi om die vergelijking te maken.
Dank je voor het beschrijving van de verwondering die je voelde bij het bekijken van Groenlof. Ik ken het niet, het ziet er op de foto’s knapperig en fris uit. Ik heb groenlof even gegoogled. Bijzonder dat het zo laat in de zomer, september zelfs t/m november, geoogst kan worden juist in de tijd waarin je een extra portie chlorofyl wel kunt gebruiken.
Het is een ‘vergeten groente’. Een soort kruising tussen andijvie en witlof. Met de groene knapperigheid van andijvie en de bittere smaak van witlof. Het is er inderdaad pas in de nazomer. Ik wist niet dat je dan extra chlorofyl nodig hebt, maar dat krijg ik ih die tijd dan dus meer dan genoeg: ik eet zo ongeveer iedere dag groenlof als het er is.
Ondanks alles groeien we, door alle shit en lelijkheid heen komen we uit bij iets wat onbenoembaar is..
Liefs Linda
Mooi gezegd. Dank voor je reactie.
Lieve Riekje,
Prachtig beschreven! In deze donkere/sombere tijd vind ik mezelf terug in een bosje bloemen uit de tuin (nog!) waar ik vaak door de dag heen in kan wegdromen en intens van kan genieten .Gewoon op mijn houten tafelblad dat vroeger dienst deed als handenarbeidtafel op de lagere school hier in het dorp en waar alle frustratie krassen en vlekken in zitten en altijd weer een inspiratiebron zijn om er een gezicht (ogen genoeg!) of een kop in te zien.
Het kleine waarnemen dat juist niet klein is maar groot(s) !
Marijke Bijleveld
Wat zeg je dat mooi: “Vind ik mezelf terug in een bosje bloemen.” Je vereenzelvigt je kennelijk met de schoonheid van de bloemen! Ja, zo’n bosje bloemen houdt je de hele dag door ‘bij de lessen van schoonheid’.
En mooi ook, dat doorleefde tafelblad.
Lieve Riekje,
Vind het een beetje eng om dit te schrijven … :
ik herken het als spitskool! Groenlo ziet er meer uit als niet -spits volgens mijn Safari.
Lieve groet , MarijkeBijleveld
Je hebt helemaal gelijk: hij lijkt op de foto inderdaad op een spitskool. Dat komt doordat ik de buitenste, veel groenere en wildere bladen er al vanaf had gehaald voordat ik deze foto nam. De foto waarop de groenlof in zijn geheel staat heb ik niet geplaatst, omdat ik hem niet goed vond passen bij de andere foto’s. Zo zie je maar wat een esthetisch oordeel teweeg kan brengen!
Al lezend dacht ik net als Marijke Bijleveld: spitskool van AH.
Gek dat dan de schoonheid van de tekst ontgaat. Dat brein toch!
Ja, als je denkt dat het om een spitskool gaat, zie je in je verbeelding natuurlijk die veel dikkere en grovere bladen van een kool voor je. Dan zie en lees je heel iets anders.
Omdat je de zoveelste bent die denkt dat ik een spitskool beschrijf, heb ik de foto die ik oorspronkelijk had afgekeurd toch maar toegevoegd.
Ziedaar; hierboven de krop groenlof, compleet met de buitenste groene, wijd uitwaaierende bladen.
Ik hoop dat het nu beter leest.
Hallo Riekje, ik kreeg bij deze uit het leven gegrepen inspirerend verhaal een associatie bij de huidige tijd. Een tijd die zich kenmerkt door flinke tegenstellingen. In onze maatschappij zijn er veel sterk afwijkende meningen zoals op het gebied van vaccineren, politiek, milieu, klimaat e.d. Toch vormen we een samenleving. Het blad dat niet verder kan groeien, krult zich om de weerstand heen, maar groeit wel door. Het resultaat is een organisch geheel. Als samenleving vormen we uiteindelijk ook een geheel of we dat nu soms leuk vinden of niet. We zullen met elkaar hoe dan ook verder moeten. Met vrolijke groet, Peter
Mooi, om dat moeizame groeien en om elkaar heen plooien te vergelijken met alle fricties in de huidige samenleving en dat uiteindelijk een organisch geheel te noemen. Wat ben je toch een positief en optimistisch mens!
Ik word helemaal blij van je vrolijke groet.
Prachtig Riekje !!!
Dank!
… obstakels, kracht en groei…en… wonder
Ja, daar gaat het inderdaad over. En daar weet jij ook heel veel van…!
Ik werd steeds blijer, stiller, met ”je tocht door het groenlof’. Ik voelde verwondering.
En toen de regels:
‘…Om niet overspoeld te worden. Om aan te geven dat dit ook nog bestaat, deze schoonheid en kracht. Naast alles.’
Ik merk dat ik meer dan anders (lees: voor de pandemie) behoefte heb aan schoonheid zien, ervaren, beleven, maken om: ‘Niet overspoeld te worden door…’
Dank voor het me laten zien van de groenlof!
Voor mij is het de kunst om mijn ogen niet te sluiten voor de werkelijkheid, maar daarnaast een open oog te houden voor schoonheid en liefde. Soms niet gemakkelijk trouwens.