Ik zit op mijn balkonnetje in de ochtendzon en ik luister.
Ik luister naar de klokken van de Sint Maarten die de komende dienst inluiden
zoals ze dat iedere zondag doen als er een dienst is.
Een kwartier lang.
Er zijn twee klokken,
een grote met een zwaar bronzen geluid en eentje met een lichtere klank.
Ze luiden willekeurig door elkaar,
soms wat sneller, soms wat langzamer,
de klanken kris-kras door elkaar, langs elkaar heen, over en onder elkaar door,
soms heel even synchroon, daarna weer ordeloos door elkaar.
Ik ben vanachter mijn pc naar buiten gesneld om te luisteren,
zoals ik vroeger ook altijd naar buiten snelde als we op kerstavond
met de kinderen, al ruim voor het begin van de vroege avondmis,
in de kerkbanken van de Sint Jan zaten en dan hoorden
dat de klokken het begin van de mis begonnen in te inluiden.
Ook een kwartier van tevoren.
“Kom!” siste ik dan naar de kinderen. “Kom! De klokken! Kom luisteren!”
En dan glipten we langs de mensen die naast ons in de bank zaten
en haastten ons naar buiten, naar het plein voor de kathedraal,
waar de ruimte volledig gevuld was met het geluid van de klokken.
Van alle klokken.
Ik weet niet hoeveel klokken de Sint Jan heeft, maar het zijn er veel.
Heel veel.
En die klinken dan allemaal tegelijk en dwars door elkaar heen.
Maar niet alleen de ruimte op het plein voor de beide torens was dan gevuld met klanken,
de hele ruimte, ook die naar boven toe, verder en verder naar boven toe,
de hemel in, tot in het oneindige, was gevuld.
Hoe ver je ook rondom en omhoog luisterde, overal trilden klanken, er kwam geen einde aan.
Een universum van klanken.
Ik kon me daar altijd helemaal in verliezen, kon me helemaal overgeven aan dit luisteren,
voelde me opgenomen in een gigantisch web van klanken
waarin ik werd heen en weer bewogen door al die lichtere of zwaardere, snellere of tragere trillingen.
Kerstavond is voor mij vooral: de klokken van de Sint Jan.
Vóor, maar ook na de kerst-mis.
Want bij het naar buiten gaan, het Gloria nog nagloeiend op de lippen en in de oren,
was daar altijd opnieuw deze zee van bronzen geluiden, deze ruimte vol wervelende trillingen
die ons opving.
En nu, weer, luister ik naar de klokken, deze keer de klokken van de Sint Maarten.
Bij kraakhelder daglicht, zittend op mijn balkonnetje, me koesterend in de al warme ochtendzon
laat ik me weer opnemen door het geluid en ben ik weer
ben ik wat?
Ben ik ontroerd? Verbaasd? Opgetogen? Blij?
Nee, zo zou ik het niet willen zeggen. Al die woorden passen niet.
Niet echt.
Wat hoor ik eigenlijk?
Ik hoor geluid. Trillingen, geluidssporen, die door de lucht wervelen.
Maar zijn er niet ontelbaar veel meer trillingen in de lucht aanwezig, heel andere, waarvoor je apparaten nodig hebt om ze op te kunnen vangen? Ben ikzelf uiteindelijk niet ook een samenstelsel, een optelsom van verschillende trillingen? Materie en deeltjes en golven en weet ik hoe het allemaal zit?
Zou kunnen.
Ik weet het niet. Ik blijf luisteren.
En dan valt het antwoord me te binnen.
Mysterie.
Ik hoor het mysterie
doordat ik er even niet ben.
Er is geluid.
Geluid.
Er is.
Dit is wel het mooiste stukje wat ik in de loop der jaren van je gelezen heb.
Het raakt me diep.Ik weet ook niet waarom,maar het maakt me gelukkig.
Op een mooie Pinksterdag.Hartelijke groeten.
En die reactie van jou raakt mij dan weer diep. Dankjewel!
Riekje, je verstillende stuk over het geluid van kerkklokken roept van alkes bij me op.
Eerst de verwarring toen we in de Pyreneeen in een klein dorpje de onregelmatig, maar de hele dag en nacht door de kerkklok hoorden luiden, niet een maar twee. Het bleek dat zo’n tachtig jaar geleden de boeren voor het aanleggen van een bevloeingssysteem precies moesten weten hoe laat het was. En sindsdien weten de bewoners precies of het nu kwart voor vier is (bv), of kwart over vijf. De uitleg van het verhaal was een theater stukje op zich.
Dan:
Op een mooie Pinksterdag
Als het even kon
Liep ik met mijn dochter aan het handje in het parrekie te kuieren in de zon
Etc.
Geen diepzinnige reactie dit keer, o. I. d., maar wel warme herinneringen.
Zo heeft je stuk een grote glimlach op mijn gezicht gezet, in de kampeerbus, in de regen.
Fijne zondag!!
Leuk te horen, die verschillende reacties vanuit je kampeerbus. Ik hoop voor je dat de regen snel overtrekt en dat de rest van het Pinksterweekend net zo mooi en zonnig is als het liedje dat je memoreert.
goeiemorgen Riekje, en dank voor je buitengewoon mooie blog. Het is ontroerend te lezen wat dat klokkengeluid met je doet. Ontroerend ook, omdat het zo herkenbaar is. We worden geraakt, denk ik, inderdaad door die ‘golven van klank’ omdat wij – ons stoffelijk lichaam dan, uit veel water bestaat dat door de klanken in nieuwe beweging komt. Ik kan het niet zo duidelijk onder woorden brengen maar je weet vast wel wat ik bedoel.
Daarom kunnen we er toch ook niet goed tegen, als er veel ‘lawaai’ om ons heen is, en stilte juist wéldoende is, en we in de stilte tot rust kunnen komen.
Hier luiden de kerkklokken ook regelmatig, iedere middag om12 uur, ca 3 minuten, het “Angelus”. Een mooie, eeuwenoude traditie.
Ik wens je/jullie nu een mooie, zonnige en vredige Pinkster-zondag. S t e l l a
Ah, dat ‘Angelus’, ook zo’n mooie traditie. Iedere dag even een herinnering aan het Grotere.
Lieve Riekje,
Wat een heerlijk stuk.
Ik ben dol op klokken die luiden.
En op carillons. Ga er speciaal voor naar de Grote Markt ( Haarlem.)
Geluid, trillingen, die ons in model brengen en
op een prettige manier in de war schoppen.
Als metaal vijlsel met een magneet.
Dit stuk trilt in mij,
dank, en, fijne Pinksteren
waarin volgens de overlevering wonderbaarlijke dingen gebeuren.
liefs.
Annemieke.
Ja ja, daar hoop ik altijd op met Pinksteren: die wonderbaarlijke uitstorting van de Heilige Geest. Volgens mij wordt die nog steeds uitgestort, maar of ik hem ontvang?
Verwondering
Ik ga me nu onderdompelen in de geluiden van de kerkklokken van de St. Jan
Op weg naar de mis voor Pinksteren en de aanbidding van de zoete lieve moeder van Den Bosch
Een familie traditie die ik graag in de meimaand in ere wil houden
Fijne pinksterdagen gewenst
Corrie
Prachtige traditie. Houd hem vooral zo lang mogelijk in ere! En geniet ook even voor mij van de klokken!
Het was erg indrukwekkend Riekje het gilde uit Dinther had ook koperblazers en dat was voor mij nieuw!
Ja, koperblazers maken altijd heel veel indruk.
Wat mooi jouw verhaal jouw beleving, ik voel diep van binnen, met je mee…..
zit nu met tranen in mijn ogen en kippenvel, loop terug in de tijd, naar de kerk, waar de klok “bimbam” luidde!
Dankje voor jouw liefdevolle beschrijving vsn deze bijzondere Pinksterochtend beleving
‘Bimbam’ verwijst voor mij naar een jeugdherinnering, waarin je naar de kerk loopt. Wat bijzonder om deze herinnering weer zo terug te krijgen. En wat fijn dat je dit deelt. Dankjewel
Dag Riekje
Met veel warmte lees ik altijd jouw bezielde teksten. Ook deze over de klokken raakte mij. Dankjewel. Ik herken het. Zo heb ik eens met kerst alle klokken van de Walburgiskerk in Zutphen gehoord. Ook zo bijzonder. Alsof je een stukje wordt opgetild naar de hemel. Hartelijke groet, Gonnie
O ja, ook mooi verwoord: opgetild worden naar de hemel.
Wat zijn klokken toch mooi! En wat fijn dat zoveel mensen er van genieten.
Er is geluid.
Geluid.
Schrijf je. Het klinkt alsof je verdwijnt in het geluid. Je bent er even niet, immers? Ik ken misschien deze ervaring, maar ben het me nooit bewust geweest. Ik ga er eens op letten.
Je kent deze ervaring vast wel. Vrijwel iedereen kent zulke ervaringen, alleen wordt er nooit aandacht aan gegeven, dat klopt. Toch zijn dat de momenten waarop je je gelukkig voelt.
Ach. Nu weet ik wat je bedoelt:).