Geen tijd

Ik sta achter mijn werktafel en probeer mooie kleuren te verven op de kleine reepjes papier die ik gebruik voor mijn ‘wens-blokjes’.  Die zijn ongeveer uitverkocht en 3 juli is er weer een open dag in het Kunstrondje, dus ik ga weer een aantal maken.   
Dat zit me nog niet mee, want het is lang geleden dat ik ze maakte en ik snap niet hoe ik het indertijd voor elkaar kreeg om de kleuren door elkaar te laten lopen en dan toch ook hier en daar hele grote contrasten te maken. En hoe kreeg ik er die goudglans op? 
Hoe deed ik dat toch vroeger? Ik vond het toen heel simpel. Ik deed het gewoon. Maar ik heb niet onthouden hoe. Net zoals ik soms iets heel lekkers kook, maar dan achteraf nooit meer weet wat ik heb gebruikt. Terwijl ik bezig ben vind ik het allemaal heel logisch en eenvoudig wat ik doe, maar naderhand kan ik niet meer achterhalen wat ik heb gedaan. 

Proberen dan maar met verschillende soorten verf, inkten, al dan niet sterk verdund of zal ik gewoon maar een plens water over het papier gieten? Kijken wat er gebeurt? En gebruik ik dikke of juist dunne penselen? 
De in jaren niet gebruikte verf-tubetjes laten zich meestal niet open draaien. Sommige dopjes zitten muurvast. Met een nijptangetje lukt het dan toch. Verschillende inkten blijken uitgedroogd te zijn. Beetje water erbij en dan zijn ze er weer.
Geconcentreerd bezig.

Al die tijd op de achtergrond Bill Evans, die steeds maar weer zijn ‘Peace Piece’ speelt. Zo’n youtube cd met een uur lang steeds hetzelfde nummer. Dat heet een ‘lus’ geloof ik. Hoe dan ook; een uur lang hetzelfde stuk. Steeds maar weer dezelfde rustige simpele tonen in de linkerhand en rechts een in volle aandacht aangeslagen bijna verlegen melodie. De enkele repeterende tonen in de linkerhand die maar door- en door- en door- en doorgaan zijn als een rustige hartslag die de aarzelende melodie in de rechterhand ononderbroken ondersteunt, waardoor die gaandeweg losser wordt, vrolijker, soms zelfs uitbundig. Maar steeds weer wordt zij afgewisseld door het rustige ritme van de hartslag in de linkerhand.
In de ‘lus’ zijn geluiden van storm en regen op de achtergrond gemonteerd, die niet te horen zijn in de cd die het nummer maar één keer afspeelt. Waarschijnlijk om het doorgaande, tijdloze van de muziek te benadrukken. Dat had voor mij niet gehoeven. Ik vind niet dat het iets toevoegt, dacht zelfs eerst dat er iets mis was met mijn speakers; die vreemde ruis. Maar goed, steeds maar weer dat ene nummer aanklikken is teveel moeite, dus ik doe het ermee. De muziek is prachtig.

De deur naar mijn kleine balkonnetje staat open. Er strijkt zonlicht naar binnen, samen met een zuchtje wind. Een merel in de tuin zit luidkeels te zingen. Het lijkt soms of hij reageert op de muziek. Zijn trillers en loopjes lijken opmerkelijk vaak sprekend op die van Evans. 

Zonlicht binnen, zonlicht buiten, muziek binnen die zich vermengt met het zingen buiten. Er is geen grens meer.

Het carillon jengelt de tijd. Elk kwartier een kort riedeltje, de hele en de halve uren een langer, lijzig liedje.

Ook de Sint Maarten bromt zo nu en dan de tijd.

Tevergeefs. 

Er is geen tijd.

https://www.youtube.com/watch?v=Nv2GgV34qIg&list=RDNv2GgV34qIg&index=1

16 reacties op “Geen tijd”

  1. ” Er is geen tijd”
    Of is er niets dan tijd!
    Goede morgen Riekje, weer kom ik uit bij het gedicht van Vasalis.
    EB
    Je brengt me terug, fijne dag,

    Helga

  2. Goede morgen Riekje,
    Een mooi meditatief stukje heb je geschreven.
    Ik heb ook alle tijd, sinds ik een puppy heb.
    Heerlijk, alle tijd om het beestje te laten wennen, wandelen en rusten.
    Kletsen en knuffelen. Wederzijdse liefde, en alle tijd.
    Fijne zondag, Christien

  3. Wat heb je de entree naar de nieuwe dag heerlijk voor me geplaveid, Riekje. Ongecompliceerde mijmeringen, observaties, hele kleine beschouwingen die zacht omvat worden door je woordenstroom.
    Inspirerend.
    Warm dank.

    1. Wat heb je dat precies omschreven; ‘kleine beschouwingen en dergelijke zacht omvat door een woordenstroom’. Want zo was het inderdaad; toen ik deze blog schreef.

  4. Wat een aangenaam begin van de dag. Ik vind het heel bijzonder om muziek te ontdekken. En nu, op zondagochtend deze, die van Kronos Kairos maakt. Bedank en een fijne voortzetting van deze weer aan ons gegeven dag gewenst.

  5. Wat een heerlijke muziek. Dankjewel Riekje. Het past goed bij onze situatie. We zitten hier op een camping in Spanje waar we de dagen in tijdloosheid doorbrengen.

  6. Dank voor je mooie beschrijving en de prachtige foto van de merel. Zat die zo voor jouw raam? Prachtig toch, je brengt het zo dichtbij.
    Ik herken me in wat je schrijft: hoe deed ik dat ook alweer. Soms heb ik dingen zelfs in stappen opgeschreven maar dan toch blijkt er iets cruciaals te ontbreken.
    Misschien komt dat omdat er in het moment van het doen een ingeving is, iets meespeelt of iets toevalt wat niet te vangen is als een ‘stapje’ maar wel meebepalend is voor het resultaat.
    En precies dat van dat ene moment van creatie ontbreekt dan in de herinnering? (Zoiets als het geheel is meer dan de som der delen). Er is steeds weer ‘creëren’, een nieuwe creatie.
    Dit is mijn gedachtegang op dit moment, zo zou ik het voor mijzelf wel kunnen verklaren.
    Ik denk nou ook zo gaat dat ook met zingen. Ik improviseer graag met niet bestaande woorden/klanken. Ik noem het ‘composities’ van dit moment.
    Nooit meer na te doen, ik ben het daarna ook helemaal kwijt.
    OOk deze zondag zal een unieke creatie zijn. 🙂

    1. Nee, de foto van de merel komt van de site Pixabay. ‘Mijn’ merel zit vaak op het dak van het huis tegenover ons. Maar er zitten hier heel veel merels, dus ‘mijn’ merel zijn er misschien wel twee of meer.
      Ja, wat is een creatief proces toch mysterieus. Je weet nooit wat er precies meespeelt en het is inderdaad volstrekt niet te herhalen.
      Boeiend, om met woorden en klanken te improviseren!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.