Even terug naar vorige zondag, 25 juni. Ik publiceerde toen een blog die ik had geschreven naar aanleiding van een reactie van een lezer, die zich erover verwonderde dat ik in mijn blog ‘Willen en doen en doen en willen’ (van 18 juni) schreef, dat ik de vraag ‘wie ben ik?’ een irritante vraag vond.
Deze reactie had me geïnspireerd te gaan beschrijven wat je allemaal wel niet kan meemaken als je op zoek gaat naar een antwoord op de vraag ‘wie ben ik?’ Ik had dat gedaan door een Enlightenment Intensive te beschrijven, een programma dat is ontworpen door Charles en Ava Berner, want in dat programma staat deze vraag centraal.
Deze blog stond zondagochtend 25 juni op de site.
Ik beschreef erin zowel de structuur van een Enlightenment Intensive, als het proces dat deelnemers tijdens dat programma doorlopen. Heel gedetailleerd. Mooi verhaal.
Maar de blog was nog niet gepubliceerd, of ik realiseerde me dat in de Opleiding Transpersoonlijke Therapie die in het Boswijk Instituut wordt gegeven dit Enlightenment Intensive nog steeds geprogrammeerd staat. Het is een heel belangrijk, in zekere zin cruciaal onderdeel van de Opleiding.
Het Enlightenment Intensive programma werkt echter alleen maar als je er ‘naïef’ in stapt. Toen Jan en ik dit programma vroeger gaven, hielden we er altijd angstvallig onze mond over. We vertelden de deelnemers nooit iets over de structuur van het programma en al helemaal niets over het proces dat ze zouden doorlopen.
Nu zitten er tussen mijn abonnees een heel aantal lezers die therapie volgen in het Boswijk Instituut, die de Opleiding doen of die overwegen dat te gaan doen. Als zij deze hele gedetailleerde beschrijving zouden lezen, zouden ze het hele proces niet meer goed kunnen doorlopen. Wat ik hierboven al zei: het werkt alleen maar als je er ‘blanco’ instapt.
Bij nader inzien vond ik het daarom niet zo’n goed idee om het Enlightenment Intensive zo tot in detail te beschrijven. Het moet toch eigenlijk allemaal een beetje geheim blijven. Toen ik contact opnam met een aantal docenten en hen vroeg hoe zij erover dachten, bleek dat zij dat eigenlijk ook vonden.
Dus besloot ik om de blog van de site af te halen.
Ik deed dat zondagmiddag om een uur of twee, als ik het me goed herinner.
Iedereen die na die tijd de link aanklikte, kreeg het bericht dat de pagina niet meer bestond. Hoogst verwarrend.
Wel een hele ingreep trouwens.
Hoewel ik heel wat gewend ben op het gebied van het ‘killen’ van ‘darlings’ en ik daar over het algemeen niet al teveel moeite mee heb, was deze blog wel een heel erg geliefde ‘darling’. Maar geen nood, ik ging er vanuit dat ik het verhaal heel gemakkelijk zou kunnen her-schrijven, zodat het niet meer zo herkenbaar zou zijn als een ‘Enlightenment Intensive’. Ik zou dat verhaal dan vandaag, zondag 2 juli, publiceren.
Ik kreeg in de loop van zondag de 25e overigens een flink aantal mailtjes van abonnees, die zich afvroegen wat er was gebeurd. Niemand begreep waarom de blog was weggehaald en de link niet meer werkte. Sommige mensen schreven me dat ze hem ‘s morgens vroeg al hadden gelezen en hem nog eens hadden willen herlezen of naar vrienden hadden willen doorsturen.
Ik vond dat natuurlijk heel vervelend, maar ik verwachtte alles wel recht te zetten met mijn nieuwe, herschreven blog, die vandaag dus zou verschijnen.
Maar helaas, ik heb een aantal dagen lopen denken en puzzelen, maar het lukte me niet om het verhaal zo te her-schrijven dat ik er tevreden over was. Nu is denken en puzzelen geen prettige, en bovendien heel vermoeiende bezigheid, dus ik besloot na verloop van tijd om alles maar even los te laten en een stapje terug te doen.
Een stapje terug dus. Terug in de tijd en terug naar de tuin. Terug naar die lekkere lome tijd waarover het ging in de blog ‘Willen en doen en doen en willen.’ Terug naar die dagen van in en om het huis rondlummelen en uitgebloeide petunia’s afknippen. Want dat is nog elke dag nodig: de planten bloeien nog steeds uitbundig. Inmiddels vraagt de lathyrus ook aandacht. Ik knip daar nu regelmatig de peulen uit.
Genoeg te doen. En heerlijk gedachteloos werk.
Vannacht opgestaan om te kijken of mijn cadeautje, je blog, er wel weer was:)).
Ah, wat erg. Dat je er speciaal voor bent opgestaan!
Nee, die blog komt er niet meer op precies dezelfde manier. Maar ik ga het er zeker nog over hebben!
Nog even wachten op het cadeautje!
Fijn dat je er weer was Riekje.
Goed te weten dat ik zo welkom ben.
goeiemorgen Riekje, en dank voor je blog van vandaag – heel verhelderend – en nu begrijp ik natuurlijk beter, wat en waarom er rondom de ‘verdwenen blog afgelopen zondag gebeurde.
-Ik was die dag een beetje laat, de blog was al weg!-
Geniet lekker van je tuin en van de uitbundige bloemenweelde! Ik kijk met belangstelling uit of/wat je volgende week met je lezers gaat delen. Lieve groet / SHALOM
Stella Sohns
Dankjewel voor je begrip ene goede wensen.
En, zoals dat eerder ook al ging: door dit nu los te laten komen er alweer een heleboel nieuwe ideeën. Tot volgende week!
Mooi beschreven. Stapje terug!
Ik vraag me af of lezen over een proces de eigen ervaring in de weg staat, dat lijkt nu je aanname, of juist die ervaring kan uitnodigen?
Fijne zondag!
Meestal is het lezen over je eigen proces geen bezwaar. Maar in dit speciale geval gaat het om een antwoord, of een vorm van antwoord, dat je echt zelf moet vinden. Je moet het als het ware voelen en doorleven. Als je het antwoord al weet, ga je dat misschien zeggen, terwijl je het nog niet echt voelt en dan heeft het geen enkele waarde.
Zucht van verlichting !
Warme groet van Marijke
Ja, zeg dat wel; verlichting. Wat is het toch goed om zo u en dan iets helemaal los te laten. Ik sliep er zelfs beter van!
Lieve Riekje,
Heerlijk verhaal……. Ik merkte dat ik volkomen vertrouwde op de hele gang van zaken.
Er zal wel iets zijn, waarom het gaat zoals het gaat, dacht ik. Gewoon even wachten….
Zelf heb ik het Enlightement weekend als een moment van groot inzicht ervaren.
Als een bevestiging van datgene wat ik eigenlijk wel “vermoedde en wist”. Heel erg
bijzonder! Nog steeds ben ik jullie daar diep dankbaar voor!
Lieve groet, Gusta
Ja, wat een bijzonder programma is dat toch. Ik heb opgemerkt dat veel mensen in de Opleiding naderhand spraken over ‘vóór het enlightenment-weekend’ en ‘na het enlightenment-weekend. Het geeft aan hoe belangrijk het inzicht is dat daar wordt gevonden en ervaren.
Wij vonden het altijd fantastisch om dit programma te geven. Wij waren van onze kant dankbaar dat deelnemers bereid waren om zich in zo’n diep proces te begeven.