Kijk nou! Dit is een grijp-arm van mijn passiebloem. Of is het een vinger van een hand? Ik houd het op een grijp-arm. Wat mooi! Ik kan niet nalaten er een foto van te maken. En nog een en nog een….
Wat het ook is, het is duidelijk dat de passiebloem houvast zoekt. Hij strekt zijn arm zo ver mogelijk uit en hij begint alvast de kronkelende beweging te maken die hij nodig heeft zodra hij iets vindt om zich aan vast te grijpen. Hij zal die tak of stengel stevig omstrengelen, zodat hij op die hoogte blijft hangen. Maar er is niets om aan vast te houden; hij grijpt in de lucht.
Soms komt hij zichzelf tegen; een andere grijparm. Die pakt hij dan stevig vast, in de hoop op die manier stevigheid te vinden. Rechtsonder zijn drie armpjes in elkaar verstrengeld.
Maar natuurlijk gaat het erom een stevige tak te vinden, om zich aan vast te hechten. Of, als er geen tak te vinden is, een stengel. Of, als er geen stengel voorhanden is, een blad.
En als er zelfs geen blad te vinden is, dan wurmt hij zich in de kier in onze buitendeur.
Ik sta verbaasd over de intelligentie van de struik. Hoe heeft hij het blad op de linkerfoto hieronder gevonden? Zo te zien richtte hij zijn arm eerst een heel eind recht naar voren, maar veranderde hij van koers doordat hij daar niets vond. Hij ging recht naar boven en vond na een behoorlijk lang kronkel-traject toch nog een blad wat hij dankbaar omarmde. Beweer nog eens dat planten geen bewustzijn hebben!
En waarom pakte hij de stengel op de foto rechtsonder, níet vast? Ik snap er niets van. Wat een nonchalance!
Ik geef toe dat ik de neiging heb om de plant menselijke gevoelens toe te schrijven: hij zoekt naar houvast en grijpt angstig in de lucht, is dankbaar als hij iets heeft gevonden en is nonchalant als hij niet pakt wat voorhanden is. Bijna had ik geschreven dat hij zichzelf op de foto linksonder liefkoost met een teder gebaar.
Maar nee, een plant heeft geen gevoelens. Alle emoties zijn van mij. Ze worden in mij oproepen door de passiebloem. Gelukkig maar, want dan is de prachtige spiraal rechtsonder ook niet het wanhopige einde van een zoektocht naar houvast. Het is gewoon een van de vele verschijningsvormen van de grijparmen. Wat heet ‘gewoon’: ik vind het een niet te begrijpen, wonderschoon mysterie; deze passiebloem.
En dan maak ik tot slot nog een laatste foto van waar het allemaal om begonnen is: de bloem!
Wat een aandacht heb je!
Mooi!
En die “kinderlijke” onbevangen blik met mij/ons delen laat me lachen en herinnert mij aan de wonderlijke schoonheid van het leven waar ik zelf misschien niet op gelet heb, laat staan te komen tot zulke mooie dansende woorden en zinnen. Dank je, Riekje.
.
Wat een wonder hè klimplanten! Met hart en ziel beschrijf de zoekende arm!
Mooi!
Ik herken dat gebeuren van de Ipomea, die ieder dag een of meet bloemen geeft! Ondertussen doorworsteld!
Lijkt dat dat ergens op!
Helga
Heel mooi, zowel de bloem als ook je verhaal!
leuk he, die projecties, ik kan erover meepraten. En het doet me ook wat je ooit met ons deelde over hoe mensen van alles op jullie pluimvee in Gameren projecteerden als de haan met een van de kippen aan het dollen was.. ‘kijk die haan eens lekker gaan’… of ‘ach, die arme kip…’
Nelleke
Dank Riekje, je hebt mij weer een stukje bewustzijn bijgebracht <3