Kijk nou! Dit is een grijp-arm van mijn passiebloem. Of is het een vinger van een hand? Ik houd het op een grijp-arm. Wat mooi! Ik kan niet nalaten er een foto van te maken. En nog een en nog een….
Soms komt hij zichzelf tegen; een andere grijparm. Die pakt hij dan stevig vast, in de hoop op die manier stevigheid te vinden. Hieronder zijn drie armpjes in elkaar verstrengeld.
Maar natuurlijk gaat het erom een stevige tak te vinden en zich daar stevig aan vast te hechten.
Of, als er geen tak te vinden is, een stengel.
Of, als er geen stengel voorhanden is, een blad.
En als er zelfs geen blad te vinden is, dan wurmt hij zich in een kier van onze buitendeur.
Ik sta verbaasd over de intelligentie van de struik. Hoe heeft hij bijvoorbeeld het blad op de foto hieronder gevonden?
Zo te zien richtte hij zijn arm eerst een heel eind recht naar voren, maar waarschijnlijk doordat hij daar niets vond veranderde hij van koers, ging recht omhoog en vond na een behoorlijk lang kronkel-traject toch nog een blad wat hij dankbaar omarmde.
Beweer nu nog eens dat planten geen bewustzijn hebben!
En waarom pakte hij de twee stengels op de foto hieronder, níet vast, zodat zijn grijparm uiteindelijk werkeloos en zinloos in de lucht blijft hangen?
Ik snap er niets van. Wat een nonchalance!
Ik geef toe dat ik de neiging heb om de plant menselijke gevoelens toe te schrijven: hij zoekt naar houvast en grijpt angstig in de lucht, is dankbaar als hij iets heeft gevonden en is nonchalant als hij niet pakt wat voorhanden is. Bijna had ik geschreven dat hij zichzelf op de foto hieronder liefkoost met een teder gebaar.
Maar nee, een plant heeft geen gevoelens. Natuurlijk niet. Alle emoties zijn van mij. Ze worden in mij oproepen door de passiebloem.
Gelukkig maar, want dan is de prachtige spiraal hieronder ook niet het wanhopige einde van een zoektocht naar houvast. Het is gewoon een van de vele verschijningsvormen van de grijparmen.
Wat heet ‘gewoon’: ik vind het een niet te begrijpen, wonderschoon mysterie; deze passiebloem.
En dan maak ik tot slot nog een laatste foto van waar het allemaal om begonnen is: de bloem!
Dank Riekje,
Voor je veelzijdigheid van al je benaderingen, belevingen en je beschouwingen. Ze maken je je zo divers als een kleurenpalet. Ik heb nog heel veel niet gelezen dus ik kan nog met genoegen teruglezen. Maar wat je vandaag de dag mee maakt en beschrijft zal ik missen, mijn zondag ritueel en overdenkingen veroorzaakt door jou blog.
Toch zou ik een paar zinnen aan elkaar geregen. Een soort van ‘Carmiggeltje’ best weten te waarderen.
Als dank een klein en kort schrijfseltje van mij voor jou:
Het is zondagmorgen en vanaf mijn bank kijk ik de tuin in. Normaal doe ik dit altijd op de zondagmorgen en nuttig ik naast een boterham met een eitje ook het blog van Riekje.
Vandaag niet…
Koolmees trekt aan de pluk schapenwol die ik net de dag daarvoor aan een tak heb opgehangen. Nu al bezig met een nestje!?
Het zijn net mensen. zitten nauwelijks stil. Eten verzamelen, vliegen druk heen en weer
Maar dan in eens zijn ze weg…en laten ze de stilte achter in de tuin.
Een stilte zoals die past op een zondagmorgen. Bank, boterhammetje eitje, uitzicht op de tuin, blog van Riekje…
O nee, ze is hem gevlogen….,
vast met de vogels mee…
Wens je nog heel veel gedachten en lichte overpeinzingen toe Riekje gevuld met jouw passie. Natuur is immers niet te stoppen.
Dank je wel!
Dankjewel voor jouw ‘schrijfsel’.
Wat een mooi beeld van jou, met je kopje koffie en broodje bij de vogels. Ik vind het ook heerlijk om naar vogels te kijken! Ideaal om de dag mee te beginnen. Helaas ben ik er nu niet meer bij.
Maar wie weet, klop ik na verloop van tijd gewoon weer aan en kom ik er weer even bij zitten!
lieve Riekje
De verwondering van de wereld samen gebracht in deze verwoording van dit proces.
Het raakt me diep dank daarvoor
Lieve groet
Yke
Klopt: hoe langer ik naar de plant keek, hoe verbaasder ik was over hoe hij gegroeid was. Het werd een compleet wonder!
Lieve Riekje ,
Gisteravond zag ik The green Planet op npo1 over de geheime wereld van de planten .
Ontroerend , wonderbaarlijk mooi ! Daar word je stil van
En nu vanochtend jouw blog ,! Dankjewel ,Liefka
Ja, dat is het beste antwoord op de natuur: stilte. Hoe meer je erover ziet en hoort, hoe verbazingwekkender de natuur blijkt te zijn.
Lieve Riekje,
Blij verrast U weer te zien deze ochtend.
De mooie omschrijving van de door U genoemde grijparm van de passiebloem doet mij ook denken aan menselijke gevoelens.
Maar goed dat we daar niet alteveel blijven bij stilstaan. Het overkomt me wel eens wanneer ik in de tuin bezig ben met het verwijderen van onkruid ,((naam gegeven door de mens) , me wat schuldig ga voelen t.o . van al de planten die onder die verzamelnaam staan.
Goed uw overtuigde reactie te lezen , dat planten uiteraard geen gevoelens hebben en dat het om onze eigen emoties gaat.
Tot wat de grijparm van de mooie passiebloem kan leiden .
Lieve Riekje,
warme – warme – respectvolle groeten
uit België. May
Ja, ik vond het ook erg leuk om toch weer even langs te komen met mijn passiebloem. Ik herken het gevoel van je schuldig voelen ten opzichte van planten. Ik heb dat altijd heel sterk als ik ga snoeien. In gedachten verontschuldig ik me vaak: “Sorry plant, je groeit wel heel mooi, maar je wordt écht veel te groot.”
En ja, natuurlijk is er dan geen plant die mij verstaat of begrijpt. Wat maakt dan dat ik dit zeg? Ik geef mezelf op die manier permissie om de snoeischaar te hanteren, denk ik.
Toch leuk, om er op deze manier over te filosoferen.
heerlijk, Tom
Ja mooi he, die passiebloem.
Wat een prachtige foto’s Riekje en ik heb weer wat geleerd hoe met aandacht te zien naar alles wat groeit en bloeit.
Dank hiervoor en ook voor de verrassing met tóch nog weer een blog; m’n ♥️ maakte een sprongetje toen ik vanmorgen mijn mailbox opende.
Ikzelf voelde een soort giechelig lachje, toen ik de blog postte! Lekker toch nog eentje! Fijn te horen dat je er zo blij op reageerde.
Maar ik heb voor komende zondag nog geen plan.
Mooi hoe je de weg volgt van de passiebloem. En wat het kan oproepen bij je. Heb het met veel plezier gelezen.
Ja, ik heb zeker wel een paar uur met mijn camera in die plant zitten zoeken! Het was een heel avontuur. Fijn te horen, dat je er plezier aan beleefd hebt.
Een fijnzinnig, mooi (beeld)verhaal, Riekje. Ik zie het voor me als een klein mini-boekje en dan als een bijzonder cadeautje voor een bijzondere gelegenheid, voor iemand waarvan je weet dat hij/zij het ook direct waardeert.
Ik heb ook waardering voor het feiten dat jouw goede kijken zoiets voortbrengt.
Tijdens een retraite met Bettina oefenden we in goed kijken, goed ruiken, goed horen en goed proeven: zo simpel, zo toepasbaar elke dag en dan brengt het zoveel verrijking van de dag, van ‘t leven.
Tot een volgende ontmoeting, hoe dan ook.
Met liefs, Elma
Dankjewel voor je reactie.
Ja, het is inderdaad een soort beeldverhaaltje. Ik had er ook erg veel plezier in om de eerste versie uit 2020 te vervolmaken.
Om goed te kunnen kijken, ruiken enzovoort is voornamelijk rust nodig, is mijn ervaring. En wat ontbreekt het daar toch vaak aan…..!
En ja, tot een volgende ontmoeting, die gaat zeker komen
Dank je wel voor al die mooie bloggs
En jij bedankt voor je reactie. Het maakt me blij dat je mijn blogs waardeert.
Dag lieve Riekje,
al jarenlang hoef ik zondags niet meer naar de kerk. En nu hoef ik ook jou blogs niet meer te lezen (-: en niet meer een mooie reactie te plaatsen. Dat wilde ik immers wel heel graag. Maar zondag is voor mij vaak een computerloze dag. Dus via jouw ont-moeten ont-moet je mij ook. En dan met een vette glimlach.
‘Te veel leuk is niet meer leuk en te veel zinnigs is niet meer zinnig’ placht ik te zeggen.
Bij jou en Jan In Frankrijk begon mijn voorbereiding op mijn derde levensfase.
Toen heb ik vooral onthouden dat het een kunst is om af te vinken wat je echt niet meer gaat doen.
Skeeleren / cursus engels / klarinet / kastjes verven / academische studie volgen / taarten bakken/ …
Voor jou nu: niet perse op zondag een blog versturen en alle vrijheid om het zo nu en dan wel te doen.
Ik gun je van harte en volop vrije tijd -met zonder moeten- in liefdevol contact met jezelf en met iedereen en alles die en wat je lief is.
Jouw betrokkenheid via blog en mail betekent veel voor me.
Een (non)verbale steun in de rug op weg naar mijn werkloos leven en die blijf ik met of zonder blog voelen. Dankjewel.
Lieve groeten van je collega (sinds een week) pensionada.
van harte Jozien
Dankjewel voor je weer zo prachtig geformuleerde antwoord.
Ja, derde levensfase en pensionada, dat zijn woorden die betekenis hebben voor me. Niet meer moeten en in liefdevol contact met mezelf zijn, is ook belangrijker dan ooit. Ja, afvinken, dat is zeker aan de orde.
Ik kijk met zorg naar mezelf, en wacht af hoe het proces zich zal voltrekken.