Kijk nou! In ons kleine stadstuintje vliegt een libel! Hij vliegt met van die pijlsnelle, rukkerige bewegingen, kris kras, links rechts, over de vijver. Je kunt hem nauwelijks zien. Pas als hij even op een blad van de lissen gaat zitten, zie ik hem duidelijk; een klein, ragfijn, bijna doorzichtig insect. Laatst las ik dat waterjuffers over het algemeen kleiner zijn dan libellen, dus waarschijnlijk is dit een waterjuffer. Helemaal leuk: een ‘juffer’ in de tuin.
Waar komt hij trouwens vandaan? Van een naburige tuin? Dan moet hij een flink stuk hebben gevlogen en heel wat bochten hebben gemaakt, want de buurtuinen liggen niet zomaar vlak naast de onze. Hij moet langs allerlei muurtjes en schuurtjes zijn gevlogen. Lijkt me best moeilijk voor een waterjuffer.
Of ontstaat er dankzij ons natuurvriendelijke beleid misschien een soort biotoopje waarbinnen zich een soort ‘stads-fauna’ ontwikkelt? Zou leuk zijn, een min of meer zelfstandig stukje natuur middenin het centrum van Zaltbommel. Ik heb ook al sprinkhanen in mijn tuin. Geen idee waar die vandaan zijn gekomen.
Nou ja, ik ben er blij mee, met die waterjuffer.
En ik vind het ook leuk dat de enige kikker in onze vijver heel voorzichtig zijn tenen om een blad van de waterlelie krult en zich vervolgens zorgvuldig balancerend op dat blad hijst en daar in alle rust gaat zitten. Onder hem zwemmen de goudvissen druk doende heen en weer, maar daar trekt hij zich niets van aan: hij zit roerloos, als was hij dood, op zijn blad.
Wat geniet ik daar toch van. Alle mogelijke insecten, hommels, bijen en vlinders vliegen al in mijn tuintje en nu is er ook nog een waterjuffer! Het lijkt wel een schoolplaat van Jacques P. Thijsse.
Kijk, nu vliegt mijn waterjuffer rakelings over het wateroppervlak. Duizelingwekkend snel, bijna onzichtbaar, schiet hij van links naar rechts heen en weer. Ik moet echt goed focussen om hem te kunnen volgen. Wat een wendbaarheid. Wat een vliegkunst. En dan opeens, is daar nóg sneller, de tong van de kikker. Eén welgemikte slingerbeweging van die tong en weg is de waterjuffer.
Wat een schrik.
Wat een teleurstelling!
Had ik een prachtige waterjuffer, was ik zo blij met haar en genoot ik zo van haar vliegkunsten en nu is hij weg.
Ik voel me als een kind dat beroofd is van een troeteldier.
Weg waterjuffer.
Verdwenen in de maag van de kikker.
Razendsnel werkte hij hem naar binnen. Je zag het niet eens gebeuren. Je zag hem niet eens kauwen. Of doorslikken. Niets verraadt zijn wrede actie.
Stil als de dood zit hij nu weer te zonnen op zijn blad.
De moordenaar.
Wat is de natuur toch wreed!
Maar nee, zo moet ik het niet zien.
De natuur is zo.
Gecondoleerd! Wat een mooie foto’s… Er komen wel nieuwe waterjuffers, hoor. Wij hadden vorige week een libel in de tuin – die zijn dan opeens groot, je schrikt ervan maar ze doen jou niks. Verrassingen in je tuin wil je wel koesteren, ook zo’n hongerige kikker.
Wij hebben altijd reigers in de buurt die onze vissen en kikkers opaten. We kopen allang geen nieuwe vissen meer.
Geniet maar van wat er is – ook piepkleine veldmuisjes die opeens in je kamer of je keuken rondrennen.
We hebben heel veel planten in den vijver. Ik denk dat dat de reden is waarom de reiger die in het voorjaar altijd wel komt overvliegen, niet in onze vijver gaat vissen.
Ja, de natuur is zo, schrijf je. Wat is dat “zo” dan vraag ik me af.
In mijn oude kippenschuur en tuin hebben konijnen holen gegraven. Gisteren ontdekte ik een oud wespennest op zolder. Mieren bezoeken me in de keuken. Ik laat het zo. Weer dat “zo”.
Ja, met ‘zo’ bedoel ik heel neutraal dat het zo gaat. Maar of je nu blij moet zijn met hoe het gaat, is weer iets anders.
Het lijkt me wel leuk; konijnen in een oude kippenschuur. Maar ja, als het een overbevolking van konijnen wordt is het weer wat anders. Oude wespennesten zijn heel erg mooi, vind ik, maar wij hebben ooit wel een nieuw wespennest weg laten halen. Er lopen bij mij ook regelmatig mieren over het aanrecht. Tot nu toe vind ik dat geen probleem, maar ik hoop toch wel dat het er niet al teveel worden.
Veel succes met alle dieren om en in het huis!
Zittend in de soms overweldigende, imponerende natuurpracht van Noorwegen lees ik je zo mooie observatie. Helemaal in het hier en nu neem je waar, verbaas je je, prachtig om te lezen, stimulerend om ook zo te kijken.
Zo neem ik waar dat de Noren ook op voor mij koele, wat kille dagen, zomers gekleed in korte broek en shirt lekker door het groen lopen, of ‘s avonds later op een terrasje zitten. En dan dringt tot me door dat hun lijf zich aan het klimaat heeft aangepast. En dat bevestigd een schaats geklede campingbaas op een regendag: Als ik in november zo in Parijs over staat loop kijken de mensen me na.’ Ik dwaal wat af van het onderwerp, maar we kwamen al heel wat mensen uit wat zuidelijker landen tegen die ivm het steeds warmere Frankrijk, Spanje ga maar door, nu naar Scandinavië gaan. Net als wij passen zij zich al wat aan aan het veranderende klimaat.
Zo maar, anders dwaal ik echt te veel af.
Dank voor je mooie observatie!!
En jij bedankt voor jouw observatie van wat jou allemaal omringt.
Wij waren ooit in Zweden en daar was ook een imponerende natuur! Noorwegen lijkt me een beetje vergelijkbaar.
En leuk, om op te merken dat een koeler klimaat de thermostaat in het lichaam kennelijk beïnvloedt!
Mooie vakantie nog.