De appelpluk

Ik heb het dit jaar weer erg gemist: de appelpluk. Want er is niets leuker dan appels plukken. Zeker, als je zo’n mooi half hoog appelboompje hebt, als wat wij vroeger hadden in Gameren. Dat boompje zal zo ongeveer 4 meter hoog zijn geweest en had een mooie kroon waaronder je kon staan als onder een parasol. Het was een Elstar en had dus mooie rode appels. 

Ieder jaar weer genoot ik ervan om naar de vol beladen appelboom te kijken. Natuurlijk, de bloesems waren prachtig geweest en het was ook heel mooi geweest om te zien hoe er vanuit de vruchtbeginsels oneindig veel piepkleine appeltjes waren gegroeid, waarvan er meer dan de helft uit de boom waren gevallen, zodat de overgebleven rest de kans had gekregen om uit te groeien. Maar het mooiste vond ik toch altijd weer de boom met de volgroeide appels eraan. Zeker als de zon scheen was het fantastisch om onder al die volle, zwaarbeladen takken te staan, de zon er doorheen te zien schijnen en de appels prachtig rond en felgekleurd te zien hangen tussen de fel groene bladeren: een klein universum van groene bladeren dat was doorstippeld met rode bollen.

En dan het plukken. Appels pluk je niet zomaar: het is best een kunst. Je moet het steeltje van de appel heel voorzichtig ombuigen, zodat het afbreekt op de plaats waar het vast zit aan het takje van de boom. Dat steeltje breekt heel gemakkelijk af als de appel rijp is, maar niet wanneer hij nog onrijp is. Dus het was altijd een kwestie van proberen: een appel vastpakken, het steeltje voorzichtig ombuigen en dan merken of het al dan niet afbrak. Alsof ik de appel persoonlijk vroeg of hij er al klaar voor was om met mij mee te gaan in mijn mand, of dat hij nog even wilde blijven hangen.

Natuurlijk ging er altijd wel wat fout. Soms was  ik te haastig of te ruw en brak dan bij het plukken takjes af. Jammer, want dat waren de plaatsen waar het volgende jaar weer appels zouden groeien. En natuurlijk vielen er ook altijd wel een aantal appels uit de boom doordat ik de takken teveel bewoog. Dat moest je eigenlijk zien te voorkomen, want een appel is heel gevoelig. Je moet hem bijvoorbeeld niet vanaf een afstandje in je mand gooien, want dan ontstaan er subiet beurse plekken die later gaan rotten. Een appel moet je altijd heel zorgvuldig neerleggen. Kun je nagaan wat er gebeurt als een appel van een paar meter hoogte uit de boom valt!
Een heel zorgvuldig werkje dus; appels plukken. Niet een werkje dat ik even snel deed.

Maar juist daardoor; juist doordat het allemaal nogal precies kwam, juist door de zorgvuldigheid waarmee ik de appels testte op hun rijpheid, juist door het aandachtige neerleggen van de appels in de manden, juist daardoor ontstond er altijd een geconcentreerde aandacht waardoor ik alle kleuren, vormen en lijnen van de takken, de bladeren en de appels helderder en intensiever gewaar werd. Ik voelde me op den duur helemaal opgenomen in de appelboom; opgenomen in het appel-universum. Het kon me ook niet lang genoeg duren, het plukken, hoewel de tijd tegelijkertijd stilstond.

En dan die zwaar beladen takken! Er waren er altijd wel een aantal. Daar hingen zoveel appels aan dat de takken zo ongeveer verticaal naar beneden hingen. Elke jaar weer bekeek ik ze met verwondering: wat hing er een gewicht aan zo’n tak! Maar ook met zorg: als de appels nog veel groter zouden worden, zou de tak misschien wel onder het gewicht bezwijken. Dus wij plaatsten soms stutten onder dergelijke takken om te voorkomen dat dat zou gebeuren.
Het fijnste vond ik altijd om de appels te plukken van die zwaar beladen takken. Want als ik dat deed, zag ik zo’n tak keer op keer opveren. Na elke appel veerde de tak een stukje verder omhoog, totdat hij weer zijn oorspronkelijke ongeveer horizontale stand had. Het was alsof de boom bij elke weggenomen appel zuchtte van opluchting. Alsof hij me bedankte voor deze lastenverlichting; eindelijk werd het zware dragen lichter.
Dat waren de momenten waarop ik geen verschil meer voelde tussen mijzelf en de boom. Opgenomen in het universum van takken, bladeren en vruchten verloste ik de boom van zijn al te zware last en stond de boom mij gul al zijn appels af. Een rechtstreekse verbinding. Puur geluk.