Dat het goed is

In de vorige blog schreef ik over een gedachte die een paar weken geleden zomaar door mijn hoofd schoot: “Het went niet.” En nu overkwam me weer zoiets. Ik merkte op dat ik, min of meer ondanks mezelf, dacht: “Het is goed.” 

Het was een heel gewone, je zou kunnen zeggen nuchtere constatering. Het had niet de cynische klank die deze zin ook kan hebben. Zo van: “Ja, hoor, het is goed. Zeur niet, ik heb geen tijd/ zin/ energie meer. Laten we erover ophouden.” Een zure, ongeduldige opmerking.
Dat was het dus niet. Er was geen negatieve emotionele ondertoon. Maar ook geen extra positieve. Zo van: “Mooi, het is goed! Oh, wat is het goed.” Laat staan dat er iets van trots in te voelen was. Dat laatste was er zeker niet.
Nee, het was een heel gewone, rustige constatering. “Het is goed.” 
Misschien was een betere formulering geweest: “Zo is het.” Of: “Dit is het.” Dus zonder de kwalificatie goed, wat immers meteen de vergelijking met slecht impliceert. Oké, die opmerking schoot dus door mijn hoofd.

Het ging over de tuin.
De tuin waarin ik de laatste weken de agapanthus en de lelie voortdurend controleer op het al dan niet verschijnen van hun knoppen, omdat ik wil dat ze gaan bloeien. Het moet er wel een beetje mooi uitzien in mijn tuin en daar horen hun blauwe en oranje bloemen bij. Ik zou ook nog wat papavers moeten zaaien, al is het aan de late kant, omdat er nergens papavers te bekennen zijn en ook papavers horen er bij. Ik vind papavers prachtig. En bij dat lelijke muurtje moet ik toch echt nog een clematis zetten. Het ziet er niet uit; dat kale muurtje. Ik moet ook zeker iets doen aan de klimop die helemaal niet klimt, maar elegant overhangt over de rododendron. Die daardoor niet genoeg licht krijgt. Er moet sowieso van alles gesteund of gesnoeid worden, omdat het hier zo langzamerhand vol groeit. Er is veel teveel groen en veel te weinig kleur.

Maar toen kwam dus die gedachte langs: “Het is goed” en zag mijn tuin er opeens totaal anders uit. Ik zag de prachtig vitaal groeiende struiken en planten met daar tussendoor de hier en daar opduikende kleuren van de koekoeksbloem, de schijnpapavertjes en de blauwe vergeet-mij-nieten. Kortom: ik zag wat er was en niet wat er ontbrak of moest veranderen. Dit is het, zo is het en dat is goed. Een verademing.

Vergelijkbaar met de verademing die ik ervoer toen ik schreef dat ik niet meer persé iedere week een blog zou publiceren. Dat het ‘moeten’ er vanaf was, was natuurlijk een enorme opluchting, maar pas later realiseerde ik me, dat ik toen samen met de tijdsdruk, ook toegaf dat ik nooit en te nimmer volledig zou kunnen zijn in mijn blogs. Het was vooral dát inzicht dat maakte, dat ik door kon schrijven. 
Het hoeven geen perfecte verhalen te zijn. Het kúnnen geen perfecte verhalen zijn. Er zijn zoveel onderwerpen die ik in mijn blogs aansnijd, waarover ik veel uitgebreider zou kunnen en willen schrijven, maar dat kan gewoon niet.

Zo zou ik nu bijvoorbeeld van alles willen en kunnen vertellen over de innerlijke criticus. Die innerlijke stem die ons -en zeker ook mij- het leven vaak zuur maakt met al haar kritische vragen en perfectionistische eisen. Wat maakt dat we maar blijven streven naar volmaaktheid? Waarom moet alles steeds mooier en beter? Waarom blijven we onszelf vergelijken met anderen, die het in onze ogen zoveel beter doen dan wijzelf en schieten we daardoor in onze eigen ogen tekort? Hoe komen we eigenlijk aan zo’n innerlijke stem en die innerlijke beelden en vooral: hoe komen we er vanaf? 

Belangrijke vragen die dit onderwerp zouden kunnen uitdiepen en waarover ik ook van alles te zeggen heb, maar als ik dat zou doen, zou het schrijven teveel tijd en inspanning vragen. Ik zou het niet leuk meer vinden. Ik zou het trouwens waarschijnlijk helemaal niet af krijgen.
In dit concrete geval betekent het dat ik me nu beperk tot de beschrijving van mijn onverwachte constatering: ‘het is goed.’ Het hoeft niet volledig. Er is altijd wel méer, maar ik kan op dit punt ook stoppen en zeggen dat het goed is, zoals het nu is.

Nu ik hier zo op inzoom, realiseer ik me overigens, dat het om twee verschillende dingen gaat. Wat die tuin betreft, gaat het om perfectionisme. Ik wil dat het mooi wordt, heb daar kennelijk een beeld van en ben in staat om te blijven dóór-ploeteren tot ik dat beeld heb gerealiseerd. Ik moet ergens aan voldoen. Perfectionisme is streng.

Bij de blogs gaat het voor mijn gevoel om iets anders. Dat ik niet zo volledig kan zijn als ik zou willen, heeft voor mijn gevoel vooral te maken met mijn hart en een soort ‘gulheid’. Ik wil zoveel geven en heb het idee dat ik ook zoveel te geven heb, maar ik moet me beperken. Dat voelt een beetje droevig. Het hart kan niet geven wat het zou willen geven. Ik moet mijn hart een beetje kalmeren en geruststellen: “Het is goed, het is genoeg.”

In wezen gebeurt er in beide gevallen overigens hetzelfde: door de perfectionist de mond te snoeren, zie ik wat er wél is in plaats van wat er ontbreekt. Door mijn hart te kalmeren en gerust te stellen, zie ik wat ik geef in plaats van wat ik achterhoud.

Lang geleden schreef ik het al eens op, maar ik denk dat ik toch wat vaker tegen mezelf zou moeten zeggen dat het goed is.