De nieuwste blogberichten

In de vorige blog schreef ik over een gedachte die een paar weken geleden zomaar door mijn hoofd schoot: “Het went niet.” En nu overkwam me weer zoiets. Ik merkte op dat ik, min of meer ondanks mezelf, dacht: “Het is goed.”  Het was een heel gewone, je zou kunnen

Het went niet.Ik betrapte me erop dat ik dat dacht: “Het went niet.” Wat niet? De lente. Ieder voorjaar weer, verbaas ik me erover dat alles weer begint te groeien en te bloeien. Ook dit jaar weer overkomt het me. Het voorjaar went niet in die zin dat ik er

Jan gaf A.I. (Artificial Intelligence) de opdracht om een uitgebreide biografie te maken van Riekje Boswijk-Hummel. Dat ben ik dus. Zie hier het resultaat:  Riekje Boswijk-Hummel (1930-2020) was een Nederlandse psychotherapeute en schrijfster, geboren in Friesland. Ze studeerde aanvankelijk voor lerares huishoudkunde, maar na een diepgaande persoonlijke crisis in de jaren

Om de een of andere reden ben ik de laatste dagen triestig, somber. Niet, dat er dingen zijn die me verdrietig maken, of waar ik me zorgen over maak. Het is meer een algemeen gevoel van treurigheid, onbehagen. Hoe kom ik daar aan? Is het de algemene sfeer van wantrouwen

Ik dacht nog wat na over troost en dergelijke, toen er een aantal vervelende dingen gebeurden waar ik niets aan kon veranderen. Ik was daardoor in een sombere bui toen ik de keuken inliep en daar op de vensterbank van het keukenraam dat kleine verdroogde roosje in dat flesje zag

Günter Grass kwam ter sprake. Günter Grass, wie is dat nog maar? O ja, de auteur van Die Blechtrommel. Veel over gehoord. Niet gelezen. Ook nooit iets anders van hem gelezen, hoewel hij veel heeft geschreven. Kreeg hij niet ooit de Nobelprijs voor literatuur? Even googelen. Ja, in 1999.En toen

Ik ben begonnen in het boek ‘Vertroostingen’ van Dirk de Wachter en lees daarin: Als iets troost is, dan is het dat kleine goede van Levinas dat dicht bij vriendelijkheid zit. Het is de mens die er voor u is. De mens die iets voor u doet. Iets kleins. Iets

In een droom die ik een aantal weken geleden had, besloot ik om naar huis te gaan. De volgende dag nam ik dat besluit over in mijn waak-bewustzijn: ik wilde het echt gaan dóen. Ik gaf mezelf de opdracht, stelde me het doel, om naar huis te gaan. Thuiskomen, dat

Ruimte maken. Nagaan wat niet meer gebruikt wordt, wegdoen wat overbodig is, besluiten wat nog de moeite van het bewaren waard is. Maar ook: overwegen welke bezigheden iets toevoegen, welke activiteiten inspireren, wat eigenijk alleen maar tijdvulling is, om niet te zeggen tijdverspilling.Iemand zei: “Ruimte maken is het bureaublad van

Nu ik niet meer iedere week een blog hoef te schrijven heb ik zóveel tijd over, dat ik met gemak een blog kan schrijven! Zeker, als ik er niet over hoef na te denken. …Ik bedoel dit: toen ik de hangmap doorneusde waarin ik interessante artikelen bewaar die mogelijk een onderwerp

Kijk nou! Dit is een grijp-arm van mijn passiebloem. Of is het een vinger van een hand? Ik houd het op een grijp-arm.  Wat mooi! Ik kan niet nalaten er een foto van te maken. En nog een en nog een…. Soms komt hij zichzelf tegen; een andere grijparm. Die

De droom waarin ik in mijn auto eindeloos lang ronddool op allerlei kleine, kronkelende weggetjes, op zoek naar een station, eindigt totaal onverwacht met een gedachte die door me heen bliksemt: “Maar ik hoéf helemaal niet met de trein. Ik heb een goede auto met een krachtige motor. Ik heb

Ik bladerde in oud werk en stuitte ik op een toneelstukje dat ik ooit eens heb geschreven omstreeks 1970. Dat was de periode waarin ik heel veel aan toneel deed. Niets leuker dan toneelspelen en niets leuker dan het piepkleine Vestzak-theatertje waarin we toen speelden. Het publiek zat daar op

Ongeveer 2009. Mijn dochter belt op om me te vertellen dat haar baby voor het eerst duimt. Dat ziet er zo schattig uit. En wat het nog aandoenlijker maakt is, dat ze niet alleen genoeglijk op haar duim sabbelt, maar ook een aaiend gebaar over haar hoofdje maakt. “Als ze

Het hoort kennelijk bij de tijd van het jaar, want in 2021 schreef ik in februari een blog over de overgang, in februari 2022 schreef ik een blog over menstruatie en endometriose en nu wil ik het weer over de overgang hebben. Deze keer naar aanleiding van de Britse documentaire

Ik moet ze wegdoen.Ik doe er niets meer mee en ik zal er ook nooit meer iets mee doen. Ik heb ze ooit bewaard omdat ik dacht dat onze beide dochters ze zouden willen gebruiken als ze zelf kinderen zouden hebben. Maar dat is niet gebeurd.Begrijpelijk. Toen zij kinderen hadden, waren

Kijk mij nou eens. Ik heb ruzie gemaakt. Op de markt. Met een wildvreemde vrouw. Ik, die nooit ruzie maak en ook nooit ruzie wil maken en iedereen ervan probeert te overtuigen dat ruzie maken heel destructief is en geen enkele zin heeft en die twee boeken heeft gepubliceerd over

Jarenlang deed ik aan yoga, taichi, qigong en Pilates bij verschillende leraren, maar de afgelopen drie jaren deed ik helemaal niets. Eerst omdat de covid-maatregelen het oefenen in kleine groepen verbood en later nog heel lang doordat er in Zaltbommel geen lessen qigong of taichi meer werden gegeven en dat

Oh wat leuk, om zoveel reacties te krijgen op mijn vorige blog over de verwarring omtrent moeten en willen. Heerlijk om zoveel herkenning en meedenken te ontvangen. Veel dank daarvoor. Ik beloofde er nog iets meer over te zeggen en belofte maakt schuld. Dus daar gaan we:  Wat wil ik

In een vraag en antwoord-spelletje dat we met kerstmis deden, kreeg ik de vraag: ‘Waar wil je van af?’ en ik antwoordde zonder ook maar een moment na te denken: van alle drukte in me en om me heen. Ik heb het altijd en eeuwig te druk. Daar wil ik

Om de een of andere reden voel ik me dit jaar meer geïnspireerd om de jaarlijkse zonnewende te vieren, dan de geboorte van Christus. Heb ik teveel gekeken naar documentaires over het onderzoek van het heelal en ben ik overweldigd door de immense grootsheid waarin wij leven? Zou kunnen. In

Ik kijk en luister naar een videofilmpje van de broers Jussen die een stuk van Bach spelen. De eerste trage lage tonen raken me ogenblikkelijk en zetten mijn innerlijke ‘motor’ meteen een standje lager. Er gaat al direct een prachtige rust uit van het stuk. Maar dan, als ik verder

Na de Sinterklaasdrukte leek het alsof het vakantie was. We vierden het feest op zondag, dus maandag was alles weer voorbij. Ik hoefde niet meer na te denken over cadeautjes, hoefde geen grapjes meer te bedenken of gedichten te produceren. Het voelde heerlijk leeg in mijn hoofd. Tenminste, maandag.Maar meteen

Jan en ik vieren vandaag, zondag 4 december, sinterklaas met kinderen en kleinkinderen, dus ik ben deze hele week druk in de weer met cadeautjes, gedichten en surprises. Maar meer dan eerdere jaren, wordt mijn plezier in de voorbereidingen van het feest constant onderbroken door alles wat er tegenwoordig in

Ik las in de krant dat een aantal vrouwelijke politici zo ongenadig werd lastig gevallen op twitter en andere digitale platforms, dat ze hun baan hebben opgegeven. Nu worden vrijwel alle politici lastig gevallen en bedreigd, maar het schijnt dat de scheldpartijen tegen vrouwen door de bank genomen gruwelijker, vernederender

Nu er weer zoveel te doen is rondom abortus wil ik graag de blog te schrijven die me te binnen schoot, toen ik de indrukwekkende documentaire ‘Overtijd’ zag, waarin drie vrouwen vertellen over de abortus die ze hebben ondergaan. (23 juni 2022, NPO3)Hun verhalen komen in grote trekken met elkaar

Alweer even geleden zag ik een serie documentaires over Bill Cosby, wiens ‘The Cosby Show’ ik in de periode van 1980 tot 1990 met heel veel plezier heb gevolgd. Dit televisieprogramma ging over een Amerikaanse zwarte familie waarin hij de vader was van drie kinderen. En wat voor een. Hij

Ik had me nog zo voorgenomen om dit jaar niets van de straat op te pakken. “Houd daar toch eens mee op!” zei ik tegen mezelf. Dus ik liet alle prachtige esdoornzaadjes die overal in de straat voor het grijpen lagen, keurig liggen. En ook alle bladeren, hoe mooi ik

Gesprek tussen vier dames van 72, 76, 79 en 80 jaar. Waar gebeurd. 76 Hoe gaat het nu met je?72 Nou, het houdt niet over. Ik moet het echt rustig aan doen.76 Ja, dat snap ik wel. Er staat minstens zes weken voor een zware hersenschudding. En het gebeurde ongeveer een

‘De werkelijkheid bestaat niet uit losse ‘plaatjes’, het is een film waarin alles en iedereen met elkaar is verbonden, waardoor alles en iedereen elkaar vormt en alles door iedereen is gevormd’ schreef ik aan het eind van mijn vorige blog. Een mooi inzicht. ‘Troostend bijna’ schreef ik en dat meende