De nieuwste blogberichten

En toen zagen we dat de strijders in de staalfabriek in Marioepol zich overgaven en dat de fabriek werd ontruimd. Vervuilde, verfomfaaide en vooral dodelijk vermoeide mannen liepen al dan niet strompelend naar buiten.  Slordig verbonden gewonde, soms van pijn kreunende soldaten werden weggedragen op geïmproviseerde draagbaars. Ook werden er

Ik vond dat ik nu wel weer eens iets ‘moois’ mocht schrijven. Na zoveel berichten over de oorlog en alle ernstige verhalen over veteranen, vergeving en dergelijke was ik er wel aan toe om mezelf en daarmee ook mijn lezers weer eens te laven aan iets moois of goeds.Waar zou

Nog even over vergeven. Om precies te zijn, over jezelf vergeven. Hoe komt het dat dat vaak zo lastig is? Zeker wanneer er over en weer verwijten, pijn en spijt zijn uitgesproken is het vaak niet moeilijk om de ander te vergeven en hem of haar weer te zien vanuit

Het viel me op dat ik niet kwaad werd toen ik het fragment zag van het gesprek in Vandaag Inside, waarin Johan Derksen vertelt dat hij na een avondje stappen een door de drank bewusteloos geraakte vrouw naakt achterliet met een kaars tussen haar benen. Hij noemde het een ‘jeugdzonde’

Mensen doen elkaar van alles aan. Er wordt klein en groot leed veroorzaakt doordat mensen zich onzorgvuldig, grof of zelfs wreed gedragen. Zeker in deze tijden van oorlog en geweld gebeuren de meest vreselijke dingen, maar ook in het gewone leven ontstaan conflicten en pijnlijke misverstanden. Hoe moet je daarmee

Nu de berichten over de oorlog in Oekraïne steeds gruwelijker worden, moet ik denken aan de documentaire ‘First Kill’ van Coco Schrijber, waarin twee Vietnam-veteranen worden geïnterviewd. Op de vraag “Hoe is het om iemand te doden?” antwoordt de ene, een zwarte, energieke, intelligent uitziende man (ik citeer en vertaal hem

Tja, geweld is van alle tijden. De Romeinen konden er ook wat van. Al zag ik in een documentaire waarin het doen en laten van de Romeinen tot in de pietluttigste details werd nageplozen, dat er bij kruisigingen geen spijkers werden gebruikt, maar dat de polsen van misdadigers met touwen

Vroeg wakker geworden omdat ik vroeg naar bed was gegaan. En nog een uur vroeger dan anders, vanwege de zomertijd. Ik zie op mijn kamer de lucht geel/groen worden: het zal niet lang meer duren of de warme oranjerode gloed van de opkomende zon zal deze koele kleuren verjagen.Ik loop

Weggeslagen uit mijn heldere hoofd door de bommen in Marioepolen de mensen die daar overleven in een onleefbare hel,opgeschrikt uit mijn innerlijke rustdoor de eindeloze stromen vluchtende ontheemden, kijk ik als vanaf een grote afstand naar mijn eigen leven. En ik zie hoe rijk en overvloedig dat isin vergelijking met hen

Een dierbare vriend vertelde over een conflict met zijn twee zussen. Ze hebben onenigheid over de huisvesting van hun demente moeder. De vader heeft haar laten opnemen in een verpleeghuis, maar de zussen willen haar weer terug naar huis halen en beweren dat ze daar met wat extra verpleeghulp heel

Het eerste wat mij overkomt als ik oorlogsbeelden uit Oekraïne zie, is dat de schrik me om het hart slaat en meteen daarna verplaats ik me naar wat ik zie. Zie ik foto’s van kapotgeschoten straten, dan stel ik me voor hoe het is om daar te lopen. Rampzalig! Zie

Vorig week had ik een blog geschreven over het ‘innerlijk kind’ en het probleem dat ik heb met dat begrip. Ik hoefde alleen nog maar op de knop ‘publiceer’ te klikken en hij zou op de site staan. Maar toen was er de inval in Oekraïne. Die overweldigde me zo,

Vrijdagavond in het NOS journaal beelden van de inval in Oekraïne: vluchtende mensen. Lange rijen voor pin-automaten. Verstopte autowegen. Wanhopige ouders met angstige kinderen. Mensen in tranen. Mensen in schuilkelders, in gangen van de metro. Schreeuwende, woedende mensen. Gewonde, bloedende mensen. Beelden van brandende huizen, verwoeste tanks, gesneuvelde soldaten. Geluiden

OVER TIJD 61982. Op de een na laatste tree van de trap verlies ik -God mag weten waarom- mijn evenwicht en ik stort achterover naar beneden. Ogenblikkelijk sluit de tijd zich om me heen als een stevig net van uiterst traag verlopende secondes. Daardoor val ik heel langzaam. De ruimte

“Hoor eens even hier, mannetje, dan zal ik je iets aan je verstand peuteren wat je nooit meer mag vergeten!” had ik willen zeggen. “Jij hebt geen énkel recht van spreken. Jij bent in je hele leven nog niet één, zelfs niet een hálve dag ongesteld geweest!” Want daar ging het

Ik wil een blog schrijven over emoties en de verwarring die ze vaak veroorzaken; ik las een column over vernedering en daar wil ik graag mijn commentaar op geven; ik wil heel graag een aantal van mijn ‘bladen’ laten zien met teksten over de ziel; er staan op mijn bureaublad

Of ik verdrietig ben na het overlijden van Thich Nhat Hanh?Nee. Om eerlijk te zijn kan ik met de beste wil van de wereld geen verdriet vinden in mezelf. Daarvoor is de dankbaarheid te groot.Bovendien ís Thay voor mijn gevoel helemaal niet overleden, in de zin van dat hij weg

MORNING OF PEACE Treading the path that leads to the moon,I look back and can’t stop marveling.I see the bubble of water on the immense ocean of space.It is the earth, our green planet,her sumptuous beauty sparkling and proud,yet oh so fragile.In her, I discover myself. Walking mindfully on the

Jarenlang zit ik al te stoeien met de vraag hoe de verhouding is, kan, of zou moeten zijn tussen boeddhisme en psychotherapie. In de jaren 80, toen er meer belangstelling ontstond voor het boeddhisme, stonden die twee zo ongeveer lijnrecht tegenover elkaar, om niet te zeggen dat ze elkaar verketterden.

OVER TIJD 5 Altijd weer een vreemd idee dat het water waarmee je je koffie of thee hebt gezet, zo oud is als de aarde. Het heeft vanaf het prille begin van het bestaan van onze planeet gestroomd in oceanen, zeeën, rivieren en beekjes. Het is ontelbaar vaak gekristalliseerd tot

Ze vraagt hoe het met me gaat en ik zeg onder meer dat ik veel plezier beleef aan het schrijven van mijn blogs. “O ja, die blogs,” zegt ze met een zucht, “daar heb ik een paar van gelezen. Wat wil je dáár nou mee?” Ik sta met mijn mond

“Hoe doen jullie het? Slapen jullie met je ogen open of dicht?” Een verwonderlijke vraag die ons gesteld wordt door ons oudste dochtertje die dan ruim twee jaar is. “Hoezo?” is onze wedervraag. ”Waarom vraag je dat?” “Omdat het niet meer zo licht is in mijn hoofd als ik mijn

Ik kijk naar een uitzending waarin Dick Swaab en Eric Scherder praten over muziek en het brein. Er wordt met behulp van diagrammen, modellen van hersenenen en échte, geconserveerde hersenen verteld, wat er in het brein gebeurt wanneer een mens naar muziek luistert. Dat doet me denken aan die keer

OVER TIJD 4Laatst ontmoette ik weer eens iemand die beweerde dat werken met regressie in therapie onzin is. “Het is volstrekt zinloos om steeds maar weer terug te gaan naar het verleden en je gedrag op die manier te verklaren,” beweerde hij geïrriteerd. Nu erger ik me ook regelmatig aan

Ik heb er ruim de tijd voor uitgetrokken: aanstaande zaterdag vieren we sinterklaas en ik ben gisteren, maandag, begonnen met het uitzoeken van cadeautjes. Op mijn kamer ontstaan langzamerhand negen stapeltjes met pakjes op de vloer; voor iedere dochter, schoonzoon en elk kleinkind eentje. Zo houd ik een beetje het

Kwam het door de vreugde die ik voelde toen ik al van veraf zag, dat er weer groenlof lag in het kastje langs de dijk, waar ik wekelijks mijn groente haal? Of waren het de zon en de wind die mijn hoofd leeg-spoelden toen ik daar op de dijk stond?

Ik gaf een lezing over boosheid en definieerde boosheid zoals altijd, als een door stress-hormonen bekrachtigde energie die gericht is op een obstakel met het doel dit uit de weg te ruimen of op zijn minst te beschadigen. Ik had dat nog niet gezegd of ik werd geïnterrumpeerd door een

Gelukkig had ik het programma opgenomen, zodat ik het rustig kon terugkijken en daardoor nu een vrij exacte opsomming kan geven van wat ze allemaal in huis hadden. Om te beginnen gigantisch veel kleding, verder 165 lege dozen, 63 flessen verschillende soorten schoonmaakmiddelen, 31 placemats, 78 borden, 110 paren schoenen,

Na die aanrijding ergens in 1970 (we woonden nog in Groningen), toen ik ons Lelijke Eendje total loss reed doordat ik op een regenachtige dag slipte op een straat met kinderhoofdjes (ik kwam net van de markt; de pas gekochte appeltjes vlogen me om de oren door de klap), waar

OVER TIJD 31967. Jan en ik rijden in ons tweedehands bestel-Eendje naar het toenmalige Joegoslavië. We rijden door tot ongeveer Zagreb, verlaten dan de hoofdweg, slaan een macadam-weg op en leggen de wegenkaart opzij, want die hebben we niet meer nodig, vinden we. We hoeven niet meer precies te weten