De nieuwste blogberichten

Alweer een poosje geleden ben ik eens gaan rommelen in alle ‘schrijfsels’ die ik heb liggen. Ik wilde wel eens zien wat ik in mijn leven zoal bij elkaar heb geschreven. Er stond natuurlijk die hele rij dagboeken, vanaf mijn twaalfde tot nu toe: 66 jaar dus, maar die interesseerden

IK HERINNER MEdat mijn vader zei: “De suiker zit zeker nog in de pot?” Ik was met mijn vader ergens op bezoek en we kregen een kopje koffie aangeboden. Ik zal een jaar of tien, hooguit twaalf zijn geweest, maar hoe jong ik ook was, ik herinner me dat hij

IK HERINNER MEdie vlinders. Al die vlinders.Ze vlogen over het Grote Grasveld bij de boerderij waar we toen woonden. We hadden het gazon achter het huis ‘Het Grote Grasveld’ genoemd, omdat het heel groot was in de ervaring van onze kinderen met hun nog kleine kinderbeentjes. Vanaf de ene naar de

IK HERINNER ME dat ik niet zoveel op had met de kleine zeemeermin. Beter gezegd: ik vond haar sentimenteel en dweepziek. En vooral stom. Wie laat nu zijn tong afsnijden in ruil voor een paar benen waarmee je niet eens fatsoenlijk kunt lopen, omdat ze eindigen in twee voeten die

IK HERINNER ME dat ik in het rieten mandje zit, achterop de fiets bij mijn moeder. Die had je vroeger: rieten mandjes die dwars op de bagagedrager van een fiets gezet werden. Een kind dat erin zat keek tijdens de fietstocht dus niet naar voren of naar achteren, maar opzij.

Kijk nou! In ons kleine stadstuintje vliegt een libel! Hij vliegt met van die pijlsnelle, rukkerige bewegingen, kris kras, links rechts, over de vijver. Je kunt hem nauwelijks zien. Pas als hij even op een blad van de lissen gaat zitten, zie ik hem duidelijk; een klein, ragfijn, bijna doorzichtig

Ik stond er helemaal niet bij stil toen ik in mijn laatste blog schreef over een hondenriem die over het trottoir was gespannen, maar meteen de eerste reactie op die blog verwees ernaar: ik beschrijf vrijwel exact dezelfde situatie in de boeken ‘Ruzie’ en ‘Boos’ om duidelijk te maken hoe

Ik zie het meteen als we de hoek omslaan en de Gasthuisstraat inlopen: de weg is versperd. Dat wil zeggen: een meter of dertig verderop is een soort draad over het trottoir gespannen. Dwars er overheen. Mijn metgezel ziet niets en babbelt druk verder. Ik vraag me af wat het voor

Even terug naar vorige zondag, 25 juni. Ik publiceerde toen een blog die ik had geschreven naar aanleiding van een reactie van een lezer, die zich erover verwonderde dat ik in mijn blog ‘Willen en doen en doen en willen’ (van 18 juni) schreef, dat ik de vraag ‘wie ben

Wat is het warm! Te warm voor veel woorden. Het is sowieso te warm voor wat dan ook. Ik lummel de laatste dagen maar wat rond. Ik geniet ervan om in ons kleine tuintje in alle rust te ontbijten en koffie en thee te drinken. Ik knip hier en daar

Zit ik er al een poosje over te dubben om eens iets te schrijven over slapeloosheid, val ik gisteravond (7 juni) middenin een programma over slapeloosheid. Ik zie dat maar als een coïncidentie en ga het er nu over hebben, al realiseer ik me dat ik er veel meer over

Heel regelmatig overkomt het me als ik de krant lees of naar het journaal kijk, dat ik nauwelijks een kreet van ontzetting of afschuw kan bedwingen door wat ik hoor of zie. Vaak schiet mij dan de herinnering te binnen aan een middag, toen Jan en ik een weekend gaven

In de vorige blog schreef ik over een gedachte die een paar weken geleden zomaar door mijn hoofd schoot: “Het went niet.” En nu overkwam me weer zoiets. Ik merkte op dat ik, min of meer ondanks mezelf, dacht: “Het is goed.”  Het was een heel gewone, je zou kunnen

Het went niet.Ik betrapte me erop dat ik dat dacht: “Het went niet.” Wat niet? De lente. Ieder voorjaar weer, verbaas ik me erover dat alles weer begint te groeien en te bloeien. Ook dit jaar weer overkomt het me. Het voorjaar went niet in die zin dat ik er

Jan gaf A.I. (Artificial Intelligence) de opdracht om een uitgebreide biografie te maken van Riekje Boswijk-Hummel. Dat ben ik dus. Zie hier het resultaat:  Riekje Boswijk-Hummel (1930-2020) was een Nederlandse psychotherapeute en schrijfster, geboren in Friesland. Ze studeerde aanvankelijk voor lerares huishoudkunde, maar na een diepgaande persoonlijke crisis in de jaren

Om de een of andere reden ben ik de laatste dagen triestig, somber. Niet, dat er dingen zijn die me verdrietig maken, of waar ik me zorgen over maak. Het is meer een algemeen gevoel van treurigheid, onbehagen. Hoe kom ik daar aan? Is het de algemene sfeer van wantrouwen

Ik dacht nog wat na over troost en dergelijke, toen er een aantal vervelende dingen gebeurden waar ik niets aan kon veranderen. Ik was daardoor in een sombere bui toen ik de keuken inliep en daar op de vensterbank van het keukenraam dat kleine verdroogde roosje in dat flesje zag

Günter Grass kwam ter sprake. Günter Grass, wie is dat nog maar? O ja, de auteur van Die Blechtrommel. Veel over gehoord. Niet gelezen. Ook nooit iets anders van hem gelezen, hoewel hij veel heeft geschreven. Kreeg hij niet ooit de Nobelprijs voor literatuur? Even googelen. Ja, in 1999.En toen

Ik ben begonnen in het boek ‘Vertroostingen’ van Dirk de Wachter en lees daarin: Als iets troost is, dan is het dat kleine goede van Levinas dat dicht bij vriendelijkheid zit. Het is de mens die er voor u is. De mens die iets voor u doet. Iets kleins. Iets

In een droom die ik een aantal weken geleden had, besloot ik om naar huis te gaan. De volgende dag nam ik dat besluit over in mijn waak-bewustzijn: ik wilde het echt gaan dóen. Ik gaf mezelf de opdracht, stelde me het doel, om naar huis te gaan. Thuiskomen, dat

Ruimte maken. Nagaan wat niet meer gebruikt wordt, wegdoen wat overbodig is, besluiten wat nog de moeite van het bewaren waard is. Maar ook: overwegen welke bezigheden iets toevoegen, welke activiteiten inspireren, wat eigenijk alleen maar tijdvulling is, om niet te zeggen tijdverspilling.Iemand zei: “Ruimte maken is het bureaublad van

Nu ik niet meer iedere week een blog hoef te schrijven heb ik zóveel tijd over, dat ik met gemak een blog kan schrijven! Zeker, als ik er niet over hoef na te denken. …Ik bedoel dit: toen ik de hangmap doorneusde waarin ik interessante artikelen bewaar die mogelijk een onderwerp

Kijk nou! Dit is een grijp-arm van mijn passiebloem. Of is het een vinger van een hand? Ik houd het op een grijp-arm.  Wat mooi! Ik kan niet nalaten er een foto van te maken. En nog een en nog een…. Soms komt hij zichzelf tegen; een andere grijparm. Die

De droom waarin ik in mijn auto eindeloos lang ronddool op allerlei kleine, kronkelende weggetjes, op zoek naar een station, eindigt totaal onverwacht met een gedachte die door me heen bliksemt: “Maar ik hoéf helemaal niet met de trein. Ik heb een goede auto met een krachtige motor. Ik heb

Ik bladerde in oud werk en stuitte ik op een toneelstukje dat ik ooit eens heb geschreven omstreeks 1970. Dat was de periode waarin ik heel veel aan toneel deed. Niets leuker dan toneelspelen en niets leuker dan het piepkleine Vestzak-theatertje waarin we toen speelden. Het publiek zat daar op

Ongeveer 2009. Mijn dochter belt op om me te vertellen dat haar baby voor het eerst duimt. Dat ziet er zo schattig uit. En wat het nog aandoenlijker maakt is, dat ze niet alleen genoeglijk op haar duim sabbelt, maar ook een aaiend gebaar over haar hoofdje maakt. “Als ze

Het hoort kennelijk bij de tijd van het jaar, want in 2021 schreef ik in februari een blog over de overgang, in februari 2022 schreef ik een blog over menstruatie en endometriose en nu wil ik het weer over de overgang hebben. Deze keer naar aanleiding van de Britse documentaire

Ik moet ze wegdoen.Ik doe er niets meer mee en ik zal er ook nooit meer iets mee doen. Ik heb ze ooit bewaard omdat ik dacht dat onze beide dochters ze zouden willen gebruiken als ze zelf kinderen zouden hebben. Maar dat is niet gebeurd.Begrijpelijk. Toen zij kinderen hadden, waren

Kijk mij nou eens. Ik heb ruzie gemaakt. Op de markt. Met een wildvreemde vrouw. Ik, die nooit ruzie maak en ook nooit ruzie wil maken en iedereen ervan probeert te overtuigen dat ruzie maken heel destructief is en geen enkele zin heeft en die twee boeken heeft gepubliceerd over

Jarenlang deed ik aan yoga, taichi, qigong en Pilates bij verschillende leraren, maar de afgelopen drie jaren deed ik helemaal niets. Eerst omdat de covid-maatregelen het oefenen in kleine groepen verbood en later nog heel lang doordat er in Zaltbommel geen lessen qigong of taichi meer werden gegeven en dat