Blackbird singing

Vroeg wakker geworden omdat ik vroeg naar bed was gegaan. En nog een uur vroeger dan anders, vanwege de zomertijd. Ik zie op mijn kamer de lucht geel/groen worden: het zal niet lang meer duren of de warme oranjerode gloed van de opkomende zon zal deze koele kleuren verjagen.
Ik loop de trap af naar de woonkamer waar het nog donker is, zet een kopje koffie, steek de lichtjes bij het huisaltaartje aan en ga zitten. Hoewel ik goed heb geslapen, voel ik me niet fit en opgewekt. Ik voel geen ‘zin in de dag’. Eerder is er een sluier van somberheid voelbaar. Ondanks alles wat ik doe om in het ‘hier en nu’ te blijven, voel ik op de achtergrond toch steeds de invloed van de oorlog. Natuurlijk, mijn dagelijkse leven gaat inmiddels weer gewoon door, ik doe mijn dagelijkse dingen, de zon schijnt hele dagen uitbundig, de hemel is onwaarschijnlijk blauw en groot, de eerste vlinders fladderen alweer in mijn tuintje, ik maak gezellige praatjes met de buren. Toch is er een sfeer van droefheid in en om me heen nu ik in de stilte van de vroege ochtend zit.

En dan klinkt opeens de zang van een merel. Ik schrik wakker uit mijn droefheid door het prachtige geluid; het draaien en krinkelen van de vogelstem met hier en daar de felle uitschieters. Alsof de vogel de nog donkere, gesloten nacht wil open pikken met zijn stem. Alsof hij met iedere klank, iedere toon de duisternis ietsje verder open breekt, waardoor het volle licht van de zon zichtbaar wordt. 

Maar niet alleen de nacht wordt door het gezang geopend; ook ik open me. Wat vind ik dit mooi! Wat houd ik van dit gezang! Wat ben ik blij dat ik dit hoor nadat het een paar jaar níet heeft geklonken, omdat de halve merel-populatie geveld was door de een of andere merel-ziekte. Er was geen merel meer te zien. Maar ze hebben het overleefd! Ze zijn er weer: de merels en met hen hun gezang. Wat een vreugde.

En dan is er ook ogenblikkelijk dat liedje van de Beatles dat ik vroeger zo mooi vond en nog steeds zo graag hoor: ‘Blackbird singing in the death of night.’ Jarenlang heeft dit liedje in mijn leven bestaan, jarenlang liet ik me door de melodie wegzweven in een soort melancholie. Zeker, nadat het ooit in mijn studententijd als laatste lied werd gespeeld op het trouwfeest van een vriendin, die trouwde met een vriend op wie ik jarenlang hevig verliefd was geweest. Middenin de nacht klonk het toen ook zo mooi en ook zo droevig, want vanaf dat moment was mijn vriend definitief onbereikbaar. Wekenlang nog dreef ik in deze bedroefdheid, dit bitterzoete verlangen naar liefde, harmonie, vervulling.

Ook nu zingt het liedje weer in mijn hoofd. Het neemt het me weer mee naar, ja, waar naartoe? Ik weet het niet. Ik besluit eens naar de tekst te kijken. Waar gaat het liedje eigenlijk over? Ik heb de tekst nooit goed verstaan.

Blackbird singing in the death of night, 
take this broken wings and learn to fly,
all your life, you were only waiting for this moment to arise.
Blackbird singing in the death of night, 
take these sunken eyes and learn to see,
all your life you were only waiting for this moment to be free.
Blackbird fly, blackbird fly.
Into the light of a dark black night.
(….)
Blackbird singing in the death of night, 
take this broken wings and learn to fly,
all your life, you were only waiting for this moment to arise,
(….)

Wat een merkwaardige tekst eigenlijk. Wie heeft die geschreven en wanneer? Paul McCartney waarschijnlijk. Schreef hij dit in een sombere periode van zijn leven? Zou kunnen. Het lijkt in ieder geval de tekst van iemand die zichzelf weer tot leven probeert aan te moedigen. Iemand die zich gebroken en verblind voelt, die zichzelf weer overeind probeert te krijgen, zichzelf aanmoedigt om weer te gaan kijken, te lopen, te vliegen. 
Ik kan de tekst ook lezen als een vraag om hulp; hulp van de merel die licht kan brengen in de pikdonkere nacht.
Eerlijk gezegd snap ik helemaal niets van de tekst. Wat wordt er bedoeld met ‘you were only waiting for this moment’? Dat je eerst helemaal verloren moet zijn, voordat je weer kunt herrijzen en vrij kunt zijn? En dat er maar één, heel special moment is waarop dit kan gebeuren? En dat je daar op moet wachten, je hele leven? Geen idee.

Ik besluit als een echte exegeet mijn eigen uitleg aan de tekst te geven en die wordt natuurlijk beïnvloed door de situatie waarin ik leef. Met nog steeds de oorlog, de Oekraïners en nog zoveel andere vluchtelingen op de achtergrond, ervaar ik de tekst als een gebed. Een gebed voor leven; hernieuwd leven. Voor opstaan uit de uiterste wanhoop.
Want ja; ik hoop en bid intens dat alle vluchtelingen, die alles hebben moeten verlaten wat hen lief is, hun leven weer zullen kunnen oppakken. Al deze ontheemde mensen, ik hoop zó dat ze dat moment zullen beleven; het moment waarop ze zich zullen oprichten en de moed vinden om opnieuw te gaan leven; te zingen, te vliegen. 

Dus het zingt nu al dagenlang in mijn hoofd, dit gebed van de blackbird. Het zoemt onafgebroken door me heen, deze intense hoop. Wat is het heerlijk om dit gebed te kunnen zingen, deze wens zo duidelijk te voelen. En wat doet het me goed om me iedere ochtend vergezeld te weten door de zingende merels in de gebedsruimte van de langzaamaan verhelderende hemel.

https://www.youtube.com/watch?v=Man4Xw8Xypo