Toen ik de boodschappen uitpakte legde ik de rode kool even achteraan op het aanrecht.
En ik liet hem daar drie, misschien wel vier weken liggen. Of wie weet nog wel langer.
Ik vond het wel leuk om hem daar steeds weer te zien liggen. Het was zo’n mooi, kogelrond, intens paars-rood bolletje. Hij fleurde de hoek van mijn aanrecht helemaal op.
In de loop van de weken maken twee bladen zich als het ware los van de kool. Ze krullen steeds verder naar buiten. Grappig om te zien, maar ik let er verder niet op.

En dan begint de kool er toch een beetje droog uit te zien en wordt het tijd om hem te gaan verwerken, vind ik. Dus ik leg de snijplank klaar, pak de kool op, breek gedachteloos de twee losse bladen van de ronde bol af en leg ze opzij.
En dan kijk ik.
Naar wat ik heb weggelegd.
En ik weet niet wat ik zie.









Maar wel een dag of drie later. Veel groenen zijn dan verkleurd tot oranje.
Gelukkig heb ik de foto’s op tijd gemaakt.
Beste Riekje,
Wat prachtig je omschrijving en de foto’s van de koolbladeren. Het laat zien hoe mooi vergankelijkheid is in de natuur. Net zoals herfstbladeren vergaan. Het is sterven in schoonheid. Het doet mij denken aan wijlen kunstenaar Sjef Hutschemakers uit Limburg die prachtige peren schilderde en ook de schoonheid zag van een verschrompelde peer en dat meesterlijk op zijn doek wist vast te leggen.
Ik wens je een mooie zondag!
Gonnie
Ik heb al hel lang een verschrompeld appeltje op een plank liggen: zo mooi van vorm en kleur.
Ik heb Sjef Hutchenmaker even gegoogeld en vond een afbeelding van een schilderij van overrijpe peren. Jammer genoeg niet groot genoeg om goed te kunnen zien. Maar wat een prachtige schilderijen heeft hij gemaakt!
Dank voor de tip!
Wat een schoonheid!
Ieder beeld zou ik zo ingelijst aan de wand willen hangen!
Wat een natuurlijke kleurenpracht!
Liefs Helga
Dat zei Jan ook al: ik wil er grote afdrukken van maken en ze aan de wand hangen.
Als hij dat doet zal ik het je laten weten!
Heel graag!
Ik sluit aan bij de vorige schrijfster, Riekje, wat een prachtige uiting van vergankelijkheid heb je weer door toegewijde aandacht vastgelegd. Ik word geraakt door de schoonheid, door het besef dat dit voorafgaat aan uiteindelijk het sterven. Daar ben ik even extra gevoelig voor.
Temidden van meer dan honderd mensen is gisteren het leven van een dierbare vriend herdacht. Zijn vrouw, (klein)kinderen en twee directe familieleden toonden ons middels ontroerende verhalen, beelden en muziek het leven -een heel mooi, warm, rijk leven- van een prachtig mens. Zijn vrouw sloot af met:
Hij laat sporen na
door wie hij was
door wat hij deed
en doorgaf aan verder leven.
Hij heeft bestaan.
Verleden week wist ik niet wat te schrijven n.a.v. je blog.
Nu glimlach ik. De beelden van de koolbladeren versterken het zoet van mijn verdriet.
Dank, Riekje.
Grappig, ik heb de foto’s zeker niet gemaakt om vergankelijkheid te tonen. Ik was domweg totaal verbijsterd door de kleuren en de lijnen die ik zag. De schoonheid.
Maar ja, het zijn natuurlijk wel bladen die afsterven.
Wat fijn om een afscheidsbijeenkomst bij te wonen die mooi en troostend is, zodat je kunt spreken van een zoet verdriet
Dankjewel Riekje, prachtige beelden en zo dichtbij!.
Heel graag gedaan: toen ik de bladen zag móest ik ze fotograferen, omdat ik ze zo mooi vond. En dan is het een heel speciale vreugde om de foto’s dan te kunnen delen met mijn abonnees. Gedeelde schoonheid is dubbele schoonheid!
Mooi met oog voor detail
Ja, zo’n macro-lens werkt als een soort microscoop en dan zie je de kleinste details. Heerlijk vind ik dat. Het kan voor mij niet klein genoeg!
Wat prachtig Riekje. De kunst van het ZIEN. Ik zie mijn hele hart en bloedvatenstelsel daarin. Je hoeft niet ver weg om wonderen te beleven.
Liefs, Heleen.
O ja, dat kan ik ook zo zien: ons bloedvatenstelsel,
Ja, mooi gezegd: als je je ogen een beetje open houdt hoef je niet ver weg om wonderen te beleven.
Dag Riekje,
Mooie foto’s!
Kijk ook op onze website: daar vind je een boek met moderne muziekcomposities van onze Nederlandse componist Daan Manneke. Het boek met composities heet SIGNALEN. Je kent het waarschijnlijk niet want het is al lang geleden gepubliceerd. Het is in de opruiming. Het gaat mij hier nu om het prachtige omslag dat wij lieten ontwerpen: er staan rode kolen (zwart-wit foto) op, ik vind het een van de mooiste boekomslagen die De Toorts ooit maakte.
Madeleine, uitgever bij De Toorts
Ik heb even gekeken. Inderdaad een heel mooie omslag. Ik had het inderdaad nog nooit gezien.
Heel bijzonder Riekje.
En dat jij het weer zág, het ” tot leven bracht”, deze schoonheid verborgen in koolbladeren…
” alleen met het hart kun je goed zien, het wezenlijke is voor de ogen verborgen” komt in me op…Dankjewel
Het treft me wat je zegt: dat ik iets tot leven bracht door het te ‘zien’. Mooi, om het zo te zien. En ja, Kleine Prins verwoordt het ook heel mooi.
Vreemd, het lijkt alsof deze beide uitspraken vandaag dieper doordringen dan eerder.