30 januari
Ik ben wat aan het rommelen in de tuin. Veeg hier en daar wat de dorre bladeren weg. Ook onder onze enige boom.
En dan zie ik ze; drie kleine knoppen. Twee zijn al helemaal boven de grond, maar de derde is nog bezig zich omhoog te worstelen. Kijk nou; wat een krachttoer!
Ik vind het altijd weer indrukwekkend en vertederend tegelijk om te zien met hoeveel kracht dat tere groen zich vanuit de donkere grond omhoog worstelt naar het licht.
Maar wat zijn dit eigenlijk voor knoppen? Onder de boom heb ik veel primulaatjes en helleborussen geplant, maar dit is geen primulaatje, hoewel het wel geel is, en het is zeker geen helleborus. Dat zie je zo. Maar wat is het dan? Geen idee. Heb ik het meegenomen van de stadswallen? Ik weet wel zeker van niet. Hoe komt dit hier? Werkelijk geen idee. Raadselachtig.
3 februari
Ik scrol op mijn telefoon nog eens door de app-conversatie die ik in de loop van de jaren had met J, de vriendin die half december vorig jaar overleed. *) De ellenlange lijst met apps bevat voornamelijk berichten in de trant van: ’Zal ik een kopje koffie bij je komen drinken en hoe laat?’ Of: ‘Zullen we even samen gaan wandelen?’ En dergelijke. Niets bijzonders.
Maar dan op 28 februari 2023 staat er: “Ha J, dankjewel voor de akonietjes. Ik heb ze daarnet onder onze boom geplant en ze veel succes gewenst op hun nieuwe plaats.’
Ach ja natuurlijk: die knopjes onder de boom zijn de akonietjes van J! J, die zoveel en zo graag in verkleinwoorden sprak. Ik denk, om de wereld op die manier wat lieflijker te maken. Akoniet-jes dus. Háár akonietjes staan daar. Vanuit haar prachtige grote tuin heb ik ze vorig jaar verhuisd naar mijn piepkleine stadstuintje. Daar staan ze nu, onder mijn boom: hun nieuwe plaats. Ze zien er kerngezond uit. Staan op het punt te gaan bloeien.
Er overvalt me een vreemde, onbekende ontroering. Een droevig besef van verlies vermengt zich in mijn hart met een verheugd gevoel van hereniging. Een vreemde ijle verbinding is voelbaar. Is die er nu pas of was die er altijd al? In me? Om me heen? Ik weet het niet, maar het voelt ruim en licht; droevig en vreugdevol tegelijk.
De hele dag door.
En nog.
Ik schreef over haar afscheids-bijeenkomst de blog ‘Van de wereld vallen’, met die prachtige muziek.https://www.youtube.com/watch?v=45CdhbiM1j4
Wat mooi Riekje hoe jij je ervaring omschrijft.
Ik wil daar tóch even heel graag op reageren, omdat ik het meen te herkennen, maar het zo moeilijk kon omschrijven.
Momenteel verblijf ik op Bali; Indonesië mijn tweede thuis.
Op Sulawesi in 2019 was het de eerste keer dat ik hierdoor overspoeld werd en nu op Bali heb ik het al twee keer mogen ervaren.
Het overkomt me bij het horen van muziek tijdens het zien van het leven hier.
Ik ervaar een intens gevoel van vreugde vermengd met een net zo intens diep verdriet.
Mooi zoals jij het omschrijft: “Ruim en Licht; droevig en vreugdevol.”
Ook heb ik op een Zondag hier de gehele dag een retrocognitieve ervaring gehad. Ik was weer het meisje van 8 met het daarbij ervarende echte Zondagsgevoel. Alles voelde als goed, wit, licht, zonnig en bovenal Feestelijk! Ik huppelde onbezonnen en blij op een veilige en omhullende wereld.
Ach hoe kunnen woorden soms moeilijk een gevoel omschrijven.
Dit heeft de hele dag geduurd en als ik eraan terugdenk wordt het weer warm om m’n hart, maar de ervaring is niet meer teruggekomen.
Ik heb werkelijk geen idee waarom deze ervaringen en juist hier, maar daar wil ik verder ook niet over nadenken. Het voelt wel alsof het me completer maakt. Zó dankbaar!
En nét zo dankbaar voor jouw uitleg over de akonietjes. Ik wens dat ze nog lang zullen bloeien lieve Riekje.
Prachtig stukje.
Vorig jaar ook van een vriendin akonietjes gekregen,maar die leeft gelukkig nog.Zo komen herinneringen weer boven en je hebt de akonietjes nog.Inderdaad wat een kracht om boven de grond weer te komen.
Ja mooi he, dat zo’n klein plantje zich zo gestadig en met volle kracht uit de grond worstelt. Ik vind het een waar wonder.
Voor Marijke: Wat een mooie ervaringen beschrijf je. Wat bijzonder ook dat je Indonesië je tweede huis noemt. Het klinkt alsof je je daar open en vrij voelt.
Heel bijzonder om je zo licht en feestelijk te voelen. Tja, waarom dergelijke ervaringen zich juist op die plaats voordoen moet je je niet afvragen. Het is beter om ze te ervaren en in je herinnering op te slaan.
En wat mijn akonietjes betreft: die gaan zich vast vermeerderen. Straks heb ik een heel veldje vol akonieten.
Een lente-groetje van je vriendin. Mooi! Koesteren!
Liefs, Nelleke
Ah ja, zo voelde het inderdaad.
Was blij verrast een blogje van je te kunnen lezen en dan nog wel over akonietjes en je verwondering er over.
Klinkt misschien gek, maar was ook blij dat er in de vorige weken geen berichtje in mijn mailbox kwamen. Ik vond de gedachte zo fijn dat je even ‘vakantie’ hield. In je Vrije weken heb ik nog wel eens aan je gedacht. Zou ze ook zo genieten van de eerste zonnestralen? Misschien wel met jas aan op haar balkonnetje met een ‘bakkie’ (dat woord gebruik je vast niet). Het idee gaf me een blij gevoel en een glimlach omdat het op iets ondeugend leek. Gewoon om juist even niet te schrijven en ik hoopte op meer rust voor je. Beetje bijkomen van zo’n roerige tijd.
Ik zie wel wanneer er weer een blogje/schrijfset in de mailbox verschijnt. Zo onverwachts is ook best fijn…
Te vroege voorjaarsgroet,
Marga
Jazeker, ik genet heel erg van de eerste zonnestralen en ik zit inderdaad, zodra het even kan, op mijn balkon koffie te drinken.
Fijn te weten dat ik niet uit je gedachten ben, ook al laat ik niets van me horen. Omgekeerd geldt dat trouwens ook: mijn ‘blogs-familie’ blijft in mijn aandacht bestaan.
Er is een hemelsbreed verschil tussen een voorjaarsbloempje en mijn mailbox…
Toch kon ik bijna op eenzelfde manier genieten toen ik vanmorgen jouw mailtje opende, Riekje.
“Uit het niets” plotseling zóveell schoonheid.
Dank je wel voor deze mooie bonus.
Dankjewel voor je reactie.
Ik duik waarschijnlijk wel weer eens op ‘uit het niets’. Want ja, ik kan het toch niet laten, blijkt.
Tsja, de winterakonietjes. Ik dacht dat ik ze kwijt was, evenals mijn energie en levenslust. Mijn wereld werd erg klein, maar ik kon gelukkig nog wel de tuin in en wat zag ik daar, idd de eerste blaadjes van de winterakonietjes, wat gaf mij dat een blij gevoel en nu zie ik ze door de hele tuin. Wat een dankbaar gevoel, dat ik toch weer blijheid kan voelen. En dat ik het ook weer kan uiten.
Ach, dat klinkt triest; je was je energie en levenslust kwijt. Em wat mooi dat de akonietjes je zoveel vreugde brachten. En dan te bedenken dat de krokussen, narcissen en tulpen ook nog gaan komen, plus alle wilde planten zoals speenkruid; ook zo’n prachtig bloemetje.
Ik wens je een vrolijk en energiek voorjaar!
Waarom raak ik dan toch opeens ontroerd door je stukje, terwijl ik die hele Akonietjes niet ken, stadsmens als ik ben. Omdat het gaat over een liefdevolle herinnering en het zo fijn is als geliefden na hun heengaan dat nog bij je kunnen bewerkstelligen. Omdat ik nu weet heb van verlies en dit stukje me daarom troost.
En nee, het wordt geen herhaling van je blog maar daarom was het wel op deze zondag even een incidenteel welkom woordje. Dus dank je wel en geniet van je bij voorbaat minder ingevulde tijd.
Het doet me goed te horen dat dit stukje je troost geeft, omdat je ook weet hebt van verlies. Ik ga verder genieten van mijn zoveel vrijere tijd en zal zo nu en dan vast wel weer iets van me laten horen.
Zo nu en dan van je horen, dan is het nóg meer een verassing: daar is ze weer! Want wat je ook schrijft, diepzinnig of beeldend, over ditjes & datjes, of bloemen, het zijn steeds kleine of wat grotere parelmomentjes op de zondagmorgen.
De afgelopen dagen ontdekte ik, kijkend, ruikend en voelend en ook een keer voorzichtig likkend aan een schors, een heel voorzichtig uit zijn winterslaap ontwakend bos. En ‘s morgens vroeg bij het prille daglicht een vogelconcert dat niet onder deed voor al de mooie concerten die ik hoor, uniek als het was.
Heaven on earth.
Geniet van jd akkeniet-jes, en de herinneringen die zij in zich dragen.
Dat is wel een groot compliment: parelmomentje! Dank.
Oh, wat zou ik graag iedere ochtend zo’n vogelconcert horen. Daar ben ik wel een beetje jaloers op….
Hallo Riekje,
Ieder jaar weer een lentegroet van je vriendin. En ieder jaar worden het er meer. Totdat er een mooie gele deken onder je boom ligt.
Ja, daar hoop ik ook op; dat de akonietjes zich zullen vermenigvuldigen! Behalve dat ik ze sowieso heel mooi vind, voelen e als een levende verbinding met mijn vriendin en dat is fijn.